บทที่ 49: คำสัญญา

หยูซียิ้มและกล่าวกับเจี่ยนอีหลิงว่า “น้องสาวอีหลิง น้องมีความจริงใจ แต่นายท่านเชิ่งไม่ได้ต้องการอะไรทั้งสิ้น”

ตามความเป็นจริง นายท่านเชิ่งยังมีสิ่งที่ขาด แต่สิ่งที่นายท่านเชิ่งขาดไปนั้น เป็นสิ่งที่ตระกูลจ๋ายหรือกลุ่มเทียนซิงก็ยังไม่สามารถหาให้ได้ ดังนั้นสาวน้อยคนนี้ไม่สามารถช่วยเขาได้อย่างแน่นอน

“ฉันสามารถทำได้หลายอย่าง” เจี่ยนอีหลิงเน้นย้ำ

แน่นอนว่าหยูซีไม่ได้ยึดถือคำพูดของเจี่ยนอีหลิงเป็นจริงเป็นจังนัก

เป็นสิ่งที่ดีที่เจี่ยนอีหลิงมีความจริงใจ แต่เธอจะสามารถช่วยนายท่านเชิ่งได้อย่างไร

จ๋ายหวินเชิ่งลุกขึ้นในทันทีและเดินเข้าไปหาเจี่ยนอีหลิง

ล้วงมือทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋ากางเกง จากนั้นเขาก็มองไปที่เจี่ยนอีหลิงอย่างวางท่า

“เธอสูงเท่าไหร่เมื่อเทียบกับฉัน”

“ตำแหน่งของตับ”

ตอนที่กำลังตอบคำถาม เจี่ยนอีหลิงได้เงยหน้าขึ้นมองไปบริเวณอกของจ๋ายหวินเชิ่ง และประเมินตำแหน่งอย่างระมัดระวัง

หลังจากที่ตอบเสร็จแล้ว เธอก็เมินหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่เป็นเพราะว่าเธอไม่เคยจ้องมองไปที่อกผู้ชายมาก่อน แต่เมื่อตอนที่เธอมองไปปกติแล้วคนเหล่านั้นจะนอนหงายและอาจจะหมดสติด้วย

หยูซีที่อยู่ถัดออกไปถามว่า “ปกติคนส่วนใหญ่พูดว่าหน้าอกไม่ใช่เหรอ”

เจี่ยนอีหลิงอธิบายว่า “พื้นที่บริเวณอกนั้นค่อนข้างกว้าง และความผิดพลาดมีมากกว่าสิบเซนติเมตร บริเวณตับจะมีความผิดพลาดลดลงเหลือเพียงห้าเซนติเมตร”

ใช่แล้ว แต่นี่ไม่ใช่ประเด็น

ประเด็นก็คือเธอดูเหมือนเด็กซึ่งยังไม่โตเมื่ออยู่ต่อหน้าจ๋ายหวินเชิ่งซึ่งสูงถึง 183 เซนติเมตร

จ๋ายหวินเชิ่งกล่าวว่า “ดังนั้นอย่าคิดเรื่องการแลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียมกันตอนที่ยังเป็นเด็ก ถ้านายท่านคนนี้ให้ของ เธอก็เพียงแค่รับแต่โดยดี นายท่านคนนี้ไม่ต้องการอะไรจากเธอ”

เจี่ยนอีหลิงไม่เห็นด้วย “นายแก่กว่าฉันไม่กี่ปีเอง”

เจี่ยนอีหลิงเงยหน้าขึ้นและสบสายตากับจ๋ายหวินเชิ่ง

ในดวงตาที่สดใสกระจ่างคู่นั้น มีความแน่วแน่มั่นคงที่ไม่เข้ากับใบหน้าอ่อนเยาว์ของเธอ

ดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ให้เธอทำอะไรบ้าง

จ๋ายหวินเชิ่งหัวเราะ

เมื่อได้ยินเขาหัวเราะ เจี่ยนอีหลิงมองขึ้นไปหาเขาอีกครั้ง

คนที่มีหน้าตาดีมีเสน่ห์ดึงดูด เมื่อหัวเราะก็ไม่อาจบอกได้ว่าจะดูดีมากยิ่งขึ้นไปกว่าเดิมอีกเท่าไหร่

เธอเพียงแค่ไม่รู้ว่าเขาหัวเราะเรื่องอะไร

หลังจากที่หัวเราะแล้ว จ๋ายหวินเชิ่งก็คิดเกี่ยวกับคำถามของเจี่ยนอีหลิงอย่างจริงจัง

เจี่ยนอีหลิงจะสามารถทำอะไรได้บ้าง

เธอรู้เรื่องการปรุงอาหารอย่างแท้จริง อาหารมื้อนั้นอร่อยมาก ด้วยฝีมือปรุงอาหารระดับพ่อครัวร้านอาหารและความรู้สึกอบอุ่นจากอาหารปรุงเองที่บ้าน เมื่อนึกย้อนกลับไป เขาก็ยังคงรู้สึกถึงกลิ่นรสหอมอร่อยนั้น

แต่จ๋ายหวินเชิ่งได้ซ้อนภาพร่างเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าของเขาไปไว้ในครัว จากนั้นดวงตาของเขาก็ตกลงไปยังมือเล็กๆขาวนุ่มนั้น นึกภาพถึงมือเล็กๆนี้ถือตะหลิวกับมีดทำครัวขนาดใหญ่

เขาก็ล้มเลิกความคิดนี้ในทันที

แต่เขาก็ยังไม่วายคิดอยู่ว่าร่างเล็กๆนี้จะทำอะไรได้อีก

อย่าคิดว่าเขามีแนวโน้มที่จะลวนลามสาวน้อย เขาไม่ได้มีงานอดิเรกแบบนั้น

ต้องการให้เธอนวดไหล่ให้เขาดีไหม

แต่บางทีเขายังไม่ทันได้รู้สึกถึงแรงกดของเธอ มือเธอก็แดงไปหมดแล้ว

มันไม่ได้ดีไปกว่าปรุงอาหาร

หลังจากที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว จ๋ายหวินเชิ่งก็กล่าวกับเจี่ยนอีหลิงว่า “ถ้าอย่างนั้นในเมื่อเธอเป็นหนี้ฉัน เราก็มาทำ IOU* จากนั้นในอนาคตฉันค่อยรับมันจากเธอ”

ผู้แปล * IOU ย่อมาจาก I own you (ฉันเป็นหนี้คุณ) คือใบรับรองว่าเป็นลูกหนี้

จ๋ายหวินเชิ่งกล่าวผ่านๆ เพียงแค่ตอบสนองความพึงพอใจของเจี่ยนอีหลิงเท่านั้น เขาไม่ต้องการให้เธอยืนกรานชดใช้หนี้อีกต่อไป

“ก็ได้ ตกลงตามนั้น” เจี่ยนอีหลิงตกลง เธอยึดมั่นอย่างจริงจัง

เธอไม่มีนิสัยเป็นหนี้คนอื่น

จากประสบการณ์ที่ผ่านมาในอดีตของเจี่ยนอีหลิง ทุกสิ่งที่เธอได้รับจะต้องเป็นสัดส่วนกับสิ่งที่เธอได้ใช้ความพยายาม

มีเพียงแต่การจ่ายออกไปด้วยมูลค่าแน่นอนค่าหนึ่ง ถึงจะได้รับผลตอบแทนที่สอดคล้องกันกลับมา