S.P.P: บทที่ 416: สมบัติ?

เมื่อได้ฟังรายละเอียดต่างๆ ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพวกพลเรือตรีเปรูเซนโงคุก็ได้สูดหายใจเข้าและกล่าวออกมาว่า

“ขั้นแรกพวกนายทั้งหมดถอยกลับมาก่อน,เดี๋ยวฉันจะสั่งให้พลเรือโทที่อยู่ใกล้ๆกับอาลาบสต้ารับผิดชอบเรื่องนี้ต่อเอง”

“รับทราบ!”

พลเรือตรีเปรูได้กล่าวตอบออกมาอย่างรวดเร็วก่อนที่สายจะตัดไป

เซนโงคุรู้ดีว่าพลเรือตรีและเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาต้องการเวลาในการฟื้นตัว

การเผชิญหน้ากับโจรสลัดอันดับต้นๆของโลกนั้นไม่ใช่สิ่งที่ใครๆจะสามารถเอาตัวรอดออกมาได้อย่างง่ายดาย

ในเวลาต่อมาที่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือก็ได้มีการเรียกรวมตัวเหล่าพลเรือโทแม้แต่พลเรือเอกก็ยังถูกเรียกเข้ามาประชุม

“เป้าหมายของโรแกนนั้นชัดเจนมาก..”

เซนโงคุได้หยุดพูดไปชั่วขณะพร้อมกับจ้องมองไปที่คิซารุ,อาโอคิย์,และอาคาอินุด้วยใบหน้าจริงจังก่อนที่จะกล่าวออกมาอีกครั้ง

“มันคือที่นี่”

เซนโงคุได้กดนิ้วของเขาลงไปที่จุดๆหนึ่งบนแผนที่

“หมู่เกาะชาบอนดี้?”

คิซารุได้กล่าวออกมาพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ใช่แล้ว เป้าหมายของพวกเขาคือโลกใหม่ดังนั้นที่นี้จึงเป็นจุดหมายของพวกเขาในครึ่งแรกของแกรนด์ไลน์!”

เซนโงคุได้กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

“ในเวลานี้ที่โลกใหม่นั้นเต็มไปด้วยความวุ่นวายมันเป็นสถานที่ที่พวกเราไม่สามารถควบคุมได้แถมเมื่อเร็วๆนี้ก็พึ่งเกิดเหตุการณ์การปะทะกันของไคโดและหนวดขาวและมันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะจบลงด้วย”

“ดังนั้นถ้าเกิดว่าโรแกนเข้าไปในโลกใหม่แล้วละก็พวกเราไม่มีทางจัดการกับสถานการณ์ภายในที่แห่งนั้นได้อย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินดังนั้นอาโอคิยิก็ได้ถอนหายใจออกมา
การมาถึงของพวกโรแกนนั้นไม่ใช่เรื่องดีสําหรับพวกเขาเหล่าทหารเรือ

“ดังนั้นพวกเราจะต้องจัดการกับโรแกนให้ได้ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!”

เซนโงคุได้กล่าวออกมาพร้อมกับตบลงไปบนโต๊ะ

“แล้วเราจะจัดการกับเขายังไง?”

อาคาอินุได้กล่าวถามออกมาด้วยใบหน้าที่จริงจัง

“ลอบโจมตี,ความแข็งแกร่งของโรแกนในตอนนี้นั้นอย่างต่ําก็คงอยู่ในระดับเดียวกันกับพลเรือเอกส่วนลูกเรือของเขานั้นพวกเรายังไม่รู้ว่าในตอนนี้พวกเขาแข็งแกร่งกันขนาดไหน”

“ดังนั้นในครั้งนี้พวกเราจะทุ่มหมดหน้าตักเพื่อหยุดพวกเขาเอาไว้ให้ได้!”

“พวกเขาจะต้องหยุดอยู่แค่ตรงนี้!”

เซนโงคุได้ชี้ลงไปที่ชาบอนดี้อีกครั้ง

“สนามรบคงไม่ใช่ที่หมู่เกาะชาบอนดี้ใช่ไหมครับ?”

อาโอคิย์ได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

“ใช่แล้ว,สนามรบในศึกครั้งนี้อยู่ตรงนี่!”

เซนโงคุได้ขยับนิ้วไปบนเกาะแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่เกาะชาบอนดี้ เมื่อดูจากแผ่นที่แล้วถ้าต้องการไปที่หมู่เกาะชาบอนดี้ยังไงก็ต้องผ่านเกาะแห่งนี้

พลเรือเอกทั้งสามได้หันหน้ามามองกันก่อนที่จะพยักหน้า

โจรสลัดส่วนใหญ่นั้นจะเริ่มมีชื่อเสียงหลังจากที่เข้าสู่โลกใหม่ ยกตัวอย่างเช่น ไคโด,แชงคูส,และบิ๊กมัมมีเพียงแค่โรแกนคนเดียวเท่านั้นที่มีชื่อเสียงดังกระฉ่อนไปทั่วโลกตั้งแต่ครั้งแรกของแกรนด์ไลน์!

