S.P.P บทที่ 61: ขอบคุณ!

 

เมื่อโรแกนและเจสันหันหัวของพวกเขากลับไปพวกเขาก็เห็นร่างเล็กๆกำลังวิ่งเข้ามาหาพวกเขา

 

พวกเขาจำได้ว่าชายคนนี้เป็นลูกเรือของกลุ่มโจรสลัดของลูอิซ

 

“ ค่อยยังชั่ว,ผมตามพวกคุณทันซะที!”

 

บนใบหน้าของเขานั้นปรากฏความดีใจออกมาอย่างชัดเจน

 

“นายมีเรื่องอะไรจะพูดกับพวกเรางั้นหรอ?” โรแกนสงสัย

 

“ กัปตันเขาได้ยินว่าคุณกำลังจะไปเกาะบราเทอริลล่าเขาเลยบอกให้ฉันเอาของขวัญชิ้นนี้มาให้คุณนะ!”

 

ลูกเรือหนุ่มพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

 

“ของขวัญ?”

 

โรแกนและเจสันหันมามองหน้ากัน

 

ลูกเรือหนุ่มได้หยิบเอาแผนที่ออกมาจากแขนของเขาอย่างรวดเร็ว มันเป็นแผนที่ที่สมบูรณ์แบบ โรแกนสามารถมองออกได้ในทันทีที่เขาเห็นมัน แผนที่อันนี้นั้นครอบคลุมมากกว่าอันที่เขามีอยู่มาก

 

หลังจากได้รับแผนที่มาโรแกนก็ได้เอาเข้ามามองดูใกล้ๆ

 

เขาเห็นว่าในเส้นทางการเดินทางจากเกาะยาซะไปยังเกาะบราเทอริลล่านั้นมีเส้นที่ลากด้วยปากกาสีแดงหนาอยู่ อย่างไรก็ตามเขารู้ตัวได้ในทันทีว่ามันแตกต่างโดยสิ้นเชิงกับเส้นทางในแผนที่ที่เขาเคยได้รับมาบนเกาะไซออน

 

“นี่คืออะไร?” โรแกนถามอย่างสงสัย

 

“ นี้เป็นเส้นทางใหม่ที่กัปตันของเราค้นพบเขาได้ล่องเรือในเซาธ์บลูเป็นเวลากว่าห้าปี มีหลายคนที่ไม่รู้เกี่ยวกับเส้นทางนี้ คุณสามารถเดินทางไปที่นั่นอย่างปลอดภัยด้วยเส้นทางนี้”

 

“และ.”

 

ลูกเรือหนุ่มได้สูดลมหายใจเข้าและพูดออกมาอีกครั้ง

 

“ เส้นทางนี้ก็สั้นกว่าและประหยัดเวลากว่าเส้นทางอื่นๆแล้วก็มีพวกทหารเรืออยู่น้อย!”

 

“ กัปตันได้ยินคุณพูดว่าคุณต้องการไปที่เกาะบราเทอริลล่าดังนั้นเขาเลยบอกให้ฉันเอาแผนที่นี้มาให้คุณ”

 

เมื่อคิดไปถึงชายคนนั้นผู้ที่มีบรรยากาศของท้องทะเลที่รุนแรง,ดวงตาของโรแกนก็ได้เปล่งประกายขึ้นมา

 

“ ฝากขอบคุณกัปตันของนายด้วยหละ,ฉันจะไม่ลืมมันเลย”

 

“ ฮ่าฮ่า,กัปตันของฉันเขาคิดไว้แล้วว่าคุณจะต้องพูดแบบนี้,เขาเลยบอกให้ฉันบอกกับคุณว่า”

 

เมื่อลูกเรือหนุ่มเคลียร์ลำคอของเขาและเสียงของเขาก็เริ่มลึกซึ้งขึ้น

 

“ คนที่แบกทะเลเอาไว้นะ ไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้หรอกใช่มั้ย? ฉันต้องการช่วยนายเพียงเพราะว่านายมันเข้าตาฉัน!”

 

เมื่อโรแกนได้ยินประโยคนี้รอยยิ้มก็ได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา

 

“ เข้าตางั้นหรอ? ,ฮ่า ๆ .”

