ตอนที่ 68 ทีมของเขาอาจจะแพ้แต่หวังลิ่งมันต้องตาย!

 

 

การเคลื่อนไหวที่ดีที่สุดคือการไม่เคลื่อนไหว…

 

ในโลกใบนี้ไม่มีการโจมตีชนิดไหนที่หวังลิ่งหลบด้วยการก้าวเท้าไม่พ้น…

 

เขารู้สึกว่าการฝึกฝนการเคลื่อนไหวแบบนั้นเป็นเวลาหลายปีไม่สูญเปล่า แม้แต่เลขาซุนดาคังยังไม่สามารถบอกได้เลยว่าเป็นศิลปะการป้องกันตัวแขนงไหน เขาตั้งชื่อให้มันว่า “สืบเท้าร้อยเปอเซน” เขาได้นำการเคลื่อนที่ของร่างกายผสมกับศิลปะป้องกันตัวปรับปรุงแก้ไขมันให้ออกมาเป็นสไตล์ของตัวเขาเอง

 

พวก “ก้าวเท้าปีศาจ” “การเคลื่อนไหวแบบภูตผี” “ทะยานเก้าพันลี้” หลังจากที่ศึกษาหลักการของท่าพวกนี้อย่างช่ำชองแล้ว เขาก็รู้ว่าการเคลื่อนไหวของร่างกายที่ดีที่สุดนั่นก็คือการเก้าเท้าหลบธรรมดา

 

สิ่งที่ดีที่สุดในโลกก็คือความเรียบง่ายและนี่ก็เป็นสไตล์การต่อสู้ของหวังลิ่ง

 

การแสดงกายกรรมต่างๆตามตลาด วิชาศิลปะป้องกันตัวที่แสดงนั้นพวกเขาทำให้มันดูซับซ้อนและสวยงามเฉยๆ อย่าง “ก้าวกระโดดซ้ายขวา” “การเคลื่อนไหวแบบสายฟ้า” “งูลอกคราบ” วิชาเหล่านี้ก็เป็นแค่เพียงการก้าวเท้าและกระโดดไปมาธรรมดา สวยงามแต่ใช้ประโยชน์จริงไม่ได้ซึ่งมันไม่ได้ช่วยทำให้คนผู้นั้นเก่งขึ้นเลย

 

“…หวังลิ่งนายโคตรเจ๋ง! นายหลบการโจมตีสามทิศทางเพียงแค่ขยับตัวหลบเนี่ยนะ?” กัวหาวยังคงอึ้งกับการเคลื่อนไหวของหวังลิ่งเขายังคงคิดอยู่ว่าหวังลิ่งใช้วิชาอะไรแต่ท้ายที่สุดเขาก็คิดไม่ออก นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ความฉลาดของเขาไม่สามารถบอกได้ว่าหวังลิ่งใช้วิชาอะไร

 

เขาไม่สามารถอธิบายการเคลื่อนไหวของหวังลิ่งได้ เขาคิดว่านั่นอาจจะเป็นการก้าวเท้าหลบธรรมดาผนวกเข้ากับความโชคดี จึงบังเอิญหลบการโจมตีพ้นอย่างสมบูรณ์แบบ

 

แน่นอนว่าหวังลิ่งไม่คิดว่าการก้าวเท้าหลบหลีกของเขาเป็นศิลปะป้องกันตัว แต่เมื่อเขาคิดถึงมันอย่างถี่ถ้วน ถึงเขาจะบอกออกไปว่าใช่แต่ใครจะเชื่อเขา… ดังนั้นบอกไปว่าโชคช่วยแหละดีแล้ว

 

และคำตอบของเหตุการณ์อันน่าเหลือเชื่อที่ผ่านมานั้นเป็นคำตอบที่ทุกคนในทีมโรงเรียนของเขารับได้ เพราะรูปลักษณ์ภายนอกของหวังลิ่งเป็นคนอ่อนแอ การเรียนอยู่ระดับปานกลาง มีครอบครัวยากจน และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเขาเป็นคนที่ดวงดีสุดๆ

 

หลักฐานที่ดีที่สุดคงเป็นตอนสอบสัมภาษณ์เพื่อเลือกห้องเรียน หวังลิ่งได้เกรด’SSS’เพียงใช้สายตา… ถ้าหากว่ามันไม่ใช่บัคของระบบเขาจะได้เกรด’SSS’ง่ายๆแบบนั้นได้ยังไง

 

เพื่อนร่วมทีมของเขาจากเลนบน เลนกลางและป่าส่งข้อความแสดงความยินดีมาให้เขา

 

หลินเสี่ยวหยู “หวังลิ่งเยี่ยมมาก!”

 

เช็นเฉา “WP Dude!”

