S.P.P บทที่ 67: ฟังฉัน!

 

เจสันได้มองไปที่ด้านหลังของเขา,เสียงนั้นดังมาจากกลุ่มของหญิงสาวที่ตั้งครรภ์กลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินมาอย่างช้าๆไปหาทหารเรือ

 

ในหมู่พวกเขานั้นที่ด้านหลังมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูสุภาพอ่อนโยน เธอกำลังเดินตามกลุ่มของเธอเธอดูสงบมากและไม่กลัวหรือตื่นตระหนกใดๆ บนไหล่ของเธอมีแมวตัวหนึ่งที่กำลังกวักกรงเล็บมาทางเขาราวกับกำลังเรียกเขาอยู่

 

ใบหน้านั้นเจสันจำได้ในทันทีมันต้องเป็นของเธออย่างแน่นอน! รูจ! เธอเป็นผู้หญิงที่โรแกนกำลังตามหา สิ่งที่ทำให้เจสันตกตะลึงมากกว่านั้นก็คือเจ้านายตัวน้อยเป็นคนแรกที่พบเธอ

 

“ เจ้านายน้อย! เธออยู่กับรูจแล้ว!”

 

เจสันอยากรู้อยากเห็นมากในตอนนี้ แต่เขาจะไม่ได้ทำอะไรอย่างบุ่มบ่าม

 

ที่นี่มีทหารเรืออยู่เป็นจำนวนมากและถ้าหากว่าเขาทำอะไรผิดพลาดไปแม้แต่นิดเดียวมันจะต้องนำไปสู่ความวุ่นวายอย่างแน่นอน แม้ว่าเขาจะตัวใหญ่และแข็งแกร่ง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขานั้นไร้สมอง

 

ในใจของเจสันตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น,เขาได้ลดมือลงและมองไปที่หญิงสาวคนนั้นเป็นครั้งคราว

 

เวลาได้ไหลผ่านไปและไม่กี่นาทีต่อมาหญิงสาวที่ตั้งครรภ์ทั้งหมดที่อยู่ข้างหน้ารูจก็ได้ถูกตรวจสอบไปจนหมดและในที่สุดมันก็ได้มาถึงที่ของภรรยาของโรเจอร์

 

ในเวลานี้ดวงตาของเจสันนั้นจริงจังมาก

 

เขาได้จ้องมองไปที่รูจอย่างไม่วางตา

 

เวลาได้ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็วและมันก็มาถึงที่ของรูจ

 

การแสดงออกของผู้หญิงคนนี้นั้นยังคงสงบเธอไม่ตื่นตระหนกใดๆเลย แต่เธอก็ยังคงแสดงให้เห็นร่องรอยของความกลัวในแววตาของเธอซึ่งเป็นการแสดงออกที่ชัดเจนที่สุดของหญิงสาวที่กำลังตั้งครรภ์อยู่และถูกทหารเรือตรวจสอบมี

 

“ บอกชื่อของคุณมา!”

 

ทหารเรือคนนั้นได้มองมาที่รูจ แต่เขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากนักเขาเห็นการแสดงออกแบบนี้มาเป็นร้อยรอบแล้ว

 

ผู้หญิงธรรมดานั้นเมื่อพวกเขาต้องมาเผชิญหน้ากับทหารเรือในสถานการณ์แบบนี้นั้นพวกเขาจะรู้สึกถึงแรงกดดันทางจิตใจและความกลัวนั้นก็เป็นเรื่องปกติ หากพวกเขาแสดงความกล้าออกมาพวกเขาจะยิ่งดึงดูดความสนใจของทหารเรือเข้าไปใหญ่

 

“รูจ!”

 

ทหารเรือคนนั้นพยักหน้าและได้ถามคำถามสุดท้ายออกมา

 

“ คุณได้รับการตรวจสอบมาแล้วสามครั้งและเราก็ไม่พบปัญหาใดๆเลยในทุกครั้ง”

 

ทหารเรือคนนั้นได้วางเอกสารในมือของเขาลงแล้วเงยหน้าขึ้นมามองรูจ

 

“ ดังนั้นคุณมีอะไรที่อยากจะบอกกับเราในครั้งนี้ไหม?”

