大姐大 บทที่ 151 หยู่เจี๋ยพบวิดีโอ 2

“แม่ พี่ชายใหญ่ก็พูดเหมือนกันว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องดูแลบริษัท และไม่มีปัญหาใดๆหากว่าเราจะถือหุ้นและรับเงินปันผล”

เจี่ยนหยู่เจี๋ยปฏิเสธมุมมองของเหอเยี่ยน พยายามที่จะพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าสิ่งต่างๆไม่ได้เลวร้ายไปเหมือนอย่างที่เธอคิด

“อย่าอ่อนหัด ในตอนนั้นแกคิดเหรอว่าตระกูลเจี่ยนจะมีที่ให้เรายืนอยู่อีก” เหอเยี่ยนไม่สามารถทนฟังคำพูดแบบนั้นได้

“แม่ อย่าคิดเรื่องพวกนี้เลวร้ายเกินไปนักสิ…”

“ฉันคิดเรื่องพวกนี้เลวร้ายเกินไปอย่างงั้นเหรอ” เหอเยี่ยนพลันหัวเราะขึ้นมาในทันใดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

“ตอนที่ฉันอายุได้แปดขวบ พ่อของฉันตายที่ไซต์งาน ไซต์งานไม่ได้จ่ายเงินชดเชยให้เราเลยแม้แต่หยวนเดียว เงินที่พวกเราอาศัยประทังชีวิตนั้นมาจากแม่ของฉัน เดือนนี้ เดือนหน้า ไม่รู้ว่าจะต้องหาเงินที่ไหนมาใช้จ่าย พวกเรายังต้องเผชิญกับความเลวร้ายยิ่งกว่านั้นเมื่อถูกเจ้าของที่ไล่ออกเหมือนหมาจรจัด”

“ตอนหลังเมื่อแม่ตกถังข้าวสารได้แต่งงานใหม่กับพ่อหม้าย พวกเราจึงได้มีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ชายคนนั้นก็ทุบตีพวกเราทุกครั้งที่เขาดื่มเหล้า ฉันต้องระมัดเนื้อระวังตัวทุกวันเมื่อเห็นหน้าเจ้าบ้านั่นเพราะว่ากลัวว่าฉันจะทำอะไรผิดแล้วถูกทุบตีอีก ฉันยิ่งกลัวกว่าว่าจะถูกไล่ออกจากบ้านไปอาศัยอยู่ข้างถนน”

“ฉันรู้ว่าตัวฉันเองนั้นไม่มีประวัติความเป็นมาที่ดีนัก และฉันก็รู้ว่าคนหลายคนดูถูกฉัน หลังจากที่ฉันได้แต่งงานเข้าสู่ตระกูลเจี่ยน ฉันก็ยังต้องระมัดระวังตัว ฉันกลัวว่าฉันจะทำให้แม่ยายไม่พอใจ ฉันยังกลัวว่าฉันจะสูญเสียครอบครัวนี้ไปและสูญเสียพ่อของแกด้วย”

“ตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่เหรอ ฉันก็แค่ไม่ต้องการมีชีวิตที่ต้องมองหน้าคนอื่นก่อนที่จะทำอะไรต่อไป ฉันแค่ต้องการชีวิตที่มีความมั่นคง”

เหอเยี่ยนคำรามพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรู

เจี่ยนหยู่เจี๋ยยืนนิ่งอยู่ที่ตรงนั้นด้วยความงงงัน ไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร

การที่แม่ของเขาร้องไห้นั้นก็เหมือนกับมีดคมที่กรีดเฉือนเข้าไปในอกของเขา

ชีวิตจิตใจของเจี่ยนหยู่เจี๋ยนั้นกำลังเผชิญหน้ากับการพังทลายเป็นครั้งแรก

เหอเยี่ยนยังคงแผดเสียงตะโกนใส่เจี่ยนหยู่เจี๋ย “ไปเลย ไปแสดงวิดีโอที่บันใดนี้ให้ลุงของแก พี่ชายของแกดู พวกเขาจะได้เอาไปให้ปู่ย่าแกและให้พวกเขากวาดฉันออกไป”

“ไม่ พวกเขาจะไม่…” เจี่ยนหยู่เจี๋ยส่ายหน้า

“แกมั่นใจเหรอว่าปู่ย่าของแกจะไม่ทำแบบนั้น”

