S.P.P บทที่ 36: รีเวิร์สเมาน์เทน

 

“ ถ้าความมันจำเป็นจริงๆ,แม้แต่พลเรือเอกเราก็สามารถส่งไปได้!”

 

คำพูดเหล่านี้ทำให้ทหารเรือทุกคนตกตะลึง แต่แล้วพวกเขาก็อนุญาต

 

ตัวตนของโรแกนนั้นสำคัญต่อกองทัพเรือเป็นอย่างมาก พวกเขายินดีที่จะใช้ทุกอย่างเพื่อกำจัดอันตรายที่อาจเกิดขึ้น

 

หลังจากนั้นเซนโงคุก็ได้หยุดพูด ในอีกด้านหนึ่งการ์ปดูเหมือนจะอยู่ในอารมณ์ที่สิ้นหวังเขาไม่ได้สนใจอะไรเลย

 

“มีใครจะนำเสนออะไรอีกไหม?”

 

“ไม่มีสินะ,งั้นก็จบ”

 

หลังจากมองไปที่ทุกคนเขาก็ได้ยิ้มและสั่ง

 

“นอกจากนี้อย่าลืมส่งกำลังสนับสนุนไปให้ดราก้อนอย่างรวดเร็ว การ์ปนายช่วยไปหาเขาได้ไหม?”

 

“ การประชุมสิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้!”

 

หลังจากพูดออกมาไม่กี่คำคองก็ได้ออกจากห้องประชุม

 

อย่างไรก็ตาม,ในตอนนี้ไม่มีทหารเรือคนไหนในห้องประชุมที่เดินออกไป พวกเขาทุกคนต่างมองไปที่เซนโงคุ

 

ทหารเรือทุกคนในที่นี่ต่างรู้ว่า เซนโงคุจะเข้ามาแทนที่คองในอีกไม่ช้าตราบใดที่มีคำสั่งจากเบื้องบนลงมาหลังจากนั้นเซนโงคุก็จะกลายเป็นจอมพลคนใหม่ของกองทัพเรือ และคอลก็จะกลายเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของรัฐบาลโลก

 

“การไล่ล่าโรแกนนั้นต้องเป็นงานที่ลำบากอย่างแน่นอน ดูได้จากความล้มเหลวของดราก้อน”

 

“ดังนั้นเราต้องให้ความสนใจกับเรื่องนี้อย่างถึงที่สุด ประการที่สองคำสั่งห้ามต้องประกาศใช้โดยเร็วที่สุด “

 

“ ข้อมูลของโรแกนต้องไม่ถูกแพร่งพรายออกไปสู่โลกภายนอกและมันจะต้องรู้เพียงแค่พวกเราในที่นี่เท่านั้น”

 

เซนโงคุได้สั่งออกมาอย่างใจเย็นและผู้คนในที่นี่ทุกคนต่างก็พยักหน้าและรับฟังอย่างระมัดระวัง

 

เมื่อคองไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องและไม่ได้เป็นผู้ดูแลโปรเจคนี้พลเรือโททั้งหมดในที่นี่จึงตกอยู่ในการควบคุมและดูแลของเซนโงคุแทน

 

หลังจากนั้นไม่นานการประชุมก็สิ้นสุดลงอย่างแท้จริง

 

ต่อมาการ์ปได้นั่งเรือและมุ่งหน้าไปยังทะเลอีสต์บลู ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือนั้นได้มีชายที่สวมแว่นกันแดดสีดำและสวมชุดสูทลายทางสีเหลืองได้เหยียบลงบนเรือรบของเขาจากนั้นเขาก็ได้เหยียดขาของเขา

 

“ โอ้,มันเป็นเรื่องเร่งด่วนจริงๆ พวกเขาบอกให้ฉันไปไล่จับเด็ก,อ่า,แต่ฉันไม่คอยเก่งในเรื่องการไล่ตามใครนี่สิ”

 

“ เป็นเรื่องที่น่าลำบากใจจริงๆ!”

 

ด้วยใบหน้าที่ยุ่งเหยิงของคิซารุนั้นเขาไม่ได้คาดหวังอะไรมากกับการไล่จับในครั้งนี้

 

“ ฉันจะออกไปข้างนอกและหาที่เที่ยวเล่นซะหน่อย”

 

ด้วยเสียงต่ำนั้นราวกับคิซารุกำลังปลอบใจตัวเองอยู่

 

สองวันต่อมา,ทหารเรือชั้นยอดจำนวนมากได้มาที่โลคทาวน์กัปตันผู้ซึ่งประจำการอยู่ที่นี้นั่น เมือเขาเห็นทหารเรือชั้นยอดพวกนี้นั้นเขารู้สึกตกตะลึงมา และเมื่อเขาได้เห็นคนสองคนที่กำลังขึ้นฝั่งมานั้น มันบ้ามากที่พวกเขามาที่นี้

 

“ พระเจ้า,ทำไมเขาทั้งสองคนถึงมาที่นี่กัน!”

 

หนึ่งในสองคนนั้นได้ก้าวออกมาจากดาดฟ้าเรือนั้นเขาสวมหมวกหัวสุนัข และมีใบหน้าที่โอ่อ่าร่างกายที่สูงและแข็งแรงเต็มไปด้วยความดุร้าย เขาคนนั้นคือการ์ป

 

อีกคนหนึ่งนั้นสวมแว่นกันแดดและมีเสื้อคลุมอยู่ที่หลังของเขา,ท่าทางเหมือนคนอมโรค แต่เมื่อมีคนพบเห็นเขาเขาเหล่านั้นก็จะลดหัวลงในทันที

 

พลเรือเอกและพลเรือโทพวกเขาเป็นวีรบุรุษของกองทัพเรือ ทหารเรือทั้งหมดต่างเต็มไปด้วยความเคารพเมื่อพวกเขาได้เห็นพวกเขาทั้งสอง

 

เมื่อการ์ปลงมาจากเรือรบเขาไม่ลังเลใดๆและได้ตรงไปยังที่ที่ดราก้อนอยู่

 

“ดราก้อน! ,เฮ้!,ไอ้หนู,แกได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ?”

 

ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้านการ์ปก็ได้ตะโกนออกมา

 

คิซารุได้ตามการ์ปมาติดๆและเขาก็ได้สอดส่องไปรอบๆภายในตัวบ้าน

 

เป็นที่รู้กันว่าแม้ดราก้อนนั้นจะยังไม่ได้รับการเลื่อนยศเป็นพลเรือโทเพราะว่าเขาจะยังเด็กเกินไป แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่ได้ด้อยกว่าพ่อของเขาเลย การ์ปมีความรู้สึกว่าลูกของเขาจะตามเขาทันเขาในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ชายที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?

 

เมื่อทั้งสองได้เข้ามาในห้องพวกเขาก็ได้เห็นดราก้อนที่นอนอยู่บนเตียง ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านี้ทำให้พวกเขารู้สึกตกใจมาก

 

ในเวลานี้ดราก้อนพยายามที่จะทำตัวให้ดูเหมือนว่าไม่เป็นอะไร แต่เหงื่อนั้นได้ออกมากจากหน้าผากของเขาและใบหน้าของเขาก็ซีดมากซึ่งทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

 

การ์ปมองไปที่เปลวไฟสีดำที่กำลังเผาไหม้อยู่บนร่างของดราก้อนและได้ถามออกมาว่า: “นี่มันคืออะไร?”

 

ในขณะที่เขาถามเขาก็ได้ขยับมือเข้าไปหามัน

 

“อย่าจับมันพ่อ !!” ดราก้อนหยุดเขาอย่างรวดเร็วและจากนั้นเขาก็ได้มองไปที่การ์ปด้วยท่าทางจริงจัง “ เปลวไฟสีดำนี้แปลกมากมันสามารถเผาไหม้ทุกอย่างและไม่ยอมดับลงเลยแม้แต่กับน้ำก็ตามมันเป็นอะไรที่แย่มาก”

 

“เปลวไฟ?เปลวไฟสีดำ?”การ์ปสงสัยจากนั้นใบหน้าของเขาก็ได้จริงจังขึ้น “ นี่เป็นความสามารถของเด็กนั้นงั้นเหรอ?”

 

“ใช่มันน่ากลัวมาก!” ดราก้อนตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง

 

หลังจากนั้นการ์ปก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาต่อ แต่ได้มีเกราะสีดำปรากฏขึ้นเหนือมือขวาของเขาซึ่งนั้นก็คือฮาคิเกราะหลังจากนั้นไม่นานโดยไม่ลังเลใดเขาได้ตบไปที่เปลวไฟสีดำบนร่างของดราก้อนในทันที

 

“ทวิซ!ทวิซ!ทวิซ!”

 

เมื่อมือของการ์ปกับฮาคิเกราะของเขาได้ตบไปที่เปลวไฟสีดำควันสีขาวก็ปรากฏขึ้นและส่งเสียงแปลกๆออกมา

 

“ เป็นเปลวไฟที่แปลกจริงๆ ”

 

การ์ปได้พูดออกมาใบหน้าของเขายังคงเหมือนเดิมและเขาก็ได้เก็บมือของเขากลับไปและเปลวไฟสีดำก็ได้ดับลง

 

ต่อมามือของเขาก็ได้สั่นและตัวเขาเองก็ยังคงสั่นอยู่เช่นกัน เปลวไฟสีดำทั้งหมดนั้นได้ถูกกำจัดโดยเขา

 

“ฮู!”