 

รูจมองไปที่ตาของทหารเรือคนนั้นและเธอก็พยายามพูดอะไรบางอย่างออกมา

 

แต่ทันใดนั้นจิตใจของเธอก็สั่นไหวและร่างกายของเธอก็สั่น ทหารเรือคนนั้นได้จ้องไปที่ดวงตาของเธอราวกับว่าเขากำลังพยายามจับผิดเธออยู่ มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจและกลัวว่าเธอจะเผลอพูดความจริงออกไป

 

“ฉัน.”

 

“ คุณมีอะไรเกี่ยวข้องกับราชาโจรสลัด,โรเจอร์รึเปล่า?”

 

ในเวลานี้เสียงของทหารเรือคนนั้นได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง

 

เสียงนี้ดูสงบและชัดเจนในหูของคนอื่น แต่มันเหมือนกับสายฟ้าในหูของรูจซึ่งมันสร้างความสั่นไหวในใจของเธอ

 

ในตอนนี้มีร่องรอยของความสับสนอยู่ในแววตาของรูจ ดูเหมือนว่าเธอไม่สามารถควบคุมจิตใจของเธอได้และกำลังจะบอกความจริงออกไป

 

“แย่แล้ว!”

 

เจสันที่กำลังยืนมองห่างออกไป,เขามองเธอด้วยสายตาที่จริงจัง

 

เมื่อเขาเห็นสถานการณ์ตรงหน้านี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

 

“บอกความจริงมา!”

 

น้ำเสียงนิ่งๆของทหารเรือนั้นทุกคนสามารถได้ยินมันอย่างชัดเจน

 

ประโยคนี้นั้นได้ดังเข้ามาในหูของรูจอย่างรวดเร็วราวกับเสียงฟ้าร้องมันทำให้ร่างกายของเธอชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง ครู่หนึ่งดูเหมือนว่าเธอเกือบจะพูดความจริงทุกอย่างออกไป

 

“ฉัน…”

 

เมื่อเธอเผลอพูดออกไปคำหนึ่งดวงตาของเธอก็ได้หับไปทางแมวน้อยในทันที

 

“เหมียว!”

 

แมวบนไหล่ของเธอได้ร้องเสียงดังเข้ามาในหูของเธอเพื่อเรียกสติของเธอให้กลับมา

 

“ ฉัน,สามีของฉัน”

 

รูจได้กล่าวออกมา

 

ดวงตาของทหารเรือได้หดแคบลง,แต่เขาก็ยังคงซักถามต่อไป

 

“ สามีของคุณคือใคร?”

 

“ สามีของฉันเคยยกเงินเป็นจำนวนมากกับโรเจอร์!”

 

รูจได้เผยท่าทางที่ดูกลัวออกมาพร้อมกับแววตาที่ดูกระวนกระวาย

 

“ คุณพยายามซ่อนสิ่งนี้ไว้งั้นหรอ?”

 

ทหารเรือคนนั้นดูรู้สึกผิดหวัง

 

“ ฉ..ฉันกลัวว่ากองทัพเรือจะลงโทษฉัน! ข..เขาตายแล้ว ฮึกก! ฮึกก! เขาทิ้งฉันเอาไว้คนเดียว,ฉันกลัวมาก!”

 

รูจได้ร้องออกมาด้วยความกลัว

 

ทหารเรือนั้นรู้สึกปวดหัวมากหลังจากนั้นเขาก็ได้โบกมือ

 

“ไปได้แล้วหละ!”

 

รูจได้ก้มหน้าของเธอแล้วปิดมันเอาไว้เธอได้เร่งฝีเท้าของเธอและออกไปจากสถานที่แห่งนี้ ในตอนที่เธอได้ก้าวออกมาจากฝูงชนแล้วนั้นเธอก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกในทันที

 

ดวงตาของทหารเรือคนนั้นราวกับมีเวทย์มนตร์,เสียงของเขานั้นน่ากลัวเป็นอย่างมากราวกับว่ามันมีอำนาจลึกลับที่แข็งแกร่งบางอย่างอยู่,ไม่มีใครสามารถโกหกเขาได้เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาไม่ว่าใครก็ต้องรู้สึกกดดัน

 

เธอเริ่มสงบลงอีกครั้งและได้ลูบไปที่หัวของเจ้านายตัวน้อยบนไหล่ของเธอ

 

“ ขอบคุณมากนะแมวน้อย!”

 

“เหมียว!”

