S.P.P บทที่ 49: แกมองอะไร!

 

แมวนั้นได้มีการแสดงออกที่ไร้เดียงสาและน่ารักมันได้มองมาที่โรแกนที่กำลังสปอยมันอยู่

 

เจสันมองมาที่พวกเขาอย่างสงสัยและเห็นได้ชัดว่าโรแกนนั้นกำลังดูแลแมวของเขาในแบบที่เขาพูดจริงๆ นอกจากนี้ความฉลาดของแมวนั้นยังเกินจินตนาการของเขาไปมาก

 

ดูราวกับว่าแมวนั้นเป็นมนุษย์!

 

ในท้ายที่สุดโรแกนและลูกแมวของเขาก็ได้เข้าไปที่ร้านเค้กและเพลิดเพลินไปกับของหวานของพวกเขา

 

“ฉันยังไม่คอยคุ้นเคยกับของหวานพวกนี้เท่าไหร่”

 

หลังจากมองไปที่เค้กด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวดโรแกนก็ได้หยุดกินมัน

 

เขาไม่ชอบกินของหวาน แต่ในทางกลับกันกับเป็นเจสันและเจ้านายตัวน้อยของเขาที่เพลิดเพลินกับการกินของหวานพวกนี้

 

“ มันช่างหวานเหลือเกิน!”

 

เจสันได้ชื่นชมมันออกมา

 

“เหมียว!”

 

อีกทั้งเจ้านายตัวน้อยก็ดูจะชอบมันเหมือนกัน และใบหน้าของมันก็เต็มไปด้วยความเพลิดเพลิน

 

ใบหน้าของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยเส้นสีดำและเขาก็ได้กลอกตาไปมา เขาไม่ชอบความสนุกสนานเพลิดเพลินของพวกเขา

 

หลังจากนั้นไม่นานกลุ่มเล็กๆ กลุ่มนี้ก็ได้ออกมาจากที่แห่งนี้และเริ่มซื้อสิ่งของจำเป็นสำหรับเดินเรือต่อ ในเวลานี้ปริมาณของอาหารนั้นเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุดดังนั้นพวกเขาจึงได้ซื้อเสบียงมาสำหรับหนึ่งเดือน

 

นอกจากนี้พวกเขายังต้องไปซื้อเสื้อผ้ามาอีกด้วย

 

หลังจากที่พวกเขาซื้อของเสร็จ โรแกนและเจสันก็ได้มองหน้ากันด้วยความลำบากใจเล็กน้อย

 

ท้ายที่สุดพวกเขาพบว่าการซื้อเสื้อนั้นมันไม่เหมาะสำหรับผู้ชายที่จะเป็นคนทำมัน

 

“เหมียว!”

 

ในเวลานี้ลูกแมวตัวน้อยได้ร้องออกมาและชี้ไปที่หน้าของตัวมันเองด้วยความภาคภูมิใจ

 

“แกกำลังจะบอกว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแกเองงั้นหรอ?”

 

เล็บของแมวตัวน้อยได้เหยียดออกมาและพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ

 

โรแกนและเจสันรู้สึกอืดอาดนิดหน่อย หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้ปล่อยให้แมวน้อยนำทางพวกเขาไป

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมาเจสันก็ถือถุงขนาดใหญ่ที่มีความสูงเทียบเท่ากับคนคนหนึ่ง

 

“เราเกือบจะถึงกันแล้ว!”

 

โรแกนได้พยักหน้าออกมาด้วยความพึงพอใจ และมองไปที่เจสันที่เหงื่อกำลังไหลออกมาเขาก็ได้ตบลงไปบนไหล่ของเขาอย่างเห็นใจ

 

“ นายทำงานหนักจริงๆ!”

 

“ มันไม่ได้เป็นปัญหาอะไรนี้คือสิ่งที่ฉันควรทำกัปตัน!”

