S.P.P: บทที่ 423: พูดคุย

“ช่วยบอกฉันที่ได้ไหมว่าพวกคุณมีธุระอะไรที่อลาบสตางั้นหรอ?”

คอบร้านั้นรู้ดีถึงพลังอํานาจของกลุ่มโจรสลัดโซลดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะกล่าวถามอีกฝ่ายด้วยความสุภาพ

“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกแต่ฉันนั้นอยากให้คุณคุยกับฉันเพียงลําพัง”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

แต่นั้นไม่ใช่กับไลก้าเมื่อเขาได้ยินคําพูดของโรแกนสีหน้าของเขาก็ได้เปลี่ยนไปในทันทีก่อนที่จะร้องคํารามออกมาด้วยความเดือดดาล

“ไม่มีทาง!”

การปล่อยคอบร้าให้อยู่เพียงลําพังกับโรแกนนั้นอันตรายเกินไป ด้วยพลังอํานาจของโรแกนถ้าเขาคิดที่จะลงมือคอบร้าไม่มีทางต่อต้านได้อย่างแน่นอน

เสียงร้องตะโกนของไลก้าได้ดึงดูดสายตาของเหล่าลูกเรือกลุ่มโจรสลัดโซลให้จ้องมองไปที่ เขาเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยแรงกดดันทั้ง 14 คู่หัวใจของไลก้าก็ถึงกับสันเครือขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“ไลก้าอย่าเสียมารยาท”

คอบร้าได้กล่าวเตือนพร้อมกับส่ายหัวไปมา

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณโรแกนต้องการพูดคุยอะไรกับฉัน”

ในฐานะราชาคอบร้านั้นนับว่าเป็นคนที่ฉลาดเขาได้จ้องมองมาที่โรแกนและกล่าวถามออกมา

เมื่อเห็นสายตาของคอบร้าโรแกนก็ได้ยกยิ้มขึ้นมา

“ฮ่าๆ ๆ ๆ ฉันคิดว่าคุณต้องไม่อยากให้ฉันพูดมันตรงนี้แน่นอน”

โรแกนได้หัวเราะและกล่าวออกมา

แต่ในตอนนั้นเองใบหน้าของคอบร้ากลับเปลี่ยนสีพร้อมกับปรากฏเม็ดเหงื่อขึ้นมา

ไลก้าที่ยืนอยู่ข้างๆเองก็สังเกตเห็นถึงสีหน้าที่เปลี่ยนไปของคอบร้าแต่เขาก็ไม่ได้กล่าวถามอะไรออกมา

“ถ้างั้นได้โปรดตามฉันมา”

คอบร้าได้สูดหายใจเข้าและกล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่แผ่วเบา

ท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของคอบร้าทําให้ไลก้ารู้สึกประหลาดใจ

“ฝ่าบาท”

เขาพยายามที่จะรั้งคอบร้าเอาไว้

แต่คอบร้านั้นกลับส่ายหัวและก้าวเดินลงมาหาโรแกน

“ไปกันเถอะคุณโรแกนฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ทําอะไรอาณาจักรอลาบัสต้าแห่งนี้”

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่จะเดินตามอีกฝ่ายไป

ในท้องพระโรงตอนนี้มีเพียงแค่เหล่าลูกเรือกลุ่มโจรสลัดโซลและเหล่าทหารของอลาบัสต้าเท่านั้น

ทันใดนั้นคล็อกโคไดล์ก็ได้กล่าวขึ้นมาว่า

“พวกนายไม่ต้องจริงจังไปหรอก ถ้าพวกเราต้องการลงมือจริงๆอาณาจักรนี้ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อต้านหรอก!”

เมื่อได้ยินคําพูดของคล็อกโคไดล์ใบหน้าของไลก้าก็ได้เปลี่ยนไปสีแดงในทันที อีกฝ่ายนั้นกําลังดูถูกอาณาจักรอลาบัสต้าที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขา!

“โปรดระวังคําพูดของนายด้วย!”

ไลก้าได้กล่าวออกมาพร้อมกับชักดาบยาวที่แขวนอยู่บนเอวออกมา ในขณะเดียวกันเหล่าทหารคนอื่นเองก็ได้จ้องมองมาที่คล็อกโคไดล์ด้วยสายตาเย็นชา

พวกเขาคือทหารของราชาแห่งอาณาจักรอลาบัสต้าอันยิ่งใหญ่พวกเขาจะสามารถทนให้คนอนมาดุถูกพวกเขาได้อย่างไร

“พวกกบในกะลา!”

ดาซได้กล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่เย็นชา

“ฮี!”

คล็อกโคไดล์นั้นทําเพียงแค่หัวเราะกับท่าทีของพวกเขา

“คล็อกโคไดล์พวกเราไม่ได้มาที่นี้เพื่อสู้กับใคร”

เจสันได้กล่าวเตือนออกมา

“คนอลาบัสต้าไร้มารยาทแบบนี้ทุกคนไหม? พวกนายจะปล่อยให้พวกฉันยื่นแบบนี้อีกนานแค่ไหน?”

ชาร์โปลอสได้กล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจ

ไลก้านั้นรู้สึกหัวเสียมากเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะถูกโจรสลัดตําหนิเรื่องมารยาท ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ทําการเชิญพวกเขานั่ง

“ผลไม้ล่ะ? พวกนายไม่รู้วิธีต้อนรับแขกกันงั้นหรอ?”

ชาร์โปลอสได้ร้องโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง

ไลก้าได้ทําการสั่งให้ทหารไปเอาผลไม้มาด้วยใบหน้าที่บูดบึง

“เอเนลลองเมล่อนนี่ดูสิมันอร่อยสุดๆไปเลย!”

