S.P.P บทที่ 137: ขอบคุณ!

“ ฉันคิดว่านายควรตกลงนะ!”

โรแกนได้กระชับดาบของเขาและไปพาดไว้บนคอของคล็อกโคไดล์,มันทำให้เขารู้สึกกลัวอย่างลึกลับ

“ บัดซบ!”

คล็อกโคไดล์ได้กำหมัดของเขาแน่น,เขานั้นไม่ได้กล้าเคลื่อนไหวใดๆเลยในตอนนี้

คมดาบนั่นวางอยู่ตรงหน้าของเขาอย่างเย็นชา,โรเกนนั้นทำให้เขารู้สึกถึงความตาย

“ ฉันได้มอบทางเลือกที่ดีให้นาย,แต่นายกลับไม่ยอมรับมันไว้,เพราะฉะนั้นมันก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตของนาย!”

เสียงของเขานั้นเบามาก,แต่มันกลับทำให้คล็อกโคไดล์สั่นและรู้สึกลังเล

หลังจากการตายของโรเจอร์,และการเริ่มต้นของยุคสมัยใหม่นั้นมันไม่มีใครสามารถทนต่อการล่อลวงของชื่อเสียง,ความมั่งคั่ง,และอำนาจไปได้,เขานั้นใฝ่ฝันที่จะก้าวไปในจุดเดียวกันกับโรเจอร์ในซักวันหนึ่งและกลายเป็นโจรสลัดที่โด่งดังไปทั่วโลก,อย่างไรก็ตามทันทีที่เขาก้าวเข้าสู่แกรนด์ไลน์เขาก็ได้ตระหนักถึงข้อบกพร่องของตัวเขาเอง

ในท้องทะเลนั้นมันมีคนที่แข็งแกร่งมากเกินไปไม่ว่าจะเป็นโรแกน,เจสัน,และโดฟลามิงโก้,แต่ละคนนั้นไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าเขาหรือแข็งแกร่งกว่าเขาด้วยซ้ำ

มันยากที่จะยืนอยู่บนจุดสูงสุดของได้,มันเป็นเรื่องที่ยากมากโดยเฉพาะกับลูกเรือในปัจจุบันของเขา

“ กัปตันให้ฉันชกเขา,เราจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่าง!” เจสันได้จ้องไปที่คล็อกโคไดล์และกำกำปั้นของเขาแน่น

“ฮืม!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเจสัน,คล็อกโคไดล์ก็ได้ส่งเสียงออกมาอย่างไม่พอใจและสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองไปที่โรแกน

“ โอเค,ฉันจะเข้าร่วมกับนาย”

เขานั้นเป็นมนุษย์,ดังนั้นเขาจึงเลือกทางเดินชีวิตของเขาออกไปอย่างไม่ลังเล

“ เขาต้องโกหกแน่ๆ!”

เจสันได้ร้องตะโกนออกมา

“ นายช่วยเอาดาบนี้ออกไปหน่อยได้ไหม?,แล้วก็นายตรงนั่นด้วย!”

คล็อกโคไดล์ที่ยืนอยู่ในทะเลทรายนั้นค่อนข้างรู้สึกอึดอัดใจ,แต่เขานั้นก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวแต่อย่างใด

เมื่อเทียบกับดาบของโรแกน,ปืนของเทรนซุนั้นคุกคามเขากว่ามาก

“เทรนซุ!”

เจสันได้โบกมือไปทางเทรนซุ,ตามคำสั่งของโรแกน

เมื่อเห็นอย่างงั้น,เขาจึงได้ลดปากกระบอกปืนลงอย่างระมัดระวัง

ในตอนนั้นเองคล็อกโคไดล์ก็รู้สึกโล่งใจมาก,และในตอนที่โรแกนได้เอาดาบหยวนหงกลับมานั้นสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าคล็อกโคไดล์นั้นได้เช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขา

ความตายนั้นเกือบจะมาหาเข้าซะแล้ว

เป็นอีกครั้งที่เขาได้มองไปที่โรแกนและคนอื่นๆอย่างลึกซึ้ง,เขานั้นรู้ดีว่าพวกเขานั้นไม่สามารถถูกจัดการลงอย่างง่ายดาย

พลังหมัดของเจสันนั้นสุดยอดมากแม้แต่อากาศก็ยังถูกบิดเบี้ยว,นอกจากนี้กัปตันของเขานั้นก็ยังลึกลับมาก

“ อย่าคิดที่จะตอบโต้พวกเราละ!”

