S.P.P บทที่ 48: เกาะอัลลิสเตอร์!

 

ในแววตาที่ตกตะลึงของโรแกน ชายร่างใหญ่นั้นได้กินอาหารของสิบคนกินเข้าไป

 

ชายศีรษะล้านคนนี้นั้นมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่ตลอดเขาดูแข็งแกร่งแต่มันก็ดูน่าแกล้งมากจริงๆ

 

ชัดเจนว่าชายคนนี้มีร่างกายที่มีพละกำลังที่มหาศาล ขนาดถูกมัดไว้ในห้องใต้ดินเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนโดยที่ไม่ได้กินดื่มอะไรเลยแล้วไม่ตายนั้นก็สามารถพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าชายคนนี้นั้นน่ากลัวมากขนาดไหน

 

แขนที่หนา,ต้นขาที่แข็งแรงและร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเขาที่ราวกับหอคอยขนาดย่อมๆ เขายืนอยู่ตรงหน้าของโรแกนซึ่งมีรูปร่างผอมเป็นอย่างมากเมื่อเทียบกับเขา

 

แน่นอนด้วยเหตุนี้โรแกนจึงมักจะมีความรู้สึกเกลียดชังต่อเจสันอยู่เสมอ

 

“ เฮ้,กัปตันเรากำลังจะไปที่ไหนกันงั้นหรอ?”

 

หลังจากที่ได้นำเอาอาวุธของพวกโจรสลัดขนย้ายไปที่รูทดราก้อนเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้นเจสันก็ได้ถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

 

“ เกาะบราเทอริลล่า!”

 

“ ชักใบเรือขึ้นแล้วก็เตรียมตัวออกเดินทางได้แล้ว”

 

โรแกนได้กล่าวกับเจสันและได้เริ่มแล่นเรือ

 

หลังจากนั้นลมก็ได้พัดมาแต่เรือนั้นก็ไม่ได้เคลื่อนไหวแต่อย่างใด

 

เนื่องจากมีคนเพียงแค่สองคนที่อยู่บนเรือ มันเป็นเรื่องปกติที่การทำงานทั้งหมดจะตกเป็นของเจสัน

 

“ นี่นายแล่นเรือแล้วจริงๆงั้นหรอ?”

 

เมื่อเห็นว่าเรือหยุดนิ่งโรแกนก็ได้ถามออกมา

 

“ ครับ,เอ่อ..ไม่” เจสันได้แตะไปที่หัวโล้นๆโตๆของเขาแล้วพูดออกมาอย่างงุ่มง่าม

 

“นายต้องไปเรียนรู้เกี่ยวกับมัน!”

 

“ตกลง!”

 

“นายทำอาหารเป็นไหม?”โรแกนถามออกมาอีกครั้ง

 

“ไม่” เจสันได้ตอบออกมาอีกครั้ง

 

“นายต้องไปเรียนรู้เกี่ยวกับมัน!”

 

“ครับ!”

 

“นายทำความสะอาดเป็นไหม?”

 

“อันนี้ฉันทำได้!” เจสันดูตื่นเต้นมากในที่สุดเขาก็ได้พบงานที่เขาสามารถทำได้

 

“ถ้างั้นนายทำความสะอาดตรงนั้นได้ใช่ไหม?”

 

โรแกนได้มองมาที่เขา เจสันได้แตะไปที่หัวของเขาและไปทำความสะอาดโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

 

หลังจากมองดูเจสันที่กำลังทำความสะอาดอยู่บนดาดฟ้าเรือนั้นใบหน้าของโรแกนก็ได้มีรอยยิ้มที่พึงพอใจปรากฏขึ้นมา

 

“เพิ่มมาอีกคนหนึ่งก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่เท่าไหร่”

 

อย่างน้อยงานบ้านพวกนี้ก็ไม่ใช่งานของเขาอีกต่อไป

 

การเคลื่อนไหวของเจสันนั้นรวดเร็วมาก และภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเรือทั้งลำก็ถูกทำความสะอาดทั้งด้านในและด้านนอก มันได้แสดงให้เห็นถึงทักษะการทำความสะอาดของเขาซึ่งมันทำให้โรแกนพอใจเป็นอย่างมาก

 

เขานั้นชื่นชอบลูกเรือที่ซื่อสัตย์,เรียบง่ายและมีความสามารถ

 

