S.P.P บทที่ 65: รูจ?

 

ในอีกด้านหนึ่งของเกาะบราเทอริลล่าที่ตลาดนั้นในตอนนี้มีคนเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 

หลังจากรอมาเกือบสองชั่วโมง,เจสันและเจ้านายตัวน้อยก็ต้องรู้สึกผิดหวังพวกเขานั่นไม่พบผู้หญิงในภาพวาด

 

ในเวลานี้ไม่เหลือใครอยู่ในตลาดแล้วนอกเหนือจากเจ้านายตัวน้อยที่น่าเบื่อ

 

“ ดูเหมือนว่าเราจะหมดหวังกับที่นี่แล้ว,เราไปที่อื่นกันเถอะ”

 

เจสันส่ายหัวของเขาไปมาและเตรียมตัวที่จะเดินออกไปจากที่นี่

 

ในขณะนั้นเองเจ้านายตัวน้อยบนหัวของเขาก็ได้ปรากฏแสงสว่างเจิดจ้าในตาของมันขึ้นมาและมันก็ได้กระโดดลงมาจากหัวของเจสัน หลังจากนั้นมันก็ได้หายไปที่มุมถนนตามหลังของผู้หญิงคนหนึ่งไป ฉากนี้เกิดขึ้นเร็วมากกว่าเจสันจะรู้ตัวเจ้านายตัวน้อยกับผู้หญิงคนนั้นก็ได้หายไปแล้ว

 

“ เจ้านายตัวน้อย!”

 

เมื่อมองไปที่ทางที่ว่างเปล่าข้างหน้าเขาเจสันก็รู้สึกตกใจนิดหน่อย

 

“ แมวหายไปแล้ว”

 

เขาตกตะลึงอยู่พักหนึ่งหลังจากนั้นเขาก็ได้ไล่ตรวจดูทุกซอกทุกมุมของตลาดแต่เขาก็ยังหาไม่เจอ

 

เจ้านายตัวน้อยที่ได้ทิ้งเจสันเอาไว้นั่น,ในตอนนี้นั้นมันกำลังวิ่งอยู่บนพื้นอย่างรวดเร็วด้วยขาทั้งสี่ของมัน ด้านหน้าของมันนั่นเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีหน้าท้องเล็กน้อยเธอกำลังเดินช้าๆพร้อมกับตะกร้าที่อยู่ในมือของเธอ

 

เมื่อเทียบกับการความเคลื่อนไหวของเจ้านายตัวน้อยแล้วนั่นผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะลำบากกว่ามากและเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ หลังจากนั้นไม่นานเจ้านายตัวน้อยก็เกือบจะไล่ตามเธอทันแล้ว

 

ทันใดนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ได้หยุดเดินลงและดูเหมือนเธอจะพบว่าเธอกำลังถูกไล่ตามอยู่,ในตอนนี้เธอดูตื่นตัวขึ้นมาเล็กน้อย เธอเริ่มหันหลังกลับมาอย่างช้าๆเพื่อดูว่าคนที่ไล่ตามเธอมานั้นเป็นใคร

 

เจ้านายตัวน้อยนั้นไม่ได้วิ่งหนีหรือซ่อนตัวแต่อย่างใดมันยังคงนิ่งสงบอยู่และได้มองไปที่หญิงสาวที่กำลังหันหลังกลับมา

 

สามวินาทีต่อมาผู้หญิงคนนั้นก็ได้หันหลังกลับมาอย่างสมบูรณ์ ใบหน้าของเธอนั้นทำให้เจ้านายตัวน้อยช็อคและผิดหวังมาก

 

ผู้หญิงคนนี้ตั้งครรภ์ก็จริง,แต่ใบหน้าของเธอนั้นไม่เหมือนกับผู้หญิงที่โรแกนตามหาอยู่

 

“เหมียว.”

 

เจ้านายตัวน้อยได้ร้องออกมาด้วยความผิดหวังและกำลังจะหันหลังกลับแล้วเดินจากไป

 

แต่ในเวลานั้นเองผู้หญิงคนนั้นก็ได้อ้าปากพูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า

 

“โอ้! แมวงั้นเองหรอ! ถ้าฉันจำไม่ผิดเพื่อนบ้านของฉันรูจเป็นผู้หญิงที่อยู่ตัวคนเดียวมาตลอดเลยนี่”

 

“ ตอนนี้เธอก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ด้วย ถ้าหากว่ามีแมวไปอยู่ด้วยกันกับเธอมันน่าจะดีไม่น้อย!”

 

หลังจากได้ยินประโยคเหล่านี้เจ้านายตัวน้อยที่กำลังจะหันหลังกลับไปนั้นก็ได้หยุดชะงักไปในทันที

 

“รูจ? โปรโตกัส ดี รูจ? คำสองคำนี้ฟังดูคล้ายกันมาก”

 

“ และเธอก็กำลังท้องเหมือนกันด้วย!”

