S.P.Pบทที่8:กัปตันน้อยฮินะ

 

มันเป็นเรือขนาดเล็กซึ่งเต็มไปด้วยลูกเรือที่กำลังทำงานกันอยู่

 

อย่างไรก็ตามกัปตันของเรือลำนี้เป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆคนนึง และมันน่าประหลาดใจมากเพราะดูเหมือนว่าเธอจะมีอายุเพียงแค่ประมาณสิบหกสิบเจ็ดปีเท่านั้น เธอมีผมสีชมพูและสวมผ้าคลุมไหล่ เธอดูสวยและบริสุทธิ์

 

ในตอนนี้เธอได้ยืนอยู่บนหัวเรือและมองดูท้องทะเลที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ทุกคนๆในเรือต่างสงสัยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

 

ทันใดนั้นได้มีเสียงลงมาจากฟากฟ้า หญิงสาวได้หันหน้าไปมองมันสิ่งนั้นมันทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ

 

“นั่นคืออะไร?”

 

เธอเห็นนกสีขาวตัวใหญ่กำลังลงมาจากฟากฟ้าเธอตกใจมากยิ่งขึ้นกับความจริงที่ว่ามันกำลังแบกชายคนหนึ่งเอาไว้อยู่

 

“ฮูวววว!”

 

ได้มีเสียงลมหายใจที่แรงเป็นอย่างมากมาจากชายคนนั้นอีกเพียงแค่หนึ่งเมตรเขาก็จะถึงดาดฟ้าเรือแล้ว ทันใดนั้นนกสีขาวตัวใหญ่นั้นก็หายวับไปราวกับผี

 

“ปัง!” ชายคนนั้นได้ตกลงบนดาดฟ้าเรือและได้กระอทกลงบนพื้นไม้ ในตอนที่เขาถึงพื้นแล้วนั้นมันก็ได้ปรากฎบ่อเลือดอยู่

 

“อะไรเนี่ย!?”

 

“ฉันเห็นนกตกลงมาจากท้องฟ้าและในพริบตามันก็ได้กลายเป็นเด็กคนหนึ่ง”

 

“ดูเหมือนเขาจะได้รับบาดเจ็บ”

 

อาการบาดเจ็บของโรแกนนั้นดึงดูดความสนใจของลูกเรือบนเรือมาก และทุกคนๆต่างก็สงสัยเกี่ยวกับเขา

 

เด็กผู้หญิงที่มีผมสีชมพูได้มองไปที่โรแกนอย่างระมัดระวังและการแสดงออกของเธอนั้นก็ได้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เธอได้ออกคำสั่งไปทันที“ เรียกหมอประจำเรือมา !!! เราต้องการเขาเดี่ยวนี้ ชายคนนี้บาดเจ็บ!”

 

ทุกคนๆได้ตะโกนออกมาและชายชราคนหนึ่งก็ได้ถูกลากมาโดยวัยรุ่นคนหนึ่ง

 

“เกิดอะไรขึ้นฮินะ!?ตาแก่คนนี้สุขภาพไม่ค่อยดีและฉันก็ไม่ได้ยังหนุ่มยังแน่นเหมือนแต่ก่อนฉันคงจะช่วยอะไรเธอไม่ได้ “

 

ในขณะที่ชายชราได้เบียดฝูงชนเข้ามาเขาก็ได้บ่นไปด้วย

 

ฮินะไม่สนใจคำพูดของชายชราและเธอก็พูดออกมาว่า “เฟร็ดดูเขาดูเหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส”

 

เฟร็ดเห็นโรแกนที่ตกอยู่ในอาการโคม่าเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่เขากลับสงสัยว่า“ เด็กคนนี้มาจากไหน ดูเสื้อผ้าของเขา มันไม่เหมือนกับคนที่อยู่ในทะเล”

 

“จากท้องฟ้าเขาตกลงมาจากสวรรค์!”