ชายทั้งสองได้แบ่งงานและเปลี่ยนเวรยามกันในทุกค่ำคืน วิกฤตในท้องทะเลนี้นั้นเป็นเหมือนกับผี คุณจะไม่รู้เลยว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นในตอนไหน โดยทั่วไปแล้วเมื่อถึงเวลากลางคืนลูกเรือนั้นจะถูกจัดเวรยามกันเพื่อเฝ้าระวังเหตุการณไม่คาดฝันในตอนกลางคืน

 

ก่อนหน้านี้ในตอนที่โรแกนอยู่คนเดียวเขานอนเพียงเล็กน้อยเท่านั้นในทุกๆวัน แต่จิตใจของเขานั้นก็จะถูกยกระดับขึ้นตลอดเวลาและตอนนี้เขามีเจสัน

 

ในวันเดียวกันนั้นเองพอตกเย็น,โรแกนก็ได้หลับตาลงและในที่สุดเขาก็ได้หลับไปอย่างสบายใจ

 

วันรุ่งขึ้นในตอนรุ่งสาง,โรแกนตื่นขึ้นมาแล้วเขาก็ได้เห็นเจสันซึ่งยังไม่ได้นอนและดูกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก

 

“ สวัสดีเจสัน”

 

“ สวัสดีกัปตันคุณตื่นแล้วงั้นหรอ?”

 

เจสันถามออกมาอย่างตรงไปตรงมา

 

“ ใช่,มันดีมากจริงๆ,นายยังดูแข็งแรงดีนี่ทั้งที่ยังไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน”

 

โรแกนได้ชื่นชมเขาออกมา

 

“ มันแน่นอนอยู่แล้ว”

 

เจสันยิ้มออกมา

 

ในเวลานี้ดวงตาของเจสันนั้นสดใสมาก แต่ถึงยังงั้นเขาก็ยังเหนื่อยล้าอยู่ดีเพราะเขาไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน

 

“ อีกแค่สองวันเราก็จะถึงเกาะต่อไปกันแล้ว”

 

เมื่อมองดูแผนที่ดวงตาของโรแกนก็ได้กระพริบและเขาก็ได้พูดพึมพำออกมา

 

อีกประมาณห้าเดือนกว่าที่เขาจะได้ไปพบรูจและในตอนนี้เขาพยายามที่จะลดระยะเวลาในการเดินทางให้ได้มากที่สุด

 

กล่าวได้ว่าเขานั้นแทบจะไม่ได้หยุดแล่นเรือบนเส้นทางสายนี้ นอกเหนือจากการฆ่าโจรสลัดที่ต้องการจะสังหารเขานั้นเขาได้หยุดแล่นเรือไม่กี่ครั้งเพื่อเติมเสบียง

 

และคราวนี้เขาต้องหยุดแล่นเรืออีกครั้ง

 

ตามแผนที่แล้วเกาะอัลลิสเตอร์เป็นเกาะที่เติมเสบียงได้เพียงแค่เกาะเดียวในการเดินทางหลังจากนี้ การที่เขามาถึงเกาะนี้นั้นหมายความว่าเขาได้ผ่านมาแล้วหนึ่งในสามของเส้นทางที่จะไปสู่บราเทอริลล่า

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเขาจะต้องแล่นเรืออีกอย่างน้อยหนึ่งเดือน

 

“ เจสัน,เรียกฉันด้วยล่ะถ้าเราไปถึงเกาะนั้นแล้ว”

 

โรแกนได้ตะโกนออกมาและเจสันก็ได้ยกนิ้วของเขาขึ้นจากนั้นโรแกนก็ได้ไปที่ห้องนอนเพื่อหยอกล้อกับแมว

 

ในไม่กี่วันที่ผ่านมานี้นั้นแมวนั้นดูไม่มีความสุขเลย

 

ในพริบตาก็ผ่านไปสองวัน ในวันนี้นั้นท้องทะเลสงบมากและไม่มีโจรสลัดเลย ดังนั้นโรแกนจึงรู้สึกเบื่อเล็กน้อยเขาต้องการฆ่าโจรสลัดเพื่อเพิ่มยอดเงินในระบบแต่น่าเสียดายที่มันไม่มี

 

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเจสันก็ได้ตะโกนออกมาแล้วโรแกนได้มองไปที่หัวเรือ

 

“ กัปตัน,ถึงที่หมายของเราแล้ว,เกาะอัลลิสเตอร์”

 

เจสันได้กล่าวออกมาในขณะที่เขากำลังเรียนรู้วิธีการแล่นเรือจากโรแกนอยู่

 

ในเวลานี้เจสันได้ยืนอยู่ด้านหน้าของหางเสือเรือมือของเขาได้แกว่งไปมา แต่เขากลับรู้สึกเอื่อยๆและเมามาก

 

เป็นการยากที่จะจินตนาการว่าชายร่างใหญ่ผู้แข็งแกร่งที่มีตาหยีนี้จะมาอยู่ที่ในตำแหน่งของหางเสือเรือ

 

มันเป็นภาพที่สวยงาม ทันใดนั้นโรแกนก็รู้สึกว่ารูปแบบของโจรสลัดนั้นกำลังเปลี่ยนไป

 

“ดี.”

