S.P.Pบทที่59:ทะเล,ความฝัน,และอิสระ!

 

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมานี้โรแกนได้เจอกับโจรสลัดไปทั้งหมดแปดกลุ่มและในตอนนี้เขามีเงินอยู่มากกว่า 500 ล้านในระบบ!

 

นี่เป็นตัวเลขที่มหาศาลมากซึ่งมันทำให้ร่างกายและจิตใจของโรแกนนั้นรู้สึกดีมากๆ

 

แน่นอนมันเป็นความสงบก่อนที่พายุจะมา

 

โรแกนนั้นรู้สึกได้ถึงเค้าลางของการต่อสู้ที่ยากลำบากที่เขาจะต้องเผชิญ

 

“ด้วยปัญญามังกรคชสาร,เก้าหยินและการชำระล้างไขกระดูก,ความแข็งแกร่งของร่างกายของฉันในตอนนี้นั้นมันพัฒนาไปไกลเกินกว่าในอดีตมาก”

 

“ในแง่ของทวิชาดาบนั้นฉันมีความเชี่ยวชาญมากมายหลายสำนักอยู่แล้วด้วยความสามารถพิเศษของพ่อมดศิลปะการต่อสู้มันยิ่งส่งเสริมให้วิชาเหล่านั้นกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน”

 

“สำหรับกำลังภายใน”

 

โรแกนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

 

ในโลกศิลปะการต่อสู้นั้นกำลังภายในในร่างกายมนุษย์นั้นยากมากที่จะฝึกฝน ถ้าโรแกนต้องเลือกฝึกซักวิชาภายในเวลาสองเดือนนั้นเขาจะเลือกฝึกวิชาธาตุธรรมชาติ เพราะเส้นลมปราณทั้งสองของเขานั้นมันเชื่อมโยงกันแล้วและมันจะต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน ตราบใดที่เขาฝึกมันด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอมันก็จะสามารถเติมเต็มพลังชี่ที่อยู่ในร่างกายทั้งหมดของเขาได้

 

อย่างไรก็ตาม,โรแกนก็มาคิดได้ในภายหลังว่าเขานั้นได้รวบรวมศิลปะการต่อสู้มาหลากหลายประเภทและมันก็มีพวกทักษะกำลังภายในด้วย

 

ถ้างั้นทำไมไม่เรียนรู้มันด้วยตนเองและสร้างวิชากำลังภายในในแบบของตัวเขาเองซะหละ?

 

“ในตอนนี้,ฉันได้ศึกษาวิชากำลังภายในไปแล้วกว่า306 วิชา,ฉันนั้นเข้าใจในกำลังภายในและก็เข้าใจโครงสร้างภายในร่างกายของมนุษย์อย่างละเอียดอยู่แล้ว”

 

“หลังจากที่ได้ลองมองเข้าไปภายในเส้นลมปราณทั้งหมดในร่างกายนั้นมันมีจุดรวบรวมสมาธิอยู่ที่ด้านหลังของสมองและมันก็จะส่งชี่ให้เคลื่อนตัวไปตามเส้นลมปราณทั้งหมดในร่างกาย”

 

“บางทีฉันน่าจะสร้างวิชากำลังภายในของตัวเองได้”

 

ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบันการเรียนรู้นั้นทำได้ง่ายแต่การสร้างสิ่งใหม่ๆนั้นเป็นเรื่องที่ยาก

 

การเดินไปตามเส้นทางของคนยุคก่อนหน้าเพื่อไปยังจุดสูงสุดนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันยากกว่าการสร้างเส้นทางของตัวเอง

 

โรแกนนั้นจะไม่ใช้วิธีอื่นใดในตอนนี้เขาต้องการสร้างโลกของเขาเองขึ้นมา

 

อย่างไรก็ตาม,การที่บุกเบิกอะไรก็ตามนั้นมันต้องใช้เวลาที่ยาวนานเป็นอย่างมากและไม่สามารถทำได้ในชั่วข้ามคืน

 

“ขอแค่มันยังก้าวหน้าในทุกๆวันแม้จะเล็กน้อยก็ตาม,แค่นั้นมันก็ถือว่าฉันประสบความสำเร็จแล้ว!”

