บทที่ 62 : คนอื่น

 

ห้องทรงอักษรเงียบลงทันที เซี่ยโฮวรุยหรี่ตาลง ด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา

 

“ข้าได้ยินมาว่าลูกสาวของซูหลุนช่วยซีเอ๋อบนเรือ?”

 

ไฟไหม้บนเรือและการลอบสังหารสุภาพสตรีและเจ้านายชั้นสูงมีความเกี่ยวข้องอย่างกว้างขวาง ดังนั้นเซี่ยโฮวรุยต้องได้รับแจ้งโดยละเอียด

 

“หม่อมฉันได้รับข้อมูลเช่นเดียวกันพะยะค่ะ”

 

“หลังจากอยู่ที่เมืองชุนหยางไม่กี่วัน เจ้าได้เบาะแสอะไรบ้าง?” คําถามของเซี่ยโฮวรุยดูเหมือนจะธรรมดา แต่จริงๆแล้วคําถามนั้นบ่งบอกถึงความสงสัยของเขาเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ของซูมู่เกอ

 

เซี่ยโฮวโม่เบิกตาดําเล็กน้อย รู้ว่าไม่ว่าเขาจะตอบอย่างไรเขาจะทําให้ซูมู่เกอตกอยู่ในสถานการณ์บางอย่าง

 

“นางเป็นคนฉลาด”

 

เมื่อได้ยินคําตอบนี้ เซี่ยโฮวรุยยิ้มและหยุดถาม

 

“ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้ากลับไปได้”

 

“หม่อมฉันกราบทูลลาพะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ”

 

หลังจากเซี่ยโฮวโม่จากไป ขันทีอีก็เข้ามาพร้อมกับน้ำชา

 

เซี่ยโฮวรุยค่อยๆจิบชาร้อน

 

“ข้าไม่เคยเห็นเขาปกป้องผู้หญิงคนใดมาก่อน” จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยกล่าวด้วยรอยยิ้ม ซึ่งดูเหมือนจะอารมณ์ดี

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ขันทีอีก็รู้ทันทีว่าพระองค์พูดนั้นหมายถึงใคร

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

“ฝ่าบาท ทั้งหมดทั้งมวลแล้ว คุณหนูซูไม่สามารถโอ้อวดได้”

 

“ใช่ นางหน้าตาไม่ดี ช่างน่าเสียดาย!” เซี่ยโฮวรุยส่ายหัวและหลับตาลง

 

ทันทีที่เซี่ยโฮวโม่ออกไปจากวัง เขาได้พบกับเซี่ยโฮวคุณที่รออยู่ที่นั่น

 

รอยยิ้มตามปกติของเซี่ยโฮวคุณถูกแทนที่ด้วยดวงตาที่ไร้ความปรานีของเขาที่มองไปที่เซี่ยโฮวโม่

 

“ราชาแห่งจินมีความสามารถมาก!”

 

เชี่ยโฮวโม่มองเขาอย่างไม่แยแส

 

“ขอให้ท่านพิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้เร็วที่สุด”

 

“เจ้า! ถ้าข้ารู้ว่าใครอยู่เบื้อหลังเรื่องนี้ละก้อ ข้าจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ!” เซี่ยโฮวคุณจ้องมองเซี่ยโฮวโม่ด้วยอาการกัดฟันแน่น

 

เซี่ยโฮวโม่เดินตรงผ่านเขาและเดินไปที่ตงหลิน จากนั้นเขาก็ขี้นม้าของเขา ตงหลินขึ้นมาด้วยและทั้งสองก็ขี่จากไป

 

เซี่ยโฮวคุณโกรธมากจนหน้าอกของเขาขึ้นและลงอย่างรุนแรง 

 

“องค์ชายสอง เราจะทําอย่างไรต่อไปดีพะยะค่ะ?”

