ตอนที่ 107 สมุดบันทึกของสองสี

 

 

วันพฤหัสที่ 21 พฤษภาคม สัปดาห์ที่ 4 ของเทอมแรก หวังลิ่งเดินไปโรงเรียนตามปกติในตอนเช้า

 

ภายในห้องนอน สองสีค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียและดึงเอาสมุดบันทึกที่อยู่ใต้เตียงของหวังลิ่งออกมา

 

สองสีได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างตลอดระยะเวลา 3 วันที่มาอยู่บ้านหวังลิ่ง ทั้งการอ่าน เขียนและวาดรูป มันคิดไม่ถึงว่าการศึกษาภาษามนุษย์จะยากขนาดนี้ ทั้งๆที่มันเป็นปีศาจที่มีความสามารถในการเรียนรู้สูงเมื่อเปรียบเทียบกับปีศาจตัวอื่น ขนาดภาษาปีศาจว่ายากแล้วภาษามนุษย์ยากกว่าเป็นสิบเท่า

 

ก่อนหน้าเหตุการณ์ปีศาจบุกเบืองเมื่อหกปีก่อน ประตูมีติที่เชื่อมต่อระหว่างโลกมนุษย์และโลกปีศาจได้เคยเปิดมาแล้วถึง 48 ครั้ง สองสีเป็นราชาปีศาจตนที่ 49 จากโลกปีศาจที่นำทัพเข้ามาบุกโลกมนุษย์

 

และมันก็เป็นราชาปีศาจตนแรกที่ถูกส่งให้ไปเกิดใหม่ด้วยหมัดเพียงหมัดเดียวนับตั้งแต่ก้าวแรกที่ลงมาเหยียบโลกมนุษย์…มันยังเป็นราชาปีศาจตนแรกที่ถูกทอดทิ้งจากโลกปีศาจและถูกกักขังวิญญาณไว้ในโลกมนุษย์…ทั้งยังเป็นปีศาจตัวแรกที่แก้ผนึกวิญญาณสำเร็จแต่ดันถูกจับได้โดยทันทีและถูกหลอมรวมเข้ากับวิญญาณตนอื่นจนกลายมาเป็นสุนัข

 

สองสีไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดออกมายังไงดีกับความซวยที่มันได้พบเจอ ทีแรกมันต่อต้านที่จะอาศัยอยู่ในโลกมนุษย์แต่เมื่อเวลาผ่านไปมันก็เปลี่ยนใจและเริ่มปรับตัวเข้ากับวิถีชีวิตของมนุษย์บนโลก…มันรู้สึกว่าบรรดาเด็กนักเรียนหญิงที่โรงเรียนอันดับที่ 60 ช่างน่ารักเหลือเกิน

 

ดังนั้นมันจึงตัดสินใจที่จะเรียนภาษามนุษย์ และบันทึกเรื่องราวที่มันได้พบเจอบนโลกมนุษย์ลงไปในสมุดบันทึกของมัน ถ้าหากมันได้มีโอกาสกลับไปยังโลกปีศาจในอนาคต สมุดบันทึกเล่มนี้ก็จะเป็นตัวช่วยเตือนความทรงจำเหล่านี้ และใครจะรู้ว่าสมุดบันทึกเล่มนี้อาจจะช่วยกำจัดความบาดหมางของทั้งสองโลกทิ้งไปได้…

 

หัวข้อ: หลังจากกลายมาเป็นสุนัข บันทึกแรกบนโลกมนุษย์ของราชาปีศาจคางคกกลืนฟ้า

วันที่: 21 May

สภาพอากาศ: สดใส

อารมณ์: อธิบายไม่ถูก
สิ่งที่อยากได้: ในตอนนี้ฉันหวังว่าถ้าฉันฝึกฝนให้หนักกว่านี้ฉันจะสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่ถ้ามันทำได้จริงฉันหวังว่าฉันจะมีใบหน้ารูปไข่

