S.P.Pบทที่11:การโจมตีของโจรสลัด

 

โรแกนไม่รู้ว่าเขาควรรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ฮินะเชื่อในตัวเขาอย่างไรก็ตามเขาสับสนมากเขาต้องออกจากเรือ แล้วเขาควรจะต้องไปที่ไหน?

 

ทะเลนั้นกว้างใหญ่และดูเหมือนว่าเขาจะสามารถไปได้ทุกที่ แต่เขาไม่สามารถที่จะอยู่ได้ทุกที่

 

เฟร็ดผลักเขาแล้วพูดว่า“ มาเถอะมีเรือหลบหนีที่ว่างอยู่บนเรือนายสามารถเอามันออกไปได้”

 

โรแกนต้องออกจากเรือโดยมีเฟร็ดช่วย

 

ในช่วงเวลานี้โรแกนก็รู้สึกว่าในชีวิตนี้มันก็มีเรื่องที่เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีอยู่ฮินะนั้นไม่ได้บอกอะไรกับเขาแต่เขาก็สามารถที่จะเข้าใจมันได้ด้วยตัวเขาเอง

 

เป็นอีกครั้งที่ความสัมพันธ์ที่ดีของทั้งสองนั้นกำลังพัฒนาขึ้นในตอนนี้

 

การพัฒนาความสัมพันธ์นี้พึ่งเริ่มขึ้นได้ไม่นาน แต่ในตอนนี้พวกเขาก็ต้องแยกจากกันแล้ว

 

เธอเลือกที่จะไม่มาพบกับโรแกนมันเป็นโชคชะตาเธอได้ถามกับตัวเองและไม่ต้องการคำอธิบายจากโรแกนเพราะผู้หญิงคนนี้นั้นฉลาดมากเธอรู้ว่าเธอและโรแกนไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้

 

ดังนั้นการมาถึงของเฟร็ดนั้นหมายความว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว

 

อาชญากรที่มีค่าหัว 110 ล้านเบรีไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขานั้นต้องมีอำนาจที่จะทำลายได้ทุกสิ่ง

 

พวกเขารู้ว่าคนประเภทนี้ไม่สามารถอยู่กับคนธรรมดาได้

 

ในตอนนี้ฮินะนั้นกำลังทำธุรกิจอยู่เธออาจะบอกความในใจของเธอได้ แต่พอมาถึงตรงนี้นั้นเธอก็ลังเล เธอไม่สามารถบอกความรู้สึกของเธอต่อโรแกนได้ในตอนนี้เธอถอนหายใจออกมาแล้วได้ไปตามเฟร็ดมา

 

ขณะที่พวกเขากำลังเดินไปอย่างเงียบ ๆ พวกเขาก็มาถึงดาดฟ้าพวกเขาเดินไปรอบ ๆ ทางเดินอยู่ๆมันก็มีเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวดังขึ้น

 

ในเวลาเดียวกันเสียงหวีดแหลมหลายเสียงก็ตามมา

 

“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว”

 

เฟร็ดกับโรแกนเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็วและเห็นลูกกระสุนสีดำสามลูกได้พุ่งผ่านหัวของพวกเขาไปจากนั้นมันก็กระแทกเข้ากับตัวเรือ

 

“บูม”

 

น้ำทะเลได้ระเบิดขึ้นมาและที่เรือก็ได้เกิดเสียงดังขึ้นและเรือเริ่มก็สั่นอย่างรุนแรง

 

“กัปตัน!!!”

 

“โจรสลัด! พระเจ้ามันคือโจรสลัด!”