 

“ส่งใครสักคนและค้นหาคนเหล่านั้นให้พบ! จับตาดูเซี่ยโฮวโม่ด้วย หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับเขาแจ้งให้เราทราบทันที”

 

” พะย่ะค่ะ”

 

“ฝ่าบาทพะย่ะค่ะ ทําไมองค์จักรพรรดิจึงขอให้องค์ชายสอง ตรวจสอบด้วยตัวเอง?” ตงหลินที่ติดตามเซี่ยโฮวโม่ถามด้วยความสงสัย

 

เซี่ยโฮวโม่ตอบกลับด้วยสีหน้ามืดมัว “งูพิษ” จะต้องถูกล่อออกจากรูด้วยเหยื่อ”

 

……………

 

หลังจากกลับจากทะเลสาบพระจันทร์ ซูมู่เกอทิ้งเรื่องถูกลอบสังหารไว้เบื้องหลัง นางไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

แม้ว่าไฟไหม้และการลอบสังหารได้ถูกกลบด้วยการช่วยเหลือองค์หญิงเก้า มันไม่อาจลืมเลือนได้ เพียงไม่กี่วัน มีคนมาเยี่ยมคฤหาสน์ตระกูลซู

 

เช้านี้ ซูมู่เกอถูกเรียกให้เข้าพบซูหลุนที่ห้องหนังสือของเขา

 

ในห้องหนังสือซูหลุนนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยอาการคิ้วขมวด

 

ซูมู่เกอถูกคนรับใช้ส่วนตัวนํามา

 

“ใต้เท้า คุณหนูใหญ่มาถึงแล้วขอรับ”

 

ซูหลุนเงยหน้าขึ้นมองซูมู่เกอด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน

 

เมื่อพิจารณาจากรูปลักษณ์ของเขา นางรู้ว่าเขาลังเลที่จะขอให้นางทําอะไรบางอย่างให้

 

ซูมู่เกอเบื่อที่จะอ้อมค้อมกับเขาและพูดตรงไปตรงมาว่า “ท่านพ่อ พูดมาตรงๆดีกว่าเจ้าค่ะ”

 

ซูหลุนขมวดคิ้ว “คนของแม่ทัพวัลกิมมาที่นี่เมื่อวานนี้”

 

ซูมู่เกอรู้ว่าวันนี้มีคนมาที่ประตูของพวกเขาทีละคนๆ พวกเขาส่วนใหญ่ถูกซูหลุนปฏิเสธ แต่เขาไม่สามารถทําให้แม่ทัพวัลกิมขุ่นเคืองได้ คนที่เป็นแม่ทัพระดับ 3 มีกําลังทหาร 50,000 นาย

 

“นายหญิงแห่งนายพลวัลกิมเพิ่งปวย นางอันได้มีการเชิญแพทย์ประจําจักรวรรดิมาตรวจรักษา แต่ไม่สามารถทําอะไรได้ ดังนั้นนางจึงอยากให้เจ้าลองดู”

 

ซูมู่เกอเลิกคิ้วเล็กน้อย สงสัยว่าทําไมนายหญิงแห่งแม่ทัพวัลกิมจึงไม่มาหาซูหลุนโดยตรงแทนที่จะไปหานาง อันเพื่อขอการรักษาจากนาง

 

“ข้าได้ให้สัญญากับชายคนนั้นจากคฤหาสน์ท่านแม่ทัพไปแล้ว และพวกเขาจะมารับเจ้าในวันพรุ่งนี้”

 

“ท่านพ่อ ท่านไปสัญญากับเขาโดยที่ไม่ถามข้าได้อย่างไร? ข้าไม่สามารถรับผิดชอบได้หากไม่สามารถรักษานางได้”

 

ซูหลุนไม่พอใจท่าทีที่ไม่เชื่อฟังของซูมู่เกอ

 

“เจ้ากําลังพูดอะไร? อย่างไรซะพ่ออย่างข้าจะทําร้ายลูกสาวได้อย่างไร? ไม่มีใบหน้าที่สวยงาม เจ้าต้องมีพรสวรรค์ที่น่ายกย่อง ไม่เช่นนั้น เจ้าจะสร้างชื่อเสียงที่นี่ได้อย่างไรในอนาคต?”