 

ซุนหรง “สมกับที่เป็นมาสคอตหวังลิ่ง!”

 

หวังลิ่ง “…”

 

………………………….

 

 

ยี่สิบสองนาทีผ่านไป การเงินของทั้งสองฝ่ายเริ่มห่างขึ้นเกือบจะ3000เหรียญ ทีมโรงเรียนอันดับที่59ยังคงเสียเปรียบอยู่ ซึ่งมีสาเหตุมาจากการลอบโจมตีที่ล้มเหลวในเลนล่าง ซึ่งทำให้ถังจิงเสอและลูกทีมเสียเวลาในการฟาร์มไป จนถึงตอนนี้พวกเขายังมองไม่เห็นหนทางที่จะพลิกสถานการณ์นี้กลับมาได้เลย

 

“รุ่นพี่ถัง พวกเราจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้นะ พวกเราลองเสี่ยงโจมตีเลนอื่นอีกสักครั้งไหม?” เหลียงเจิ้งและเหลียงเฟยผู้ซึ่งรับผิดชอบเลนล่างส่งข้อความเสียงไปในแชททีม

 

“หลังจากความล้มเหลวรอบที่แล้ว ไอสองคนนั้นตอดป้อมเราจนเลือดป้อมเหลือครึ่งนึงแล้ว… ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้ป้อมได้แตกแน่ๆ!”

 

“…”

 

ถังจิงเสอมองไปยังรายชื่อไอเทมของแต่ละฝ่าย พวกเขาเสียเปรียบตั้งแต่ตอนนั้น ไอเทมของซุนหรงนั้นตอนนี้ได้กระบี่ดำเล่มที่สามแล้ว ถ้าเธอได้เล่มที่สี่เมื่อไหร่เธอจะสามารถสร้างกระบี่ระดับพิเศษได้ ในทางกลับกันเขายังคงมีแค่เพียงกระบี่ดำเล่มที่สอง…

 

ความเก่งของผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวจริงๆ!

 

ช่องว่างทางการเงินระหว่างพวกเขานั้นสร้างความลำบากใจให้แก่ถังจิงเสอ ถ้าหากพวกเขายังถูกกดดันอยู่แบบนี้ เขาคิดว่ามันอาจจะสายเกินไปและซุนหรงก็จะสามารถสร้างกระบี่วิญญาณทะเลครามของเธอได้ หลังจากมันถูกแปลงข้อมูลลงมา พลังโจมตีของมันสูงถึง900 และเพิ่มความรุนแรงคริติคอล(Critical dmg) 200% ซึ่งมันสามารถทำลายป้อมของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

 

“พวกนายยังไม่ได้ใช้สกิลเทเลพอร์ตใช้ไหม?” ถังจิงเสอพูดขึ้น

 

“ยังครับ!”

 

“วาร์ด(ward)เลนล่าง พวกเราจะเทเลพอร์ตลงตรงนั้น!”

 

ถังจิงเสอเป็นคนที่ไม่เชื่อในโชคลาง แต่ถ้าเขาลองเสี่ยงในครั้งนี้แล้วสำเร็จพวกเขาจะมีโอกาสพลิกกลับมาได้!

 

‘เป็นไงเป็นกัน!’

 

หลังจากทุกคนในทีมโรงเรียนอันดับที่59ตกลงกันเสร็จสิ้น เกิดลำแสงสีแดงขึ้นทั้งสองข้างของบึงในเลนล่าง

 

ผู้บรรยายหญิงตะโกนขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ขณะนี้ทางโรงเรียนอันดับที่59 ตัดสินใจเทเลพอร์ตเพื่อลอบโจมตีเลนล่างอีกครั้ง! ท่ามกลางสายตาของนักเรียนอันดับที่59ทุกคน พวกเขาจะสามารถทำมันสำเร็จหรือไม่! นี่เป็นศึกสำคัญที่หัวหน้าทีมต้องตัดสินใจอย่างเฉียบขาด! พวกเขาจะยังเป็นยังไงต่อไป?!”

 

…………………….

 

 

ทันใดนั้นก็มีลำแสงเทเลพอร์ตลงมาที่เลนล่าง

 

“ระวังนะ พวกมันกำลังไปเลนล่าง!” ซุนหรงส่งเสียงเตือนพวกเขาผ่านทางช่องแชท

 

“รอก่อน พวกเรากำลังไป!” เช็นเฉาตะโกนกลับมา

 

“พวกเธอไม่ได้เลือกสกิลเทเลพอร์ตมา จะมาทันได้ยังไง?” กัวหาวพูดไปน้ำตาไหลไป ในการที่พวกเขาจะได้เปรียบภายในเลนพวกเขาจึงหยิบสกิลเผาไหม้มา ส่วนหลินเสี่ยวหยูหยิบสกิลแฟลช(Flash)มา

 

ส่วนกัวหาวและหวังลิ่งหยิบสกิลฮิลมา

 

‘สกิลฮิลจะไปทำอะไรได้ในสถาการณ์แบบนี้!’

