S.P.P: บทที่ 410: กัปตัน

“ฟื้ววววว!”

เอเนลนั้นไม่เคยประสบพบเจอกับอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต

เมื่อก้มหน้าลงไปมองทะเลสีฟ้าสายลมแรงก็ได้สาดซัดเข้ามาจนเขาต้องกัดฟัน ความรู้สึกที่ไร้น้ําหนักทําให้เขารู้สึกราวกับกําลังล่องลอยอยู่บนฟ้า

นี่เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน มันไม่ใช่ความกลัวแต่เป็นความตื่นเต้นจนหัวใจเต้นรัวราวกับจะกระเด็นออกมาจากอก

“เทรนซุ,เตรียมตัว!”

“มังกรคชสาร,เตรียมตัว!”

“8,000 เมตร!”

เจสันได้ตะโกนออกมาพร้อมกับคํานวณระยะห่างของระดับความสูง

“พวกเราต้องกางบอลลูนออกก่อนถึงพื้นผิวทะเล 3,000 เมตรเพื่อชะลอความเร็วจากแรงโน้มถ่วง”

ดาซได้กล่าวอธิบายให้เอเนลฟัง

เอเนลได้พยักหน้าพร้อมกับคว้าจับรูทดราก้อนเอาไว้แน่น

รูทดราก้อนเริ่มเข้าใกล้ทะเลสีฟ้ามากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเอเนลมองลงไปเบื้องล่างเขาก็ได้พบกับน้ําทะเลสีฟ้าและเกาะที่เลือนลาง

“5,000 เมตร!”

เสียงตะโกนของเจสันได้ปลุกสติของเอเนลให้กลับมาอีกครั้ง

เมื่อเอเนลหันไปมองที่เจสันเขาก็ได้พบกับเจสันที่กําลังควบคุมหางเสือเรือด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด

ด้วยระดับความสูงของเกาะแห่งท้องฟ้าทําให้ความเร็วของรูทดราก้อนเพิ่มขึ้นมาทุกขณะ ดังนั้นถ้าพวกเขาไม่สามารถควบคุมความเร็วได้พวกเขาได้ทุกแรงกระแทกบดขยี้จนไม่เหลือซากอย่างแน่นอน

“ฟื้ววววว!”

สายลมที่พัดผ่านมานั้นแหลมคมราวกับคมดาบจนใบหน้าของพวกเขารู้สึกแสบร้อน

ในเวลานี้โรแกนนั้นกําลังนั่งสมาธิอย่างสงบอยู่บนหัวเรือด้วยที่ไม่ไหวติงต่อสิ่งใด

“4,000 เมตร!”

เสียงของเจสันได้ดังลั่นขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อมาถึงระยะนี้หัวใจของพวกเขาก็เต้นเร็วยิ่งขึ้นเพราะมันใกล้ถึงระยะที่พวกเขาจะต้องปล่อยบอลลูนแล้ว

“3,800 เมตร!”

เมื่อเสียงของเจสันดังขึ้นมาใบหน้าของคนอื่นๆก็ได้ปรากฏเม็ดเหงื่อขึ้นมา

“3,500 เมตร!”

“3,400 เมตร!”

“3,200 เมตร!”

ระยะทางเริ่มสั้นลงมาเรื่อยๆ

ในตอนนั้นเองเจสันก็ได้ร้องครามออกมาดังลั่น

“3,100 เมตร,เทรนซุ!!”

เมื่อได้ยินดังนั้นเทรนซุและพวกมังกรคชสารก็ได้ทําการปลดเชือกที่มัดบอลลูนเอาไว้ออกอย่างรวดเร็ว

“ฟู! ฟู! ฟู! ฟู!”

เสียงแก๊ซที่อยู่ภายในบอลลูนได้ดังขึ้นมาพร้อมกับบอลลูนที่โป่งพองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และ ด้วยสิ่งนี้เองทําให้ความเร็วของรูทดราก้อนช้าลงอย่างรวดเร็ว

“อ้วกกกกก!”

ชาร์โปลอสได้อ้วกออกมาจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีฟ้า

“2,000 เมตร!”

เจสันยังคงตะโกนบอกถึงระยะห่างอย่างต่อเนื่อง

แม้ว่าความเร็วจะลดลงแต่มันก็ยังคงรวดเร็วอยู่ดี

“คึก! แคก!”

ในตอนนั้นเองจู่ๆปีกเหล็กข้างหนึ่งก็ได้แตกหักพร้อมกับตกลงไปที่ทะเลสีฟ้า ในเวลาเดียวกันนั้นเองลําเรือของรูทดราก้อนก็ได้สั่นสะเทือนขึ้นมาอย่างรุนแรง

“ทําลายปีกอีกข้างเร็วเข้า!”

เจสันได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

เมื่อรูทดราก้อนสั่นสะเทือนขึ้นมาร่างของพวกเขาก็ได้เอียงไปอีกด้านหนึ่งในทันทีโดยไม่ตั้งใจ หากไม่จัดการปลดปีกอีกข้างออกละก็รูทดราก้อนจะต้องพลิกคว่ากลางอากาศอย่างแน่นอน

ในเวลานั้นเองร่างของเทรนซุก็ได้กระพริบหายไปในทันที

“พี่บบบบ!”

“เท้าวายุ!”