 

“โปรดอภัยข้าด้วย ถ้าท่านไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

 

ซูหลุนจ้องมองมาที่นาง “เตรียมตัวให้พร้อมคืนนี้และพรุ่งนี้เช้า ห้ามเจ้าสาย”

 

ซูมู่เกอออกจากห้องหนังสือ เมื่อนางกลับไปที่ลานดอกท้อบาน สาวใช้สองนางก็นาของขวัญมากมายมาให้

 

“คุณหนู นายหญิง สิ่งเหล่านี้สําหรับพวกท่านเจ้าค่ะ ใต้เท้าให้นำมา ใต้เท้าบอกว่าท่านทั้งสองมีสุขภาพที่ไม่ดีและแนะนําอาหารเสริมที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้มากขึ้นเจ้าค่ะ”

 

ซูมู่เกอมองไปที่รังนกและโสมบนโต๊ะด้วยรอยยิ้มแดกดัน นางมองไปที่เยว่รู่ จากนั้นก้าวไปข้างหน้าและยิ้มอย่างรู้ทัน “ขอบคุณพี่สาวทั้งสอง” ในขณะที่พูดนางยัดกระเป๋าเล็กๆ สองใบที่เต็มไปด้วยเงินใส่มือของพวกเขา

 

“ใต้เท้าเป็นห่วงคุณหนูใหญ่และนายหญิงใหญ่มากเจ้าค่ะ ใต้เท้าบอกตลอดเวลาว่าเขาจะได้ดูนายน้อยเติบโตขึ้นในอนาคต” หลังจากรับเงินแล้ว สองสาวใช้ทั้งสองก็หยิบยกคําพูดดีๆ มาพูด

 

เมื่อเห็นดวงตาของนางจ้าวสว่างไสวด้วยความหวัง ซูมู่เกอทําได้เพียงแค่ถอนหายใจ นางไม่คาดคิดว่านางจ้าวจะยังคงมีความรู้สึกต่อซูหลุนหลังจากผ่านมาหลายปี

 

หลังจากส่งสาวใช้ทั้งสองไปแล้ว นางจ้าวมองไปที่ซูมู่เกอด้วยรอยยิ้ม “พ่อของเจ้าเป็นห่วงเจ้าและโม่เอื้อมากขึ้นเรื่อยๆ ข้าโล่งใจมาก”

 

มองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของนางจ้าว ซูมู่เกอทนไม่ได้ที่จะบอกนางว่านั่นเป็นเพราะคุณค่าของนาง ซึ่งสามารถช่วยซูหลุนในอาชีพทางการของเขาได้ที่เขาทําเช่นนี้

 

สิ่งที่ทําให้ซูมู่เกอประหลาดใจก็คือซูหลุนไม่เพียงแต่ส่งของมาที่นี่ แต่ยังตรงไปที่ลานดอกท้อบานเพื่อร่วมทานอาหารค่ำกับพวกเขาในคืนนั้นด้วย!

 

เมื่อฟังข่าว นางอันเกือบทุบถ้วยกระเบื้องหยกที่นางถืออยู่!”

 

“เจ้าว่ายังไงนะ? ใต้เท้าของข้าไม่เพียงแต่ให้คนส่งของไปให้เท่านั้น แต่ยังไปทานอาหารค่ําที่ลานดอกท้อบานด้วย!?”

 

สาวใช้ตัวน้อยที่ส่งข้อความไม่เคยเห็นนางอันดุร้ายเช่นนี้มาก่อน และตกใจมาก

 

“ใช่ เจ้าค่ะ”

 

“นังแก่! ช่างน่าอัปยศที่นางยั่วยวนท่านพ่อ! ไม่ ข้าต้องไปสอนบทเรียนให้พวกมัน!” ซูจิงเหวินที่เพิ่งหายจากอาการหวาดผวาบนเรือหลังจากได้พักผ่อนมาสองสามวัน

 

ที่บ้านซูหลุนมักจะมาที่ลานบ้านของนางอันและทานอาหารกับนางเสมอและซูจิงเหวินจะมาร่วมทานกับทั้งสอง อย่างไรก็ตาม ใครจะรู้ว่าคืนนี้เขาไปที่ลานดอกท้อบาน!

 

“เหวินเอ๋อ หยุด! หายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธในใจ แล้วไล่เด็กสาวใช้ออกไป”

 

“ท่านแม่ หยุดข้าทําไม?! ท่านพ่อไม่เคยทําแบบนี้มาก่อน ท่านอยากเห็นผู้หญิงสองคนนั่นเหยียบย่ำเราจริงๆหรือ?”

