S.P.Pบทที่34:พี่ชายของเขา!

 

หลังจากถ่มเลือดออกมาสามครั้งใบหน้าของโรแกนก็ดูผ่อนคลายลง

 

การจำกัดเวลาสำหรับการครอบครองยังไม่สิ้นสุดและตั้งแต่ต้นจนจบการต่อสู้นั้นพึ่งผ่านไปประมาณครึ่งซั่วโมงเท่านั้น

 

“ฉันยังเหลือจักระอีกประมาณ20% แต่ปริมาณการจักระที่ถูกใช้ออกไปนั้นมันมากเกินไปมันทำให้จิตใจและร่างกายของฉันเสียหาย”

 

“ในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้าฉันต้องใช้จักระเพื่อรักษาตัวเองและมันจะทำให้ฉันไม่สามารถต่อสู้ได้ในตอนนั้น”

 

หลังจากตัดสินใจว่าควรจะทำอะไรดีอยู่นั้นโรแกนก็ได้กลับมาคิดแผนการเดินเรือของเขาต่อซึ่งเขาจะไปที่ไหนในตอนนี้นั้นเขายังไม่ได้ตัดสินใจ

 

เขาหลับตาลงและหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้อยู่ในท่านั่งสมาธิ

 

เขาไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ แต่เขาต้องรีบทำมันให้เร็วที่สุด

 

ในเวลานี้เสียงของหอยทากสื่อสารก็ได้ดังขึ้นมาในศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ

 

“เปเดบ!เปเดบ!เปเดบ!”

 

ในตอนนั้นเองก็ได้มีคนรับสายและตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่สงบ

 

“ สวัสดีนี่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือพูด”

 

“ นี่ดราก้อนพูด”

 

ดราก้อนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอ

 

“ สวัสดีพลเรือตรีดราก้อน”

 

“ ช่วยส่งกองกำลังสนับสนุนจากศูนย์ใหญ่มาที่นี้หน่อย”

 

“อะไรนะครับ?!”

 

เมื่อทหารเรือคนนั้นได้ยินอย่างนั้นเข้าเขาก็รู้สึกกังวลใจขึ้นมาในทันที

 

“ส่งกองกำลังสนับสนุนมาฉันได้รับบาดเจ็บสาหัสในการต่อสู้ครั้งนี้”

 

ดราก้อนพยายามระงับความโกรธของเขาในขณะที่เขาพูดออกมา จากนั้นเขาก็ได้มองไปที่ทหารเรือที่ได้รับบาดเจ็บที่อยู่ข้างหลังเขา

 

“มีทหารบาดเจ็บจำนวนมากที่นี่ด้วย!”

 

“เร็วเข้า”

 

หลังจากพูดออกไปไม่กี่คำดราก้อนก็ได้วางสายลง

 

ในความเป็นจริงนั้นเขาไม่ต้องการร้องขอกำลังสนับสนุนจากศูนย์ใหญ่ แต่คนของเขาได้รับบาดเจ็บและเปลวไฟสีดำบนร่างกายของเขา,เขารู้สึกจนปัญญาเพราะเปลวไฟนี้ไม่มีทีท่าว่าจะดับลงแต่อย่างใด

 

เขาได้ใช้พลังของผลไม้ปีศาจสกัดกั้นเปลวไฟสีดำนี้เอาไว้เพื่อที่เขาจะได้ไม่ถูกมันเผา แต่ถึงยังงั้นมันก็ได้เผาไหม้ไปแล้วหลายส่วน

 

เปลวไฟอันเลวร้ายนี้ส่งผลกระทบต่อความแข็งแกร่งของเขาเป็นอย่างมาก

 

สิ่งนี้มันทำให้ดราก้อนรู้สึกหนาวสั่นอยู่ในใจของเขา

 

ไม่ว่ายังไงก็ตามหมอนั้นจะต้องถูกจัดการโดยเร็วที่สุดถ้าเขาสามารถฟื้นสภาพของตัวเองกลับมาได้อีกครั้งมันจะกลายเป็นเรื่องยากสำหรับทุกคนที่จะจัดการกับเขา

 

ในเวลานี้ทางศูนย์ใหญ่กำลังรู้สึกเดือดดาลกับข่าวที่พวกเขาเพิ่งได้รับ พลเรือตรีที่มีความแข็งแกร่งมากที่สุดคนหนึ่งกลับพ่ายแพ้และบาดเจ็บสาหัส ในการเดินทางไปยังอีสต์บลูและได้ขอความช่วยเหลือมาทางศูนย์ใหญ่

 

นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเลย

 

สิ่งสำคัญคือต้องรู้ว่าทหารเรือนั้นมีระบบคุณงามความดีซึ่งทำให้ผู้ที่ประสบความสำเร็จในภารกิจนั้นๆจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็ว ในทะเลทั้งสี่นั้นคนที่โดดเด่นเหล่านี้พวกเขาไม่เคยพ่ายแพ้ แต่ในตอนนี้เขากลับถูกใครบางคนยัดเยียดความพ่ายแพ้ให้และต้องร้องขอความช่วยเหลือ

 

มันจะไม่เป็นปัญหาอะไรเลยถ้าคนที่พ่ายแพ้นั้นไม่ใช่ดราก้อน

 

พลเรือตรีที่ทรงพลังที่สุดและมีศักยภาพพอที่จะเป็นพลเรือโท

 

ภายในห้องทำงานของจอมพล

 

“ ดราก้อนร้องขอความช่วยเหลืองั้นหรอ?”