 

ในเวลานี้เจ้านายตัวน้อยได้ตัดสินใจตามผู้หญิงคนนั้นไป

 

ดังนั้นในตอนที่ผู้หญิงคนนั้นย่อตัวลงมากอด,มันจึงไม่ได้ต่อต้านใดๆมันทำเพียงแค่ร้องออกมาแล้วหดตัวลง

 

ที่ด้านบนของเกาะบราเทอริลล่า,บางแห่งในย่านที่อยู่อาศัย

 

ในตอนนี้โรแกนได้มาถึงย่านที่อยู่อาศัยแล้ว

 

เมื่อเปรียบเทียบกับย่านการค้าที่คึกคักนั้นย่านที่อยู่อาศัยนั้นเงียบกว่ามาก,บนท้องถนนนั้นเงียบเป็นอย่างมากเพราะทุกคนต่างก็อยู่ในบ้านของพวกเขา

 

โรแกนนั้นเดินอยู่บนถนนทีละก้าวๆพร้อมกับมองไปรอบๆย่านที่อยู่อาศัยแห่งนี้

 

ตลอดทางที่เขาผ่านมานั้นเสียงที่เขาได้ยินนั้นมันทำให้เขาสามารถระบุจำนวนของคนที่กำลังจะออกจากบ้านและสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่และทั้งหมดนี้นั้นเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น

 

ด้วยลมปราณและวิชาปัญญามังกรคชสาร, คัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็น,การชำระล้างไขกระดูก,พ่อมดศิลปะการต่อสู้,ความสามารถเหล่านี้ที่ได้ถูกรวบรวมเอาไว้ในตัวเขานั้นมันทำให้ร่างกายของเขานั้นแข็งแกร่งเกินกว่าคนธรรมดาไปไกลมากแล้ว

 

ถนนที่เงียบสงบนี้นั้นมันสะดวกมากสำหรับเขาในการที่จะตรวจสอบหาข้อมูลต่างๆ

 

โรแกนนั้นค่อยๆหลับตาลงในขณะที่เขากำลังเดินอยู่

 

เสียงของคนที่กำลังโต้เถียงกัน,เสียงที่เต็มไปด้วยสนุกสนาน,เสียงหัวเราะและเสียงหายใจในขณะที่กำลังนอนหลับอยู่ เสียงทั้งหมดนี้ได้ดังเข้าไปในหูของโรแกนทีละเสียงๆ ขั้นแรกนั้นเขาเริ่มวิเคราะห์จากปริมาณของเสียงที่กำลังเกิดขึ้นรวมถึงพฤติกรรมของเป้าหมาย,เขาจะจำแนกจนเหลือแค่คนเดียว,ส่วนขั้นตอนสุดท้ายนั้นก็คือไปดูด้วยตาของตัวเอง

 

โรแกนเริ่มคุ้นเคยกับวิธีการนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

 

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ตรวจสอบถนนเส้นนี้จนเสร็จเรียบร้อย

 

“ไม่ได้อยู่ที่นี่!”

 

เขาดูเสียใจนิดหน่อย แต่เขานั้นก็ไม่ได้ผิดหวังอะไรมากนัก

 

เกาะบราเทอริลล่านั้นไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็ไม่ได้เล็ก,มันมีที่อยู่อาศัยอย่างน้อยประมาณแปดแห่ง

 

ในตอนนี้เขาได้หันหลังกลับแล้วก็ได้เดินออกไปจากถนนเส้นนี้แล้วมุ่งหน้าไปที่ถนนถัดไป

 

เวลาได้ไหลผ่านไปอย่างช้าๆ,พริบตาเดียวดวงอาทิตย์ก็ได้ตกลงและท้องฟ้าก็มืด

 

โรแกนได้มองเห็นผับเล็กๆและเงียบอยู่ไกลออกไปเขาจึงตัดสินใจที่จะไปพักที่นั้นซักหน่อย

 

จะหมดวันอยู่แล้วแต่เขาก็ยังไม่ได้อะไรเลยและก็ยังไม่มีข่าวคราวจากเจสันเลย

 

“ ไม่ต้องรีบร้อน,ขอบเขตการค้นหาของพวกทหารเรือนั้นใหญ่กว่าของฉันมากก็จริงแต่พวกเขานั้นก็ต้องคอยจัดการกับเกาะใกล้เคียงด้วย”

 

“ ฉันตรวจสอบแค่เกาะนี้เท่านั้นเพราะฉะนั้นฉันก็ควรจะหาได้เร็วกว่าพวกเขา!”

