S.P.P บทที่ 68: อยากจะสู้งั้นหรอ?

 

“ ใครคะ?”

 

เสียงของหญิงสาวที่อ่อนโยนดังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว,เธออยากรู้ว่าใครกันที่อยู่ข้างนอกประตูก่อนที่เธอจะไปเปิดมัน

 

แต่เจสันก็ยังไม่ตอบ,เขายังคงเคาะประตูต่อไป

 

“ตึม! ตึม! ตึม!”

 

ยังคงไม่มีเสียงดังออกมาจากหลังประตู,หลังจากนั้นประมาณ 5 วินาทีเจสันก็ได้พูดขึ้นมา

 

“ ฉันมาหาแมว!”

 

เจสันได้ตอบด้วยน้ำเสียงที่สงบ

 

หลังจากนั้นเธอก็ได้เปิดประตูให้เขาอย่างรวดเร็ว

 

“คุณคือใคร?”

 

รูจมองไปที่ชายร่างใหญ่ตรงหน้าเธอด้วยความสงสัย

 

“สวัสดี! คุณสามารถเรียกฉันว่าเจสัน!”

 

เจสันได้ถอดหน้ากากออกแล้วยิ้มออกมา

 

“เหมียว! เหมียว! เหมียว!”

 

เจ้านายตัวน้อยได้แกว่งอุ้มเท้าของเธอไปมา,ในขณะที่เธอยืนอยู่บนไหล่ของรูจเธอได้แสดงท่าทีที่เหนือกว่าออกมาราวกับว่าเธอกำลังจะบอกเขาว่าเธอฉลาดแค่ไหน

 

“ โอเคๆเธอฉลาดมากเธอหาเธอเจอได้เร็วมาก” เจสันนั้นรู้สึกจนปัญญาเขาเข้าใจในสิ่งที่เจ้านายตัวน้อยต้องการจะสื่อ

 

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งแมวน้อยก็ได้แสดงท่าทางบางอน่างออกมาราวกับว่าเธอต้องการอธิบายอะไรบางอย่างให้รูจฟัง

 

รูจได้ผงกหัวของเธอ,แล้วเธอก็ได้เชิญเจสันเข้ามาในบ้านแล้วปิดประตูลง

 

บ้านหลังนี้นั้นเรียบง่ายมาก,มีแค่เตียง,โต๊ะ,เก้าอี้,ตู้เสื้อผ้าโต๊ะและกระถางดอกไม้เท่านั้น

 

รูจได้นั่งลงอยู่บนเตียงแล้วเธอก็ได้พูดขอโทษออกมา

 

“ ห้องของฉันอาจจะเล็กไปหน่อยมันอาจจะไม่สะดวกมากนักฉันขอโทษคุณด้วยนะ”

 

เจสันได้โบกมือของเขาแล้วพูดออกมาว่า “ฉันตัวใหญ่เกินไปเอง,มันเป็นความผิดของฉันเองหละ!”

 

ทั้งสองจ้องกันและไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

 

“ คุณชื่อเจสันใช่ไหม?” หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งรูจก็ได้ถามออกมาอย่างลังเล

 

“ ใช่แล้ว,เจสัน สเตธัม!” เขาตอบออกไปอย่างตรงไปตรงมา

 

“ ฉันไม่รู้จักคุณเลย!” รูจสงสัยมากเธอได้จ้องมองไปที่เจสันอีกครั้ง” คุณรู้จักโรเจอร์ไหม”

 

“โรเจอร์?”

 

เจสันได้มองไปที่รูจแล้วส่ายหัว

 

“ ฉันไม่รู้โรเจอร์หรอก,แต่กัปตันของฉันขอให้ฉันช่วยคุณ”

 

“ กัปตันของคุณ!”

 

รูจรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาในทันที

 

แต่เจสันไม่ได้อธิบายอะไรต่อ

 

“ ก่อนที่เราจะออกจากเกาะนี้,ฉันต้องรับผิดชอบในการปกป้องคุณและแมวน้อยตัวนี้ด้วย!”

 

จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่แมวและพูดออกมาว่า

 

“เธอคือเจ้านายตัวน้อย!”

 

“ ขอโทษนะ,แต่พวกคุณมีกันแค่สองคนเองงั้นหรอ!?”

 

รูจถามออกมาอย่างลังเล

 

“ แน่นอนว่าไม่!”

 

เขาส่ายหัวแล้วพูดออกมาอีกครั้งว่า “คุณควรนับกัปตันเข้าไปด้วย,พวกเรามีกันสามคน!”

 

รูจได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก,ถ้าหากว่ามีเพียงแค่คนเดียวกับแมวตัวหนึ่งหละก็โอกาสในการหลบหนีนั้นก็จะน้อยลงมาก

 

“คุณพอจะบอกถึงตัวตนของกัปตันของคุณให้กับฉันหน่อยได้ไหม?”