 

เจสันได้ยิ้มออกมา

 

“ ฉันรู้สึกดีนะที่เห็นนายขยันแบบนี้ นายจะต้องมีอนาคตที่ดีอย่างแน่นอน!” โรแกนได้พยักหน้าและชื่นชมเขา

 

เจสันยิ้มออกมาอีกครั้ง แต่เขาไม่ได้กล่าวตอบอะไรออกมาเขาพบว่ากัปตันของเขานั้นบางครั้งก็ยังมีความกังวลอยู่เล็กน้อย

 

ชายสองคนและแมวของพวกเขาได้ตัดสินใจกลับไปที่เรือของพวกเขา พวกเขานั้นต้องการที่จะวางสิ่งของจำนวนมากเอาไว้ที่นั่นก่อนที่จะตัดสินใจทำสิ่งอื่นใด

 

โรแกนเริ่มร้องเพลงออกมาเพื่อสร้างความเพลิดเพลินไปกับฤดูใบไม้ผลิในเกาะที่ยอดเยี่ยมแห่งนี้,มันไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว

 

ขณะที่พวกเขากำลังไปที่เรือ อยู่ๆโรแกนก็ได้หยุดเดิน

 

เมื่อเจสันสังเกตเห็นว่าเขาหยุดเดินนั้นเขาก็ได้หยุดเดินในทันที

 

ขณะที่พวกเขาหยุดเดินลงนั้น“ ปัง” ก็ได้มีเสียงดังขึ้นมาและพร้อมกับเสียงกรีดร้องของคนที่กำลังพุ่งมาจากทางด้านหน้าของพวกเขาและเขาก็ได้ล้มลงบนพื้นอย่างแรง

 

“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย! ฆาตกร!”

 

ชายผู้นั้นได้ล้มลงกับพื้นนั้นได้กรีดร้องออกมา ใบหน้าและจมูกของเขาบวมและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดเขาดูน่าอนาถเป็นอย่างมาก

 

ฉากนี้ทำให้ผู้คนที่อยู่รอบๆ ต้องถอยห่างออกไปทันที

 

“ ฉันจะทำลายใบหน้าของแกทิ้งซะ!”

 

“ มองมาที่หน้าฉัน,แกไม่รู้จักฉันงั้นหรอ? แกกล้าให้ฉันจ่ายเงินงั้นหรอ!”

 

ชายร่างใหญ่คนหนึ่งได้เดินออกมาจากร้านค้าที่ชายคนนั้นพึ่งถูกโยนออกมา

 

คนที่อยู่บริเวณนั่นได้ยินคำพูดของชายร่างใหญ่ และพวกเขาก็ได้มองไปที่ใบหน้าของเขา เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาฝูงชนก็ได้หอบหายใจถี่ในทันที

 

“พระเจ้า! นั่นมันเขานี่!”

 

“ปีศาจบารอน!เขาคือปีศาจบารอน!”

 

“เขามีค่า 45ล้านเบรีซึ่งนับว่าเป็นหนึ่งในโจรสลัดที่แข็งแกร่งที่สุดในแถบทะเลเซาท์บลูและมีผู้คนกล่าวกันว่าเขาเป็นผู้ใช้พลังผลไม้ปีศาจ!”

 

“ เขามาที่นี่ทำไม?ข่าวลือบอกว่าเขากำลังเดินเรืออยู่รอบๆทะเลใกล้กับเกาะบราเทอริลล่านี่!”

 

ผู้คนต่างตกตะลึงเมื่อพวกเขาเห็นบารอน

 

พวกเขากลัวมากดังนั้นพวกเขาจึงได้ก้าวถอยหลังไป

 

ชายคนนั้นได้ยืนอยู่บนพื้นเมื่อเขาได้ยินชื่อนั้นเขาก็ตกใจมาก เขาจำเขาไม่ได้เลยจนกระทั่งตอนนั้นและหัวใจของเขาก็ได้สั่นไหวในทันที

 

“ เขาคือปีศาจบารอนงั้นหรอ?นี่ฉันไปมีปัญหากับเขาจริงๆงั้นหรอเนี่ย!”

 

ความกลัวตายได้เข้าปกคลุมชายคนนั้นและมันทำให้เขากลัวมากยิ่งขึ้นไปอีก

 

ในตำนานเล่าว่าปีศาจบารอนเป็นหนึ่งในโจรสลัดที่แข็งแกร่งที่สุดคนหนึ่งในแถบทะเลเซาธ์บลูซึ่งเป็นคนที่ไม่สามารถเข้าใจได้มากที่สุดในทะเลทั้งสี่ที่มีค่าหัวมากขนาดนี้ เขาเป็นโจรสลัดที่มีชื่อเสียงมากอย่างไม่ต้องสงสัย

 

และชายคนนั้นก็ได้ไปล่วงเกินโจรสลัดที่น่ากลัวคนนี้!

