S.P.P บทที่ 46: ออกไปให้พ้นทางของฉันซะ!!

 

เกาะบราเทอริลล่านั้นตั้งอยู่ในมิดเวสต์ของเซาท์บลู ดังนั้นโรแกนจึงพบจากแผนที่นี้ว่าถ้าเขาต้องการไปที่นั่นเขาจะต้องผ่านเกาะไปอย่างน้อยเจ็ดเกาะ ตามแผนที่นี้นั้นเขาต้องใช้เวลาประมาณ5 เดือนกว่าจะไปถึงที่นั่น

 

“เกือบครึ่งปีเลยงั้นหรอ!”

 

ในตอนนี้เขารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก นอกจากนี้เขายังเป็นห่วงว่าเขาจะมาทันเวลาพอที่จะช่วยเหลือโปรโตกัส ดี รูจเอาไว้ได้หรือไม่

 

ในมังงะดั้งเดิมนั้นรูจได้ตั้งครรภ์ของเธอเป็นเวลากว่ายี่สิบเดือน และในที่สุดในตอนที่เอซเกิดนั้นเธอก็ได้เสียชีวิตลง

 

ทั้งโลกนั้นไม่มีใครรู้ถึงการดำรงอยู่ของรูจหรือการมีอยู่ของลูกชายกำพร้าของราชาโจรสลัดอย่างเอซ

 

เพราะเธอเก็บเอซเอาไว้ในตัวเธอนานมากเกินไปร่างกายของเธอจึงเจ็บปวดมากเกินกว่าที่จะทนรับไหว และส่งผลให้เธอเสียชีวิตลงในที่สุด

 

“ แต่ในโลกนี้ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องน่าเศร้าแบบนั้นเกิดขึ้น!”

 

โรแกนได้กำกำปั้นอย่างเงียบๆ ใบหน้าของโรแกนในตอนนี้นั้นจริงจังมาก

 

นับตั้งแต่การตายของโรเจอร์เขาต้องการแก้ไขทุกสิ่งที่เขาได้ทิ้งเอาไว้ ในความเป็นจริงแล้วแม้แต่โรแกนก็ยังไม่รู้ว่าตอนไหนกันที่พี่ชายของเขานั้นได้ไปมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับรูจ

 

หากเขาไม่ได้รู้เรื่องทั้งหมดนี้มาจากมังงะมันคงเป็นอย่างเดิมที่เอซจะไปอยู่กับการ์ปและรูจก็ตายลง

 

“พี่ชาย,อ่า,นายไม่เชื่อในตัวฉันเลยสินะ แต่นายเชื่อมั่นในตัวของการ์ป!”

 

“นี่มันทำให้ฉันเสียใจจริงๆ!”

 

รอยยิ้มได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาได้กำดาบยาวเอาไว้ในมือแล้วมองไปที่ท้องทะเลด้วยท่าทางที่ดุร้าย

 

ครึ่งเดือนผ่านไป,นับตั้งแต่ที่เขาได้ออกมาจากเกาะล่าสุดนั้น ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาเขาได้เอาชนะกลุ่มโจรสลัดที่ดุร้ายมาทั้งหมดสี่กลุ่ม จำนวนลูกเรือของพวกเขารวมๆแล้วก็มากกว่า500คนและเขาก็ได้ฆ่าพวกเขาทั้งหมด

 

การฆ่าที่โหดร้ายและเย็นชาและทักษะดาบที่ยอดเยี่ยมทำให้เขานั้นได้กลายเป็นที่รู้จักในนามของ “ฮิมุระ เคนชิน”

 

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมานั้นยอดเงินของเขานั้นได้เพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้เขามีเงินมากถึง 220 ล้านเบรี

 

เงินที่มากขึ้นนั้นหมายถึงพลังมากที่ขึ้นเช่นกันซึ่งมันทำให้เขาไม่ต้องกลัวอะไรอีกต่อไป

 

ในเวลานี้ตรงหน้าของเขานั้นมีเรือโจรสลัดกำลังเข้ามาบนเส้นทางของเขา

 

ด้วยการเปิดยุคสมัยใหม่นั้นมันได้นำไปสู่การเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของจำนวนโจรสลัดในท้องทะเลและก็เป็นเพราะโจรสลัดที่โหดร้ายพวกนี้เอง ที่ทำให้โรแกนสามารถมั่งคั่งได้อย่างรวดเร็ว

 

30 นาทีต่อมา,โรแกนก็ได้มาถึงตำแหน่งของเรือโจรสลัด

 

ทั้งสองฝ่ายได้มองหน้ากันจากที่ดูแล้วนั้นโจรสลัดเหล่านี้นั้นไม่ใช่โจรสลัดที่เป็นมิตร โจรสลัดจำนวนมากจะต้องตายหากพวกเขาเลือกที่จะสู้ ในทะเลใหญ่นี้นั้นยังมีคู่แข่งอีกมากมาย

