S.PP: บทที่ 375: ทะเลสีขาว!

“บูม!”

ในวินาทีต่อมากระแสลมพายุที่หมุนวนรอบน็อคอัพสตรีมก็ได้ร้องคํารามออกมาดังลั่น

ใบเรือและปีกเหล็กทั้งสองข้างได้แกว่งไปมาตามสายลม รูทดราก่อนได้พุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับจรวด

ในเวลานี้รูทดราก้อนได้ทําการนําพาเหล่าสมาชิกลูกเรือทุกคนของกลุ่มโจรสลัดโซลพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า

“อ้าาาาาา!”

ทุกคนต่างก็กรีดร้องออกมาเสียงหลงไม่ว่าจะเป็นเจ้านายตัวน้อย,เนลีนหรือคู่พ่อลูกจากเกาะแห่งท้องฟ้า ใบหน้าของพวกเขาซีดขาวและมีน้ําตาคลออยู่ในดวงตาแรงลมที่น่าหวาดกลัวได้พัดพารูทดราก้อนขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความเร็วที่น่าหวาดกลัว

ยิ่งน็อคอัพสตรีมสูงขึ้นมามากขึ้นเท่าไหร่ ความเร็วของรูทดราก้อนก็ยิ่งน่าหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปเท่านั้น

รทดราก้อนได้โบยบินไปตามกระแสของน็อคอัพสตรีม
“ถ้าพวกนายยังลนลานอยู่แบบนี้รูทดราก้อนได้ตกลงไปข้างล่างแน่”

โรแกนได้กล่าวเตือนออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ช่วยด้วย! ฉันยังไม่อยากตาย!”

เหล่าลูกเรือได้กรีดร้องออกมาเสียงหลง

เพียงแค่สิบวินาที พวกเขาก็ไม่สามารถมองท้องทะเลได้อย่างชัดเจนแล้ว ส่วนเรือของคริกเกตนั้น ในตอนนี้มันเป็นเพียงแค่จุดดําเล็กๆบนท้องทะเลเท่านั้น

“ฮ่าๆ ! นี่มันน่าตื่นเต้นกว่าเวลาที่ฉันบินตามปกติเยอะเลย!”

โรแกนนั้นยังคงนั่งอยู่ตรงที่ประจําของเขาดังเดิม

ในเวลานี้พวกเขากําลังพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยมุม 90 องศา ซึ่งมันไม่มีทางการขึ้นได้เลยในโลกเก่าของเขา

“ฉันเสียใจที่ตัดสินใจมาที่นี่ ทําไมพวกเราถึงต้องมาที่เกาะแห่งท้องฟ้าด้วย!”

ชาร์โปลอสได้กรีดร้องออกมาทั้งน้ําตาหากเขารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ละก็ เขาไม่มีทางมาที่นี่อย่างแน่นอน

“ผมเสียใจที่ผมตัดสินใจมาเข้าร่วมกับกลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้,ผมสามารถลาออกจากกลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้ได้ไหม?,คุณคร็อกโคไดล์!”

ในตอนนั้นเองแม้แต่ดาซก็ยังกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว

พวกเขาจับรูทดราก่อนเอาไว้แน่นและไม่คิดที่จะปล่อยมันให้หลุดมือ พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาบินขึ้นมาสูงขนาดไหนแล้วแต่พวกเขามั่นใจว่าถ้าตกลงไปละก็พวกเขาไม่รอดแน่ต่อให้เป็นพระเจ้าก็ยังไม่สามารถช่วยชีวิตของพวกเขาได้

“ฮ่าๆ ๆ,พวกนายไม่คิดว่ามันน่าตื่นเต้นหรือไง? พวกนายคิดว่าในชีวิตของพวกนายพวกนายจะได้สัมผัสกับประสบการณ์แบบนี้บ่อยนักหรือไง!?”

เจสันได้กล่าวและหัวเราะออกมาเสียงดัง

แม้ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าหวาดกลัวแต่เขาก็ยังสามารถหัวเราะออกมาได้

“ว่าแต่แกจะเอาไอ้มังกรบ้านั้นมาด้วยทําไม!?,แกแน่ใจแล้วใช่ไหมว่ามันไม่เป็นอันตราย!?”

คล็อกโคไดล์ได้ตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ

ในเวลานี้เจสันนั้นกําลังนั่งอยู่บนร่างของกาเบรียลที่ย่อขนาดอยู่อย่างมั่นคงบนดาดฟ้าเรือ

“ฮ่าๆๆๆ!”

ด้วยความหลากหลายของลูกเรือที่มีอยู่มันทําให้โรแกนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ความเร็วในการบินของรูทดราก้อนในเวลานี้เป็นอะไรที่น่าทึ่งเป็นอย่างมาก จากการประเมินในตอนนี้ความเร็วของมันคงจะแซงหน้าเครื่องบินในโลกเก่าของเขาไปแล้ว

“สหายอดทนกันอีกหน่อย!, อีกประมาณสิบนาที่พวกเราก็น่าจะถึงที่หมายกันแล้ว”

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้ทําการป่าวประกาศข่าวดีแก่เหล่าลูกเรือ

ด้วยพลังอํานาจของน็อคอัพสตรีม มันทําให้พวกเขาสามารถบินขึ้นมาบนท้องฟ้าด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ใจ

ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้มองลงไปที่ท้องทะเลเบื้องล่าง แต่เขาก็ได้หันหน้ากลับมาแทบจะในทันที

“ดูเหมือนว่ามันสูงมากจริงๆ!”

ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาขึ้นมาสูงขนาดไหนแล้ว

“วม!”

ราวกับหัวลูกศรที่แหลมคมรูทดราก้อนได้พุ่งผ่านเข้าไปในชั้นเมฆ และพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง

ในเวลาเดียวกันนั้นเองพลังอํานาจของน็อคอัพสตรีมก็ได้ลดลงมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับความเร็วของรูทดราก่อนที่ลดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงอย่างงั้นมันก็ยังคงเร็วอยู่ดี

“ทุกคนดูนั้น!”

ในตอนนั้นเองเทรนซ์ก็ได้ตะโกนออกมา พร้อมกับชี้ไปที่ก้อนเมฆสีขาวที่อยู่ข้างบน

ห่างจากพวกเขาประมาณ 300 เมตรได้ปรากฏก้อนเมฆขนาดใหญ่สีขาวที่กว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตา

“นั่นคือทะเลขาว,พวกเรากําลังจะถึงเกาะแห่งท้องฟ้าแล้ว!”

ไดน่าได้กล่าวและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

“เยี่ยม!”

เจสันได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

เมื่อได้ยินดังนั้นเหล่าลูกเรือก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ด้วยพลังอํานาจของน็อคอัพสตรีม ทําให้ระยะทางสามร้อยเมตรกลายเป็นระยะทางที่แสนสั้นไปในทันที

ในขณะที่รทดราก้อนกําลังโบยบินอยู่ในก้อนเมฆ สิ่งแรกที่ปรากฏก็คือผืนฟ้าที่ไร้ขอบเขต

“บูม!”

ในวินาทีต่อมารูทดราก่อนก็ได้พุ่งทะยานขึ้นมาบนทะเลขาว ก่อนที่จะลงจอดอยู่บนก้อนเมฆโดยที่ไม่ตกลงไปข้างล่าง

“ไปกันเถอะ, ที่นี่คือทะเลขาว!”

ไดน่าได้ตะโกนและกระโดดลงไป

“ในที่สุดก็มาถึงสักที”

ชาร์โปลอสได้ทรุดลงไปบนดาดฟ้าเรือ ข้างๆเขานั้นมีร่างของดาซที่กําลังอ้วกออกมาราวกับคนเมา

“ฉันเวียนหัวไปหมดแล้ว!”

ในตอนนั้นเองพวกมังกรคชสารที่อยู่ตรงเสากระโดงเรือก็ได้ล้มลงไปนอนบนพื้น

“ที่นี่หน่ะหรอทะเลขาว? น่าทิ้งกว่าที่คิดเอาไว้เยอะเลย!”

โรแกนที่นั่งอยู่ตรงหัวเรือค่อยๆยันกายขึ้นมา ก่อนที่จะจ้องมองไปที่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาลด้วยความตื่นเต้น

ในตอนนี้เขารู้แล้ว่าก้อนเมฆที่เขาเคยเห็นในโลกก่อนบนเครื่องบินนั้นมันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา เพราะไม่ว่าจะพยายามไขว่คว้ายังไง สุดท้ายก็ไม่สามารถสัมผัสมันได้อยู่ดี สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้ต่างหากที่เป็นของจริง เพราะว่ามันคือสิ่งที่สามารถสัมผัสได้

ซึ่งเป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก! แม้ว่าจะเคยเห็นมันมาจากในอนิเมะแล้ว แต่เมื่อได้มาเห็นมันด้วยตาของตัวเอง ความรู้สึกมันต่างกันจนไม่สามารถอธิบายได้

ในตอนนั้นเองโรแกนก็สังเกตเห็นสิ่งที่แตกต่างออกไปเมื่อเขามาถึงยังทะเลขาว

ด้วยระดับความสูง ทําให้แรงดันและออกซิเจนในอากาศของที่นี่แตกต่างจากที่ท้องทะเลเบื้องล่าง แม้พวกลูกเรือจะสังเกตไม่เห็น แต่เขานั้นสังเกตเห็น

หากตั้งใจและใส่ใจสักนิดละก็ พวกเขาจะต้องสัมผัสได้อย่างแน่นอนว่าในตอนนี้พวกเขานั้นกําลังอยู่ในสภาพที่อ่อนแอ

แต่เรื่องนี้นั้นไม่ได้เป็นปัญหาแต่อย่างใด ขอแค่เวลาในการปรับตัวนิดหน่อย สภาพของพวกเขาก็จะกลับมาเป็นปกติดังเดิม

“คริกเกต! พวกเรามาถึงแล้วนะ

โรแกนได้จ้องมองลงไปที่ทะเลขาวราวกับกําลังจ้องมองไปที่คริกเกต และกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา

เขานั้นชื่นชมชายที่มุ่งมั่นและซื่อตรงคนนี้เป็นอย่างมาก