 

ทันใดนั้นเขาก็ได้ตกตะลึงกับความจริงที่ว่าได้มีมือมาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา

 

“ลุกขึ้น! เอามือมา!”

 

ประโยคง่ายๆ นี้ทำให้เขาสั่นสะท้านจากนั้นเขาก็ได้มองออกไปและพบว่ามันเป็นมือของชายหนุ่มคนหนึ่ง

 

ในตอนที่ฉากนี้เกิดขึ้นนั้นมันก็ได้ทำให้คนทั้งหมดในที่นี่รู้สึกตกใจ

 

ปีศาจบารอนเป็นคนที่แข็งแกร่งมากในแถบทะเลเซาธ์บลู แม้แต่โจรสลัดด้วยกันเองก็ยังต้องหลีกเลี่ยงการที่จะไปปัญหากับเขา

 

แต่ตอนนี้มีคนที่กล้าเข้าไปแทรกแซงเรื่องของบารอน

 

ชายคนนั้นได้ลุกขึ้นยืนอย่างงุนงงด้วยพลังมหาศาลที่ได้ช่วยเขาดึงร่างกายของเขา เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยืนขึ้น

 

เมื่อเขายืนขึ้นเขาก็ได้เห็นใบหน้าของบารอนซึ่งกำลังสั่นไหว

 

“ วะ…ไว้ชีวิตฉันด้วย!”

 

ร่างของชายผู้นั้นได้สั่นเป็นเจ้าเข้า

 

แต่ในเวลานี้ปีศาจบารอนไม่ได้มองไปที่ชายคนนั้นอีกต่อไป แต่เขาได้จ้องไปที่ชายหนุ่มที่ช่วยเหลือเขาอย่างกินเลือดกินเนื้อ

 

ในตอนนี้ปีศาจบารอนนั้นรู้สึกว่ามีบางคนต้องการยั่วโมโหเขาและเรื่องนี้เขาไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้

 

ในเซาธ์บลูนั้นเขาเป็นโจรสลัดที่อยู่บนจุดสูงสุด เขาคือราชาไม่มีใครกล้าที่จะไม่เชื่อฟังเขา แม้แต่ทหารเรือเมื่อพวกเขาเห็นเขาพวกเขาก็จะถอยในทันที

 

“แกมองอะไร?”

 

ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงดังออกมาจากทางของโรแกนซึ่งเป็นน้ำเสียงที่แตกต่างไปจากเดิม

 

หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ทุกคนโดยรอบก็ตกตะลึงในทันที

 

“เขาตายแน่!”

 

“โอ้พระเจ้า!”

 

อีกครั้งที่ผู้คนได้เปลี่ยนสายตาของพวกเขาไปยังอีกด้านหนึ่งไปยังชายผู้ถือถุงช้อปปิ้งอย่างสนุกสนาน

 

เมื่อเห็นภาพนี่ผู้คนก็ได้นิ่งไปในทันที

 

ช่างเป็นคนที่สุดยอดจริงๆ!

 

ร่างของบารอนนั้นใหญ่โตมาก แต่ต่อหน้าชายร่างใหญ่คนนี้เขาดูเหมือนเด็กไปเลย

 

“แกพูดว่าอะไรนะ?”

 

ในตอนนี้บารอนไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

 

เกิดอะไรขึ้นกันในวันนี้ ในตอนแรกมีเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าเป็นใครเข้ามาช่วยคนที่เขากำลังจะจัดการหลังจากนั้นก็มีชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่ดูปัญญาอ่อนและได้พูดกับบารอนอย่างไม่เกรงกลัว

 

“ฉันพูดว่าแกมองอะไร?”

 

“กัปตันของฉันพูดว่าแกมองอะไร ถ้าเกิดทัศนคติของแกดีเท่ากับการแสดงออกที่น่ากลัวของแกน่าจะเข้าใจมัน!”

 

เจสันคิดว่าบารอนยังไม่เข้าใจดังนั้นเขาจึงได้อธิบายออกไปอย่างนั้น

 

บารอนเงียบ แต่ทุกคนรู้สึกได้ถึงความโกรธที่สะสมอยู่ในตัวเขาซึ่งมันได้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว

 

ดวงตาของเขาได้เปล่งประกายแววอันตรายออกมาและถ้อยคำที่เย็นชาก็ได้ถูกปล่อยออกมาจากปากของเขา

 

“วันนี้แกสามตัวจะต้องตาย!”