 

เขาเห็นว่าจำนวนของโจรสลัดเหล่านี้นั้นไม่มากเกินไปมีเพียงแค่ 20 คน แต่ดวงตาของทุกคนนั้นต่างแจ่มใสอีกทั้งดวงตาของพวกเขานั้นก็ดูน่าพิศวงและดูฮึกเหิมดังนั้นดวงตาของโรแกนจึงได้หดแคบลง

 

เมื่อเขาเห็นโจรสลัดกลุ่มนี้เขาก็คิดได้ในทันทีโจรสลัดเหล่านี้นั้นยากที่จะจัดการ

 

ในขณะเดียวกันฝ่ายตรงข้ามก็ได้มองมาที่เรือของโรแกนและเมื่อพวกเขาเห็นคนเพียงคนเดียวและแมวตัวหนึ่งพวกเขาก็ได้ยกคิ้วขึ้นและหัวเราะออกมา

 

“ มีคนอยู่บนเรือลำนั้นแค่คนเดียวงั้นหรอ? น่าสนใจดีนี่!”

 

โรแกนไม่ได้ตอบอะไรเขาเพียงมองดูกลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้อย่างเงียบๆ และเขาก็ได้เห็นบรรยากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดลอยออกมาจากกลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้

 

“ พวกคุณฆ่าคนมามากงั้นหรอ?”

 

โรแกนไม่ได้ใส่ใจอะไรมากในตอนที่เขาได้ถามคำถามนี้ออกไป และในระหว่างนั้นเองเขาก็ได้วางมือขวาของเขาลงบนด้ามดาบของเขา

 

“ฆ่า?แล้วเมื่อไหร่กันที่โจรสลัดไม่ฆ่า”

 

ในทางตรงกันข้ามหนึ่งในโจรสลัดเหล่านั้นที่มีผมสีเขียวได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่โหดร้ายและยิ้มเยาะออกมา

 

“ แกยังไม่เคยฆ่าใครหรือไง?”

 

คนที่มีผมสีเขียวได้ถามออกมาด้วยใบหน้าที่ดุร้าย

 

ข้างๆเขาเล่าโจรสลัดได้หัวเราะออกมาและต้องการเห็นปฏิกิริยาของโรแกนที่จะต้องหวาดกลัวพวกเขาอย่างแน่นอน

 

อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ต้องรู้สึกผิดหวังกับการแสดงออกของโรแกนที่ยังคงแสดงออกถึงความเบื่อหน่าย

 

“ ถ้างั้นฉันจะส่งพวกแกกลับบ้านเก่าเอง!”

 

โรแกนได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่สุภาพจากนั้นเข่าของเขาก็ได้งอลงเล็กน้อยและในชั่วพริบตาเขาก็ได้มายืนอยู่บนเรือของพวกโจรสลัดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

“ แกต้องการที่จะต่อสู้จริงๆงั้นหรอ?นี่แกบ้าหรือเปล่า?”

 

โจรสลัดคนหนึ่งได้เยาะเย้ยและหัวเราะออกมา

 

“ แกรู้ไหมว่าพวกเรามีค่าหัวรวมๆกันเท่าไหร่….”

 

พูดยังไม่ทันเสร็จดาบยาวของโรแกนก็ได้พุ่งเข้ามาแล้ว และด้วยการสัมผัสของดาบที่ได้พุ่งผ่านไปนั้นได้มีร่างของโจรสลัดสองคนล้มลง

 

ในทันทีการแสดงออกของพวกโจรสลัดก็ได้เปลี่ยนแปลงไปในทันที

 

“บัดซบ! ดาบนี้มันอะไรกัน?”

 

ก่อนที่โรแกนจะก้าวไปข้างหน้านั้นเขาก็ได้แกว่งดาบของเขาออกไปอย่างรวดเร็วและอิสระ

 

“เพลงดาบล่องนภา!”

 

“ริวโชวเซน!”

 

“คุซุริวเซน!”

 

ใช้เวลาไม่ถึงห้าวินาทีครึ่งหนึ่งของเหล่าโจรสลัดก็ได้ตายลง

 

“อ้ากกก!”

 

“พวกแกคือคนประเภทที่ฉันไม่ต้องการจะจดจำ!”

