บทที่ 46: โพสต์ถูกลบ

หูเจียวเจียวถือโอกาสเริ่มพูดกับเจี่ยนอีหลิง “เจี่ยนอีหลิง ฉันพบว่าชิวหยีเจนได้เดินอ้อมไปเมื่อเห็นเธอตอนนี้ เธอช่างฉลาดที่ยังไม่ได้โพสต์วิดีโอต้นฉบับ ถ้าเธอทำอย่างนั้นหลังจากที่วิดีโอต้นฉบับถูกลงไปแล้ว ชิวหยีเจนอาจจะตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย แต่ฝ่ายนั้นต้องกลับมาสร้างปัญหาให้เธอเหมือนคนบ้าแน่ๆหลังจากนั้น”

นี่คือข้อสรุปที่หูเจียวเจียวได้มาหลังจากที่สังเกตอยู่หลายวัน

ชิวหยีเจนไม่ได้มาสร้างปัญหาให้กับเจี่ยนอีหลิงอีกต่อไป และชิวลี่เย่าก็ได้ใช้เงินในการลบวิดีโอที่เกี่ยวข้องในอินเตอร์เน็ต

เจี่ยนอีหลิงพยักหน้ารับเงียบๆ

หลังจากที่อยู่ด้วยกันตามลำพังสองสามวันนี้ หูเจียวเจียวไม่ได้กลัวเจี่ยนอีหลิงอีกต่อไปเหมือนเมื่อตอนเริ่มแรก ในเมื่อเธอเริ่มคุ้นเคยกับความเงียบของเจี่ยนอีหลิง

หูเจียวเจียวพูดกับเจี่ยนอีหลิงต่อว่า “ว่าแต่ว่าเธอได้ไปดูที่ฟอรัมของโรงเรียนเราบ้างหรือเปล่า โพสต์ที่เกี่ยวข้องกับเธอในช่วงสองวันก่อนหน้านี้ก็ถูกลบด้วย”

โพสต์ถูกลบอย่างงั้นเหรอ

เจี่ยนอีหลิงเปลี่ยนหน้าจอโทรศัพท์ไปยังหน้าฟอรัมของโรงเรียน และเป็นดังคาด โพสต์ที่เป็นที่ติดอันดับยอดนิยมหายไปแล้ว

“เธอให้คนลบมันเหรอ” หูเจียวเจียวถาม

เจี่ยนอีหลิงส่ายหน้า

เจี่ยนอีหลิงไม่เคยคิดที่จะลบมัน เพราะว่าเกือบทุกคนในโรงเรียนได้เห็นโพสต์นั้นแล้ว และการลบมันก็ไม่ได้เปลี่ยนทัศนคติของทุกคนได้

“แล้วเธอไม่สนใจว่าใครเป็นคนลบมันเหรอ” หูเจียวเจียวถามอีกครั้ง

เจี่ยนอีหลิงส่ายหน้าเธออีกครั้ง

หูเจียวเจียวใช้มือแตะปลายคางกล่าวว่า “จากพื้นฐานที่ฉันได้ประสบการณ์มาจากการดูโคนันยอดนักสืบ ฉันคิดว่าเรื่องนี้ไม่ ง่าย นัก บางที….อาจจะเป็นคนที่หลงรักเธอที่ทำเช่นนี้”

ในเวลานี้ก็มีสมาชิกของคณะกรรมการนักเรียน หลิวเหวิน เข้ามาหา

หลิวเหวินสวมแว่นตาเลนส์หนามาก ทำให้เธอดูเคร่งเครียดอย่างมาก เธอเป็นนักเรียนหญิงห้องแปดเช่นเดียวกัน

หลิวเหวินเคาะโต๊ะของเจี่ยนอีหลิงและเตือนว่า “วันอังคารหน้าจะเป็นการทดสอบประจำเดือนที่สองของภาคการศึกษานี้ พวกเธอทั้งสองคนต้องพยายามสอบให้ผ่าน อย่าฉุดห้องเราลงอีกต่อไป”

