ตอนที่ 101 แม้แต่การขู่กรรโชกก็ต้องทำด้วยความอ่อนโยน

 

 

เมื่อชายในชุดสูททั้งสองลุกขึ้นมาจากพื้น ชายคนที่ตัวเตี้ยกว่ารู้สึกอายจนแทบอยากจะมุดแผ่นดินหนี

 

ด้วยตนมีระดับถึงแก่นแท้ปราณทองคำขั้นสูงกลัวจนฉี่ราด พลังกดดันวิญญาณระดับที่ทำให้เขากลัวถึงขนาดนั้นได้ต้องไม่ใช่ระดับคนธรรมดาแล้ว!

 

‘อายเสียจนอยากตายให้รู้แล้วรู้รอดเลยจริงๆ T^T’

 

ชายในชุดสูททั้งสองต่างถอนหายใจพร้อมกันด้วยความเหนื่อยล้า

 

โชคดีของพวกเขาที่พ่อของหวังลิ่งเป็นคนใจดี หลังจากที่เห็นผู้ชายคนที่ตัวเตี้ยกว่าฉี่ราดกางเกง เขาก็รีบบอกให้ภรรยาของเขาไปหากางเกงตัวที่เขาไม่ค่อยได้ใส่เอามาให้ “น้องชายเมื่อนายออกไปข้างนอกหลังจากนี้ก็อย่าไปก่อความวุ่นวายที่ไหนหล่ะ ขอให้ระมัดระวังเรื่องคำพูดและการกระทำด้วย เอา…นี่เป็นกางเกงที่ฉันไม่ได้ใส่แล้วฉันยกให้”

 

“…” ชายในชุดสูททั้งสองคนมองไปยังกางเกงขายาวในมือของพ่อหวังลิ่งด้วยความรู้สึกยากที่จะอธิบาย

 

หลังจากนั้น พ่อของหวังลิ่งก็ช่วยพวกเขาเก็บเงินที่กระจายอยู่บนพื้น

 

เขาหากระสอบมาใส่เงินพวกนั้น

 

ชายในชุดสูททั้งสองเช็ดเหงื่อของตนและพูดว่า “มิสเตอร์หวังพวกเราไม่ได้บรรลุข้อตกลง คุณไม่สามารถเก็บเงินพวกนี้ได้…”

 

“อย่างงั้นรึ?” พ่อของหวังลิ่งที่กำลังคาบบุหรี่อยู่หันมาเหลือบตามองชายทั้งสอง แต่นั่นก็พอแล้วที่จะทำให้พวกเขากลัว…พวกเขาก้าวถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่าง

 

พวกเขาไม่กล้าที่จะทำอะไรไปมากกว่านี้กับคนที่มีระดับถึงวิญญาณก่อกำเนิด

 

พ่อของหวังลิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และโยนเงินปึกละหมื่นหยวนใส่กระสอบ “ห้าหมื่นหยวนในกระสอบนี่เป็นค่าพรมที่พวกนายทำเปื้อน ไม่ว่าจะมองยังไงพวกนายก็ต้องจ่ายค่าชดใช้สักนิด พวกนายว่าอย่างงั้นไหม?”

 

ชายในชุดสูททั้งสองไม่กล้าตอบอะไรกลับมา “…”

 

ก่อนที่พวกเขาจะทันได้พูดอะไรพ่อของหวังลิ่งก็โยนเงินจำนวนห้าหมื่นหยวนลงกระสอบ”นี่อีกห้าหมื่นหยวนสำหรับค่าทำขวัญ ฉันคิดว่าจะใช้มันกำจัดเชื้อโรคจากฉี่แถวนี้เสียหน่อยมันคงไม่มากเกินไปใช่ไหม?”

 

“…”

 

หลังจากนั้นเขาก็หยุดคิดไปครู่นึงก่อนจะโยนเข้ากระสอบเพิ่มเข้าไปอีกห้าหมื่นหยวน

 

ชายในชุดสูทเริ่มเครียด “มิสเตอร์หวัง คุณทำแบบนั้นไม่ได้นะ…เงินพวกนั้นที่คุณเอาไปมันเป็นของรัฐ พวกเราต้องจ่ายเงินเหล่านั้นแทน…”

 

พ่อของหวังลิ่งดูดบุหรี่อย่างใจเย็น จากนั้นก็พ่นควันออกมาไปทางกางเกงที่ทั้งสองคนพึ่งเปลี่ยน “นี่อีกห้าหมื่นหยวนสำหรับกางเกงขายาวนั่น คงไม่แพงเกินไปใช่ไหม?”