ชาร์โปลอสได้กล่าวแนะนําออกมา

เอเนลได้พยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว เขานั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับทะเลสีฟ้าเลยดังนั้นเขาจึงมีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับทุกสิ่งและเมื่อเขากัดลงไปที่แคนตาลูปใบหน้าของเขาก็ได้ปรากฏความประหลาดใจขึ้นมา

“อร่อยจริงๆด้วย!”

“เมล่อนของอลาบัสต้าหนะเป็นของที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมากในแกรนด์ไลน์แห่งนี้”

ไลก้าได้กล่าวออกมาด้วยความภาคภูมิใจ

“อีม,มันอร่อยมากจริงๆ!”

เอเนลได้พยักหน้าพร้อมกับกัดลงไปที่เมล่อน

เอเนลนั้นกําลังเพลิดเพลินกับเมล่อนของอาณาจักรอลาบัสต้า

ในตอนนั้นเองท่าทางที่เคร่งเครียดของไลก้าก็ได้ผ่อนลง ในตอนนี้เขารู้สึกภูมิใจมากที่เมล่อนของอาณาจักรเขาสามารถจัดการกับคนกลุ่มนี้ได้

ในเวลาเดียวกันนั้นเองราชาคอบร้าและโรแกนก็ได้เดินทางมาถึงสวนที่ห่างไกลแห่งหนึ่ง

“ที่นี่ไม่มีใครแล้วล่ะคุณโรแกน”

คอบร้าได้นั่งลงบนม้านั่งและกล่าวออกมา

“ดอกไม้งาม, ใบหญ้าสีเขียว,และกลิ่นหอมกับบรรยากาศที่เงียบสงบคุณนี่โชคดีจังเลยนะ”

โรแกนได้กล่าวชมออกมา

“ฉันคิดว่าเรื่องที่คุณอยากจะคุยกับฉันคงจะไม่ใช่เรื่องนี้หรอกนะ? ฉันอยากรู้แล้วว่าคุณต้องการคุยอะไรกับฉัน?”

คอบร้าได้กล่าวออกมาด้วยท่าที่จริงจัง

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้ยกยิ้มขึ้นมาก่อนที่จะนั่งลงข้างๆคอบร้า

“ราชาคอบร้าคุณไม่รู้จริงๆงั้นหรอ?”

ใบหน้าของคอบร้าได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“เรื่องอะไรคุณโรแกน?”

โรแกนได้ยกยิ้มและกล่าวออกมาว่า

“ก่อนที่ฉันจะมาที่อลาบัสต้านั้นฉันได้ไปที่เกาะแห่งท้องฟ้ามา”

“เกาะแห่งท้องฟ้า?! เกาะแห่งท้องฟ้ามันมีอยู่จริงงั้นหรอ?”

คอบร้าได้กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจแต่เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าอีกฝ่ายต้องการที่จะคุยเรื่องอะไรกันแน่

“ที่เกาะแห่งท้องฟ้านั้นมีซากปรักหักพังของเมืองโบราณที่ชื่อว่าแชนโดร่าอยู่ในที่แห่งนั้นพวกฉันได้พบกับก้อนหินสีดําก่อนหนึ่ง”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้โรแกนก็ได้ยกยิ้มและจ้องมองไปที่คอบร้า

“ราชาคอบร้าคุณรู้ใช่ไหมว่าหินสีดําก้อนนั้นคืออะไร?”

เมื่อเจอกับคําถามของโรแกนคอบร้าก็ถึงกับสับสน

“หินสีดําอะไร? คุณโรแกนอย่าล้อเล่นส์ฉันจะไปรู้เรื่องบนเกาะแห่งท้องฟ้าได้ยังไง?”

“ฮ่าๆ ๆ ๆ, ในตอนนี้คุณอาจจะยังไม่รู้จริงๆถ้างั้นคุณช่วยฟังฉันพูดให้จบก็แล้วกันนะ”

“บางทีถ้าเป็นโจรสลัดโดยทั่วไปเมื่อเจอหินสีดําก้อนนั้นพวกเขาก็คงจะไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่โชคดีที่บนเรือของฉันนั้นมีคนที่สามารถอ่านค่าที่สลักอยู่บนหินนั้นได้”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ก็จะสามารถสังเกตได้ว่าใบหน้าของคอบร้านั้นได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้กล่าวต่อ

“บุคคลที่ทิ้งหินสีดําเอาไว้นั้นเขาเรียกหินสีดําก้อนนี้ว่าโพเนกลีฟซึ่งมันเป็นสิ่งที่บันทึกเกี่ยวกับความจริงเกี่ยวกับโลกใบนี้เอาไว้”

ใบหน้าของคอบร้าได้เปลี่ยนไปอีกครั้งแต่เขาก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

“โพเนกลีฟอันนั้นได้บันทึกข้อมูลเกี่ยวกับอาวุธอันทรงพลังในอดีตกาลเอาไว้มันเป็นอาวุธที่สามารถทําลายเกาะๆหนึ่งได้ภายในการโจมตีเดียว”

“แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เรามาที่อลาบัสต้า..”

“แต่ถึงอย่างงั้นมันก็ยังเกี่ยวกันอยู่ดี!”

โรแกนได้จ้องมองมาที่คอบร้าด้วยรอยยิ้ม

“ฉันได้ยินมาว่าที่พระราชวังแห่งนี้มีโพเนกลีฟอยู่”

“และมันก็ได้บันทึกข้อมูลเกี่ยวกับอาวุธโบราณที่มีชื่อว่าพลูตัน!”

คอบร้านั้นได้ลุกยืนขึ้นมาด้วยอาการตกตะลึง