 

โรแกนได้กล่าวคำเหล่านั้นออกมาโดยไม่แยแสใดๆ โจรสลัดเหล่านี้ในตอนนี้นั้นพวกเขาหวาดกลัวโรแกนมาก

 

คนที่ตายลงไปนั้นเป็นหนึ่งในผู้ที่ทรงพลังที่สุดตนหนึ่งบนเรือลำนี้นั้นรวมถึงกัปตันของพวกเขาด้วย

 

อย่างไรก็ตามสำหรับนักดาบที่แข็งแกร่งแล้วนั้นคนพวกนี้ไม่สามารถที่จะแม้แต่ต้านทานการโจมตีเพียงครั้งเดียวของพวกเขาเอาไว้ได้

 

“ฉันจำได้แล้ว มันเป็นเขา! มันเป็นเขานั้นเอง!”

 

ในช่วงเวลานั้นเองโจรสลัดคนหนึ่งก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว

 

“ฮิมุระ เคนชิน!”

 

เมื่อไม่นานมานี้มีข่าวลือว่ามีปีศาจร้ายที่ชื่อเคนซินปรากฏตัวขึ้นมาในเซาธ์บลู เขาโหดร้ายและไร้ความปราณี เขาไม่เคยปล่อยให้ใครก็ตามที่อยู่ในกำมือของเขารอดไปได้ เขาเป็นนักดาบที่มีฝีมือดีและที่น่ากลัวยิ่งไปกว่านั้นคือเขาทำเพียงแค่ไล่ล่าพวกโจรสลัด ตราบใดที่เขาได้ยินเกี่ยวกับโจรสลัดที่ชั่วร้ายเขาจะไล่ล่าเขาจนกว่าเขาจะฆ่ามันได้ พวกเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องของเขาแต่พวกเขาไม่ได้ในเชื่อเรื่องพวกนั้น

 

อย่างที่ทุกคนรู้กัปตันของพวกเขานั้นคือโจรสลัดที่มีค่าหัว 30 ล้านเบรี เขาโด่งดังไปทั่วเซาธ์บลูไม่ต้องพูดถึงลูกเรือของเขานั้นก็มีค่าหัวรวมๆกันกว่า 20 ล้านเบรี

 

พวกเขานั้นไม่ใช่กลุ่มโจรสลัดไก่อ่อน พวกเขานั้นเป็นกลุ่มโจรสลัดชั้นยอด

 

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาต้องมาเผชิญหน้ากับโรแกนพวกเขาก็รับรู้ได้ในทันทีว่าพลังพวกเขานั้นเมื่อเทียบกับคนตรงหน้านั้นมันไม่มีค่าอะไรเลย

 

“ ไม่,อย่าฆ่าฉันนะ!”

 

“ อ้ากกแม่,ฉันอยากกลับบ้าน!”

 

“ อ้ากก,ใครก็ได้ช่วยฉันที!”

 

โจรสลัดเหล่านี้ที่เคยฆ่าผู้บริสุทธิ์มามากมายนั้นต่อหน้าโรแกนพวกเขาทำได้เพียงแค่หวาดกลัวและร้องขอชีวิตเพียงเท่านั้น

 

ด้วยความเย็นชาตามปกติของโรแกนนั้นเขาได้จับดาบของเขาและได้พุ่งเข้าไปหาพวกโจรสลัดที่เหลืออยู่ เพียงครู่เดียวพวกเขาทั้งหมดก็ได้ล้มลงไปบนพื้น

 

ในเซาธ์บลูนั้นกลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้นั้นนับว่าเป็นกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุดค่าหัวโดยรวมของพวกเขานั้นมากถึง 50 ล้านเบรี พวกเขาเป็นโจรสลัดที่มีชื่อเสียงมากแต่ถึงจะเป็นยังงั้นพวกเขาก็ยังถูกทำลายภายใต้เงื้อมมือของโรแกนเขาได้ทำลายกลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้โดยที่เขาไม่รู้ชื่อของกลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้เลยด้วยซ้ำ

 

เช่นเคยเขาได้ก้าวลงไปในห้องใต้ดินของเรือโจรสลัด

 

เขาทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้วในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาและทุกครั้งเขาจะได้พบกับสมบัติที่ยิ่งมากมายมหาศาล

 

แต่คราวนี้เมื่อเขาได้เดินเข้าไปในห้องใต้ดินเขากลับดูงุนงงเป็นอย่างมาก

 

เพราะสิ่งที่เขาเห็นนั้นไม่ใช่สมบัติแต่มันเป็น…

 

คน?!

 

โรแกนรู้สึกสับสนมากในตอนนี้

 

“พระเจ้า! กลุ่มบ้านี้มันแย่มากพวกเขาไม่ได้ใส่สมบัติเอาไว้ในห้องใต้ดินของพวกเขาแต่ใส่ชายร่างใหญ่คนหนึ่งเอาไว้เนี่ยนะ!”

 

ถูกต้องในห้องใต้ดินนั้นมีชายร่างใหญ่ที่กำลังนั่งไขว่ห้างแล้วก้มศีรษะลงนอนหลับอยู่