S.P.Pบทที่56:ฝ่ามือยูไล!

 

โรแกนได้ลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ และดวงตาของเขาก็ได้เปล่งประกายขึ้นมา หนึ่งชั่วโมงผ่านมาแล้วและเวลาในการครอบครองกำลังจะสิ้นสุดลง ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ด้วยทักษะของพ่อมดศิลปะการต่อสู้เขาก็สามารถฝึกฝนฝ่ามือยูไลได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

 

ด้านหน้าของรูทดราก้อนมีเรือเล็กและเสียงดังสองลำล้อมอยู่รอบๆรูทดราก้อน เรือเล็กสองลำนี้เป็นเรือของโจรสลัดที่จะมาปล้นโรแกน

 

ในท้องทะเลอันกว้างใหญ่นั้นมีโจรสลัดที่คอยปล้นเกาะและเรือสินค้าอยู่มากมาย เรือลำเล็กเหล่านี้นั้นมีโจรสลัดแค่ 20 หรือ 30 คนเท่านั้น กลุ่มของพวกเขามีขนาดที่เล็กแต่คงต่อสู้ในท้องทะเลมานานและได้สะสมเงินมาเป็นจำนวนมากแล้วเป็นแน่

 

เหล่าโจรสลัดดังกล่าวนั้นมักจะปรากฏในทะเลเพียงชั่วครู่หนึ่งแล้วพวกเขาก็หายไป พวกเขานั้นไม่ได้คิดที่จะเป็นโจรสลัดไปตลอดพวกเขาเพียงต้องการสะสมความมั่งคั่งเท่านั้น

 

เพียงไม่กี่ก้าวโรแกนก็ได้เห็นพวกโจรสลัดที่ถืออาวุธอยู่ตรงทางข้างหน้าของเขาแล้ว หนึ่งในนั้นมีใบหน้าที่มืดมนและเขากำลังส่ายดาบในมือเขาไปมาเขาต้องการกดดันโรแกน

 

“เอาสมบัติทั้งหมดที่พวกแกมีมาให้เราซะ,พวกแกมีกันแค่สองคนดังนั้นเราจะปล่อยพวกแกไป!”

 

ชายวัยกลางคนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นกัปตันเขาได้พูดออกมาพร้อมกับบุหรี่ที่อยู่ในปากเขาเขาได้หัวเราะและพูดไปด้วย เขาดูไม่มีความอันตรายใดๆเลย

 

“คุณต้องการสมบัติของเรา!”

 

รอยยิ้มได้ปรากฏบนปากของโรแกน

 

“ถ้าแกละทิ้งสมบัติของแกไว้,เราจะไว้ชีวิตแก!”

 

กัปตันได้ผงกหัวของเขา

 

“ กัปตันคุณจะมัวเสียเวลาพูดกับพวกมันไปทำไม? ให้ฉันไปฆ่าพวกมันเลยไหม!”

 

เจสันได้เกาหัวแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย

 

ด้วยคำพูดเหล่านี้นั้นในทำให้พวกโจรสลัดโกรธมากและทุกคนก็ได้จ้องมองไปปที่เจสันด้วยตาแดงก่ำ

 

“ ไม่ต้องรีบ,ครั้งนี้เดียวฉันจัดการเอง!”

 

โรแกนได้ดึงเจสันและหยุดเขาเอาไว้

 

เขาจะปล่อยเจสันไปได้ยังไงกัน?คราวนี้เขาต้องการลองของเล่นใหม่ของเขาซะหน่อย

 

ครบหนึ่งชั่วโมง,เวลาในการครอบครองเกือบจะสิ้นสุดลงแล้วมันเหลืออยู่ประมาณสิบวินาที เขาแค่ต้องการทดสอบว่าแนวคิดก่อนหน้านี้ของเขาถูกต้องหรือไม่เท่านั้น

 

“ แกดูเป็นห่วงเพื่อนตัวน้อยของแกดีนี่,น่าสนุกจริงๆ!”