บันทึกประจำวัน: มื้อเช้าของวันนี้เป็นอาหารสุนัขรสแมลงวันทอด หลังจากได้พูดคุยกับเจ้านายหวัง (หวังลิ่ง) เมื่อคืนเขาบอกว่าเขาจะช่วยไปถามกัวหาวเรื่องอาหารรสเผ็ดให้ เพราะว่าฉันไม่ได้กินอาหารรสจัดมานานแล้ว เมื่อคิดถึงเรื่องอาหารเผ็ดๆแค่นี้ก็น้ำหลายสอแล้ว

 

หลังจากสำรวจโลกมนุษย์มาสักระยะหนึ่ง สรุปได้ดังนี้

 

หนึ่ง: ถ้าหากไม่นับอสูรกายบางคน มนุษย์จะถูกแบ่งเป็นสองประเภทเท่าๆกันนั่นก็คือผู้ฝึกตนและคนธรรมดา และพวกเขารักความสงบไม่เห็นเหมือนก็ข่าวลือ พวกเขาไม่มีอันตรายต่อเผ่าปีศาจเลย

 

สอง: ในอดีตมีเรื่องเล่าที่ว่าผู้ฝึกตนมนุษย์โลกคนหนึ่งชื่อว่าปรมาจารย์โหวยิได้ยิงธนูเพียงนัดเดียวปราบราชาปีศาจจินวู ซึ่งทำให้เผ่าปีศาจเคียดแค้นมนุษย์โลก…แต่ในความเป็นจริงแล้วมันเป็นแค่เพียงเรื่องเล่าเพราะโหวยิที่ถูกกล่าวถึงนั้นไม่ได้มีตัวตนอยู่จริงๆ…

 

สาม: มีตำนานในหมู่เผ่าปีศาจเกี่ยวกับอัศวินวายุทั้งเจ็ดได้จับตัวปีศาจแมงป่องกับปีศาจงูไป แต่ในโลกมนุษย์นั้นเรื่องเหล่านั้นเป็นแค่เพียงหนังสือการ์ตูนไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ…

 

สรุป: เพราะเหล่ามนุษย์นั้นชอบที่จะแต่งเรื่องเพ้อฝันเพื่อทำให้เหล่าปีศาจเข้าใจผิด และมันก็ทำให้เหล่าปีศาจเข้าใจผิดจริงๆเป็นเวลากว่าหลายพันปี…ฉันอยากให้เหล่าผู้เฒ่าผู้แก่ของเผ่าปีศาจได้มีโอกาสอ่านสมุดบันทึกเล่มนี้ เพื่อที่จะยับยั้งไม่ให้ปีศาจรุ่นหลังเข้าใจผิดไปเกี่ยวกับตัวมนุษย์ไปมากกว่านี้

 

………………………

 

 

บันทึกเล่มแรกของสองสีนั้นค่อนข้างที่จะยาว เพราะมันเขียนขึ้นจากประสบการณ์ที่มันได้อาศัยอยู่บนมนุษย์มาทั้งสิ้น 6 ปีเต็ม

 

มันรู้สึกว่าการเข้าใจผิดระหว่างเผ่ามนุษย์และเผ่าปีศาจนั้นเป็นอะไรที่หนักหนา ถ้าหากพวกเขาได้มีโอกาสนั่งจับเข่าคุยกันก่อนหน้านี้ ความสัมพันธ์ระหว่างสองเผ่าก็คงจะไม่ได้แย่ถึงขนาดนี้

 

แน่นอนว่าความเข้าใจผิดระหว่างสองโลกนั้นคงไม่อ่านแก้ไขได้ด้วยเพียงสมุดบันทึกเพียงเล่มเดียว และตราบใดที่ยังมีคนชอบความสงบสุข มันก็จะมีคนที่ไม่ชอบความสงบสุขเช่นกัน ไม่ว่าจะเผ่าไหนก็ตาม พวกเขาจะใช้ข้ออ้างที่ว่าเพื่อความสงบสุขของเผ่าพันธุ์เป็นตัวจุดชนวน

 

ถ้าหากเผ่าปีศาจอยากที่จะปรองดองกับเผ่ามนุษย์ สองสีคิดว่าพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับพวกกลุ่มต่อต้านเสียก่อน

 

หลังจากที่เขียนเรื่องราวลงสมุดบันทึกเสร็จแล้ว มันก็ปิดสมุดบันทึกลงและเก็บกลับไปยังใต้เตียง

 