ด้วยคุณสมบัติแบบนี้กองทัพเรือจะยอมปล่อยเขาไปได้ยังไง

ถ้าพวกโรแกนสามารถเข้าไปในโลกใหม่ได้ละก็พวกเขาไม่มีทางทําอะไรพวกโรแกนได้อย่างแน่นอน

กลับมาทางด้านของโรแกนในเวลานี้พวกเขาได้แยกตัวออกมาจากพวกกลุ่มโจรสลัดลองบาตันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ฉันไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าพ่อของไอ้หนูลองบาตันจะเป็นผู้ชายที่สุดยอดขนาดนี้

เทรนซุได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม
พวกเขานั้นเคยเห็นคนที่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อพรรคพวกเพียงคนเดียวเท่านั้น และคนๆนั้นก็ คือกัปตันของพวกเขา

ดังนั้นเจสันและคนอื่นๆจึงรู้สึกเคารพลองบาตันมาก

คนที่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อคนอื่นนั้นเป็นคนที่ควรค่าแก่การเคารพ!

ในเวลาเดียวกันนั้นเองบนเรือของกลุ่มโจรสลัดลองบาตัน,เหล่าลูกเรือต่างก็กําลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? เมื่อวานพวกเราได้ขึ้นไปบนเรือของกลุ่มโจรสลัดโซลในต่านานจริงๆใช่ไหม!?”

“มันคือเรื่องจริง แถมพวกเรายังได้ดื่มกับพวกเขาด้วย”

“ฉันรู้สึกว่าอนาคตของพวกเรานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง”

ในเวลานี้พวกเขารู้สึกราวกับว่าตัวของพวกเขานั้นกําลังลอยขึ้นไปบนฟ้า

“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นคุณโรแกนหรือพวกเราต่างก็มีเส้นทางของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น”

ลองบาตันได้กล่าวออกมาอย่างจริงจัง

“ดังนั้นพวกนายจะต้องพยายามให้มาก,ในอนาคตกลุ่มโจรสลัดลองบาตันจะต้องกลายเป็นกลุ่มโจรสลัดที่แข็งแกร่ง!”

“ใช่แล้ว,พวกเราจะต้องแข็งแกร่งกว่านี้”

เหล่าลูกเรือได้ตะโกนออกมาด้วยความมั่นใจ

“พวกเราจะต้องแข็งแกร่งขึ้นเพราะฉันไม่อยากให้คนรู้จักได้ยินข่าวความล้มเหลวของพวกเรา!”

ลองบาตันได้กล่าวออกมาด้วยความหนักแน่น

ความล้มเหลวสําหรับโจรสลัดนั้นหมายถึงความตาย!

เหล่าลูกเรือได้เงียบเสียงลงพร้อมกับก่าหมัดแน่น

ในตอนนั้นเองลองบาตันก็ได้เดินกลับเข้าไปในห้องของเขาพร้อมกับหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาและเปิดอ่านมันอย่างระมัดระวัง

หนังสือเล่มนี้นั้นไม่มีหน้าปกที่บ่งบอกว่ามันคือหนังสือเกี่ยวกับอะไร แต่เนื้อหาที่อยู่ข้างหน้านั้นเป็นสิ่งที่มีค่าจนน่าตกตะลึง

“การใช้และพัฒนาฮาคิราชันย์,การปลูกและการบ่มเพาะฮาคิเกราะและฮาคิสังเกต!”

คนที่มอบหนังสือเล่มนี้ให้กับเขาก็คือโรแกน

“ฉันจะไม่ทําให้คุณผิดหวังและสักวันหนึ่งฉันจะต้องก้าวไปยืนเคียงข้างคุณให้ได้!”

ลองบาตันได้กําหมัดแน่นก่อนที่จะเก็บหนังสือเล่มนั้น

ในเวลานี้ทั้งเขาและลูกเรือนั้นยังคงไม่มีคุณสมบัติพอที่จะฝึกฝนที่บันทึกอยู่ในหนังสือ แต่ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะต้องสามารถฝึกฝนมันได้อย่างแน่นอน

บนรูทดราก้อน

“อะไรนะ? พวกเราจะไปที่อลาบัสต้างั้นหรอ? ”

เจสันได้กล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

” พวกเราจะไปที่นั้นเพื่ออะไรกัน? พวกเราเคยไปที่นั่นมาแล้วไม่ใช่งั้นหรอ?”

“ก็จริงที่พวกเราเคยไปที่นั้นมาแล้วแต่พวกเรานั้นยังไม่ได้สมบัติที่ถูกซุกซ่อนในที่แห่งนั้นเลย”

โรแกนได้กล่าวตอบออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ที่อลาบัสต้ามีสมบัติด้วยงั้นหรอ?”

พวกเขาได้หันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย

“ที่นั้นมีสมบัติอยู่จริงๆไม่เชื่อนายก็ลองถามคล็อกโคไดล์ดูสิ”

โรแกนได้กล่าวออกมาอย่างช้าๆ

“เท่าที่ฉันรู้มาสมบัติของอลาบัสต้านั้นเป็นเพียงแค่ข่าวลือเท่านั้นดังนั้นฉันจึงไม่สามารถตอบได้ว่ามันมีอยู่จริงๆหรือเปล่า”

คล็อกไคไดล์ได้กล่าวตอบออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชา

“แล้วสมบัตินั้นคืออะไร?”

เจสันได้กล่าวถามออกมาอย่างรวดเร็ว