 

ในเวลานี้เองคองได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเบาๆขณะที่มองไปที่พลเรือโทที่อยู่ตรงหน้า

 

หลังจากที่พลเรือโทรับรู้ถึงสายตานั้น,เขาก็ได้เงยหน้าขึ้นแล้วก็ขอตัวกลับไปกินข้าว

 

ถัดไปนั้นคือเซนโงคุที่ผมของเขายังเต็มไปด้วยเส้นผมสีดำ,ในตอนนี้เขาได้ตีไปที่หัวของพลเรือโทคนนั้นและก็ได้กล่าวขอโทษคองออกมา

 

ในสถานที่เดียวกันนั้นเองก็มีพลเรือเอกและพลเรือโทนั่งอยู่พร้อมกับมองดูข้อมูลที่เพิ่งได้รับมา

 

“แม้ว่าจะมีโจรสลัดที่แข็งแกร่งในทะเลอีสต์บลู แต่ด้วยความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่ควรมีใครที่สามารถทำให้เขาขอความช่วยเหลือได้”

 

“นั่นหมายความว่ามีคนที่แข็งแกร่งที่แม้แต่ดราก้อนก็ไม่สามารถจัดการกับเขาได้”

 

เซนโงคุกล่าว

 

“ ในตอนที่เราได้รับสายจากดราก้อนนั้นเราก็ได้ตรวจสอบหาข้อมูลในทันที”

 

ดวงตาของคองได้กระพริบในขณะที่เขามองไปที่ข้อมูลบนกระดาษแล้วโยนมันไปให้คนอื่นๆดู

 

ทุกคนมองไปที่แผ่นกระดาษนั้นมันคือใบประกาศจับ

 

รางวัลค่าหัวคือ 110 ล้านเบรี และมีใบหน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ดูแล้วอายุน่าจะประมาณ 16

 

“เจ้าหนุ่มนี้คือคนที่สู้กับดราก้อน”

 

“อะไรนะ!!?”

 

ประโยคนี้ทำให้นายพลทุกคนต้องหันกลับไปมองที่ใบประกาศจับอีกครั้ง

 

ถ้ามีบางสิ่งที่จะสามารถบอกถึงความสามารถของบุคคลคนหนึ่งแล้วนั้น นี่นับเป็นความสำเร็จของเขาตั้งแต่อายุยังน้อย

 

อายุสิบหกปีมีรางวัลค่าหัว 110ล้านเบรีและสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือเขาต่อสู้กับดราก้อนและทำให้เขาต้องร้องขอความช่วยเหลือ

 

“นี่เป็นรางวัลค่าหัวที่ไม่ได้รับมาจากความสามารถในการต่อสู้ของเขา,ในตอนนี้เราควรที่จะต้องแก้ไขอะไรซะใหม่”

 

คองพูดออกอย่างเงียบ ๆ

 

“ที่เด็กนี้มีรางวัลค่าหัวก็เป็นเพราะตัวตนของเขา”

 

“ตัวตนของเขา!?”

 

กลุ่มของเหล่าพลเรือโทและพลเรือเอกมองไปที่ใบประกาศจับ แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถคาดเดาได้อยู่ดี

 

ชายหนุ่มร่างเล็กมีผมสีดำมีใบหน้าที่หล่อเหลาและมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเขา ด้วยลักษณะที่ปรากฏนี้พวกเขาไม่สามารถจินตนาการไม่ออกเลยว่าเขาได้ค่าหัวนี้มาได้ยังไง?

 

แม้จะมองอยู่นานแต่พวกเขาก็ยังคงนึกไม่ออก

 

“ ท่านจอมพล,เขาเป็นใครกันแน่?”

 

พลเรือโทถาม

 

เซยโงคุมองไปที่ใบประกาศจับพร้อมกับอ้าปากค้าง แต่ไม่มีคำพูดใดๆออกมาในตอนนี้มันมีแต่ความช็อคที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา

 

ในตอนที่การ์ปเห็นใบประกาศจับนั้นในสายตาของเขามันเต็มไปด้วยความสับสน

 

“ได้ยังไงกัน?ไม่ใช่ว่าเขาตายไปแล้วงั้นเหรอ?”

 

การ์ปได้บ่นพึมพำออกมาดูเหมือนว่าเขาจะรู้อะไรบางอย่าง

 

“หุบปากการ์ป”เซนโงคุตะโกนออกมาเสียงดัง

 

การ์ปไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาทำเขาเพียงแค่ส่ายหัวไปมา

 

“ โอ้,ดูเหมือนว่าพวกนายจะไม่ได้ให้ความสนใจกับอาชญากรที่ไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึงคนนี้เท่าไหร่”

 

หลังจากคองก็ได้พูดออกมาว่า

 

“ ชื่อของเขาคือ โกล ดี โรแกน!”

 

“ ชื่อนี้พอจะทำให้พวกนายนึกอะไรออกมาบ้างรึยัง พวกนายทุกคนควรจะรู้จักพี่ชายของเขาอยู่แล้ว”

 

เมื่อพวกเขาได้ยินชื่อของโรแกนพวกเขาทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจมาก พวกเขาบางคนได้กลั้นหายใจและการแสดงออกของทุกคนนั้นต่างก็เต็มไปด้วยความตกใจ

 

“ เขาเป็นน้องชายของโรเจอร์”

 

ทั้งห้องเงียบ

 

“ ใช่แล้ว,ราชาโจรสลัดที่พึ่งถูกประหารไปเมื่อไม่นานมานี่ โรเจอร์คนนั้นนั้นหละ!”

 

ข่าวนี้มันได้กระแทกเข้าไปในจิตใจของทุกคนในห้องนี้