 

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเธอก็ได้ถามออกมาอีกครั้ง

 

เธอเห็นว่าชายคนนี้และแมวน้อยนั้นไม่ได้เป็นอันตรายใดๆ ตัวเธอนั้นมีเซนส์ที่ดีมากดังนั้นเธอจึงรู้ได้ในทันทีว่าชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอนั้นแข็งแกร่งมากและความเคารพของเขาที่มีต่อเธอนั้นมันทำให้เธอสงสัย

 

ใครคือคนที่รู้จักเธอและมาช่วยเธอกัน?

 

“อืมม!”

 

หลังจากลังเลอยู่ซักพักเจสันก็ได้พูดออกมา

 

“ กัปตันไม่ได้ห้ามให้เราบอกตัวตนของเขา,ดังนั้นฉันสามารถตอบคำถามนี้ได้ชื่อของเขาคือ…”

 

“โกล “

 

“ดี”

 

“โรแกน!”

 

หลังจากได้ยินชื่อนั้นรูจก็ตกตะลึงไปในทันที

 

“โกล ดี โรแกน!”

 

เธอได้ทวนชื่อนี้ออกมาเงียบ,ในตอนนี้ใบหน้าของรูจได้ประดับไว้ด้วยรอยยิ้มที่สวยงาม

 

“ เป็นเขาเองงั้นหรอ!”

 

“ ฉันกำลังฟังคุณอยู่”

 

มาถึงจุดนี้รูจไม่ลังเลอีกต่อไปแล้ว,รูจตัดสินใจได้ในทันที

 

เธอเคยได้ยินชื่อนั้นมาก่อน,สามีของเธอเคยเล่าเรื่องของเขาให้เธอฟัง

 

“ รูจฉันมีน้องชายอยู่คนหนึ่งเขาชื่อโรเกน ถ้าเธอเจอเขาหละก็เธอต้องจำเขาได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแน่ๆ!”

 

“ เพราะเขาดูเหมือนฉันมาก!”

 

“ อย่างไรก็ตามเด็กนั้นหล่อกว่าฉัน,ฮ่าฮ่าฮ่า!”

 

เธอได้เคยยินชื่อนี้มาก่อนคนที่มาช่วยเธอเขาเป็นน้องชายของสามีเธอ

 

“โรแกน!”

 

เธอได้พึมพำชื่อของเขาออกมา,เธอไม่เคยคาดหวังเลยว่าเธอจะได้พบกับน้องชายของสามีในชีวิตนี้

 

แม้ว่าจะถูกทหารเรือโจมตีอย่างหนัก,แต่ลูกชายของเธอจะต้องได้ลืมขึ้นมาบนโลกใบนี้และเดินอยู่ตรงหน้าเธอ,และดูเหมือนว่าน้าของเขาจะเป็นคนที่ผิดปกติ

 

ที่ด้านนอกประตูบ้านของรูจในมุมหนึ่งได้มีร่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อคลุมสีดำได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ

 

“ อยู่กับเจสันพวกเขาน่าจะปลอดภัยแล้ว!”

 

เขาได้ถอดหน้ากากออกมาอย่างช้าๆ,ดวงตาของโรแกนก็ได้จริงจังขึ้นมาในทันที

 

“ ขั้นต่อไป,ก็เป็นตาของฉันแล้วที่จะทำมัน!”

 

ภารกิจของเขาแตกต่างจากลูกเรือของเขา,เจสันนั้นงานหลักของเขาคือคอยอยู่ใกล้ๆรูจและปกป้องเธอส่วนงานของเขาคือดึงดูดความสนใจของพวกทหารเรือและสร้างโอกาสให้พวกเขาหลบหนีไปได้

 

ทหารเรือนั้นรวมทั้งทหารเรือทั่วไปจนถึงพลเรือโทและแม้แต่พลเรือเอกก็ด้วย!

 

คราวนี้เขาจะต้องเผชิญหน้ากับนายพลทหารเรือเป็นจำนวนมากรวมถึงพลเรือเอกด้วย

 

“ บอนซาริโน่,คิซารุสินะ?”