 

นางอันจิบชาเพื่อระงับความโกรธให้เบาลง

 

“ถ้าเจ้าไปตอนนี้ พ่อของเจ้าจะคิดว่าเจ้าไม่สุภาพและลงโทษเจ้า”

 

ก่อนหน้านี้นางมองว่าซูมู่เกอไม่มีตัวตน แต่ตั้งแต่ที่ซูม่เกอไปที่เมืองโจวเพื่อซูหลุน นางอันไม่มีซักครั้งที่ประเมินผู้หญิงเลวตัวน้อยนต่ำไป

 

“ทําไม? ถ้าท่านหยุดข้าไม่ให้ทําอะไรกับมัน ท่านสามารถรอ ให้อีแก่นั่นยึดคฤหาสน์ของเราได้เหรอ!” เมื่อคิดว่าซูมู่เกอได้รับความโปรดปรานจากองค์ชายสองบนเรือ ซูจิงเหวินไม่สา มารถทนต่อนางได้อีกต่อไป!

 

เมื่อเห็นความวิตกกังวลของซูจิงเหวิน นางอันค่อยๆสงบลง

 

“ไม่ต้องห่วง พ่อของเจ้าเคยทานอาหารร่วมกับพวกเขามานานมากกว่าทศวรรษแล้ว แต่เขาเพิ่งไปทานอาหารกับพวกเขาแค่มื้อเดียว มันสมควรได้รับความวิตกกังวลมากขนาดนี้จริงหรือ?”

 

ซูจิงเหวินส่งเสียงค่อนขอด “ท่านแม่ ไม่ได้สัญญาว่าจะกําจัดพวกมันก่อนที่จะมาถึงเมืองหลวงหรือ? แต่ตอนนี้พวกเขายังมีชีวิตอยู่และสบายดี”

 

นางอันจ้องมองลงไปที่เล็บสีแดงพราวของนางพร้อมกับความโหดเหี้ยมในดวงตาของนาง “อีกไม่นานพวกมันจะถึงวาระ!”

 

ในเช้าวันรุ่งขึ้น ซูมู่เกอลุกขึ้นเตรียมชุดกล่องเครื่องมือแพทย์ หลังอาหารเช้า นางขึ้นรถที่มาจากคฤหาสน์ท่านแม่ทัพ”

 

คฤหาสน์ของท่านแม่ทัพวัลกิมตั้งอยู่ที่ถนนหมายเลขสามใน เมืองหลวงรถม้าไม่ได้หยุดอยู่ที่ประตูหน้าคฤหาสน์ท่านแม่ทัพ แต่เข้าไปในคฤหาสน์โดยตรงผ่านประตูด้านข้าง

 

ในขณะที่รถม้าหยุดลงอย่างมั่นคง

 

“คุณหนูซู เราถึงแล้วขอรับ”

 

ซูมีเกอลงจากรถม้าโดยถือชุดกล่องเครื่องมือแพทย์ของนาง

 

สาวใช้ในชุดสีฟ้าอ่อนเดินมาข้างหน้า “คุณหนูซู ข้าขอคารวะ ข้าชื่อซื่อฮัว นายหญิงรอท่านอยู่เจ้าค่ะ โปรดตามข้ามา”

 

ซูมู่เกอพยักหน้าและเดินตามนางไป

 

“ข้าสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายหญิงของท่านนายพล”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สาวใช้ก็หยุดและขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

มันเป็นเรื่องปกติที่แพทย์จะถามเกี่ยวกับอาการของผู้ป่วย อย่างไรก็ตามเมื่อมองไปที่ใบหน้าของสาวใช้ นางสงสัยว่ามันยากเกินไปสําหรับนางที่จะพูดถึง

 

“นายหญิงบอกว่าช่วงนี้นายหญิงนอนไม่ค่อยหลับและมักจะรู้สึกอารมณ์เสียเจ้าค่ะ เราได้เชิญหมอหลวงจากวังหลวงมาเพื่อจัดยารักษาแต่หลังจากกินยา นายหญิงก็ดูเหมือนจะไม่ดีขึ้นเลย มีการกล่าวกันว่าคุณหนูซูเป็นแพทย์ที่มีความเชี่ยวชาญในการรักษาโรคระบาดให้หายได้ เราจึงเชิญท่านมาตรวจวินิจฉัยเจ้าค่ะ”