 

โรแกนได้เดินไปที่หัวเรือแล้วมองไปที่ด้านหน้า

 

เมื่อเขามองไปที่ท้องทะเลเขาก็ได้เห็นเกาะที่อยู่ไกลออกไป

 

เมื่อเทียบกับเกาะที่โรแกนเคยเห็นมาก่อนหน้านี้นั้นเกาะนี้ดูใหญ่กว่าถึงสองเท่า และความคึกคักและความเจริญรุ่งเรืองก็สูงกว่ามาก

 

เมื่อโรแกนเห็นเกาะนี้นั้นเขาก็ได้เปรียบเทียบมันกับเกาะบ้านเกิดของเขาโลคทาวน์

 

“เมื่อเราไปถึงที่นั่นเราจะไปเติมเสบียงและของที่ขาด จากนั้นเราก็จะพักกับบนเรือหนึ่งคืนจากนั้นเราก็จะออกเดินทางกันอีกครั้ง” โรแกนได้กล่าวกับเจสัน

 

“เอ่อคือ?คุณไม่ต้องการที่จะอยู่ต่ออีกซักสองสามวันงั้นหรอ?กัปตัน.” เจสันถามออกมาด้วยความสับสน

 

“ มันมีเร่งด่วนที่ฉันต้องทำและฉันก็ไม่สามารถเสียเวลาอย่างเปล่าปะโยชน์ได้”

 

โรแกนได้อธิบายออกมาเล็กน้อยจากนั้นเขาก็ได้เงียบลง

 

รูทดราก้อนกำลังแล่นเข้ามาใกล้ท่าเรืออย่างช้าๆ จากนั้นเจสันก็ได้ทอดสมอลงและผูกมันไว้กับชายฝั่งของท่าเรืออย่างแน่นหนา

 

“ เรียบร้อยแล้วกัปตัน!”

 

จากข้างล่างเจสันได้ตะโกนไปที่โรแกน

 

“โอเค”

 

โรแกนได้พยักหน้า,แล้วเขาก็ได้กระโดดลงมาโดยที่บนไหล่ของเขานั้นมีแมวนั่งยองๆอยู่อย่างเงียบๆ

 

เมื่อพวกเขากระโดดลงมาที่ชายฝั่งพวกเขาก็ได้มองไปที่ใจกลางเกาะในทันที

 

เสียงที่ดังมาจากชาวบ้านจำนวนมาก และเสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

 

ที่ชายฝั่งเล็กๆแห่งนี้โรแกนได้เหลือบมองออกไปและเขาก็ได้เห็นเรือไม่น้อยกว่า 14 ลำ

 

“ มันเป็นเมืองที่คึกคักดีจริงๆ!”

 

เขาได้การถอนหายใจออกมา ในตอนนี้ใบหน้าของโรแกนก็ได้แสดงรอยยิ้มออกมา

 

“ แน่นอน,เกาะอัลลิสเตอร์เป็นหนึ่งในเกาะที่มีความเจริญรุ่งเรืองที่สุดในแถบทะเลเซาธ์บลู”

 

เจสันยิ้มออกมา

 

โรแกนได้พยักหน้าออกมา และเจสันก็ได้เดินไปที่ด้านในของเกาะ

 

เมื่อพวกเขาเข้าไปในใจกลางของเกาะ และได้ค้นหาสิ่งของที่จำเป็นสำหรับการเดินทางอย่างต่อเนื่องแมวบนไหล่ของโรแกนก็ได้กระสับกระส่ายไปมา

 

“ มีอะไร?เจ้าแมว”

 

“เหมียว”

 

แมวได้เอากรงเล็บของมันออกมาแล้วชี้ไปที่ร้านขายขนมหวานที่ด้านข้างของถนนด้วยประกายแสงเจิดจ้าที่ออกมาจากแววตาของมัน

 

“ ฮ่าฮ่า,ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าใครเป็นนายกันแน่”

 

“ ถ้าแกไม่รังเกียจ,ฉันจะเรียกแกว่าเจ้านายตัวน้อยแล้วกัน”

 

โรแกนได้หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

 

“เหมียว!”