 

“ถ้าฉันไม่สามารถไปไกลกว่านี้ได้ฉันก็ยังสามารถยืนนิ่งๆเหมือนก้อนหินได้แล้วทำไมฉันต้องกังวลด้วย”

 

ความแข็งแกร่งของเขานั้นเติบโตขึ้นมากแม้กระทั่งขอบเขตของโรแกนในตอนนี้ก็ได้ก้าวเข้าไปสู่อีกขั้นหนึ่งแล้ว

 

วิสัยทัศน์ของเขานั้นกว้างไกลมากยิ่งขึ้นเขาเปิดใจรับกับทุกสิ่งและเขาก็มีความคิดที่โตขึ้นมากกว่าในอดีตของเขา

 

นี่คือพลังของระบบ,ด้วยความช่วยเหลือของระบบมันทำให้ความคิดของเขานั้นกลายเป็นความคิดแบบเดียวกับที่เหล่าคนที่แข็งแกร่งนั้นควรจะมีในระยะเวลาอันสั้น

 

ต่อจากนั้นแทนที่เขาจะถูกทิ้งไปตั้งแต่เริ่มนั้นเขากลับได้ยืนอยู่ในตำแหน่งเดียวกันหรือสูงกว่าเหล่าอัจฉริยะในท้องทะเลพวกนั้นได้

 

รูทดราก้อนยังคงเดินหน้าต่อไปและหลังจากผ่านไปสามวันในที่สุดเขาก็ได้มาถึงเกาะต่อไป

 

“ กัปตันเราจะอยู่ที่นี่กันกี่วัน?”

 

เจสันถามขณะที่แตะไปที่หลังหัวของเขา

 

ต้องขอบอกเลยว่าการแล่นเรือในทะเลนั้นน่าเบื่อมากสำหรับเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลานี้กัปตันของเขาเอาแต่นั่งสมาธิทั้งกลางวันและกลางคืนหรือไม่ก็ทำท่าทางแปลกๆ และเขาก็ไม่สนใจเขาอีกด้วย

 

เจสันนั้นเดินมาพร้อมกับแมวน้อย แต่แมวนั้นก็เย็นชากับเจสันมากไม่ว่าเขาจะหยอกล้อเธอยังไงเธอก็ไม่ยอมเล่นกับเขาเลย

 

เจสันดูเหมือนจะเหงามากบนเรือลำใหญ่นี้

 

“ครึ่งวัน,เราต้องไปถึงที่นั่นโดยเร็วที่สุด “

 

ความรู้สึกเร่งรีบนั้นเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ,ใบหน้าของโรแกนในตอนนี้นั้นจริงจังเป็นอย่างมาก

 

ยิ่งเขาใกล้ถึงบราเทอริลล่าเท่าไหร่,เขายิ่งพบสิ่งผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น

 

ในตอนที่เขาเข้ามาในเซาท์บลูครั้งแรกโจรสลัดนั้นค่อนข้างแข็งแกร่งและกระฉับกระเฉงและแทบจะเจอพวกนั้นอยู่ตลอด แต่ที่นี่โจรสลัดที่โรแกนพบเจอนั้นอ่อนแอและอ่อนแอมากขึ้นเรื่อยๆแม้แต่โจรสลัดกลุ่มล่าสุดที่เขาเจอก็เป็นเพียงกลุ่มเล็กๆ ที่มีเรือเล็ก 2 ลำ

 

“อะไรคือเหตุผลที่ทำให้โจรสลัดพวกนั้นหายไปจนหมด?”

 

รูทดราก้อนก็กำลังเข้าใกล้ท่าเรือของเกาะนั้นอย่างช้าๆ

 

นี่เป็นเกาะพักที่สามก่อนไปยังบราเทอริลล่ามันมีชื่อเรียกว่ายาซะ

 

เจสันได้มัดสมอเรืออย่างแน่นหนาแล้วทั้งสามก็ได้เข้าไปในเกาะ

 

ด้วยประสบการณ์จากครั้งล่าสุดนั้นทำให้การซื้อในครั้งนี้นั้นเร็วขึ้นมาก ใช้เวลาไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเจสันก็ได้แบกถุงห่อใหญ่ไว้บนหลังของเขาแล้ว

 

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาเจสันก็ได้ยัดถุงใหญ่ทั้งห้าเข้าไปในห้องเก็บของของรูทดราก้อนและหายใจออกมาอย่างหนัก

 

 

ในเวลานี้ในที่สุดกลุ่มเล็กๆของพวกเขาก็ได้ไปพักผ่อนในบาร์บนเกาะยาซะได้

 

เสียงเพลงที่ไพเราะได้ดังขึ้นมาจากบนเวทีเล็กๆ ตรงกลางเวทีนั้นมีนักเต้นที่สวมเสื้อที่โชว์เนื้อหนังอย่างเปิดเผยนั้นกำลังเต้นอยู่

 

“ใช่ดี,ดีจริงๆ”

 

เจสันมองไปที่พวกเขาด้วยรอยยิ้ม เขาเป็นคนง่ายๆและซื่อสัตย์รอยยิ้มของเขานั้นเต็มไปด้วยน้ำลาย

 

โรแกนนั้นมองเจสันราวกับมองหมูตัวหนึ่งแล้วก็ส่ายหัวไปมาอย่างจนปัญญา เจสันยังจ้องมองไปที่นักเต้นสุดเซ็กซี่และอุณหภูมิในร่างกายของเขาก็พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ(เลือดลมซูบฉีด5555)

 

“หลังจากดื่มเสร็จแล้วเราจะไปไหนกันต่อหรอกัปตัน?”