 

หัวใจของโรแกนรู้สึกหนักอึ้ง,เขาจริงจังมากในตอนนี้

 

ถ้าหากว่าเขาต้องเลือกสู้กับพลเรือเอกทั้งสามคนในเวลานี้นั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าคิซารุนั้นจะเป็นคนสุดท้ายที่โรแกนต้องการสู้ด้วย

 

ในตอนที่เขาอายุ 30 เขาได้เข้ารับตำแหน่งพลเรือโท,ในตอนนี้คิซารุนั้นอยู่ในจุดสูงสุดของเขา เมื่อเทียบกับโรแกนที่พึ่งจะเริ่มมาแข็งแกร่งในตอนนี้นั้น,คิซารุนั้นมีพลังอำนาจมากกว่าเขาอย่างไม่ต้องสงสัยในเวลานี้

 

เขาอาจจะมีประสบการณ์น้อยกว่า แต่เด็กที่มีปัญญาที่เฉียบแหลมอย่างเขานั้นมีศักยภาพที่ไม่สามารถจินตนาการได้,เขานั้นจะแข็งแกร่งขึ้นตามกาลเวลา

 

พลเอกคิซารุนั้นเป็นผู้ใช้พลังของผลไม้ปีศาจ“ ผลปิกะ ปิกะ” ความสามารถของมันนั้นช่วยให้เขาสามารถสร้าง,ควบคุมและแปลงเป็นแสงได้ตามความต้องการของเขาซึ่งมันทำให้โรแกนนั้นรู้สึกลำบากใจมาก

 

เพราะว่าเขานั้นไม่มีฮาคิเกราะที่จะเอาไว้ใช้การยับยั้งความสามารถของผลไม้ปีศาจสายโรเกียได้

 

“เป็นปัญหาจริงๆ”

 

“ ฉันหวังว่าเงิน 500 ล้านเบรีจะสามารถอัญเชิญวิญญาณที่ทรงพลังมาให้ฉันได้”

 

หัวใจของโรแกนรู้สึกหนักอึ้งอีกครั้ง,หลังจากนั้นเขาก็ได้หันตัวแล้วเดินจากไป

 

ตอนนี้หลังจากที่เขารับประกันความปลอดภัยของรูจแล้วสิ่งที่เขาต้องทำต่อไปก็คือดึงความสนใจของทหารเรือมาที่เขา

 

วันเวลาได้ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว,ในชั่วพริบตาค่ำคืนนั้นก็ได้มาถึง

 

ดวงจันทร์ได้ส่องสว่างลงมาตกกระทบกับพื้น

 

กลุ่มของทหารเรือที่กำลังลาดตระเวนไปมาบนเกาะ ทหารที่เรือประจำการอยู่ในฐานทัพนั้นก็ยังคงเดินอยู่รอบๆฐาน,เกาะนี้นั้นถูกคุ้มกันอย่างแน่นหนาราวกับถังเหล็ก

 

ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาในท้องฟ้ายามค่ำคืนมันได้ดึงดูดความสนใจของทหารเรือในทันที

 

“ มันดังมาจากทางเหนือ,ใกล้กับท่าเรือของเรือรบ!”

 

“ เร็วเข้า,มีคนโจมตี!”

 

ในตอนนี้เหล่าทหารเรือนั้นเริ่มวิตกกังวลกันแล้ว,มีหลายคนที่กำลังมุ่งหน้าไปยังทางทิศเหนือที่ท่าเรือของเรือรบตั้งอยู่

 

อย่างไรก็ตามเมื่อกลุ่มของทหารเรือกลุ่มแรกเดินทางมาถึงที่เกิดเหตุพวกเขาก็เห็นเพียงแค่ศพเท่านั้น

 

กลุ่มลาดตระเวนของทหารเรือได้ตายลงทั้งหมด,เลือดของพวกเขาได้ย้อมพื้นให้กลายเป็นสีแดง

 

“ ทหารเหล่านี้ถูกฆ่าตายด้วยดาบพวกเขาทั้งหมดตายด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว,มันคมและเรียบเนียนมาก!”

 

“ เป็นทักษะดาบที่แข็งแกร่งอะไรขนาดนี้!”

 

นาวาเอกคนหนึ่งได้มาถึงท่าเรือและเขามองไปที่ศพที่อยู่บนพื้น

 

“ บาดแผลนี้เหมือนกับกับศพของพวกสายลับไม่มีผิด!”

 

“ เขามาที่นี่อีกครั้งงั้นหรอ!”

 

นาวาเอกได้สั่งให้ทหารทำความสะอาดพื้นแล้วฝังศพคนตาย

 

“ สำหรับทหารเรือทุกหน่วยในบราเทอริลล่า,ให้เสริมกำลังเพิ่มและปิดล้อมเส้นทางในทิศเหนือนี้เอาไว้,ชายผู้นี้อยู่ที่นี่เพื่อแก้แค้น!

 

“ เขาต้องการจะสู้กับเรางั้นหรอ!”

 

“ มาดูกันว่าเขาจะแข็งแกร่งซักแค่ไหน!”

 

ด้วยสัญชาตญาณของเขาทำให้นาวาเอกพิจารณาว่าเขาจะต้องหลีกเลี่ยงการโจมตีและปิดล้อมเส้นทางทิศเหนือนี้เอาไว้ก่อน