เจี่ยนหยู่เจี๋ยไม่มั่นใจ

มันเป็นเรื่องต้องห้ามที่สำคัญที่สุดสำหรับปู่เจี่ยนสำหรับการทำร้ายคนในตระกูลด้วยการยุยงให้แตกแยกสร้างความร้าวฉานต่อตระกูล

และสิ่งที่แม่ของเขาทำนั้นก็คือการทำลายความสัมพันธ์ในตระกูลเจี่ยน

“แม่ ผมไม่ต้องบอกพวกเขาก็ได้ว่าวิดีโอนี้นั้นมาจากแม่ไม่ใช่เหรอ แม่ ผมขอร้องล่ะ” เจึี่ยนหยู่เจี๋ยจับแขนเหอเยี่ยนและอ้อนวอนด้วยเสียงเบาหวิว

“แกคิดว่าลุงของแกโง่นักเหรอ ถ้าวิดีโอนี้ถูกแกส่งออกไป พวกเขาไม่จำเป็นต้องถามหรอกว่าแกได้วิดีโอนี้มาจากไหน แกคิดว่าแกจะหลอกพวกเขาด้วยสมองของแกได้เหรอ”

เหอเยี่ยนปฏิเสธทุกคำแนะนำของเจี่ยนหยู่เจี๋ย

บีบบังคับเขาให้เลือกระหว่างเจี่ยนอีหลิงกับแม่ของตนเอง

แล้วเจี่ยนหยู่เจี๋ยจะสามารถเลือกได้อย่างไร

ด้านหนึ่งนั้นเป็นน้องสาวสุดที่รักเจี่ยนอีหลิงของเขา

ส่วนอีกด้านหนึ่งนั้นเป็นแม่ของตัวเขาเอง

ถึงแม้ว่าจะมีความไม่ลงรอยกับเขาอยู่เป็นจำนวนมาก แต่เธอก็ยังคงเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดเขา

สุดท้ายเจี่ยนหยู่เจี๋ยก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขานั่งลงยองๆ ยกมือกุมขมับและร้องไห้เศร้าโศกเสียใจ

เขาพังทลายแล้ว

เขาไม่สามารถที่จะเลือกทางใดทางหนึ่งได้

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องถูกบีบบังคับให้เลือกทางใดทางหนึ่งด้วย

เขาไม่ต้องการที่จะทำอะไรที่สร้างความเสียใจให้กับน้องสาวอีหลิง หรือว่าต้องการที่จะสร้างความเจ็บปวดให้กับแม่

เหอเยี่ยนก้าวเข้ามานั่งลงยองๆแล้วกอดเจี่ยนหยู่เจี๋ย “หยู่เจี๋ยฟังแม่นะ ถ้าลูกลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ลูกก็เพียงทำเหมือนกับว่าลูกไม่ได้เห็นอะไรและปล่อยให้แม่จัดการกับมัน ได้ไหม วิดีโอของเจี่ยนอีหลิงนี้ไม่ได้มีอะไรมาก เธอยังคงได้รับความคุ้มครองจากย่าเจี่ยน แต่แม่นั้นกลับต่างออกไป แม่ต้องถูกบีบให้หย่าขาดจากพ่อของลูก แม่ต้องไปจากบ้านนี้ แม่ต้องสูญเสียลูกไป แม่จะไม่มีอะไรเหลืออีก”

“แม่ไปเลย ปล่อยให้ผมอยู่ตามลำพัง” เสียงของเจี่ยนหยู่เจี๋ยแหบแห้ง และสะอึกสะอื้น

“ก็ได้ แม่จะไม่บีบบังคับลูก ลูกคิดดูให้ดี”

เหอเยี่ยนรู้ว่าเธอไม่สามารถบีบเจี่ยนหยู่เจี๋ยแรงเกินไปนัก

เหอเยี่ยนไปจากห้องนั้น ปล่อยให้เจี่ยนหยู่เจี๋ยอยู่ในห้องทำงานตามลำพัง

เจี่ยนหยู่เจี๋ยอยู่ตามลำพังที่ห้องทำงานนั้นจนถึงเที่ยงคืน

เขามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเซื่องซึม

มองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน มองไปยังดวงจันทร์ มองไปยังเงามืดของไพรพฤกษ์

เขารู้สึกถึงความหนาวเหน็บที่สุดจะเหน็บหนาวที่เขาไม่เคยรับรู้มาก่อน…