 

กัปตันได้สูดลมหายใจเข้าและได้จับบุหรี่ด้วยนิ้วของเขาแล้วชี้ไปที่เจสัน

 

เจสันมองไปที่กัปตันคนนั้นและโรแกนก็ได้หัวเราะออกมา

 

ภายใต้คำสั่งของกัปตันเหล่าลูกเรือนั้นต่างพยายามระงับความโกรธของพวกเขาเอาไว้ พวกเขากำลังรอให้โรแกนพูดอยู่หากพวกเขาสามารถจบการต่อสู้นี้ได้โดยไม่ต้องใช้อาวุธพวกเขาจะมีความสุขมาก ท้ายที่สุดแล้วเรือของพวกเขานั้นมีขนาดเล็กและไม่สามารถต้านทานความเสียหายจากการต่อสู้ที่รุนแรงได้

 

ในพริบตาเวลาก็ได้ไหลผ่านไปอย่างช้าๆ

 

ทันใดนั้นดวงตาของโรแกนได้ก็สว่างขึ้นมาและเขาก็ได้ฉีกยิ้มกว้างออกมา

 

“สมบรูณ์แบบ!การคาดการณ์ของฉันไม่ผิด!”

 

ด้วยการครอบครองวิญญาณของสตีเฟ่น โจว และด้วยทักษะศิลปะการต่อสู้ที่เขาได้แลกเปลี่ยนไปแล้วนั้นเขาสามารถควบคุมฝ่ามือยูไลได้อย่างสมบูรณ์แบบ

 

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาได้กว้างขึ้นเรื่อยๆ โรแกนดูเหมือนจะค้นพบหนทางที่จะกำหนดโชคชะตาของเขาได้แล้ว

 

“ฝ่ามือยูไลในหน้าต่างแลกเปลี่ยนนั้นมีราคาถึง 100,000!”

 

“ใช่แล้วฉันได้รับทักษะที่มีมูลค่า100,000 เหรียญมาแล้ว!”

 

ที่เขาทำมาทั้งหมดก็เพื่อฝ่ามือยูไลแม้ว่าวิญญาณของโจวจะหายไปแล้ว แต่โรแกนก็ยังสามารถทำความเข้าใจกับทักษะของเขาได้อย่างชัดเจนและความทรงจำส่วนหนึ่งของเขาก็ยังคงอยู่ในจิตใจของโรแกน

 

มันเหมือนกับการได้เรียนรู้ในสิ่งที่ไม่คุ้นเคย

 

อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา ตราบใดที่เขายังคงฝึกฝนอยู่เมื่อเวลาผ่านไปเขาจะสามารถทำความคุ้นเคยกับมันได้อย่างรวดเร็ว

 

“เฮ้,หนุ่มน้อยฉันให้แกคิดมานานแล้ว,แกคิดได้รึยัง?”

 

กัปตันได้พ่นควันบุหรี่ของเขาออกมาและดูเหมือนว่าเขาจะร้อนใจนิดหน่อย

 

“โอเค,ฉันคิดได้แล้ว!”

 

โรแกนได้พยักหน้าและยิ้มออกมา

 

“ฉันไม่รู้นะว่าคุณเคยได้ยินเกี่ยวกับฝ่ามือที่ตกลงมาจากท้องฟ้าไหม!”

 

“อะไรนะ?”

 

กัปตันรู้สึกกังวลเล็กน้อย

 

เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่โรแกนเพิ่งพูดออกมา แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็ต้องอ้าปากค้าง

 

โรแกนได้ยืนอยู่บนหัวเรือแล้วเขาก็ได้งอเข่าลงเล็กน้อย ในวินาทีต่อมาเขาก็ได้กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าเหมือนนกที่กำลังบินอยู่

 

โรแกนในตอนนี้นั้นรู้สึกดีมากๆ ในตอนที่เขากระโดดนั้นทันทีที่เท้าของเขาขยับนั้นเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเบาลง

 

เขาแน่ใจว่าเขาไม่เคยเรียนรู้ทักษะการเคลื่อนไหวแบบนี้มาก่อน แต่ในเวลานี้กระดูกและกล้ามเนื้อของเขาดูเหมือนจะขยายตัวขึ้นและเบาลงเป็นอย่างมาก

 

ในเวลาเดียวกันเขารู้สึกถึงพลังอันทรงพลังในการเคลื่อนไหวของเขาซึ่งโดยรวมแล้วนั้นมันเป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเป็นอย่างมา

 

“ นี่คือความแข็งแกร่งของพ่อมดศิลปะการต่อสู้อันแข็งแกร่งของเลนและเต๋า!”

