S.P.P บทที่ 64: การป้องกันที่ผ่านเข้าไปไม่ได้!!

 

เกาะบราเทอริลล่า

 

ในตอนนี้บนทางเดินที่มืดมิดภายในอุโมงค์ได้มีร่างของชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่สวมหน้ากากแปลกๆอยู่บนใบหน้าของเขาและสวมเสื้อคลุมปิดบังตัวตนของเขาเอาไว้

 

ชายร่างใหญ่นั่นมีแมวตัวเล็กๆอยู่บนไหล่ของเขาและดวงตาของเขาก็ได้มองไปรอบๆ ถนนที่คึกคักไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินไปมา เพียงแค่แวบเดียวชายสวมหน้ากากก็ได้รวมเข้ากับฝูงชนและไม่ได้รับความสนใจมากนัก

 

เกาะนี้ไม่เจริญรุ่งเรืองมากนัก แต่มันก็ไม่ล้าหลังของอย่างหน้ากากเหมือนกับที่ชายร่างใหญ่คนนี้สวมและเสื้อคลุมก็มีค่อนข้างมากแต่สิ่งที่จะทำให้คนรอบข้างสงสัยในตัวเขานั้นก็คงจะมีแต่ร่างกายที่ใหญ่โตของเขา

 

“ ผู้ชายคนนี้ดูแข็งแกร่งจริงๆ!”

 

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้คนรอบๆ,ชายร่างใหญ่ก็ได้ยืนขึ้นและมองไปรอบๆในตอนนั้นเสียงของโรแกนก็ได้ดังขึ้นมาในจิตใจของเขาในทันที

 

“ เป้าหมายของเราคือผู้หญิงที่กำลังตั้งครรภ์ เราเป็นความหวังเดียวของเธอดังนั้นนายควรให้ความสนใจกับพวกตลาดผักหรือสถานที่ที่มีเด็กอยู่”

 

“ ตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวันดังนั้นฉันน่าจะไปดูที่ตลาด!”

 

เจสันได้มองไปรอบๆและยิ้มออกมาในทันทีเมื่อเขาพบกับชาวนาในตลาด

 

“ นั่นไง!”

 

ผู้หญิงในภาพวาดนั่นเขาได้จดจำเอาไว้แล้วในใจของเขา,เขามั่นใจว่าถ้าเขาเห็นเธอเขาจะจำเธอได้ในทันที

 

เจสันก็ได้มาถึงตลาดแล้ว เขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยร่างที่แข็งแกร่งของเขาที่หยุดอยู่ตรงหน้าประตูตลาดนั่นมันเหมือนกับหอคอยที่ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนให้มองมาที่เขา

 

เจ้านายตัวน้อยนั่นได้ร้องออกมาแล้วกระโดดชึ้นจากไหล่ของเจสันขึ้นไปด้านบนหัวของเขาแล้วมองไปรอบๆเพื่อหาผู้หญิงในภาพวาด

 

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

 

เจสันและเจ้านายน้อยได้มองหาทั่วตลาดแล้วแต่พวกเขายังไม่พบกับเป้าหมายของพวกเขา

 

“ เธอคงยังไม่มาที่นี้!”

 

“ รออีกหน่อยแล้วกัน!”

 

เจสันเริ่มจริงจังและดวงตาของเขาก็ดูจริงจังขึ้นมากเขาได้ตรวจดูผู้หญิงทุกคนที่เขาเห็นอย่างระมัดระวัง

 

“ เป้าหมายนั่นหาได้ง่ายเธอกำลังตั้งครรภ์และส่วนสูงก็กลางๆ!”

 

แต่อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาพวกเขาก็ยังไม่พบเธอ

 

“ เป็นปัญหาซะแล้วสิ ”

 

ใบหน้าของเขาดูน่าเกลียดมากแต่พวกเขาก็ยังไม่ยอมแพ้

 

ตลาดนั่นมีคนเยอะมาก,เจสันนั่นเป็นคนตัวสูงที่มันทำให้เขาสามารถมองเห็นได้กว้างและสามารถค้นหาได้ดี เขาได้เดินไปรอบๆเขาให้ความสนใจเป็นพิเศษกับผู้หญิงที่ตั้งครรภ์อยู่แม้แต่คนอ้วนเขาก็ยังให้ความสนใจ

 

ในเวลานี้โรแกนได้ยืนอยู่ในตรอกแห่งหนึ่ง,เขาค่อยๆเอามือไปจับที่ดาบบนเอวของเขา

 

ใบหน้าของเขาจริงจังมากและดวงตาของเขาก็ได้มองตรงไปข้างหน้า

 

เช่นเดียวกับเจสันเขาได้ปกปิดตัวเองด้วยชุดคลุมและหน้ากาก

 

ไม่มีใครอยู่ในตรอกเลยซักคน แต่การแสดงออกของโรแกนนั้นดูดุร้ายและน่ากลัวมาก

 

“ ออกมา! ฉันรู้ว่านายอยู่แถวนี้!”

