S.P.P บทที่ 72: ฉันอยู่ที่นี่แล้ว!

 

“บูม!”

 

บนท้องฟ้า,มีฟ้าผ่าและฟ้าร้องสายฟ้าสีทองนั่นได้กระพริบไปมาอยู่ในเมฆครึ้มมันได้ส่งเสียงคำรามออกมาราวกับเสียงคำรามของมังกร

 

เหนือขึ้นไปบนเกาะบราเทอริลล่า,ท้องฟ้านั่นได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสมบรูณ์

 

โรแกนกำลังมองไปที่เหล่าทหารเรือที่กำลังลาดตระเวนอยู่อย่างเงียบๆ เขายืนอยู่บนหลังคาพร้อมกับดวงตาที่เฉียบคมของเขา

 

“มาเริ่มกันเลย!”

 

พายุกำลังจะมา!

 

เป็นอีกครั้งที่เขาได้มองลึกเข้าไปที่ตึกทางใต้เขาได้กระโดดอยู่หลายครั้งก่อนที่เขาจะหายตัวไป

 

ตั้งแต่เริ่มเขาได้วางแผนทุกอย่างเอาไว้แล้ว บนเกาะนี้นั่นมีกองกำลังทหารเรืออยู่ทั้งหมดสี่กองกำลังความแข็งแกร่งของพวกเขานั่นไม่ได้แตกต่างกันมากนัก ถ้าหากว่าเขาต้องการให้รูจและคนอื่นๆหนีออกไปได้อย่างปลอดภัยและรวดเร็วนั่นเขาต้องดึงดูดความสนใจของพวกทหารเรือเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ อย่างไรก็ตามถ้าเขาต้องการที่จะทำสิ่งนี้ให้สำเร็จเขาก็ต้องยอมเสียสละบางอย่าง

 

เขาจะต้องสู้และดึงดูดความสนใจของทหารเรือทั้งหมดมาให้ได้

 

ในเจ็ดวันมานี้โรแกนได้บรรลุเป้าหมายนี้แล้วด้วยพลังการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมของเขา พวกทหารเรือนั้นคิดว่าเขาเป็นโจรสลัดที่ต้องการมาจัดการกับพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงโกรธมากพวกเขาเตรียมที่จะต่อสู้กับเขาและจะจับเขาให้ได้

 

อย่างไรก็ตามไม่ต้องสงสัยเกี่ยวกับผลของการไล่ล่าของพวกเขา,พวกเขานั่นถูกอัดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหน้าของพวกเขาจะไม่เหลือที่ให้บวมอีกแล้ว

 

โรแกนที่ได้ซ่อนเร้นอยู่ในความมืดนั่นการเคลื่อนไหวของเขานั่นราวกับสายลม ทหารเรือหนุ่มพวกนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลยแม้แต่น้อย

 

วันนี้เป็นวันที่โรแกนจะเปิดเผยตัวภายใต้แสงอาทิตย์,เพื่อดึงดูดทหารเรือทั้งหมดบนเกาะเพื่อที่จะสร้างโอกาสให้พวกเจสันหลบหนีไปได้อย่างปลอดภัย

 

ในทะเลแทบนี้รวมถึงเกาะบราเทอริลล่านั้นมีทหารเรืออยู่เป็นจำนวนมาก ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้นั้นมันจะต้องมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาซึ่งเป็นบุคคลที่กองทัพเรือนั้นต้องการตัวปรากฏตัวขึ้นมาเพื่อดึงเอาสายตาของพวกทหารเรือทั้งหมดให้มาอยู่ที่ตัวเขา

 

มันมีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้รูจมีโอกาสหนีออกไปได้

 

หลังจากกระโดดขึ้นไปบนหลังคาอย่างต่อเนื่อง,เขาได้มาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆกับท่าเรือที่พวกทหารเรือประจำการอยู่

 

เมื่อมองไปที่เรือรบนับสิบที่จอดเทียบท่าอยู่ที่เบื้องหน้าของเขาและเหล่าทหารเรือที่กำลังลาดตระเวนอยู่ที่ด้านล่างนั่นการแสดงออกของโรแกนก็ยังคงสงบนิ่ง

 

“ฉันควรจะเริ่มได้แล้ว!”

 

ในเวลาต่อมาเขาได้งอเข่าของเขาและร่างของเขาก็ได้พุ่งขึ้นไปบนอากาศ

 

หลังจากผ่านไปซักพัก,ในตอนนี้เขาได้อยู่เหนือพื้นดินขึ้นไปกว่า 30 เมตร ห้าวินาทีต่อมาเขาก็ได้อยู่เหนือพื้นดินไปแล้วกว่า 100 เมตร สิบวินาทีต่อเขาก็อยู่สูงขึ้นไปอีกถึง 200 เมตร

 

“บูม!”