 

มีคนตะโกนบอกเขาและชี้ไปที่ท้องฟ้า

 

สำหรับพวกเขาชายหนุ่มคนนี้ได้ตกลงมาจากฟ้าและเขาได้รับการช่วยเหลือจากสาวสวยฮินะมันเป็นเหตุการณ์ที่สามารถเอาไว้คุยกันได้เป็นเดือน

 

“ท้องฟ้า!” เฟร็ดมองไปที่ท้องฟ้าอย่างประหลาดจากนั้นเขาก็ส่ายหัวแล้วโน้มตัวลงเพื่อสังเกตอาการบาดเจ็บของโรแกน

 

หลังจากนั้นไม่นานเฟร็ดก็ได้ส่ายหัวและขมวดคิ้ว“ อาการบาดเจ็บของเขาไม่เป็นไรมาก แต่เขาเสียเลือดมากเกินไป”

 

“โชคดีที่ฉันมาทันเวลาพอดีถ้าฉันมาไม่ทันหละก็คงจะไม่มีใครสามารถช่วยเขาเอาไว้ได้”

 

เขาเสียเลือดมากเกินไปและถ้าเฟร็ดไม่ช่วยเขาในตอนนี้คงจะมีแต่พระเจ้าเท่านั้นหละที่จะสามารถช่วยเขาเอาไว้ได้

 

“ขั้นตอนแรกฉันต้องหยุดเลือดของเขาให้ได้ก่อนและจากนั้นฉันก็ต้องถ่ายเลือดให้กับเขา บาดแผลของเขาเหมือนถูกใครบางคนเจาะเขาด้วยเครื่องมือที่มีความคมเป็นอย่างมากซึ่งมันได้ไปโดนหลอดเลือดของเขาพอดี”

 

“ฉันจะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะช่วยชีวิตเขา ฉันหวังว่าเขาจะกลับมาหายดี”

 

เฟร็ดยิ้มกว้างและปิดบาดแผลของโรแกนอย่างรวดเร็ว

 

โรแกนนั้นสลบมาได้พักใหญ่แล้ว ตอนนี้เฟร็ดได้ใช้ผ้าพันแผลพันลงบนแผลจากนั้นเขาก็เช็ดเหงื่อออกและปล่อยให้คนรอบข้างพาโรแกนไปพักที่ห้อง

 

เฟร็ดมองดูคนที่พาโรแกนไปที่ห้องใต้ดินเขาก็ได้ขมวดคิ้วออกมา

 

“เขาบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น ชั้นใต้ดินที่มืดและชื้นมันไม่เหมาะสำหรับการฟื้นฟูบาดแผลของเขา เขาจะต้องอยู่ในสถานที่ที่มีอากาศถ่ายเทและแสงแดดที่เพียงพอ”

 

ลูกเรือทั้งหมดมองหน้ากันพวกเขาต่างก็นึกถึงห้องๆหนึ่งซึ่งมันเป็นที่เดียวที่สบายที่สุดบนเรือลำนี้ มันคงจะเป็นห้องของใครไปไม่ได้นอกจากห้องของฮินะ

 

“ เอาเขาไปไว้ในห้องของฉัน”ฮินะพูด“ เราต้องช่วยเขา”

 

หลังจากนั้นไม่นานโรแกนก็ได้ไปพักอยู่ในห้องของฮินะ

 

เมื่อทุกคนออกจากห้องของฮินะ เธอก็ได้มองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังหลับอยู่บนเตียงของเธอด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

 

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสนใจ” ชายคนนี้ยืนอยู่บนนก! และนกนั้นมันหายไปได้ยังไง ”

 

มันได้ผ่านมาแล้วสามวันที่ฮินะได้ดูแลโรแกน

 

ผู้คนบนเรือนั้นได้มองดูภาพนี้และได้แอบคุยกัน

 

“ ฉันเห็นคุณฮินะเอาใจใส่เด็กนี้มาก”

 

“ ไม่มีทางนายหมายถึงเด็กใหม่! แต่เขาก็ดูหล่อมาก”

 

“ นั่นไม่ใช่สิ่งผิดปกติสำหรับกัปตันฮินะของเรา”

 

ในตอนที่ผู้คนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้นหมอเฟร็ดก็ได้ไอออกมาและแสดงความคิดเห็นของเขา

 