 

“ จะมีโจรสลัดที่นี่ได้ยังไง !! ฉันควรทำยังไงดี? พวกเราควรทำอะไรดี? ”

 

ในตอนนี้คนบนเรือกำลังตื่นตระหนกมันเป็นไปไม่ได้ที่จะจินตนาการว่ามีพวกโจรสลัดในบริเวณนี้ได้ยังไง

 

เฟร็ดได้ยินเสียงเอี๊ยดของเรือผมสีขาวของเขานั้นได้ถูกน้ำสาดใส่และมันก็ดูน่าอายมาก แต่ในเวลานี้เขาไม่สนใจมันซักนิดเขาเดินไปข้างหน้าแล้วมองไปที่ทะเลโรแกนรีบตามเขาไป

 

ในตอนนี้ได้มีเรือเร็วเข้ามาทางพวกเขาและส่งเสียงดัง

 

มันมาพร้อมกับผ้าที่มีรูปหัวกะโหลกอยู่ในนั้น

 

ที่ที่ทำงานของฮินะ เธอดูตื่นตกใจและเธอก็ได้ก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อเธอเห็นเรือโจรสลัดบนทะเลใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

 

“ กัปตันนั้นคือกลุ่มโจรสลัดไซเดอร์ค่าหัวของพวกเขาคือสิบห้าล้านและพวกเขาเป็นกลุ่มที่อันตรายที่สุดในทะเลแถบนี้”

 

“ มีข่าวลือว่าพวกเขาไปที่แกรนด์ไลน์เมื่อปีที่แล้วแล้วพวกเขามาปรากฏตัวที่นี่ได้ยังไงกัน”

 

ด้านหลังของฮินะมีชายวัยกลางคนที่ถือเคียวบนมือของเขา

 

“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราไม่สามารถเลี่ยงการสู้ในครั้งนี้ได้เรียกรวมพวกนักสู้ทุกคนบนเรือและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้”

 

เธอจ้องมองไปข้างหน้าอย่างสง่างามและออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว

 

ชายวัยกลางคนผงกหัวหันไปอย่างรวดเร็วและเริ่มรวมเหล่านักสู้บนเรือ ในฐานะกองเรือขนส่งสินค้าเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะจ้างนักสู้เพื่อปกป้องพวกเขา

 

“โรแกนดูเหมือนว่านายจะไม่สามารถออกไปได้ในตอนนี้!” เฟร็ดมองที่ทะเลส่ายหัวแล้วพูด

 

“คงงั้น!” โรแกนพยักหน้า

พวกโจรสลัดได้มาถึงแล้ว

 

เขาไม่สามารถทิ้งพวกเขาเอาไว้ได้

 

สามนาทีต่อมาการระดมยิงอีกระลอกได้พุ่งเข้ามาและตกลงมาจากท้องฟ้าและตกลงอย่างหนักที่ด้านข้างของเรือจนเกิดเป็นคลื่นขนาดใหญ่

 

นี่เป็นเตือนและพวกเขาไม่ต้องการโจมตีเรือมันเป็นเพียงการบบอกให้พวกเขาหยุดอย่างไรก็ตามผู้คนบนเรือสินค้ากลัวตายพวกเขาจับหัวของพวกเขาและไม่กล้าเคลื่อนไหว

 

ในไม่ช้าพวกโจรสลัดก็กระโดดขึ้นมาบนเรือ

 

ชายวัยกลางคนที่มีแผลเป็นสวมหมวกของกัปตันและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดร้าย

 

“โจมตีด้วยระเบิดอีกครั้งหนึ่งและคราวนี้เอาให้โดนหางเรือของพวกมัน!”

 

เมื่อเขาพูดอย่างนั้นชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างเขาก็ดูเหมือนจะมีข้อสงสัยเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา

 

“ กัปตันถ้ามันโดนหางเรือเรืออาจจะจมได้นะครับ”

 

“ ก่อนที่มันจะจมลงให้เอาเงินและอาหารของพวกมันมาให้หมดและฆ่าพวกมันทั้งหมดเข้าใจไหม!”

 

ไซเดอร์พูดอย่างเย็นชาเขาไม่คิดที่จะหันหลังกลับ

 

คนที่พูดอึ้งแล้วก็ลังเลอีกครั้ง เขาโบกมือแล้วตะโกนว่า “ยิง!”