 

เงียบไม่มีใครตอบกลับเขา

 

ดวงตาของโรแกนดูจริงจังยิ่งขึ้นเขาได้ก้าวออกไปจากในตรอกและมุ่งหน้าเข้าไปในเมือง

 

ไม่กี่ก้าวหลังจากนั้นมือขวาของเขาก็ได้เคลื่อนไหวในทันที

 

“ชวิ้งงง!”

 

เสียงของคมดาบได้ดังขึ้นมาพร้อมกับแสงที่กระพริบออกมาจากคมดาบ วินาทีต่อมาดาบก็ได้กลับเข้าไปอยู่ในฝัก

 

เบื้องหน้าของโรแกนได้มีร่างๆหนึ่งตกลงมาอย่างช้าๆ

 

“ทหารเรือ”

 

เมื่อมองไปที่ร่างบนพื้นนั้นดวงตาของเขาก็จริงจังขึ้นมาในทันที

 

สิ่งที่เขารู้สึกนั่นมันไม่ใช่แค่นี้

 

กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือมีทหารเรือที่รอดไปได้!

 

“ พวกเขาได้รับตำแหน่งของฉันแล้วงั้นหรอ?”

 

หลังจากพูดประโยคนั้นออกไปโรแกนก็ได้จับไปที่ดาบบนเอวของเขาแน่น

 

ผ่านไปซักพักเขาก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งเขาได้เดินออกมาจากตรอกแล้วเข้าไปรวมกับฝูงชน

 

“ แต่ก็เป็นเรื่องดีที่ดึงดูดความสนใจของพวกเขามาได้!”

 

เขาได้พึมพำออกมาและดวงตาของเขาก็ได้มองออกไปรอบๆ

 

ในตอนนี้เหล่าทหารเรือเริ่มปรากฏตัวออกมาอย่างต่อเนื่องพวกเขานั้นพยายามอำพรางและซ่อนเร้นตัวตนของพวกเขาด้วยวิธีการของพวกเขานั้นยากที่จะจดจำเป็นอย่างมาก

 

“ ขยะพวกนี้ต้องถูกกำจัด!”

 

โรแกนได้พึมพำออกมาอีกครั้งและเร่งฝีเท้าของเขา

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมาร่างของเขาก็ได้กระพริบและหายไปจากสายตาของพวกทหารเรือ

 

ทหารเรือพวกนี้นั่นเป็นสายลับมืออาชีพพวกเขาไล่ตามโรแกนมาตั้งแต่เขากระโดดลงมาจากเรือของเขาและก้าวเข้ามาในเกาะบราเทอริลล่าแล้ว

 

“เขาหายไปแล้ว!”

 

“ เขาหายไปไหนกัน?”

 

ครู่หนึ่งพวกทหารเรือที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดนั้นก็รู้สึกตกตะลึงขึ้นมา แต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็เริ่มไล่ตามหาเขาอีกครั้งตามสัญชาติญาณของพวกเขา

 

พวกเขาได้วิ่งผ่านมาแล้วกว่าสามท้องถนนอย่างต่อเนื่องในที่สุดทหารเรือก็ได้แสดงตัวออกมา

 

“ เขาไปไหนกัน ฉันหาตัวเขาไม่เจอเลย! “

 

ใบหน้าของพวกเขานั้นกังวลมากและพวกเขาก็ไม่เคยคาดคิดเลยว่าเขาจะมีสัญชาตญาณที่สุดยอดขนาดนี้และเขาก็สามารถกำจัดพวกเขาได้ในทันทีด้วย

 

พวกเขาได้มองไปในทุกๆที่ แต่โรแกนก็ดูเหมือนว่าจะหายไปแล้วและพวกเขาก็ไม่สามารถรู้สึกถึงการมีอยู่ของเขาได้อีกแล้ว

 

ในตอนนี้พวกเขากำลังเดินไปรอบๆ ทหารเรือนั่นยังไม่ยอมแพ้พวกเขายังคงพยายามค้นหาร่องรอยของโรแกนต่อแต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถทำได้,พวกเขารู้สึกผิดหวังมาก

 

“ เขาหายไปแล้วจริงๆ!”

