ตอนที่ 78 รองผู้อำนวยการโรงเรียนระดับมัธยมปลาย

 

 

ผลสุดท้ายซุนหยิวถูกพ่อบ้านของเธอลากออกมาจากหน้าบ้านของหวังลิ่ง

 

พ่อบ้านแต่ละคนของม่านน้ำฮวงโหไม่ใช่พ่อบ้านธรรมดาๆ อย่างพ่อบ้านหลินซันผู้ซึ่งเลี้ยงดูคุณหนูทั้งสองมาตั้งแต่เด็ก เขาอยู่กับม่านน้ำฮวงโหตั้งแต่สมัยที่กิจการยังไม่ประสบความสำเร็จ

 

หลินซันถือว่าเป็นผู้อาวุโสคนหนึ่งเขาทำงานรับใช้ม่านน้ำฮวงโหมานานหลายชั่วอายุคน ด้วยอายุงานของเขาเขาจึงยังคงสามารถทำงานให้กับม่านน้ำฮวงโหได้ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งอะไรเลยก็ตาม

 

“นี่ลุงหลิน! ปล่อยฉันลงนะ! ปล่อยฉันไปสู้กับเจ้าบ้าสองคนนั่น!”

 

นี่เป็นประโยคที่เด็กหญิงพูดในขณะที่ถูกพ่อบ้านแก่ลากออกมา

 

เขาถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ คุณหนูของเขายังคงเด็กและไร้เดียงสา

 

ด้วยประสบการณ์ของเขา เขาบอกได้เลยว่าคนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้นจะต้องเป็นบุคคลที่น่ากลัวเอาเสียมากๆ

 

ณ ริมถนน ชายหัวโล้นสองคนในชุดผ้ากันเปื้อนทำความเคารพให้แก่หลินซันซึ่งกำลังขับรถออกไป

 

“พวกเราทำเกินไปไหม? เจ้านายไม่อยากทำให้เรื่องมันวุ่นวาย ถ้าหากพวกเขาสืบค้นข้อมูลเจ้านาย…”

 

ก่อนที่มนุษย์ยางยืดจะพูดจบไอร่อนแมนก็พูดแทรกขึ้นมา “นายลืมวิชาเกราะป้องกันขั้นสูงของเจ้านายไปแล้วหรือยังไง?”

 

“อ้อ นั่นสินะ!”

 

“ไม่มีอะไรที่เราต้องทำแล้วตอนนี้… เจ้านายน่าจะอ่านหนังสือเสร็จหมดแล้ว ได้เวลาที่พวกเราจะไปช่วยเจ้านายทำการบ้านเสียที”

 

…………………………

 

 

หวังลิ่งใช้เวลาอ่านบทเรียนทั้งหมดครึ่งชั่วโมงและเขาก็ได้แอบดูบทเรียนในอีกสองเดือนต่อไป เขารู้สึกมีความสุขมากสำหรับการอ่านหนังสือ แต่เขาเกลียดตัวเองที่เขาใช้เวลาเพียงแค่ไม่นานก็เข้าใจมันหมดแล้ว

 

อย่างไรก็ตามถึงเขาจะเข้าใจบทเรียนทุกอย่าง แต่เขาก็จำเป็นต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตอยู่ในห้องเรียน หาจุดที่ปลอดภัยสำหรับเขามากที่สุดและพยายามรักษาเกรดอยู่ระดับกลางๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่พ่อและแม่เขาพร่ำสอนอยู่เสมอ…

 

เขายกมือขึ้นกุมขมับและถอนหายใจออกมา ‘ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้าสองตัวนั่นละกัน’

 

ในขณะที่หวังลิ่งกำลังอ่านทบทวนเพื่อทำการบ้าน พ่อของเขาก็กำลังวุ่นอยู่กับงานเขียนชิ้นใหม่ของเขา หลังจากที่เขาได้รับสายโทรศัพท์จากลี่เหมงเหมงเขาจึงรีบกลับไปปั่นต้นฉบับต่อ

 

พ่อของหวังลิ่งเป็นคนที่คิดไวทำไวยิ่งตอนที่เขากำลังอยู่ในอารมณ์ที่สมองกำลังบรรเจิด นิ้วของเขาสามารถพิมพ์ได้อย่างรวดเร็วราวกับปีศาจที่มีหนวดนับล้าน

 

ในขณะที่เขากำลังพิมพ์ต้นฉบับอย่างอารมณ์ดีอยู่นั้น โทรศัพท์นาฬิกาข้อมือก็ดังขึ้น

 

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย พ่อของหวังลิ่งเป็นคนที่เกลียดการโดนขัดจังหวะที่สุด แต่เมื่อเขามองไปที่เบอร์สายเรียกเข้าเขาก็อารมณ์เย็นลง นั่นคือลี่เหมงเหมงเขาจึงกดรับสาย

 

“ว่าไงครับบก. ผมกำลังเขียนต้นฉบับอยู่”

 

เมื่อหวังลิ่งถอดที่อุดหูออกในขณะที่เขาล้มตัวลงนอนบนเตียง การได้ยินของเขาก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้งและเขาก็ได้ยินสิ่งที่พ่อของเขากำลังคุยพอดี

 

“น้องชายสิถู… หนังสือของนายกำลังสั่นสะเทือนวงการอีกครั้ง!!” ลี่เหมงเหมงพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด

 

“ฉันพึ่งจะอัพโหลดตอนแรกในเว็บไซต์VIP นายรู้อะไรไหม? ไม่ถึงสองชั่วโมง! จำนวนผู้เข้าชมมากกว่าสามแสนคนเข้าไปแล้ว! และตอนแรกยังได้คะแนนรีวิวเชิงบวกตั้งเจ็ดสิบเปอเซน!” ลี่เหมงเหมงตะโกนผ่านโทรศัพท์กลับมาราวกับคนบ้า

 

คนนอกอาจจะไม่เข้าใจหลักการของนักเขียน การที่นักอ่านหรือนักเขียนผู้มีประสบการณ์การอ่านนิยายมาอย่างยาวนานกว่าแสนคน ได้เข้ามาอ่านนิยายของเขาและให้คะแนนรีวิวในเชิงบวกมากกว่าครึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่สะเทือนวงการนักเขียนอย่างมาก!

 

พ่อของหวังลิ่งรู้สึกดีใจหลังจากที่ได้ยินข่าวแต่ด้วยบุคลิกของเขาซึ่งไม่เคยแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งสักเท่าไหร่เขาจึงทำฟอร์มขรึมพูดกลับไป “มันจะมีประโยชน์อะไรกับผู้เข้าชม ตัวชี้วัดจริงๆคือยอดขายสิ”

 

“น้องชายสิถูอย่าถ่อมตัวมากไปเลย… บอกฉันมาเถอะจริงๆแล้วนายมาจากโลกอนาคตใช่ไหม?” บก.ยิงคำถามกลับมาซึ่งเป็นคำถามที่ทำให้พ่อของหวังลิ่งถึงกับพูดไม่ออก

 

“หือ…”

 

“เรื่องแรกแม่นมของฉัน แล้วตอนนี้เรื่องชีวิตสตรีมมิ่งของจอมราชันย์ซึ่งดูทรงแล้วก็น่าจะดังเป็นพลุแตกอีกเรื่อง ฉันเคยอ่านมาบ้างว่ามีนักเขียนจากโลกอนาคตกลับมายังอดีต! อย่าบอกนะว่านายก็เป็นหนึ่งในนั้น?!” ลี่เหมงเหมงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

“บก. ถ้ายังเล่นมุขอะไรแบบนี้อีก… ผมจะเลิกเขียนหนังสือ!”

 

“ไม่นะ ไม่! ฉันแค่พูดเล่นๆ!”

 

นักเขียนชื่อดังหลายคนเลิกเขียนไปแล้ว ถ้าหากหวังสิถูเลิกเขียนไปอีกคนเว็บไซต์คงเสียหายหลายล้าน

 

“ฉันยังมีข่าวดีอีกเรื่องหนึ่ง”

 

ในขณะที่พ่อของหวังลิ่งกำลังตั้งใจฟังข่าวดีที่บก.บอก จู่ๆเขาก็ร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ “อะไรนะ?! แฟนคลับโดเนทให้ผม? และระบุไอดีของผมลงไปด้วย? มีแค่บก.และผมเท่านั้นที่รู้เรื่องนิยายเรื่องใหม่ของผมบวกกับนี่เป็นแค่ตัวต้นฉบับ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้แน่ๆ”

 

“นั่นสิมันแปลกมาก… เว็บไซต์ของเราได้ทำการตรวจสอบไอดี และพบว่าไอดีนั้นเป็นไอดีที่ไม่ได้ใช้งานมานานแต่เมื่อตีสองตีสามมีบางคนใช้งานแอคเคาท์นี้และทำการเปลี่ยนไอดี พวกเราสงสัยว่าไอดีนั้นน่าจะไม่ได้ใช้งานจากคนในครอบครัว แต่ได้รับมาจากวิธีการอื่น”

 

พ่อของหวังลิ่งขมวดคิ้ว ‘ตอนตีสองถึงตีสามงั้นหรือ?’ เขาจำได้ว่าเวลานั้นเขายังคงอยู่ในช่องชองชุนน้อยเพื่อคิดธีมของนิยายเรื่องใหม่

 

ถ้างั้น…เป็นไปได้ว่าบุคคลผู้นี้เป็นหนึ่งในผู้ชมของช่องนั้น?

 

แต่ถึงอย่างนั้นพ่อของหวังลิ่งก็ยังคงสงสัย ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะเขียนตอนแรกเสร็จและนำไปโพสลงเว็บไซต์ แม้แต่นักอ่านหน้าเก่าๆก็ไม่น่าจะรู้ แล้วข่าวมันรั่วไหลออกไปได้ยังไง?

 

นี่แม้แต่นักเขียนนิยายก็มีพวกสตอล์กเกอร์คอยตามแล้วรึไง?

 

ทางฝั่งลี่เหมงเหมงพูดขึ้นมา “น้องชาย รู้ไหมว่าคนคนนั้นโดเนทมาให้นายเท่าไหร่? ทั้งหมดเป็นจำนวนร้อยล้านเหรียญVIP!”

 

“ทำไมมันเยอะอย่างงี้…” ในตอนที่เขาเขียนแม่นมของฉัน พ่อของหวังลิ่งไม่เคยพบเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ร้อยล้านเหรียญVIPมีค่าเท่ากับล้านหยวน หลังจากแบ่งส่วนแบ่งให้ทางเว็บไซต์แล้วเขาจะได้เงินจำนวนทั้งสินห้าแสนหยวน

 

เมื่อได้ยินถึงจำนวนเงินที่ได้รับ พ่อของหวังลิ่งถอนหายใจแล้วจึงถามออกไป “รู้ไหมว่าไอดีนั่นชื่อว่าอะไร?”

 

“ไอดีชื่อว่า… รองผู้อำนวยการโรงเรียนระดับมัธยมปลาย” ลี่เหมงเหมงตอบกลับมา

 

เมื่อพ่อหวังลิ่งได้ยินชื่อไอดี หน้าของเขาก็พลันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและจ้องไปทางห้องของหวังลิ่ง “อืม… ผมคิดว่าผมรู้อะไรบางอย่างเดี๋ยวผมโทรกลับไปหาทีหลัง”

 

เมื่อพูดจบพ่อของหวังลิ่งก็กดวางสาย “หวังลิ่ง! มานี่เดี๋ยวนี้!”

 

หวังลิ่ง “…”