 

ระยะเวลาร่ายสกิลเทเลพอร์ตค่อนข้างสั้น ถังจิงเสอ เฟิงหัวจิง และสามพี่น้องก็โผล่ขึ้นมาในเลนล่าง แผนของพวกเขาก็คือการไดฟ์(Dive)เข้าป้อมและเก็บหวังลิ่งกับกัวหาว (การไดฟ์เข้าป้อมก็คือการบุกเข้าไปโดยไม่สนใจป้อมปืนเพื่อสังหารฮีโร่ของศัตรู ผู้แปล)

 

“รุ่นพี่อย่ารีบร้อน! หยุดก่อน!”

 

ภายในสภาวะตึงเครียดกัวหาวพยายามพูดเพื่อถ่วงเวลา

 

“โทษทีนะ… ถ้านายหยุดพวกเราได้ก็ลองดู!” ถังจิงเสอไม่ปล่อยโอกาสทองแบบนี้ให้หลุดมือไป เขาชี้กระบี่ไปยังหวังลิ่งด้วยความหิวกระหาย “ฆ่าไอคนนี้ก่อนจากนั้นฆ่ามนุษย์นกทีหลัง”

 

หวังลิ่ง : “…”

 

ทันทีที่กัวหาวได้ยินชื่อที่ใช้เรียกตัวเขาเขารู้สึกเหมือนโดนดูถูก “…” ‘คือผมแค่เลี้ยงนกแก้วผมกลายเป็นมนุษย์นกไปแล้วเรอะ?’

 

ในขณะที่พวกเขากำลังพูดกัน ผู้เล่นทีมสีแดงกระชับกระบี่ในมือของตนเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตี พวกเขาตั้งท่าและเริ่มรวบรวมพลังวิญญาณ

 

ในเกมทุกคนถูกเปลี่ยนเป็นข้อมูลดิจิตอลดังนั้นพวกเขาไม่ต้องกังวลว่าจะเป็นการฆ่าฟันจริงๆ ถ้าหากใครโดนฟันพวกเขาจะไม่ได้รับรู้ความเจ็บปวดแต่หลอดเลือดของพวกเขาแค่ลดเท่านั้นเอง และเมื่อหลอดเลือดของเขาหมดพวกเขาก็จะไปเกิดใหม่ที่ฐาน

 

มันสามารถพูดได้ว่าถังจิงเสอรับแรงกดดันมาเป็นเวลาหลายวัน และนี่เป็นโอกาสแรกของเขาในการแก้แค้นหวังลิ่ง เขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะแก้แค้นหวังลิ่งหลุดมือไปเด็ดขาด… ‘ทีมของเขาอาจจะแพ้แต่หวังลิ่งมันต้องตาย!’

 

“…” หวังลิ่งรับรู้ถึงความรังสีฆ่าฟันผ่านสายตาของถังจิงเสอ ‘ทำไมพวกเขาต้องเล็งมาที่เขาด้วย? เขาก็แค่ตำแหน่งสนับสนุนไร้พิษภัยคนหนึ่ง…’

 

ท่ามกลางการเผชิญหน้ากับศัตรูถึงห้าคนกัวหาวไม่ได้ใจเย็นเหมือนหวังลิ่ง เขาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

 

“ไหนกำลังเสริม! พี่จ๋าช่วยหนูด้วย!”

 

เสียงร้องไห้คร่ำครวญของกัวหาวสร้างความสนุกสนานให้แก่ถังจิงเสอ ความรู้สึกแบบนี้มีได้แค่ในเกมเพราะการฆ่าคนในโลกจริงถือเป็นอาชญากรรม… รังสีฆ่าฟันถูกส่งออกมาจากคนทั้งห้านั้นช่างรุนแรง จุดมุ่งหมายของพวกเขาถือว่าประสบผลสำเร็จ ‘ชะตะของพวกแกถูกกำหนดไว้แล้วฮ่าๆ’

 

เมื่อทั้งห้าคนเคลื่อนที่เข้าใกล้ป้อมและกำลังจะเปิดฉากโจมตี ทันใดนั้นเอง… มีผู้เล่นจากอีกฝั่งโผล่ออกมาจากบึงข้างหลังพวกเขา!

 

ซุนหรงและเช็นเฉาผู้ซึ่งอยู่เลนบนและเลนกลาง รวมไปถึงหลินเสี่ยวหยูที่อยู่ในป่าเดินทางมาถึงแล้ว!