 

“บูม!”

 

เสียงระเบิดที่รุนแรงได้ดังออกมาและในไม่ช้าหางเรือของเรือสินค้าก็ถูกกระแทกอย่างแรง

 

เรือเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง หลายคนล้มลงกับพื้นและมากกว่าหนึ่งโหลของพวกเขาที่อยู่บริเวณหางเรือได้ถูกระเบิดทิ้งไม่เหลือซาก

 

บรรยากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดได้ปกคลุมเรือในทันทีทุกคนที่เห็นฉากนี้ต่างก็ตื่นกลัว

 

ในตอนนี้พวกเขาก็ได้รับรู้ถึงความน่ากลัวของโจรสลัด

 

“ หางเรือมีไฟไหม้และกระดูกงูก็พังลงเรือกำลังจะจม!”

 

ในฝูงชนชายชราหน้าซีดและร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

 

เสียงนี้ทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่บนพื้นเรือรู้สึกกลัวมากยิ่งขึ้น

 

“ เฟร็ดคุณรู้จักกลุ่มโจรสลัดนี้ไหม” ทันใดนั้นโรแกนก็ถาม

 

“ ฉันรู้ว่าพวกเขาเป็นพวกโจรสลัดไซเดอร์ กัปตันไซเดอร์นั้นมีค่าหัวถึงสิบห้าล้านเบรีดูเหมือนว่าเขาได้เข้าไปในแกรนไลน์ไปเมื่อปีที่แล้วแล้วเขาจะมาที่นี่ได้อย่างไร”

 

“ สิบห้าล้านนั่นมัน!”

 

ถ้าโรแกนต้องเผชิญหน้ากับเขาและคู่ต่อสู้ที่มีค่าหัวประมาณนี้เขาจะชนะได้ก็ต่อเมื่อเขาครอบครองวิญาณอยู่

 

เขาจำได้ถึงสิ่งดีๆที่ทุกคนอยู่ที่นี้เคยมอบให้แก่เขาได้ เขามีความปรารถนาที่จะช่วยเหลือพวกเขาและแก้ไขปัญหานี้

 

เขาไม่ใช่คนเลว แต่ในตอนที่อันตรายมาถึงเขาเขาจะกลายเป็นคนที่ไร้ความปรานี

 

“ ฉันไม่สามารถทิ้งพวกเขาไว้ในสถานการณ์นี้ได้ฉันต้องช่วยเพื่อนของฉัน!”

 

ขณะที่พวกเขาเดินไปตามเส้นทางเดินบนเรือพวกเขาเห็นโจรสลัดมากกว่าหนึ่งโหลที่ถือปืนไรเฟิลอยู่ การปรากฏตัวของพวกเขานั้นได้สร้างความกดดันแก่พวกเขามาก

 

ฮินะกังวลมากเกี่ยวกับสิ่งที่พวกโจรสลัดจะทำ

 

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งความรู้สึกหวาดกลัวของผู้คนก็สงบลงในที่สุดนักสู้ติดอาวุธจำนวนหนึ่งที่มีอาวุธยืนอยู่เบื้องหน้าฝูงชน พวกเขาหยิบอาวุธออกมาและรอคอยโจรสลัดที่กำลังจะมาถึง

 

ในเวลานี้ระยะห่างระหว่างพวกเขากับโจรสลัดมีเพียงสองหรือสามร้อยเมตร

 

“ วางดาบลงซะและไม่ต้องทำอะไรเพียงแค่หายใจและอย่าทำอะไรที่ทำให้ฉันไม่พอใจฉันมีประสบการณ์มากมายในแกรนด์ไลน์!”

 

“ฉันไม่ต้องการที่จะสู้กับพวกแก”

 

“ ไม่ต้องกลัวฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำอะไรพวกแก”