S.P.Pบทที่ 43:บัตโตไซ!

 

หลังจากกระโดดลงจากเรือโจรสลัดโรแกนก็ได้มุ่งหน้าไปที่เกาะ

 

บนไหล่ของเขานั้นแมวเอาแต่นั่งเงียบ แต่บางครั้งเขาก็ได้แอบมองเข้าไปในดวงตาของมันและดูเหมือนว่ามันจะเต็มไปด้วยความกังวล

 

มันเป็นห่วงว่าโรแกนอาจตกอยู่ในอันตราย ด้วยความสัมพันธ์อันดีระหว่างแมวกับโรแกนนั้นมันเกิดขึ้นมาหลังจากที่พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

 

ในขณะที่เขากำลังเดินอยู่ในป่าบนชายฝั่งนั้นโรแกนก็ได้เห็นเมืองตรงใจกลางของเกาะ

 

เดิมทีเมืองนี่นั้นสงบมาก แต่ในตอนนี้ได้มีพวกโจรสลัดบุกรุกเข้ามามันก็ได้ใช้ไฟเผาไปทั่วเมืองแห่งนี้ โจรสลัดที่โหดร้ายเหล่านี้นั้นพวกมันไม่เคยเมตตา สิ่งแรกที่พวกมันทำในตอนที่พวกมันมาถึงที่นี่นั้นคือการฆ่าสังหารอย่างไร้ความปราณี ซึ่งเป็นสิ่งที่สร้างความตกใจให้กับพวกชาวบ้านมันบังคับให้พวกเขายอมแพ้และยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดของพวกเขามาให้แก่พวกมัน

 

ทุกคนที่ไม่ยอมยกทรัพย์สินให้หรือลังเลพวกมันก็จะฆ่าเขาคนนั้นในทันที

 

เลือดนั้นได้รวมตัวกันจนกลายเป็นแอ่งน้ำสีแดงเล็กๆ และมันก็ได้ไหลอย่างช้าๆอยู่บนถนนลูกรังในเมือง กลิ่นเลือดนั้นได้ลอยตลบอบอวลอยู่บนเกาะและบรรยากาศที่น่าเศร้านี้ก็ได้เต็มไปทั่วทั้งเกาะ

 

“พวกเราพึ่งถูกปล้นไปใน,ตอนนี้พวกเราไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว”

 

“ เอาเงินมาให้พวกเราซะแล้วเราจะไม่ทำร้ายแก!”

 

ที่ด้านหน้าของลูกเรือโจรสลัดนั้นได้มีชายร่างใหญ่คนหนึ่งได้ตะโกนเสียงดังออกมา

 

ต่อหน้าพวกเขานั้นชาวบ้านได้ยืนพร้อมด้วยถือจอบและอาวุธอื่นๆเอาไว้ในมือ

 

การที่ต้องมาเผชิญกับตัวอันตรายเหล่านี้นั้นพวกเขาเลือกที่จะไม่ยอมแพ้ แต่เลือกที่จะต่อต้าน

 

ระหว่างกลางของทั้งสองกลุ่มนั้นมีศพจำนวนมากนอนตายอยู่

 

“ มัวพูดอะไรไร้สาระอยู่ได้ทำลายหมู่บ้านนี้ซะมันทำให้เราล่าช้ามาสองชั่วโมงแล้ว,กัปตันของพวกเรานั้นยุ่งมาก!”

 

ชายหัวล้านร่างใหญ่สามคนได้ก้าวออกมาแล้วจับมีดแมเชเทสชองพวกเขาแล้วชี้ไปที่ชาวบ้านตรงหน้า

 

“ ฉันจะให้เวลาพวกแกเลือกอีกสองนาที,ถ้าเกินจากนั้นเราจะฆ่าแกทุกคนที่ไม่ยอมยกเงินให้เราทิ้งซะ!”

 

“กัปตัน!”

 

ทันทีที่ได้ยินเสียงนี่ดังออกมาโจรสลัดทุกคนที่อยู่ด้านหลังก็ได้กรีดร้องออกมาพร้อมกับอาการหวาดกลัว

 

โจรสลัดเหล่านี้นั้นถูกแบ่งออกเป็นสามระดับตามการยังการกระทำที่ชั่วร้ายของพวกเขา กัปตันของพวกเขานั้นแข็งแกร่งและโหดร้ายที่สุดเขามักจะอยู่ข้างหลังซึ่งเป็นกลุ่มที่โหดร้ายและโหดร้ายที่สุด โจรสลัดเหล่านี้นั้นแต่ละคนที่อยู่ด้านหน้านั้นสามารถทำลายและฆ่าคนทั้งเกาะได้อย่างง่ายดาย

 

แต่ในตอนนี้พวกเขานั้นจะต้องหลีกเลี่ยงการสังหารหมู่อันโหดเหี้ยมของพวกเขาอยู่ตลอด

 

เพราะพวกเขานั้นรู้ดีว่าด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขา ถ้าหากว่าพวกทหารเรือมาสังเกตเห็นพวกเขาละก็พวกเขาจะต้องเคลื่อนไหวเพื่อมาปราบปรามพวกเขาอย่างแน่นอนแล้วพวกเขาก็จะพ่ายแพ้ไปในที่สุด

 

อย่างไรก็ตาม,คราวนี้กัปตันของพวกเขาพูดออกมาเอง

 

“ บัดซบ,รีบๆจัดการที่นี่ให้เสร็จซะแล้วเราจะได้ไปที่แกรนด์ไลน์!”

 

“ เราได้สะสมเงินเบรีมาได้เกือบ 100 ล้านเบรีแล้ว เราจะปล้นอีกซักสองสามเกาะตามทางที่เราผ่านถึงตอนนั้นพวกเราจะไปประมูลซื้อผลไม้ปีศาจมาซักสองสามผล!”

 

กัปตันหัวล้านได้โบกมือของเขาและได้ตะโกนออกมา

 

คราวนี้ลูกเรือของเขาก็ได้เข้าใจในทันที

 

พวกเขาอยู่ใกล้กับรีเวิร์สเมาน์เทนมากและเมื่อไหร่ที่พวกเขาไปถึงที่นั่นมันก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกทหารเรือจะมาหยุดพวกเขา

 

หากพวกเขาได้จากไปแล้วพวกทหารเรือในเซาท์บลูก็จะไม่มาจัดการกับพวกเขา

 

พอพวกเขาไปถึงแกรนด์ไลน์พวกเขาก็จะใช้เงินทั้งหมดเพื่อซื้อผลไม้ปีศาจดังนั้นพวกเขาก็จะแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น ในเวลานี้พวกเขาควรอยู่ให้ห่างจากพวกทหารเรือ

 

โจรสลัดส่วนใหญ่นั้นก็ทำแบบเดียวกัน พวกเขาไม่ได้โง่พวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่ได้แข็งแรงมากมายอะไร พวกเขาเลยทำการปล้นและสะสมทรัพย์สมบัติจากนั้นพวกเขาก็เข้าไปที่แกรนด์ไลน์เพื่อตามหาผลไม้ปีศาจและพัฒนาความแข็งแกร่งของพวกเขา

 

เห็นได้ชัดว่าชาวบ้านพวกนี้ได้ตกอยู่ในความหวาดกลัวเมื่อเห็นประกายระยิบระยับในสายตาของพวกโจรสลัด

 

ชาวบ้านเหล่านี้อ่อนแอกว่าโจรสลัดที่ต่อสู้มาตลอดทั้งปีอย่างแน่นอน อาจกล่าวได้ว่าหากพวกเขาไม่ยอมแพ้พวกเขาก็ต้องตาย

 

“ เหลืออีกหนึ่งนาที!”

 

กัปตันในตอนนี้ได้หมดความอดทนแล้วหลังจากที่ได้จับเวลาเขาก็ได้พูดเสียงดังออกมา

 

“พวกแกคิดกันได้รึยัง!?”

 

ชาวบ้านกลัวมากในตอนนี้ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัวกัปตันคนนี้นั้นแข็งแกร่งมาก

 

ชาวบ้านไม่ได้พูดอะไรออกมา

 

พวกเขาทำเพียงแค่ถืออาวุธ

 

“ดี!ดี!”

 

กัปตันหัวล้านได้หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เขาได้เหวี่ยงมือขึ้นไปในอากาศวินาทีต่อมาเขาก็ได้โบกมือและสั่งให้ฆ่าชาวบ้านทั้งหมด

 

หลังจากนั้นที่ข้างหลังก็ได้มีเสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดดังขึ้นมา

 

“อ้าก! ช่วยด้วย!”

 

“ มีศัตรู!”

 

“ระวัง!”

 

เสียงสองสามเสียงได้ดังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่พวกมันก็ต้องหยุดลงอย่างกระทันหัน

 

พวกโจรสลัดได้มองย้อนกลับไปและเห็นร่างของชายคนหนึ่งถือดาบในมือขวาแล้วค่อยๆ เข้ามาใกล้พวกเขา

 

“มันคือใคร?”

 

กัปตันหัวล้านได้มองไปที่เขาและถามโจรสลัดข้างๆเขา

 

“ ผมก็ไม่รู้จักเขาครับ!”

 

พวกโจรสลัดดูสับสน

 

ชายหนุ่มคนนั้นถือดาบด้วยมือขวาและมีแมวตัวน้อยนั่งยองๆอยู่บนไหล่ของเขา ดวงตาของแมวนั้นเต็มไปด้วยความกลัวและความสงสาร ดวงตาของมันกลอกกลิ้งไปมา มันน่ารักและดูดีเป็นอย่างมาก

 

มันเป็นส่วนผสมที่แปลกประหลาดมาก

 

ทุกย่างก้าวของพวกเขานั้นจะมีโจรสลัด 4 หรือ5 คนที่ต้องล้มลง

 

ภายในไม่กี่นาทีและในขณะที่กัปตันได้มองโดยที่ไม่ได้ลงมือทำอะไรเลยนั้นลูกเรือของเขาหลายสิบคนก็ได้ถูกจัดการโดยชายหนุ่มคนนั้นไปแล้ว

 

“นี่มันบ้าอะไรกัน!?”

 

ในที่สุดกัปตันหัวล้านก็ได้มีปฏิกิริยาบางอย่างและได้กรีดร้องออกมา

 

“ พวกแกมัวทำอะไรกันอยู่รีบไปฆ่าไอเด็กนั้นซะ!”

 

เสียงคำรามดังราวกับฟ้าร้องนั้นได้เรียกสติเหล่าลูกเรือโจรสลัดของเขาขึ้นมาในทันที

 

ทันใดนั้นฉากที่วุ่นวายก็ได้เกิดขึ้น โรแกนนั้นถูกล้อมรอบไปด้วยโจรสลัดเกือบร้อยคน

 

แต่กลับไม่มีใครกล้าโจมตีเขา

 

“เหมียว!”

 

แมวนั้นรู้สึกกังวลมาก

 

“ อย่ากลัวไปเลยพวกนี่มันก็แค่ไก่!”

 

ใบหน้าและน้ำเสียงของโรแกนนั้นช่างเย็นชา เหมือนกับว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรเกี่ยวกับโจรสลัดเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย

 

ในขณะนี้เขาได้ติดต่อกับระบบอย่างลับๆ

 

“ขอวิญญาณระดับสีส้มมาให้ฉันหน่อยแล้วก็ขอเป็นหมวดนักดาบด้วยละ!”

 

“ในการระบุหมวดหมู่นั้นค่าใช้จ่ายจะเพิ่มเป็นสองเท่า,โปรดยืนยัน!”

 

เสียงของระบบได้ดังขึ้น

 

“ยืนยัน!”

 

ด้วยความแข็งแกร่งของโรแกนในเวลานี้ มันจะทำให้เขาไม่ต้องใช้ความพยายามมากมายอะไรในการกำจัดโจรสลัดพวกนี้ อย่างไรก็ตามวิญญาณระดับสีส้มนั้นมันจะช่วยทุ่นแรงเขาได้เล็กน้อย

 

จุดประสงค์หลักของเขานั้นคือการที่จะได้ฝึกฝนทักษะที่หลากหลายมากยิ่งขึ้น

 

ได้มีแสงส่องประกายขึ้นมาและร่างเล็กที่มีผมยาวสีแดงและมีแผลเป็นรูปกากบาทที่แก้มซ้ายของเขานั้นเขากำลังถือดาบยาวและทันใดนั้นเองเขาก็ได้ก้าวออกมาและได้เข้าไปรวมเข้ากับร่างของโรแกน

 

ร่างของโรแกนสั่นเล็กน้อยและดวงตาของเขาก็ได้เปล่งประกายแสงสว่างขึ้นมาในทันที

 

“ ค่าใช่จ่ายทั้งหมด 200,000 เบรี,คุณได้อัญเชิญฮิมุระ เคนชิน!”

 

“ ทักษะ,เพลงดาบล่องนภา!”

 

จากดวงวิญญาณนับแสนดวงนั้นฮิมุระ เคนชินนั้นเป็นตัวละครตัวที่โรแกนคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

 

ในเวลาเดียวกันดาบในมือของเขาก็ได้เปลี่ยนไปและดาบของเขาก็ได้เปลี่ยนไปเป็นอีกสไตล์หนึ่ง อารมณ์ของคนทั้งหมดในที่นี้นั้นรูสึกเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

 

แน่นอนว่าโจรสลัดเหล่านี้นั้นมองไม่ออกหรอก

 

ทันใดนั้นร่างของโรแกนก็ได้หายไปต่อหน้าต่อตาของพวกโจรสลัด

 

แสงของดาบนั้นได้เปล่งประกายออกมา ในเวลานี้นั้นเงาร่างของโรแกนนั้นเป็นอะไรที่ยากจะมองเห็น

 

ใช้เวลาเพียงแค่สามวินาทีโจรสลัดหลายสิบคนก็ได้ล่วงลงไปบนพื้น

 

เพลงดาบอันทรงพลังของฮิมุระ เคนชินบวกกับความแข็งแกร่งที่มีในปัจจุบันของโรแกนนั้นมันได้ปลดปล่อยพลังอันยิ่งใหญ่ออกมา