“ เขาเป็นเด็กที่ดูดีมาก แต่มีเรื่องราวเบื้องหลังเขาที่ดูแปลกเป็นอย่างมาก มันคงจะเป็นเพราะความแปลกนี้ที่ทำให้ฮินะตกหลุมรัก “

 

“ และด้วยวัยของฮินะมันเป็นเรื่องปกติที่เธอจะตกหลุมรักใครซักคน”

 

สองวันต่อมาโรแกนได้ลืมตาขึ้นและมองดูสถานที่แปลก ๆ ด้วยความคั้นเนื้อคั้นตัว

 

“ฟื้นแล้วงั้นหรอ!?”ฮินะประหลาดใจและได้ก้าวไปข้างหน้า

 

“ฉัน..! ฉันอยู่ที่ไหน”โรแกนถามด้วยความสับสน

 

“ นายอยู่บนเรือของฉัน นายตกลงมาจากท้องฟ้าแล้วก็กำลังตกอยู่ในอาการโคม่าฉันก็เลยได้ช่วยนายเอาไว้” เธอพูดอย่างรวดเร็วและเธอก็ได้ยื่นน้ำหนึ่งแก้วมาให้

 

โรแกนได้รับเอาแก้วน้ำมาและหลังจากที่เขาดื่มมันเขารู้สึกได้ถึงความอ่อนแอ เขาหลับตาและนึกถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะหมดสติลงอีกครั้ง

 

“ทหารเรือ”

 

ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้น

 

“ เธอคือคนที่ช่วยฉัน !! ขอบคุณมาก!”โรแกนมองไปที่ฮินะเป็นครั้งแรก เขาหยุดมองเธอไม่ได้

 

หญิงสาวตรงหน้าเขานั้นมีผมยาวสีชมพูและสวมผ้าคลุมไหล่เอาไว้ผิวของเธอเป็นสีขาวราวกับหิมะและเธอมีใบหน้าที่สวยและละเอียดอ่อน

 

ร่างกายของเธอเหมือนกับดอกบัวแช่แข็งในสายลมเย็นเธอช่างงดงามและมีเสน่ห์เป็นอย่างมากมาก

 

“นายตื่นแล้ว” เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่น่ารัก“ ฉันเป็นกลุ้มใจเกี่ยวกับนายอยู่ตั้งนาน ช่วยบอกชื่อคุณหน่อยได้ไหม ”

 

“โรแกน!”

 

เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปและในช่วงเวลานี้ โรแกนและเหล่าลูกเรือได้กลายเป็นเพื่อนกันอย่างรวดเร็ว

 

ลูกเรือและคนอื่น ๆ ที่อยู่บนเรือนั้นเจ๋งมาก

 

ตลอดทั้งวันพวกเขาร่าเริงและมองโลกในแง่ดี

 

“โรแกนนายไม่ได้เดทกับกัปตันในวันนี้หรอ?ฮ่าฮ่าฮ่า!”

 

บนเรือนั้นมีหมอที่เป็นตาแก่อยู่ แต่เขาก็เป็นคนที่ซื่อตรงทุกวันเขามักจะโวยวายใส่โรแกนและเล่นตลกกับเขา

 

“พี่ชายโรแกนผมรู้สึกว่าพี่สาวของผมค่อนข้างชอบพี่มากเลยนะพี่ต้องรีบคว้าโอกาสเอาไว้หละ!”

 

มันเป็นโดรอนน้องชายของฮินะเขาอายุเพียง 10 ปี เมื่อทุกคนได้ยินในสิ่งที่เขาพูดพวกเขาก็ได้หัวเราะออกมาเสียงดัง

 

ใบหน้าของโรแกนได้กลายเป็นสีแดง เขารู้สึกอายมาก

 

“ฮินะนะดีมาก แต่นายไม่ต้องทำให้ฉันสนุกทั้งวันด้วยวิธีนี้แล้วฉันจะไปคุยกับเธอได้ยังไง”

 

บรรยากาศบนเรือเต็มไปด้วยความอบอุ่นโรแกนมีความสุขกับชีวิตแบบนี้มาก

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกทะเล และเขาก็ชอบความรู้สึกนี้มาก