คนส่วนใหญ่ในโรงเรียนมัธยมเชิ่งหัวจะแบ่งออกเป็นสองประเภท ผลการเรียนดี กับ ผลการเรียนแย่แต่ครอบครัวหนุนหลังดี

หูเจียวเจียวและเจี่ยนอีหลิงต่างถูกจัดอยู่ในประเภทหลัง

พวกเธอเป็นหางกระเรียนในห้องแปดของชั้นมัธยมปลาย

นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้พวกเธอทั้งคู่ถูกจัดให้อยู่โต๊ะเดียวกัน

หลิวเหวินพูดกับหูเจียวเจียวอีกครั้งเป็นส่วนตัวว่า “หูเจียวเจียว ถ้าเธอตกการทดสอบอีกครั้ง เธอจะต้องเป็นคนเก็บค่าเช่าไปตลอดชีวิตในอนาคตแน่ๆ”

ครอบครัวของหูเจียวเจียวมีอาคารทั้งหลังอยู่ในใจกลางเมืองเหิงเหย่วน และที่นั่นมีร้านและสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย เพียงแค่เก็บเงินค่าเช่าอย่างเดียวในแต่ละปีก็จะมีรายได้ที่คนอื่นอาจจะไม่สามารถเก็บออมได้ในชั่วชีวิต

เพราะว่าผลการเรียนของเธอไม่ดี หูเจียวเจียวจึงใกล้ที่จะต้องกลับบ้านและเลี้ยงชีพด้วยการเก็บค่าเช่า

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหูเจียวเจียวจึงนอนฟุบลงไปบนโต๊ะอย่างขุ่นมัวและคร่ำครวญว่า “ฉันขอร้องอย่าพูดถึง ยิ่งเธอพูดถึงฉันก็ยิ่งเครียด”

หลิวเหวินกล่าวว่า “ตั้งเป้าหมายเล็กๆสำหรับตัวเธอก่อนเป็นอันดับแรกว่าอย่าสอบตก”

หูเจียวเจียวคร่ำครวญอีกครั้ง “พี่เหวิน เป้าหมายเล็กๆที่เธอพูดถึงนั้นเป็นสิ่งที่ฉันพยายามไขว่คว้ามาตลอดชีวิต เข้าใจไหม เธอขอให้ฉันตั้งเป้าหมายเล็กๆไว้ที่การหาเงินสักหนึ่งร้อยล้านหยวนจะดีกว่า”

“ให้เธอยืมสมุดโน๊ตก็ได้นะ ต้องการไหม”

หลิวเหวินพยายามช่วยเต็มที่

หูเจียวเจียวพนมมือและขอบคุณอีกฝ่ายอย่างจริงใจ “เอา เอา เอา พี่เหวินยอดเยี่ยมที่สุด ฉันรักพี่เหวิน”

หูเจียวเจียวซึ่งได้รับสมุดบันทึกของหลิวเหวินรีบไปที่ห้องถ่ายเอกสาร

ในฐานะเป็นโรงเรียนมัธยมเอกชน โรงเรียนมัธยมเชิ่งหัวมีอุปกรณ์การเรียนการสอนครบครัน มีเครื่องพิมพ์อยู่ในอาคารสำหรับนักเรียนใช้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย

หูเจียวเจียวถ่ายเอกสารสมุดบันทึกไว้สองชุด ชุดหนึ่งของตัวเธอเอง และอีกชุดสำหรับเจี่ยนอีหลิง

เจี่ยนอีหลิงมองดูกระดาษเอกสารบันทึกในมือเธอ จากนั้นก็มองไปที่หูเจียวเจียว

หูเจียวเจียวแสดงท่าทางให้กำลังใจแก่เจี่ยนอีหลิงแล้วกล่าวว่า “เจี่ยนอีหลิง พวกเราทั้งคู่จะผ่านการทดสอบในครั้งนี้ ความฝันต้องกลายเป็นจริง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอเห็นด้วยไหม”

“เห็นด้วย” เจี่ยนอีหลิงตอบตกลง