 

โรแกนได้หันหัวของเขากลับแล้วขึ้นไปที่รูทดราก้อนและเจสันก็ได้เอาขึ้นสมอและตามเขามาที่หลัง

 

เรือได้แล่นออกไปอย่างรวดเร็วและเรือก็ได้ออกจากชายฝั่งไปอย่างรวดเร็ว

 

“ บอกกัปตันของนายด้วยว่า,เราจะต้องได้พบกันอีกครั้งในท้องทะเลอันกว้างใหญ่นี้!”

 

โรแกนที่ยืนอยู่ได้ตะโกนออกมา

 

“ จุดหมายต่อไปของเราจะเป็นแกรนด์ไลน์!”

 

ลูกเรือหนุ่มได้ยกมือขึ้นแล้วตอบกลับมาเสียงดัง

 

“ บอกให้เขารอฉันด้วยหละ,ฉันก็จะไปแกรนด์ไลน์เหมือนกัน!”

 

โรแกนได้ตะโกนกลับไป

 

ในตอนนี้โรแกนดูเหมือนจะรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงโหยหาทะเล

 

ความฝันอิสระคำมั่นสัญญาและความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน สิ่งที่มองไม่เห็นเหล่านี้นั้นมีอยู่นับไม่ถ้วนมันเชื่อมโยงกันอย่างใกล้ชิดก่อให้เกิดเป็นสมบัติที่มีเสน่ห์และน่าตื่นเต้น

 

สิ่งเหล่านี้นั้นมีค่ายิ่งกว่าสมบัติ!

 

 

“ เจสัน,ตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมานิดหน่อยแล้วสิ! ฮ่าฮ่า!”

 

โรแกนพูดกับเจสัน

 

เจสันดูเคอะเขินเขาเกาหลังหัวของเขาและไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

 

“เหมียว!”

 

เจ้านายตัวน้อยที่ไหล่ของโรแกนก็ได้ตะโกนออกมาเช่นกัน

 

“ แต่ก่อนอื่นเราต้องก้าวผ่านพายุนี้ไปให้ได้ก่อน!”

 

โรแกนได้เงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

ในทะเลอันกว้างใหญ่นี้เมฆนั้นหนาแน่นและสายฟ้าก็เหมือนมังกรที่กำลังร้องคำรามออกมาด้วยความโกรธและกำลังระบายอะไรบางอย่างออกมา

 

ในกลุ่มเมฆมืดทึบนั้นมีนกนางแอ่นที่ดื้อรั้นกำลังโบยบินอยู่

 

สายฟ้าสีดำกระพริบอยู่บนท้องฟ้า

 

อา! ในตอนนี้พายุกำลังรุนแรงมากยิ่งขึ้น!

 

“บูม!”

 

เมื่อฝนตกลงมาโรแกนที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือก็ปล่อยให้มันตกลงมาทั่วร่างของเขา ดวงตาของเขาในตอนนี้นั้นมันเปล่งประกายราวกับดวงดาว

 

“ เจสัน,แล่นเรือไปข้างหน้า,เราจะไปเกาะบราเทอริลล่ากัน!”

 

เสียงคำรามดังของโรแกนมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่กำลังระเบิดอารมณ์โกรธอยู่ในท้องทะเลแห่งนี้

 

“รับทราบ! กัปตัน!!”

 

เจสันได้ร้องตะโกนกลับมา ร่างที่แข็งแกร่งของเขากำลังยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักเขาคอยบังคับรูทดราก้อนให้แล่นผ่านสายลมและพายุไปข้างหน้า

 

ในแผนที่ที่ลูอิซให้มา ไม่เพียงแต่ทำเครื่องหมายเส้นทางที่สั้นกว่าในการไปยังบราเทอริลล่าให้แต่ยังมีอีกหลายเส้นทางในทะเลเซาธ์บลูทั้งหมด เส้นทางเหล่านั้นมีความยากลำบากที่ต่างกันแต่ไม่ว่าจะอันไหนก็ล้วนแล้วแต่มีประโยชน์ทั้งนั้น มันแสดงให้เห็นถึงความใจและประสบการณ์ของโจรสลัดแก่นั้น(โจรสลัดแก่=ลูอิซนั้นหละครับ)

 

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมารูทดราก้อนก็ได้แล่นออกมาจากกลุ่มเมฆหนานั้น

 

โรแกนได้เปิดแผนที่ขึ้นมาดูอีกครั้ง

 

หลังจากนั้นไม่นานรอยยิ้มก็ได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา

 

“ แผนที่นี้จะทำฉันสามารถช่วยเหลือรูจได้และก็หนีออกมาได้อย่างปลอดภัยแน่นอน”

 

“ ด้วยเส้นทางนี้!”