 

ทันใดนั้นฝนก็ได้ตกลงมาและสายฟ้าสีทองก็ได้ผ่าลงมาที่ด้านหลังของโรแกนที่อยู่สูงขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

ในขณะนั้นเองเขาได้ยืนอยู่บนท้องฟ้า,และได้วางมือข้างหนึ่งไว้บนหน้าอกของเขาพร้อมกับใบหน้าอันเคร่งขรึมและมองลงไปข้างล่างด้วยสายตาที่เดือดดาล

 

หลังจากนั้นโรแกนก็ได้เหยียดมือข้างหนึ่งของเขาพร้อมกับกดลงไปข้างล่างอย่างช้าๆ

 

“วูซซซซ !!”

 

เหล่าทหารเรือนั้นกำลังประหลาดใจอยู่กับฟ้าร้องและฟ้าผ่าและสภาพอากาศที่แปรปรวน

 

ในสภาพอากาศที่กำลังแปรปรวนอยู่ในตอนนี้นอกจากเสียงฝนและฟ้าร้องแล้วนั้นเหล่าทหารเรือที่อยู่ตรงท่าเรือนั่นต่างก็ได้ยินเสียงแปลกๆเสียงหนึ่ง

 

“ เสียงอะไรกัน?”

 

เสียงแบบนี้มันเหมือนกับว่ากำลังมีอะไรบางอย่างตกลงมาจากท้องฟ้า,มันแปลกและยากที่จะอธิบาย

 

“ ดูเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างตกลงมาจากท้องฟ้า!”

 

“พิ้ววว!”

 

ทหารเรือบางคนได้เงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า,ฝนนั่นกำลังตกลงมาอย่างหนักแต่ซักพักพวกเขาก็ได้เห็นเงาอะไรบางอย่าง

 

“ มันเป็นคน !!!”

 

พริบตาเดียวทหารเรือทุกคนก็ได้เห็นร่างในท้องฟ้าดวงตาของพวกเขาได้หดแคบลง

 

“ วูม, วูม, วูม!”

 

ในตอนนี้เอง,ภายใต้ความว่างเปล่ามันได้มีสายลมขนาดใหญ่ได้ก่อตัวรวมกันและได้กดลงมาที่พื้นเบื้องล่าง

 

“บูม!”

 

เพียงพริบตาเดียวสายฝนที่กำลังตกลงมาก็ได้กระจัดกระจายหายไป แม้แต่เม็ดฝนที่อยู่บนพื้นดินในขณะนี้ก็ดูเหมือนว่ากำลังจะหายไป เป็นเพราะแรงอัดที่รุนแรงนี้และมันก็มีแนวโน้มว่าแรงอัดนี้มันจะกระแทกพวกเขาให้ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าและฉีกพวกเขาออกเป็นชิ้นๆ

 

“ ฝ่า…มือ…ยูไล !!!”

 

เสียงบนท้องฟ้าอันแผ่วเบาที่ดังลงมาจากท้องฟ้านั้นราวกับเป็นเสียงกระซิบของพระเจ้า

 

ทหารเรือทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงอันน่าเกรงขามนี้พวกเขาได้เงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าในทันที

 

“ วูม, วูม, วูม!”

 

แรงอัดที่แปลกประหลาดนั้นเริ่มหนักขึ้นและได้บิดอากาศ ทหารเรือบางคนนั้นถูกอัดจนจมลงไปบนพื้นและไม่สามารถลุกขึ้นมาได้

 

“พระเจ้า! นี่มันอะไรกัน?”

 

เสียงที่สั่นเครือได้ดังออกมาจากเหล่าทหารเรือ,พวกเขาบางคนได้มองเข้าไปในสายฝนในตอนนี้มันได้มีเงาขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่บนท้องฟ้าและมันก็กำลังกดลงมาข้างล่างอย่างต่อเนื่อง

 

“เราถูกโจมตี! ! !”

 

ในเวลานี้,พวกเขารู้แล้วว่าปรากฏการณ์แปลกประหลาดนี้มาจากไหน

 

พวกทหารเรือได้ถูกอัดด้วยแรงอัดที่รุนแรงนี้ทีละคน,และล้มลงไปบนพื้นหลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถได้ยินอะไรอีกเลย

 

“วิ้วววว!”

 

เสียงสัญญาณเตือนภัยที่คมชัดได้ดังไปทั่วทั้งท่าเรือ ทหารเรือที่กำลังลาดตระเวนอยู่อย่างเงียบๆนั้น,เมื่อพวกเขาได้ยินสัญญาณเตือนภัยที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันนั้นพวกเขาก็ได้หันไปมองที่ท่าเรือในทันทีพร้อมกับใบหน้าที่เปลี่ยนไปของพวกเขา

 

บนอากาศ,โรแกนได้ผลักฝ่ามือลงมาในทันที

 

“วูมมม!”