 

ภายในใจของทั้งสองคิดว่า ‘ไม่แพงเกินไปบ้านแกสิ! กางเกงขายาวบ้าบออะไรตั้งห้าหมื่น! แม้แต่ซื้อในตลาดมืดมันก็ไม่ได้แพงขนาดนี้ไหม!’

 

 

ถ้าหากไม่ใช่เพราะระดับพลังของชายคนนี้ พวกเขาคงลุกขึ้นยืนและต่อยไปแล้ว

 

แต่ทว่า!

 

พวกเขาไม่กล้าที่จะทำอย่างนั้น!

 

เขาประท้วงโดยการถอดกางเกงออกและปามันลงพื้น เผยให้เห็นไอจ้อนของเขา…เขาคิดว่าอย่างแย่ที่สุดก็แค่อับอายอีกอย่างตรงนี้ก็มีแต่ผู้ชายและอยู่แถบชานเมืองไม่มีใครเห็นเขาหรอก!

 

เมื่อเห็นดังนั้นพ่อของหวังลิ่งก็ค่อยๆหยิบเงินจำนวนห้าหมื่นยืนโยนใส่กระสอบอีก

 

“มิสเตอร์หวังนี่คุณ…”

 

“นายใส่กางเกงนั่นจะดีกว่านะใครจะรู้ว่าฉี่ของพวกนายจะทิ้งสารพิษอะไรไว้อีก? ฉันไม่อยากได้สารพิษพวกนั้นอีกแล้วมันไม่มีประโยชน์หรอกนะที่พวกนายจะถอดมันออกมา แล้วก็อีกอย่างห้าหมื่นหยวนนี่เป็นค่าเปลืองลูกตาของฉันมันคงไม่แพงเกินไปใช่ไหม?”

 

“…” ชายทั้งสองไม่กล้าที่จะทำอะไรต่อพวกเขากลัวว่าถ้าหากพวกเขาเผลอทำอะไรลงไปอีกพ่อของหวังลิ่งจะหาเหตุผลมาหักเงินเพิ่มอีก…

 

สุดท้ายเขาก็พึ่งพอใจอยู่ที่เงินจำนวนสองแสนหยวนภายในกระสอบ จากนั้นจึงเดินไปส่งชายทั้งสองที่หน้าประตู

 

พวกเขาก้มหัวบอกลาพ่อของหวังลิ่ง

 

“มิสเตอร์หวัง พวกเราจะกลับมาอีกครั้งอย่างแน่นอน…”

 

พ่อของหวังลิ่งยกมือขึ้นกอดอกและจ้องไปยังทั้งสองคน “ครั้งต่อไปยังเป็นพวกนายอีกงั้นหรือ?”

 

ชายทั้งสองเริ่มเหงื่อตกเมื่อโดนจ้อง “นั่นก็ขึ้นอยู่กับคำสั่ง…”

 

พ่อของหวังลิ่งยื่นมือออกไปวางบนไหล่ของชายตัวเตี้ยและส่ายหัวพลางพูดออกไป “นี่น้องชาย มันไม่ใช่ว่าฉันจะขู่หรอกนะ…แต่ช้างน้อยของนายหน่ะมันเล็กมาก มันยังไม่ถึงครึ่งของฉันเลย นั่นมันก็แค่เห็ดหอมอันเล็กๆและมันก็ไม่น่ามองเอาเสียเลย สำหรับคนที่จะมาครั้งต่อไปขอให้หาคนที่ใหญ่ๆมานะ”

 

“…”

 

หลังจากนั้นพ่อของหวังลิ่งก็ปิดประตูใส่หน้า *ปัง!*

 

ภายในห้องนอน หวังลิ่งสามารถได้ยินเสียงในหัวใจของผู้ชายตัวเตี้ยได้ว่าเขานั้นสูญสิ้นความมั่นใจไปหมดแล้วจากคำพูดดูถูกของพ่อของเขา…

 

………………………………

 

 

ความจริงแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พ่อและลูกคู่นี้ที่จะเจอกับคนพวกนี้ เมื่อมีคนมายังบ้านของครอบครัวหวังเพื่อที่จะก่อความวุ่นวาย พ่อและลูกก็จะร่วมมือกันใช้พลังกลั่นแกล้งและทำให้พวกเขากลัวจนหนีกลับไปแบบนี้

 

เมื่อนานมาแล้วเมื่อคราวที่เทพมือระเบิดมาเยี่ยมบ้านของครอบครัวหวัง หวังลิ่งได้ใช้กลอุบายบางอย่างเพื่อทำให้เขากลัว แต่ถึงกระนั้นเทพมือระเบิดก็ยังคงเคารพและนับถือพ่อและแม่ของหวังลิ่ง

 

เพราะว่าพละกำลังทั้งหมดของหวังลิ่งก็มาจากสามีภรรยาคู่นี้

 

ในใจของเทพมือระเบิดคิดว่าหวังลิ่งนั้นเป็นสัตว์ประหลาดที่มีพลังอันน่ากลัวซึ่งมีอายุกว่าพันปี ดังนั้นพ่อของหวังลิ่งก็คงเป็นสุดยอดสัตว์ประหลาดที่มีอายุยืนยาวไม่ต่ำกว่าหมื่นปี

 

จึงทำให้เทพมือระเบิดรู้สึกว่าบ้านของหวังลิ่งเป็นเขตพื้นที่อันศักดิ์สิทธิ์…ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของปรมาจารย์ผู้ฝึกตนที่อยากจะใช้ชีวิตอย่างปกติ

 

นี่เป็นสิ่งที่เทพมือระเบิดเข้าใจเกี่ยวกับครอบครัวของหวังลิ่ง

 

……………………………….

 

 

 

หลังจากชายในชุดสูททั้งสองออกจากบ้านไป พวกเขาก็กลับไปขึ้นรถเก๋งคันสีดำ ชายคนตัวสูงกว่ารีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าหนีจากอะไรบางอย่าง

 

ไม่นานหลังจากนั้นนาฬิกาข้อมือของชายตัวเตี้ยก็ดังขึ้น…

 

“เป็นยังไงบ้าง? พวกนายทำสำเร็จไหม?”

 

“ขอโทษจริงๆครับหัวหน้า แต่ภารกิจล้มเหลว…”

 

“เงินจำนวนกว่าสี่สิบล้านเนี่ยนะ? ไม่มีทางที่ครอบครัวคนธรรมดาจะต้านทานได้อยู่แล้ว!”

 

ชายตัวเตี้ยแทบอยากจะร้องไห้ “หัวหน้า ปัญหาก็คือ…ไอครอบครัวนี้มันไม่ใช่ครอบครัวธรรมดา! ไอเจ้าหวังเจียวไม่ได้มีระดับแค่ลมปราณก่อกำเนิดเลย! เขาแค่แสร้งทำมาโดยตลอด! จริงๆแล้วเขาอยู่ระดับวิญญาณก่อกำเนิดต่างหาก! พลังกดดันวิญญาณของเขากดพวกเราแทบที่จะแบนติดพื้นขยับไปไหนไม่ได้เลย!”

 

ระดับวิญญาณก่อกำเนิด…

 

อีกฝั่งนึงของสาย หัวหน้าของพวกเขาก็รู้สึกตกใจ “นายแน่ใจนะ?”

 

หน่วยข่าวกรองของพวกเขายืนยันข้อมูลมาว่าครอบครัวธรรมดานี้อาศัยอยู่ในชนบท แล้วผู้ฝึกตนฝีมือขนาดนี้จะโผล่ขึ้นมาเสียดื้อๆได้อย่างไร?

 

“พวกเรามั่นใจ!” ชายในชุดสูทตอบกลับด้วยความมั่นใจ

 

เขาถอนหายใจเบาๆออกมา เขาคิดว่าผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาคงไม่น่าจะโกหก ประเมิณจากสถานการณ์ในตอนนี้ มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้หน้ากากผีดิบใบนั้นมา…

 

“ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ฉันจะไปพบยอดฝีมือคนนั้นด้วยตัวเองในวันพรุ่งนี้…ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วแปลว่าพวกนายไม่ได้อะไรกลับมาเลยสินะ?”

 

ชายตัวเตี้ยเงียบไปครู่นึงก่อนที่จะตอบด้วยเสียงเบากลับมาว่า “กางเกงขายาวตัวนึงจะนับไหมครับ?”

 

“…”