เจสันได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

คล็อกโคไดล์นั้นได้หยิบซิการ์ออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วจุดไฟ,ควันนั้นได้ตลบอบอวลขึ้นมา,เขาได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา

“ ฉันไม่อยากจะสัมผัสกับความรู้สึกนั้นอีกครั้งหรอก!”

โรแกนนั้นรู้สึกประหลาดใจมาก,เขาไม่คิดเลยว่าคนที่ชั่วช้าอย่างคล็อกโคไดล์นั้นจะกลัวความตาย

“ เป็นเพราะกัปตันของเรานั้นยอมรับในตัวนาย,มิฉะนั้นละก็เขาคงจะฆ่านายตั้งแต่ตอนที่นายปฏิเสธที่จะเข้าร่วมกับเราไปแล้ว!”

เจสันได้พูดถากถางออกมา

“ นายอย่ามาเล่นแง่กับพวกเราละ,มิฉะนั้นละก็ฉันนี่ละจะขยี้นายเอง!”

คล็อกโคไดล์นั้นไม่ได้ใส่ใจกับการคุกคามของเจสัน,เขาได้หันไปมองโรแกนอีกครั้ง

ฟังจากน้ำเสียงของเจสันแล้วดูเหมือนว่าโรแกนนั้นจะมีความคิดอื่นๆอยู่ตลอด,คล็อกโคไดล์นั้นก็ยังคงสงสัยในค่าหัวที่มากมายของโรแกนว่าเขาไปทำอะไรมา

“ แน่นอน,ผู้ชายคนนี้นั้นเป็นคนที่ลึกลับมาก!”

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง,ความกังวลของคล็อกโคไดล์นั้นก็ได้ลดลง

“ แล้วพวกเราล่ะ,กัปตัน!”

ในเวลานี้ลูกเรือของคล็อกโคไดล์นั้นก็เต็มไปด้วยความกังวลใจ,พวกเขาได้มองไปที่โรแกนและ เจสันด้วยความหวาดกลัว

“ พวกเราจะทำอะไรต่อไป?”

“ แยกย้าย,และทำในสิ่งที่พวกนายต้องการ”

ใบหน้าของคล็อกโคไดล์นั้นได้ถูกปกคลุมด้วยควันสีขาว,เสียงของเขานั้นแผ่วเบามาก

เหล่าลูกเรือนั้นต่างก็ตกตะลึง,พวกเขานั้นไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

“ ไม่กัปตัน,เราไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีคุณ!”

“ ใช่กัปตัน,อย่าทิ้งพวกเราไปเลย!”

“ กัปตัน,อย่าไปเลย!”

ในทันใดนั้นเอง,พวกลูกเรือก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความตกอกตกใจ

คล็อกโคไดล์นั้นไม่ได้หันกลับไปมอง,แต่เขาได้ตอบกลับไปอย่างเย็นชาว่า “ ออกไปจากที่นี่ซะ!”

น้ำเสียงของคล็อกโคไดล์นั้นทำให้ลูกเรือนั้นถึงกลับคุกเข่าลงและไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีกเลย ด้วยอารมณ์ของกัปตันของพวกเขานั้นมันเป็นไปได้ที่เขาจะฆ่าพวกเขาหากพวกเขายังพูดต่อ

“ เป็นคนที่เหี้ยมโหดจริงๆ!”

เจสันได้กล่าวเย้ยหยันออกมา

“ฮืม!”

คล็อกโคไดล์นั้นไม่อยากทะเลาะกับเจสัน,เขาได้ก้าวออกไปข้างหน้าและเดินเข้าไปหาโรแกน

เมื่อเห็นเจสันกำลังจะเข้ามาขวาง,คล็อกโคไดล์ก็ได้พูดออกมาอย่างจริงจัง

“ วางใจได้น่า,ฉันสัญญาแล้วว่าฉันจะติดตามนาย!”