 

“พวกเราอยู่ไม่ไกลจากเกาะบราเทอริลล่าแล้ว”

 

เจสันที่ได้ยินคำพูดของโรแกนเจาก็ได้เช็ดปากของเขาแล้วพยักหน้าอย่างไร้เดียงสาและมองดูนักเต้นที่ร้อนแรงคนนั้นเป็นครั้งสุดท้าย

 

“คุณกำลังจะไปที่เกาะบราเทอริลล่า?”

 

ทันใดนั้นชายคนหนึ่งบนโต๊ะไม้ก็ได้เข้ามาขัดจังหวะ

 

“ใช่มีอะไรยังงั้นหรอ?”โรแกนถามออกไป

 

“ในตอนนี้มันไม่ใช่สถานที่ที่สงบสุข” ชายคนนั้นส่ายหัวแล้วพูดออกมา

 

ในเวลานี้มีคนในอีกฝั่งหนึ่งได้พูดขึ้นมา

 

“ตอนนี้มีทหารเรือจำนวนมากอยู่ที่นั่นและแม้แต่กองกำลังทหารของกองบัญชาการกองทัพเรือของเซาธ์บลูก็ได้เข้ามาแทนที่ โจรสลัดในพื้นที่และใกล้เคียงต่างก็ถูกกวาดล้างโดยเหล่าทหารเรือจนหมดในตอนนี้”

 

“เชี่ย!ไอแก่นั้นเขาทำให้ฉันโกรธมาก,ฉันแล่นเรืออยู่แถวนั้นพอดีอยู่ๆฉันก็ถูกกดดันโดยพวกมัน”

 

ทันใดนั้นชายคนหนึ่งก็ได้กระแทกแก้วไวน์แล้วตะโกนออกมา

 

“ฮาฮา,ลูอิซนายทำอะไรไม่อยู่แล้วนายนะเป็นโจรสลัดแถมนายยังเกือบถูกพวกทหารเรือนั้นฆ่าอีก?

 

หลังจากนั้นคนอื่นๆก็ได้หัวเราะออกมาในทันที

 

“หัวเราะกันเข้าไป,พวกแกรู้ไหมว่าโจรสลัดนะคือความฝันของฉัน,การแล่นเรืออยู่บนท้องทะเลอย่างอิสระพวกแกนะมันไม่รู้อะไรเลย,พวกแกมันก็เป็นแค่ลา”

 

“หลังจากฉันพักเสร็จ,ฉันก็จะเริ่มใหม่อีกครั้งคราวนี้ฉันจะไปที่แกรนไลน์”

 

ลูอิซได้ตะโกนออกมา

 

ลูอิซผู้เป็นโจรสลัดนั้นเขาไม่เคยโกรธพวกคนธรรมดาเหล่านี้เลย

 

ดวงตาของโรแกนนั้นเป็นประกายแวววับในตอนที่เขามองไปที่ลูอิซ

 

ชายคนนั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศที่แข็งแกร่งของท้องทะเล แต่เขาก็ไม่ได้ดุร้ายมันเป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับโจรสลัดแบบนี้

 

“ความฝัน,ทะเล,อิสระ?”

 

โรแกนไม่สามารถทำอะไรได้ได้แต่พูดพึมพำออกมา

 

เขาจำประโยคนั้นได้อย่างชัดเจนในตอนที่พี่ชายของเขาพูดกับเขาก่อนที่เขาจะออกทะเลไป

 

“โรแกนฮ่าฮ่าฮ่า,อย่ามาหยุดฉันในการออกทะเลฉันกำลังทำตามความฝันของฉัน”

 

“และไล่ตามอิสระ!”

 

“นั่นคือมนุษย์,มนุษย์นะต้องการความเป็นอิสระ!”

 

“ฮ่าฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ !”

 

ในเวลานั้นเขาท้อใจไปถึงสามวันสามคืน

 

ในตอนนั้นเขาได้พูดออกไปเพียงประโยคเดียวเท่านั้น

 

“นายจะตาย!”

 

แต่ผู้ชายคนนั้นคงชอบที่จะตายมากกว่า!

 

ไปที่ท้องทะเล! เพราะนั้นคือการไล่ตามอิสระ! และคือการไล่ตามความฝัน!