แม้ว่ามันจะรู้สึกเสียใจที่ถูกเผ่าปีศาจทอดทิ้ง แต่มันก็ยังคงคิดถึงบ้านของมัน

 

“บางที พวกเขาคงไม่มีทางเลือกจริงๆที่ต้องทิ้งฉันไว้แบบนี้…”

 

สองสีมองไปยังพระอาทิตย์ยามเช้าผ่านทางเพดานโปร่งใส ในโลกปีศาจพระอาทิตย์จะมีแสงสีม่วงดำ ในขณะที่จ้องมองดวงอาทิตย์อยู่นั่นเองจู่ๆสองสีก็คิดถึงน้องชายไก่น้อยของเขา

 

ไก่น้อยเป็นราชาไก่ที่อยู่ระดับราชาปีศาจและถูกขนานนามว่าไก่อันดับหนึ่ง

 

ในช่วงเวลานั้นเองที่มันยังคงฝึกฝนตลอดทั้งคืนและเมื่อถึงเวลาเช้า ไก่น้อยก็มักจะร้องปลุกอยู่สม่ำเสมอ

 

ถ้าหากว่าประตูมิติไม่ได้ถูกปิดตัวลงเสียก่อน ไก่น้อยคงรีบออกมาช่วยเข้าอย่างแน่นอน…

 

“อยากรู้จริงๆว่าไก่น้อยกำลังทำอะไรอยู่…”

 

สองสีล้มลงนอนบนพื้นอีกครั้งและกระดิกหางของมันในขณะที่กำลังคิดถึงเรื่องราวในอดีต

 

…………………………………

 

 

เมื่อสองสีเขียนสมุดบันทึกเสร็จ อีกฝั่งหนึ่ง หัวหน้าสองแห่งแลนด์สเคปเมเนอร์ก็ได้รับรายงานฉบับหนึ่ง

 

ลูกน้องทั้งสองคนของเขานำข้อมูลที่ได้รับมาส่งให้แก่หัวหน้าสอง “หัวหน้าสอง นี่คือผลการตรวจสอบครับ”

 

“หืม…ทำไมเร็วอย่างนี้?” เขาแสดงท่าทางประหลาดใจนิดหน่อย

 

“พวกเราได้รูปใบหน้าที่ชัดเจนและชายคนนั้นก็ไม่ได้ใช้วิชาเปลี่ยนแปลงใบหน้าตนเอง…หลังจากที่แฮคเกอร์ของเราได้แฮคเข้าไปยังฐานข้อมูลของตำรวจ พวกเขาก็พบบุคคลที่กำลังตามหาอย่างรวดเร็ว” ชายชุดดำตัวสูงเป็นคนอธิบาย

 

“ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะมีความมั่นใจในตัวเองอยู่พอสมควร” หัวหน้าสองเลิกคิ้วขึ้น

 

ชายชุดดำตัวเตี้ยเหงื่อตกในขณะพูดขึ้น “หัวหน้า บางทีหัวหน้าควรจะดูประวัติของคนคนนี้เสียก่อน…คนคนนี้ถือเป็นตัวอันตรายอันดับต้นๆ”

 

ตัวอันตรายอันดับต้นๆ?

 

เมื่อเขาได้ฟังลูกน้องของเขาพูด เขาก็เริ่มรู้สึกหวั่นใจ

 

เมื่อเขาพลิกหน้ากระดาษและอ่านชื่อของชายคนนั้น เขารู้สึกตกใจจนแทบจะตะโกนออกมา

 

…ทำไมต้องเป็นชายคนนี้?!

 

หัวหน้าสองช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกหมดหนทาง ถ้าหากคนคนนั้นเป็นแค่คนธรรมดาที่มีระดับแก่นแท้วิญญาณก็คงจะไม่เป็นไร…แต่คนคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา!

 

เทพมือระเบิด เจ้าของเว็บบอร์ดผู้ฝึกตนที่โด่งดัง… เป็นที่รู้กันดีว่าคนคนนี้เป็นตัวอันตรายอันดับต้นๆ ผู้ซึ่งสังหารวายร้ายมานับไม่ถ้วน ศาลเตี้ยแห่งวงการผู้ฝึกตนในตำนาน!