โรแกนได้โบกมือของเขา

“ เจสัน,ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปชายคนนี้ได้เข้าร่วมกลุ่มของเราแล้ว,ดังนั้นไม่จำเป็นต้องระแวงเขา”

“แต่เขา!”

เจสันได้จ้องไปที่คล็อกโคไดล์

“ เรายังมีเวลาพอที่จะเปลี่ยนนิสัยแย่ๆของเขาได้!”

โรแกนได้กล่าวขึ้นมา

คล็อกโคไดล์ที่ได้ยินในสิ่งที่โรแกนพูด,เขาจึงได้ยิ้มออกมารอยยิ้มของเขานั้นมันดูเย้ยหยันเล็กน้อย

“ ช่างเป็นคนที่ดีจริงๆ!”

“ น่าเสียดาย,ที่ทะเลนั้นไม่ต้องการความเมตตาแบบนี้!”

หลังจากนั้น,ทั้งสามก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย,พวกเขานั้นก็ได้เดินไปที่เกวียน

เทรนซุและลุงวัยกลางคนนั้นตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเมื่อเขาเห็นร่างของคล็อกโคไดล์

ชายที่ชั่วร้ายตรงหน้าของพวกเขานั้นสามารถควบคุมทะเลทรายได้ไม่ใช่หรือไง?,มันเป็นไปไม่ได้ที่มนุษย์จะสามารถทำอะไรแบบนั้นได้

“ ผ่อนคลายน่า!,ชายคนนี้เข้าร่วมกับเราแล้ว!”

โรแกนได้หัวเราะและตบไปที่ไหล่ของคล็อกโคไดล์

จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ได้ขึ้นไปบนเกวียน

กระดิ่งของอูฐนั้นได้ดังขึ้นมากพร้อมกับอูฐที่เริ่มเคลื่อนไหว

ด้วยรูปร่างสูงใหญ่ของคล็อกโคไดล์มันทำให้เกวียนขนาดเล็กนั้นดูจะค่อนข้างแออัดสำหรับเขาและเนื่องจากมีคนเข้าร่วมมาใหม่มันทำให้ลูกเรือทั้งหมดของเขานั้นเงียบ

ลมหายใจของเทรนซุนั้นค่อยๆถี่ขึ้น,ใบหน้าของเขานั้นได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดง

ในที่สุดเขาก็ได้รวบรวมความกล้าและได้ถามคล็อกโคไดล์ออกไป

“ นายเป็นคนที่ฆ่าเพื่อนของฉันไปใช่รึเปล่า?”

“ เพื่อนของนายงั้นหรอ?,ฉันยังไม่เคยเจอนายมาก่อนด้วยซ้ำ!”

คล็อกโคไดล์ได้จ้องมองไปที่เทรนซุอย่างเฉยชา

“ มันต้องเป็นนายแน่ๆ!,มันเป็นพายุทรายของนายที่ทำให้เพื่อนของฉันนั้นสูญเสียการมองเห็นไปต่อหน้าของพวกโจร,และทำให้พวกเขาถูกฆ่าตาย!”

เทรนซุได้ตะโกนขึ้นมา

“ สงบสติลงซะ,เทรนซุ!” เจสันได้ตะโกนไปที่เทรนซุ

เทรนซุนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

“โอ้!,ถ้าไม่สารถรับมือกับพายุทรายในพื้นที่แบบนี้ได้งั้นก็สมควรตายแล้วล่ะ”

คล็อกโคไดล์นั้นได้เผยรอยยิ้มขึ้นมา

“แล้วก็นะ…”

เขาหยุดไปสักพักก่อนจะพูดต่อว่า

“ พายุทรายของฉันหน่ะมันไม่ได้ฆ่พวกโจรไปด้วยหรือไง?”

“ ดังนั้นนายควรจะต้องขอบคุณฉัน,เพราะฉันนายถึงยังมีชีวิตอยู่!”