 

โรแกนได้ดื่มไวน์บนโต๊ะของเขาอย่างเงียบๆ

 

ในระหว่างวันนั้นเขาได้จัดการกับพวกสายลับที่ไล่ตามเขาไปแล้ว ในครั้งต่อไปเขาจะต้องระมัดระวังให้มากยิ่งขึ้นเพื่อที่เขาจะได้ไม่ถูกพวกทหารเรือเห็นตัวเข้า,กล่าวคือในตอนนี้เขาจะปลอดภัยไปอีกสักพักหนึ่ง

 

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่รู้ข่าวคราวจากโลกภายนอกอะไรเลยซักอย่าง

 

โรแกนได้เดินหาโรงแรมเพื่อที่จะพักผ่อน

 

อีกที่หนึ่งบนเกาะใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง

 

เจสันกำลังเคี้ยวอาหารในมือของเขาอย่างหดหู่

 

“ หมดไปวันหนึ่งแล้วแต่ฉันก็ยังไม่ได้รับข่าวคราวอะไรเลย,แถมฉันยังเจ้านายตัวน้อยหายอีกนี่ต้องทำให้กัปตันคิดว่าฉันไร้ประโยชน์แน่!”

 

“ ไม่,หลังจากกินเสร็จฉันจะหาพวกเขาต่อ!”

 

หลังจากกินอาหารจนหมดแล้วนั้นเขาก็ได้เติมไวน์ที่เหลือลงไปในท้องของเขา,เจสันได้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

 

ในขณะเดียวกัน,ใจกลางของฐานทัพเรือ

 

“ นายหมายความในระหว่างวันนั้นหน่วยสายลับของเราถูกกำจัดงั้นหรอ?”

 

ชายที่มีอินทรธนูของยศพันเอกอยู่บนบ่านั้น,เขากำลังขมวดคิ้วและถามทหารเรือตรงหน้าเขา

 

“ ครับ,สายลับ 13 คนของเราได้ถูกจัดการลงอย่างง่ายดาย,ที่แผลของพวกเขานั้นเรียบเนียนเป็นอย่างมากสงสัยว่าพวกเขาถูกฆ่าด้วยดาบครับ”

 

ทหารเรือคนนั้นได้ตอบกลับมาในทันที

 

พันเอกได้ถอนหายใจออกมา,ในตอนนี้พันเอกนั้นรู้สึกปวดหัวมาก

 

“ บอกให้ทหารเรือทุกคนตื่นตัวมากยิ่งขึ้น,ที่นี้เงียบสงบมากเมื่อเร็วๆนี้ เนื่องจากการกวาดล้างโจรสลัดของพวกเราเหล่าทหารเรือ,นี้อาจจะเป็นการแก้แค้นของโจรสลัด”

 

“ ทหารเรือบางคนบนเกาะก็ถูกสังหารเช่นกันครับ”

 

“ คอยรักษาความปลอดภัยให้กับเหล่าทหารเรืออยู่เสมอการค้นหาเป็นสิ่งสำคัญ แต่ชีวิตของพวกเขาก็สำคัญมากเช่นกัน!”

 

“ รับทราบครับ!”

 

ขาของทหารเรือคนนั้นได้กระทบเข้าหากันส่งเสียง“ เปี๊ยะ!” ขึ้นแล้วเขาก็โค้งคำนับดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเคารพ

 

“ไปได้แล้ว!” พันเอกได้โบกมือ

 

ทหารเรือคนนั้นได้หันหลังและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

 

“ ยุ่งยากจริงๆ! การต่อสู้นั้นควรจะเกิดขึ้นในเวลากลางคืน แต่ตอนนี้พวกเขากลับกล้าที่จะต่อสู้ในเวลากลางวันเลยงั้นหรอ?”

 

“ เป็นพวกโจรสลัดงั้นหรอ? ช่างเป็นคนที่ใจกล้าจริงๆ!”

 

พันเอกได้มองดูรายงานที่เขียนอยู่บนโต๊ะของเขาด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

 

พลเรือเอกคิซูรุได้ไปที่เกาะอื่นเพื่อตรวจสอบสถานการณ์และในเวลานี้ก็มีเพียงแค่พลเรือโทที่ประจำการอยู่บนเกาะนี้

 

อย่างไรก็ตามเขาน่าจะสามารถจัดการกับโจรสลัดใจกล้าและไร้ศีลธรรมนี้ได้?

 

หลังจากทำหน้าเครียดอยู่นาน,พันเอกก็ได้ยกหอยทากสื่อสารขึ้นมา

 

“ แจ้งให้ทราบ,เพิ่มการเฝ้าระวังในเส้นทางหลักของเกาะทั้งหมด ในช่วงเวลานี้ฉันขอไม่อนุญาตให้ใครก็ตามออกไปจากอาณาเขตทั้งหมดที่พวกเราควบคุมอยู่! ”

 

“รับทราบครับ!”

 

ในตอนนี้การป้องกันของเกาะบราเทอริลล่านั้นเข้มงวดมากยิ่งขึ้นไปอีก