เทรนซุได้ตวัดเท้าขวาและปลดปล่อยคลื่นพลังสีฟ้าพุ่งตรงเข้าไปหาปีกเหล็กอีกข้างหนึ่งอย่างรวดเร็ว

“ปัง!”

ปีกเหล็กนั้นได้หักลงและตกลงไปในทะเลสีฟ้าในทันที เมื่อเห็นดังนั้นทุกคนก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ในเวลานี้รูทดราก้อนได้กลับมาสมดุลดังเดิม

ความเร็วของรูทดราก้อนนั้นยังคงคงที่เพียงแค่ไม่กี่สิบวินาทีระยะห่างของรูทดราก้อนและทะเลสีฟ้าก็ได้ลดลงเหลือเพียงแค่ 1,000 เมตรแล้ว

ในเวลานี้พวกเขาสามารถมองเห็นเกาะและเรือที่อยู่บนทะเลเบื้องล่างได้อย่างชัดเจน

“ที่นั้นคืออลาบัสต้าใช่ไหม?”

เจ้านายตัวน้อยได้ชี้ไปที่เกาะเบื้องล่างด้วยความประหลาดใจ

“ใช่,ที่นั้นคืออลาบัสต้า”

ดาซได้กล่าวตอบออกมาอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากใช้เวลาอยู่ที่นั้นอยู่นานทําให้ดาซสามารถจดจําที่นั้นได้เป็นอย่างดี

เอเนลได้จ้องมองลงไปที่ท้องทะเลเบื้องล่างด้วยความสงสัยใคร่รู้ สําหรับเขาแล้วไม่ว่าจะเป็นท้องทะเล,พื้นดิน,หรือผู้คนต่างก็เป็นสิ่งที่แปลกใหม่สําหรับเขา

รูทดราก้อนใกล้ทะเลมากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนนี้ระยะห่างนั้นเหลือเพียงแค่ 800 เมตรเท่านั้น

“ดูเหมือนว่าจุดตกของพวกเราจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

โรแกนได้กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

“เพราะว่าข้างล่างนั้นมีเรือรบของกองทัพเรือรอพวกเราอยู่!”

ในเวลานั้นเองเจสันก็ได้กล่าวเสริมออกมา

“ทหารเรือ?”

เมื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าของดาซก็ได้เปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนที่จะจ้องมองลงไปข้างล่าง

ด้วยระยะห่างเพียงแค่ 800 เมตรทําให้ดาซสามารถมองสิ่งที่อยู่ข้างล่างได้อย่างชัดเจน

“ดูเหมือนว่าพวกเขากําลังสู้กับโจรสลัดอยู่ด้วยนะ!”

เนลีนได้กล่าวออกมาด้วยความเฉยชา

“ใช่แล้วเนลีน”

โรแกนได้พยักหน้าพร้อมกับจ้องมองลงไปเบื้องล่าง

“ใช้งานอิมแพคไดอัล!”

เมื่อมาถึงระยะ 500 เมตรเสียงของเจสันก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

เหล่ามังกรคชสารนั้นจัดการใช้งานอิมแพคไดอัลอย่างรวดเร็ว ในตอนนั้นเองที่ใต้ท้องเรือของรูทดราก้อนก็ได้ปรากฎหมอกควันสีขาวขึ้นมาพร้อมกับความเร็วที่ลดลงอย่างรวดเร็ว

ท่ามกลางวงล้อมของเรือรบเหล่าโจรสลัดได้กรีดร้องออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด

“กัปตัน,พวกเราจะสู้กับพวกเขาและพวกเราก็จะไม่ยอมก้มหัวให้กับพวกเขา!”

“กัปตัน,พวกเราจะสู้ไปพร้อมกับคุณ!”

ทุกประโยคของพวกเขานั้นเปี่ยมล้นไปด้วยความไม่ยินยอมและความตื่นตระหนก

พวกเขาคือกลุ่มโจรสลัดลองบาตัน, นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้แล่นเรือเข้ามาในแกรนด์ไลน์ และกาลังจะได้สัมผัสกับความลึกลับของโลก

แต่พอแล่นเรือมาถึงที่อลาบัสต้าพวกเขาก็ได้ตกอยู่ในวงล้อมของพวกทหารเรือ

“พวกนายไม่จําเป็นต้องรีบร้อนรอฟังคําสั่งของฉันก็พอ”

ชายที่กล่าวออกมานั้นคือกัปตันของกลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้แถมเขานั้นยังเป็นชายหนุ่มรูปงามที่มาพร้อมกับดาบคู่กาย แม้ว่าเหล่าลูกเรือจะกําลังตื่นตระหนกแต่เขาก็ยังคงยิ้มได้

“รองกัปตันมัดตัวของพวกเขาเอาไว้,เมื่อไหร่ที่พวกทหารเรือแล่นเรือมาถึงก็ให้บอกพวกนั้นไปว่าพวกเขาคือสินค้าของพวกเราที่ไปลักพาตัวมา”

“และด้วยความที่ว่าพวกนายไม่มีค่าหัวพวกทหารเรือก็จะไม่เคลือบแคลงสงสัยในตัวของพวกนาย”

“กัปตัน!”

เหล่าลูกเรือได้ตะโกนออกมาด้วยความกระอักกระอวน

“ทําตามที่ฉันบอก! เพราะว่าฉันคือกัปตัน!”

น้ําเสียงของกัปตันหนุ่มนั้นนิ่งสงบเป็นอย่างมากแต่มันกลับเปี่ยมล้นไปด้วยพลัง