 

ในขณะที่พูด สาวใช้ก็พาซูมู่เกอตรงไปที่ประตูห้องของท่านแม่ทัพ

 

“ พี่สาวเสียหนวน คุณหนูซูมาแล้วเจ้าค่ะ” ซื่อฮัวเดินไปหาสาย ใช้ในชุดสีชมพูและกล่าวด้วยความเคารพ

 

ซื่อฮัวพยักหน้าให้ซูมู่เกอ แล้วหมุนตัวกลับและเดินเข้าไปในห้อง

 

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ออกมาและนาซูมู่เกอเข้าไป

 

“คุณหนูซู เชิญด้านในเจ้าค่ะ นายหญิงอยู่ข้างใน

 

หลังจากซื้อฮัวยกม่านขึ้น ซูมู่เกอข้ามฉากกั้นที่มีภาพวาดของนกกระเรียนนางฟ้าและเห็นนายหญิงของท่านนายพลเอนกายอยู่ บนเก้าอี้ยาว

 

นางหลิน (นายหญิงท่านแม่ทัพ) ดูเหมือนจะอายุราวๆ สามสิบ สวมเสื้อโค้ทแบบยาวสีขาวพระจันทร์ ชุดกระโปรงสีแดงซีดและกิ๊บหยกสีเขียวเรียบๆ ที่ผมของนาง นางดูเรียบง่ายแต่สง่างามและเฉยชา

 

การได้ยินการเคลื่อนไหว นางหลินลืมตาขึ้นและมองไปที่ซูมู่เกอ

 

สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบเข้าไปพยุงนางให้ลุกขึ้น

 

“คุณหนูซู มาแล้วเจ้าค่ะ เชิญนั่ง”

 

มีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพยายามบนใบหน้าของนางหลิน

 

ซูมู่เกอก้าวไปข้างหน้าโค้งคํานับเล็กน้อยแล้วนั่งทางขวามือของนางหลิน

 

“ท่านรู้สึกมีปัญหาอะไรบ้างเจ้าค่ะ นายหญิงหลิน?”

 

ดวงตาของนางหลินดูไม่แน่นอนเล็กน้อยและนางตอบด้วยเสีย งต่ํา “ข้าแค่นอนไม่หลับและไม่อยากอาหาร รู้สึกอารมณ์เสียอยู่

 

เสมอ”

 

ซูมู่เกอพยักหน้า “ข้าขอจับชีพจรท่านได้หรือไม่ค่ะ นายหญิง?”

 

นางหลินพยักหน้าและยื่นมือออกมา

 

ซูมู่เกอก้าวไปข้างหน้าและจับชีพจรของนางสักพัก ก่อนที่นางจะปล่อยมือ

 

“นายหญิง โปรดแสดงลิ้นของท่านให้ข้าดูด้วยเจ้าค่ะ”

 

นางหลินทําตามที่นางบอกและซูมู่เกอก็ตรวจสอบอย่างรอบคอบก่อนจะนั่งลง

 

“เมื่อพิจารณาจากชีพจร ท่านไม่มีปัญหาร้ายแรงเจ้าค่ะ”

 

ชีพจรของนางอ่อนแรง มันเสถียรมากจึงไม่มีปัญหาใหญ่

 

“นายหญิง ขากลัวว่าความเจ็บป่วยของท่านไม่ได้เกิดจากร่างกายของท่าน แต่เกิดจากจิตใจของท่าน ถ้าท่านต้องการฟื้นตัวท่านควรคลายปมในใจของท่านดีกว่าเจ้าค่ะ”

 

จากนั้นนางหลินก็เงยหน้าขึ้นมองซูมู่เกอ “คุณหนูซู ท่านยอดเยี่ยมมากจริงๆ ถูกต้อง ข้าไม่ได้ป่วย เป็นคนอื่นที่ข้าอยากให้ท่านตรวจรักษาในวันนี้”

 

ซูมู่เกอเลิกคิ้วเล็กน้อย “คนอื่น?”