 

ในดวงตาของเขามีสัญญาณของการตรัสรู้และมือของโรแกนก็ได้ยื่นออกไป

 

ครั้งแรกมือของเขานั้นได้หยุดอยู่ที่หน้าอกของเขาแล้วมันก็ได้เคลื่อนไหวต่อพร้อมด้วยสีหน้าเคร่งขรึมในขณะที่เขากำลังโกรธ

 

ในขณะนี้ด้วยพลังที่ก้าวกระโดดของเขาเขาได้กระโดดมากว่า 100 เมตรในอากาศและนี้ก็นับว่าเป็นจุดสูงสุดของเขาในตอนนี้

 

วินาทีต่อมาเขาได้ผลักฝ่ามือของเขาออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

 

มือขวาของเขาได้ชี้ไปที่เรือทั้งสองลำ

 

เขาค่อยๆร่อนไปที่เรือด้วยความเร็วที่เร็วขึ้นและเร็วขึ้นไปอีก เขาได้สร้างแรงลมที่มองไม่เห็นขึ้นมาในขณะที่เขานั้นกำลังจะตกลงมานั้นเขาก็กดมันลงไปในท้องทะเลทันที

 

“วูม!วูม!วูม!”

 

เรือทั้งสองลำนั้นเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง ในตอนนี้ได้มีแรงผลักที่มองไม่เห็นได้ซัดเข้ามาและพวกโจรสลัดก็ทำได้แค่ตื่นตระหนก

 

“กัปตัน! ลมแรงเกินไป!”

 

“ เป็นแรงผลักที่รุนแรงมาก!”

 

“ มันเป็นเพราะไอเด็กนั้น,ฉันเห็นเขาบินเขามาแล้วเขาก็ทิ้งตัวลงมา!”

 

“โอ้พระเจ้า! เขาทำอะไรกันแน่?เขาสามารถบินได้สูงมากมันเป็นความสามารถของปีศาจงั้นหรอ?”

 

พวกโจรสลัดตื่นตระหนกมากและพวกเขาก็ได้ตะโกนเสียงดังออกมา

 

กัปตันนั้นหน้าซีดในทันทีและตะโกนออกมาว่า“ ตั้งสติ!”

 

“ นิ่งแล้วอย่าขยับ! ฉันต้องการเห็นว่าไอเด็กนี้มันทำอะไรกันแน่!”

 

คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและพวกโจรสลัดก็ได้สงบลงในทันทีและพวกเขาทุกคนต่างก็มองขึ้นไปบนฟ้า

 

ที่รูทดราก้อน,เจสันมองที่โรแกนและดวงตาของเขาก็ได้สั่นไหว เขาได้ขยับเรือไปอย่างเงียบๆไป หลายเมตร

 

เขารู้สึกหดหู่ใจที่เห็นว่ากัปตันของเขาที่กำลังบินขึ้นไปบนฟ้านั้นต้องไม่ทำเรื่องที่ดีแน่

 

ในตอนนี้โรแกนนั้นอยู่ห่างจากเรือโจรสลัดด้านล่างไม่ถึง 30 เมตร

 

ในระยะใกล้ขนาดนี้โจรสลัดเหล่านั้นต้องเผชิญหน้ากับแรงลมที่ทรงพลังกว่าเดิมแต่พวกเขาก็ไม่ได้วิ่งหนีไปมันทำโรแกนรู้สึกสับสนเล็กน้อย

 

“ พวกนายกล้าที่จะเผชิญหน้ากับฝ่ามือยูไล! ฉันชอบมันจริงๆ!”

 

ทันใดนั้นฝ่ามือของโรแกนก็ได้กระแทกและถูกผลักลงมา

 

“วูม!”

 

แรงผลักดันจากฝ่ามือยูไลทำให้หัวใจของเหล่าโจรสลัดนั้นรู้สึกตื่นตระหนกในทันที ทันใดนั้นเพียงครู่เดียวเหล่าโจรสลัดกว่า 2/3 ก็ได้ถูกบดขยี้ลงบนเรือด้วยแรงกดอันมหาศาล

 

“พัฟ”

 

เลือดได้ไหลทะลักออกมาจากปากของพวกเขาเป็นจำนวนมากและกระเด็นขึ้นไปบนอากาศ

 

แต่เลือดเหล่านั้นดูเหมือนว่าจะถูกกดทับด้วยแรงกดที่มองไม่เห็นอีกครั้งในทันที

 

ในเวลานี้ฝ่ามือที่น่ากลัวของโรแกนนั้นอยู่ห่างจากดาดฟ้าเรือเพียงแค่ 20 เมตร

 

“ขยี้!”

 

มือของเขาได้กดลงไปที่เรืออีกครั้ง