 

ดวงตาของเขาได้มองไปที่เส้นหนาบนแผนที่ แม้ว่าเส้นทางนี้จะดูอ้อมมากไปหน่อย แต่ก็ลดระยะทางลงได้เกือบหนึ่งในสาม

 

“ อีกเจ็ดวันเราจะไปถึงเกาะบราเทอริลล่า”

 

หลังจากนั้นเขาก็ได้เรียกเจสัน

 

“ กัปตันคุณเรียกฉันมีอะไรงั้นหรอ?”

 

เจสันเกาหลังหัวของเขาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแล้วนั่งลงบนดาดฟ้าเรือ

 

“ ฉันต้องการถามอะไรนายหน่อยนะ”

 

ถ้ามองมาที่หน้าของโรแกนในตอนนี้นั้นเขาดูจริงจังมาก

 

เมื่อเห็นหน้าของโรแกนเจสันก็เปลี่ยนเป็นจริงจังในทันที“เชิญถามมาได้เลย!”

 

“ ก่อนอื่นเลยฉันต้องรู้ว่าพลังของนายคืออะไร”

 

“ และนายแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่”

 

“พลังของฉัน!?”

 

เจสันรู้สึกตกใจแล้วเขาก็ได้คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมา

 

“ ฉันแข็งแกร่งขนาดไหนนั้นฉันไม่รู้! แต่ฉันเป็นผู้มีพลังของผลไม้ปีศาจ ฉันได้กินผลไม้ปีศาจแห่งพลังเข้าไป!”

 

“ ฉันสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของฉันได้ 500 ครั้งและฉันสามารถควบคุมพลังของศัตรูได้ “

 

“แข็งแกร่งมาก!”

 

“ ผู้มีพลังผลไม้ปีศาจ!”

 

ในตอนนี้โรแกนนั้นรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อยแล้วเขาก็ได้นึกถึงพลังอันน่ากลัวของเจสัน

 

“ จริงๆแล้วจนถึงตอนนี้ฉันยังไม่เคยได้ต่อสู้ด้วยพละกำลังทั้งหมดของฉันเลย ครั้งสุดท้ายที่ได้ใช้แบบเต็มกำลังนั้นเล่นเอาฉันหมดแรงเลยเพราะฉันตกไปอยู่ในพายุก่อนที่ฉันจะออกมาได้”

 

“ พอฉันตื่นขึ้นมาฉันก็อยู่บนเรือของโจรสลัดแล้ว”

 

เจสันได้เกาหัวของเขาอย่างเขินอาย

 

“ ฉันต้องการให้นายทำอะไรบางอย่างให้ฉันสิ่งนี้สำคัญมากสำหรับฉัน!”

 

โรแกนได้พูดกับเจสัน

 

“ บอกมาเลยว่าจะให้ทำอะไรกัปตัน,ชีวิตของฉันนะได้รับการช่วยชีวิตจากคุณและเพื่อช่วยเหลือคุณฉันทำได้ทุกอย่าง!”

 

เจสันพูดออกมาอย่างเคร่งขรึม

 

“ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้น,ถ้าหากว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนเราก็จะมีโอกาสประสบความสำเร็จ”

 

โรแกนได้โบกมือของเขาไปมา

 

ในเวลานี้แมวน้อยได้เดินมาและร้องออกมา

 

“ ใช่แล้วเจ้านายตัวน้อยคราวนี้ฉันจะต้องรบกวนพวกนายทั้งสอง!”

 

โรแกนได้ยิ้มออกมา

 

จากนั้นทั้งสามคนก็ได้เริ่มคุยกันเกี่ยวกับแผนอยู่บนรูทดราก้อน