 

พวกเขาได้พูดออกมาอย่างหมดหวังพวกเขาคงต้องยอมแพ้แล้วจริงๆ

 

แต่ในขณะที่พวกเขากำลังหันกลับไปนั่นดวงตาของพวกเขาก็หดลง

 

ร่างที่มาพร้อมเสื้อคลุมสีดำได้ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของพวกเขาและดวงตาภายใต้หน้ากากนั่นก็ได้มองมาที่พวกเขาอย่างเย็นชา

 

“ พวกนายกำลังมองหาฉันอยู่งั้นหรอ?,ทหารเรือ!”

 

เสียงนี้เบามาก แต่มันกลับทำให้พวกเขาตื่นตระหนกขึ้นมาในทันทีเหล่าสายลับที่ถูกเปิดโปงนั่นต่างก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

 

“ โร .. โรแกน!”

 

สายลับคนนั้นก็ได้พูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก

 

“ใช่!ฉันเอง,แต่มันน่าเสียดายนะ!”

 

ในตอนที่มือของเขาได้ไปหยุดอยู่ที่เอวนั้นมันก็ได้เคลื่อนไหวในทันทีพร้อมกับแสงของคมดาบที่ส่องมาทางพวกเขาและร่างของโรแกนก็ได้หายไปอย่างรวดเร็ว,เขาหายไปราวกับภูตผี

 

ในเวลาต่อมาเขาก็ได้มายืนอยู่ข้างหลังของพวกเขาพร้อมกับตวัดดาบออกไป

 

“เพ้ง! เพ้ง! เพ้ง !!”

 

ร่างของสายลับทั้งหมดที่ได้ไล่ตามโรแกนมานั้นได้ล้มลงไปบนพื้นโดยที่ไม่ได้ส่งเสียงร้องใดๆออกมา

 

“ฮูว!”

 

โรแกนได้ถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้งหลังจากนั้นโรแกนก็ได้กระโดดขึ้นไปข้างบนสองสามครั้งแล้วก็ได้หายไปจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว

 

หลังจากเดินออกมาที่ถนนอีกครั้ง โรแกนนั้นก็ไม่รู้สึกถึงดวงตาที่คอยตามเขามาเป็นระยะๆอีกแล้ว

 

ด้วยศิลปะการต่อสู้อันเป็นเอกลักษณ์ของเขานั้นเขาสามารถรับรู้ได้ทุกทิศทางรอบๆตัวเขา โรแกนนั้นได้รับวิชามาจากผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งมาเป็นจำนวนมากซึ่งมันทำให้เขามีปฏิกิริยาตอบสนองที่สุดยอดและเขาก็ตื่นตัวกับสภาพแวดล้อมของเขาอยู่ตลอดเวลา

 

หลังจากที่เขาได้ออกมาจากรูทดราก้อนและได้เข้ามาในเกาะนั่นเขาก็รู้สึกหนาวสั่นในทันที

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งการป้องกันของทหารเรือบนเกาะบราเทอริลล่านั้นมันเป็นการป้องกันที่ผ่านเข้าไปไม่ได้

 

หลังจากเดินอยู่นานใบหน้าของเขาก็ได้จริงจังมากยิ่งขึ้น

 

“ทหารเรือ”

 

“ มากขนาดนี้เลยงั้นหรอ!”

 

เกือบๆทุกสิบเมตรหรือยี่สิบเมตรทั่งสว่างและมืดนั้นจะมีเรือลาดตระเวนอยู่

 

“ เราคงต้องหาตัวรูจให้ได้โดยเร็วที่สุด!”

 

เขามองไปที่ทหารเรือแวบเดียวแล้วโรแกนก็ได้เร่งความเร็วขึ้นมาอีกครั้ง

 

“ เขตที่อยู่อาศัยคงอยู่ทางนั้น”

 

เขาสงบมาก,ในตอนนี้เขาได้เดินต่อไปข้างหน้าและอีกห้านาทีต่อมาเขาก็ได้เดินเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่ง