 

ฝ่ามือยูไลนั้นได้ก่อตัวขึ้นในอากาศอย่างรวดเร็วและได้กระแทกลงมาที่พื้น

 

หลังจากนั้นไม่นานก็ได้เกิดเสียงดังสนั่นกระจายไปทั่วทั้งเกาะบราเทอริลล่า

 

“บูม!”

 

ที่ท่าเรือนั้นพื้นดินได้ทรุดตัวลงไปในทันทีมันกินพื้นที่ประมาณ 200 เมตร,ในตอนนี้พื้นดินนั้นได้กลายเป็นรูปฝ่ามือขนาดใหญ่ไปแล้ว

 

ทหารเรือหลายร้อยคนนั้นต่างก็ได้รับผลกระทบจากฝ่ามือขนาดใหญ่นี้,พวกเขาทุกคนต่างก็หมดสติไปไม่ว่าจะเป็นนาวาตรีทั้ง 15คนหรือแม้แต่นาวาโทอีก 3 คน,และพวกระดับสูงคนอื่นๆ

 

ด้วยฝ่ามือศักดิ์สิทธิ์นี้,ทหารเรือนั้นได้เสียหายเป็นอย่างหนัก

 

นอกเหนือจากการบาดเจ็บล้มตาย,ฝ่ามือนี้ยังได้ทำลายเรือรบไปอีกสองลำ หลังจากนั้นไม่นานพวกมันก็ได้จมลงไปที่ก้นทะเล

 

ข้างในฐาน,ตัวของพลเรือโทโมยะก็ได้ช็อคไปในทันทีเขาได้ยืนขึ้นและมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง

 

“นั่นมันคืออะไรกัน?!”

 

สิ่งที่เขาเห็นคือภูมิประเทศที่ได้รับความเสียหายอย่างหนักโดยมีทหารเรือนับไม่ถ้วนที่กำลังกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ในเวลาเดียวกันก็ได้มีทหารเรือคนอื่นๆที่ได้เข้ามาช่วยเหลือ

 

เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของพวกเขานั้นยังไม่หยุดลง

 

“เราถูกโจมตีงั้นหรอ!”

 

ในขณะนั้นเองใบหน้าของพลเรือโทโมยะนั้นก็เต็มไปด้วยความโกรธ,ในตอนนี้เขากำลังก้าวออกไปข้างนอก

 

ทันทีที่เขาก้าวออกมาจากประตูนั้น,กองกำลังทหารทั้งหมดในบาเทอริลล่าก็กำลังเสริมกำลังของเขากันอย่างรวดเร็ว

 

ในขณะนี้กองกำลังเกือบทั้งหมดของพวกเขาได้ถูกเคลื่อนย้ายไปยังที่เกิดเหตุยกเว้นบางคนที่อยู่ที่นั้นอยู่แล้ว

 

ที่ท่าเรือตอนนี้จำนวนของทหารเรือนั้นได้เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก จากหลายสิบจนไปถึงหลายร้อยในตอนนี้มันก็ยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

 

อย่างไรก็ตามเมื่อทหารเรือทั้งหมดได้มาถึงที่เกิดเหตุพวกเขาก็ได้หยิบปืนของพวกเขาขึ้นมาในทันที และจ้องมองไปที่ชายชุดคลุมสีดำที่ยืนอยู่ด้านบนของเรือรบอย่างหวาดกลัว

 

เขาคลุมทั่งร่างกายของเขาด้วยเสื้อคลุมสีดำและได้เปิดเผยใบหน้าของเขาเล็กน้อยเพื่อให้ผู้คนไม่สามารถจำเขาได้

 

“ แกเป็นใครกันไอสารเลว?”

 

เสียงตะโกนดังได้ดังขึ้นมา

 

เขาทำให้พวกเขาเสียศักดิ์ศรี,เขาเป็นสาเหตุของความอับอายขายหน้าที่เป็นอยู่ในตอนนี้

 

เขาเป็นใครกันแน่!?

 

เมื่อได้ยินคำถาม,ชายคนนั้นก็ได้เงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ

 

จากนั้นใบหน้าของเขาก็ได้สะท้อนอยู่ในดวงตาของทหารเรือทุกคน,ใบหน้าของชายหนุ่มที่ดูคุ้นเคยก็ได้ปรากฏขึ้นมา

 

“ พวกนายไล่ตามฉันอยู่ตลอดเลยนี้!”

 

“ ตอนนี้,ฉันอยู่ที่นี่แล้ว”