 

เจ้านายตัวน้อยได้ร้องออกมา

 

ถ้าไม่ใช่เพราะแมวตัวนี้เธอคงจะถูกจับตัวไปแล้ว

 

หลังจากนั้นไม่นานรูจก็ได้เร่งฝีเท้าขึ้นและมุ่งหน้ากลับบ้านในทันที

 

ในทางกลับกัน,เจสันนั้นกำลังจะตามรูจไป เขากำลังจะก้าวไปข้างหน้าและไล่ตามเธอไป

 

แต่ในขณะนั้นเองก็ได้มีมือของใครบางวางลงมาบนไหล่ของเจสัน

 

“นายเป็นใคร?”

 

เจสันนั้นก็ได้หันกลับมาในทันที

 

ทันทีที่เขาหันกลับมานั้นเขาก็ได้เห็นร่างที่คุ้นเคย

 

“ ฉันมีอะไรจะบอกนายสองสามคำ,นายจงตามเธอไปและปกป้องเธอให้ดีที่สุด!”

 

ภายใต้หน้ากากนั้นได้มีเสียงของชายหนุ่มดังออกมา

 

เจสันตกตะลึงมาก,ในตอนที่เขาได้ยินเสียงของโรแกน

 

“ เอาหอยทากสื่อสานนี้ไปเมื่อไหร่ที่ฉันโทรหานาย,นายก็พารูจและเจ้านายตัวน้อยออกไปจากเกาะนี้”

 

เจสันในตอนนี้รู้สึกกังวลใจมากในตอนนี้เขาไม่รู้จะถามอะไรออกไปดี

 

“แล้วคุณล่ะกัปตัน?”

 

“ ฉันจะคอยดึงพวกทหารเรือออกไป”

 

โรแกนได้ตอบด้วยเสียงสงบมันทำให้เจสันรู้สึกตกใจ

 

“ แต่..แต่พวกเขามีพลเรือเอกมาที่นี่ด้วยนะครับ, แม้แต่ตำแหน่งที่ต่ำที่สุดก็เป็นพวกร้อยโทร้อยเอกและพลเรือตรีแล้วนะครับกัปตัน!”

 

เจสันได้พูดออกมาด้วยเสียงดังและพูดออกมาอย่างตื่นตระหนก

 

“ ฉันจะไปกับคุณด้วย,เราจะไปด้วยกัน!”

 

“ เจสันฟังฉัน!”

 

แต่ในวินาทีต่อมาโรแกนก็ได้ขัดจังหวะคำพูดของเขา

 

“ ตราบใดที่เจ้านายตัวน้อยและรูจปลอดภัย,ฉันก็จะไม่เป็นอะไรเหมือนกัน”

 

“ แต่มันเป็นพลเรือเอกเลยนะกัปตัน!”

 

เจสันยังคงไม่ยอมเชื่อ

 

“ ฉันมีวิธีของฉัน!”

 

โรแกนได้พูดออกมาและเขาก็เต็มไปด้วยความมั่นใจในตนเอง

 

“ แค่ฟังฉัน”

 

โรแกนได้ยัดหอยทากสื่อสารเข้าไปในมือของเจสัน,แล้วเขาก็ได้หันหลังกลับไป ในทันใดนั้นเองร่างของเขาก็ได้เลือนหายไป

 

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของโรแกน,เจสันทำได้แค่กำหมัดของเขาด้วยความโกรธ

 

“ กัปตันขอให้คุณปลอดภัย!”

 

เวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันอาจจะไม่นานมากนัก แม้ในบางครั้งกัปตันจะทำให้เขากังวลเล็กน้อย แต่ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาได้สร้างสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างพวกเขาเอาไว้แล้ว

 

เขาถือว่าโรแกนเป็นคู่หูของเขา

 

บนเรือนั้นโรแกนได้เปิดเผยตัวตนของรูจให้พวกเขาได้รับรู้ เจสันนั้นรู้ถึงความสำคัญและความอันตรายของงานนี้

 

เจสันขบฟันของเขาแล้วหันหลังกลับพร้อมกับไล่ตามรูจไปอย่างรวดเร็ว

 

เขาไม่ได้เข้าไปหาเธอโดยตรง ในตอนนี้รูจนั้นไม่รู้จักเขาดังนั้นหากเขารีบไปหาเธอเกินไปมันอาจจะกระตุ้นความสนใจของพวกทหารเรือได้

 

เขารอจนกระทั่งรูจได้เข้าไปในบ้านของเธอ,ในตอนนี้เจสันมองไปรอบๆ แล้วเขาก็ได้ก้าวไปข้างหน้าแล้วเคาะประตู