 

เมื่อดราก้อนเห็นว่าเปลวไฟบนตัวเขาได้ดับไปแล้วนั้น เขาก็ได้สูดลมหายใจยาวๆ ในตอนนี้เขารู้สึกโล่งอกมาก

 

เปลวไฟสีดำนี้นั้นได้รบกวนเขามาตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาคิดด้วยซ้ำว่าถ้าเขาไม่สามารถจัดการกับมันได้มันจะต้องเผาร่างของเขาจนกลายเป็นเถ้าถ่านในวันเดียวแน่

 

“ พ่อ,ฮาคิของพ่อนี่ทรงพลังจริงๆ”

 

“ คงอีกไม่นานที่แกจะแข็งแกร่งกว่าฉันและเปลวไฟนี้ก็จะไม่สามารถทำอะไรแกได้อีกต่อไป”

 

การ์ปได้โบกมือของเขา

 

ในตอนนี้เองคิซารุก็ได้ถามออกมาด้วยความใคร่รู้ว่า

 

“พลเรือตรีดราก้อนฉันอยากจะถามนายว่าเด็กนั้นได้หนีไปไหม?”

 

“ทำไมคุณถึงมาที่นี่พลเรือเอกคิซารุ”

 

เมื่อเห็นคิซารุมันทำให้ดราก้อนตกตะลึงในทันที แม้ว่าเขาจะร้องขอกำลังสนับสนุนแต่พวกเขาก็ไม่ควรส่งพ่อของเขากับคิซารุมาด้วยนิ?ทุกคนๆต่างก็รู้ว่าทั้งสองนั้นเป็นทหารเรือที่แข็งแกร่งที่สุด

 

“ ฉันถูกสั่งให้มาตามล่าเด็กนั้น,เฮ่อ,มันน่ารำคาญจริงๆ”

 

คิซารุได้ขยับมือของเขาไปมาอย่างช่วยไม่ได้

 

“ เด็กนั้นแข็งแกร่งมาก,พลเรือเอกคิซูรุคุณควรระวังตัวเอาไว้ด้วย”

 

ดราก้อนนั้นได้นึกไปถึงการต่อสู้ระหว่างเขากับโรแกน,เขาเลยได้กล่าวเตือนคิซารุออกมา

 

ดวงตาของคิซารุได้ส่องประกายออกมาจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาและพยักหน้า“ โอเค,ฉันจะระวังตัวเอาไว้แล้วกัน”

 

คิซารุนั้นอยากรู้อยากเห็นมาเกี่ยวกับตัวตนของโรแกน และเปลวไฟสีดำที่แปลกประหลาดของเขาที่เขาเพียงแค่เห็นก็สามารถบอกได้เลยว่ามันน่ากลัวมาก และเขาก็ไม่รู้ว่าความสามารถของเขานั้นมันจะพอไหม อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้กังวลมากเกินไปความสามารถของผลไม้ปีศาจของเขานั้นมันทำให้เขามีความเร็วที่น่าอัศจรรย์มีคนมากมายในโลกนี้ที่ไม่สามารถมาเทียบด้านความเร็วกับตัวเขาได้

 

“เตรียมตัวให้พร้อม,เรากำลังจะไปที่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ แกได้รับบาดเจ็บมาฉันกลัวว่าแกจะต้องพักรักษาตัวไปอีกสักพัก”

 

การ์ปได้หยิบโดนัทออกมาแล้วโยนมันเข้าไปในปากของเขาแล้วก็เริ่มเคี้ยว

 

ในเวลาเดียวกันนั้นโรแกนซึ่งอยู่ห่างไกลออกไปจากโลคทาวน์ได้มองไปที่กลุ่มโจรสลัดที่อยู่ใกล้ๆเขาด้วยสายตาที่ดุร้าย

 

เขามองไปที่เรือโจรสลัดที่อยู่ด้านหลังที่กำลังใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ จากนั้นเขาก็ได้มองไปที่ภูเขาอันงดงามเบื้องหน้าเขา

 

รีเวิร์สเมาน์เทนอยู่ใกล้มาก

 

มันเกินคำบรรยาย ช่างเป็นภูเขาที่วิเศษอะไรขนาดนี้

 

น้ำที่ไหลขึ้นทวนกระแสน้ำและด้วยแรงหมุนนั้นน้ำได้สาดกระเซ็นอยู่ตลอดเวลาช่างเป็นอะไรที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก

 

เมื่อมองมันแวบแรกเขาแทบจะไม่เห็นยอดเขา