S.P.P บทที่ 73: ดวงตาแห่งวิญญาณ!

 

พายุฝนฟ้าคะนอง,ฟ้าผ่าและฟ้าร้องฟ้าบนท้องฟ้าและลมแรงที่ได้พัดผ่านสายฝน

 

ชายคนนั้นที่สวมชุดคลุมสีดำ,เขาได้ยืนอยู่บนเรือรบเสื้อคลุมของเขานั้นพลิ้วไหวไปมา เสียงของเขานั้นได้ดังเข้าไปในหูของทหารเรือทุกคนอย่างชัดเจน

 

ในขณะนี้ทหารเรือทุกคนต่างก็ตกตะลึง

 

“เขาเองงั้นหรอที่เป็นคนลึกลับในชุดคลุมสีดำนั้น!”

 

“ เขาเองสินะที่ไล่ทำร้ายพวกเรา,เขากล้ามากที่กล้าเปิดเผยตัวตน “

 

“ เป็นคนที่อวดดีจริงๆ!”

 

หลังจากที่หายจากอาการตกตะลึงพวกเขาก็กลายเป็นโกรธจัดในทันที พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าชายคนนี้จะกล้าและอวดดีถึงขนาดกล้าที่จะมาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา และสิ่งที่ทำให้พวกเขาโกรธนั้นก็คือสิ่งที่เขาทำลงไป

 

ฝ่ามือนั้นได้ทำลายท่าเรือของเกาะบราเทอริลล่า ซึ่งเป็นท่าเรือที่พวกทหารเรือสร้างมาใช้งานเพียงชั่วคราว มีเรือรบหลายลำที่ไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไปและมีอีกหลายสิบลำที่เสียหาย

 

แต่ในตอนนี้ไม่มีทหารเรือคนใดที่กล้าทำอะไรผลีผลามออกมาเพราะความแข็งแกร่งของเขาที่ได้แสดงออกมาในการจัดการกับทหารเรือเป็นจำนวนมากและเขาก็ยังคงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ นี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ความแข็งแกร่งของเขาได้แล้ว

 

“ เดี๋ยวก่อน! ลองมองดูหน้าของเขาดีๆสิ!”

 

ทันใดนั้นทหารเรือหนุ่มก็ได้ช็อคไปในทันที,เมื่อเขามองไปที่ใบหน้าของโรแกนเขารู้สึกคุ้นหน้าเขามาก

 

ปากของเขาค่อยๆอ้ากว้างขึ้น,และในที่สุดร่างกายของเขาก็ได้สั่นสะท้าน

 

“ ฉันจำได้,ฉันจำได้แล้ว!”

 

“ เขา,เขาคือ!”

 

จากนั้นเสียงของเขาก็ขาดช่วงไป,มันทำให้ทหารเรือรอบๆตัวเขาได้หันมามองเขา

 

“เขาคือใคร?”

 

ทหารเรือคนหนึ่งได้ถามเขาออกมาด้วยเสียงที่ดัง

 

“ เขาคือโรแกนนน!”

 

“ฮะ! โรแกน!”

 

เสียงของทหารเรือหนุ่มคนนั้นดังมาก,พร้อมกับทหารเรือรอบๆตัวเขาที่ต่างก็ตกตะลึงไปตามๆกัน

 

โรแกน? เขาคือใคร?

 

ทหารเรือบางคนนั้นยังคงสับสน,แต่หลังจากนั้นไม่นานใบหน้าของพวกเขาก็ได้กลายเป็นตกตะลึงในทันที

 

“เป็นเขาเองงั้นหรอ!”

 

ในขณะนี้ข้อมูลนับไม่ถ้วนก็ได้ปรากฏขึ้นมาในจิตใจของทหารเรือหลายๆคน

 

โรแกนน้องชายของโรเจอร์,เขาเป็นคนที่ลึกลับและแข็งแกร่งเขาได้ต่อสู้กับพลเรือตรีดราก้อนที่เมืองโลคทาวน์,เขานั้นแข็งแกร่งมากจนแม้แต่ดราก้อนก็ยังบาดเจ็บสาหัส

 

ปัจจุบันค่าหัวของเขาคือ 110 ล้านเบรี

 

แน่นอนว่าข้อมูลนี้เป็นข้อมูลระดับสูงของกองทัพเรือและทหารเรือหลายๆคนนั้นก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร

 

แต่ชายคนนี้นั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขานั้นเป็นที่ต้องการตัวของกองทัพเรือมาก!

 

“ ล้อมเขาไว้,อย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้ !!!”

 

ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงตะโกนดังขึ้นมา

 

“ ไม่ว่าจะต้องสูญเสียเท่าไหร่ก็ต้องจับเขาให้ได้!”

 

พวกเขาได้ส่งเสียงตะโกนดังออกมาอีกครั้งและภายในสายฝนที่กำลังตกลงมาอย่างหนักนั้นดูเหมือนว่ามันจะยิ่งตกหนักมากยิ่งขึ้นไปอีก

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง,พลเรือโทโมยะก็ได้มาที่นี้แล้ว,ท่าทางของเขาดูสงบนิ่งมาก

 

พลเรือโทโมยะนั้นมาพร้อมกับห้าพลเรือจัตวา,ใบหน้าของพวกเขาดูสง่างามากพวกเขาได้มองไปที่ร่างที่ยืนอยู่บนเรือรบ

 

“ เขาคือโรแกนงั้นสินะ?”

 

“ น้องชายของราชาโจรสลัดในตำนาน,ดราก้อนไม่สามารถจับกุมเขาเอาไว้ได้,เขาได้หนีไปอย่างง่ายดาย”

 

โมยะได้พึมพำออกมา

 

“ เขาคือเป้าหมายของพลเรือเอกคิซารุในการเดินทางมาในครั้งนี้งั้นสินะ,พลเรือโทโมยะคุณต้องการรายงานให้เขาทราบหรือไม่?”

 

พลเรือจัตวาที่อยู่ข้างหลังของเขาได้พูดขึ้นมา

 

“ การรายงานมันคือสิ่งที่พวกเราต้องทำอยู่แล้ว”

 

โมยะได้มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา เขาได้หยุดพูดไปชั่วขณะและพูดออกมาอีกครั้งว่า

 

“ หลังจากที่ฉันได้เห็นความแข็งแกร่งของเขาแล้ว,มันก็ยังไม่สายเกินไปที่เราจะรายงานไป”

 

เหล่าพลเรือจัตวาได้หันมามองหน้ากันและยิ้มออกมา,พวกเขาเข้าใจความหมายของโมยะ ทหารเรือระดับสูงของกองทัพเรือนั้นนอกเหนือจากงานเอกสารแล้วนั้นก็ยังต้องอาศัยความแข็งแกร่งในการต่อสู้เป็นอย่างมาก กว่าพวกเขาจะมาถึงจุดนี้นั้นไม่รู้ว่ามีโจรสลัดมากมายขนาดไหนที่ได้ถูกพวกเขาจัดการไป

 

นอกเหนือจากการเป็นผู้ที่คอยตัดสินใจในเรื่องต่างๆแล้วนั้น,พวกเขาก็ยังเป็นคนที่แข็งแกร่งอีกด้วย

 

และพวกเขาก็มักจะสนใจในความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ของพวกเขา

 

เห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งของโรแกนนั้นได้ไปดึงดูดความสนใจของพลเรือโทคนนี้เข้า

 

“ มาดูกันว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดไหน,น้องชายของราชาโจรสลัด”

 

พลเรือโทโมยะได้พูดออกมาเสียงดังและได้ก้าวไปข้างหน้า

 

ด้วยการมาถึงของพลเรือโทโมยะและกลุ่มของเขา,ทหารเรือทุดคนต่างก็เปิดทางให้พวกเขา ในตอนนี้บรรยากาศได้เปลี่ยนไปในทันทีจากบรรยากาศที่กำลังร้อนแรงได้กลายเป็นบรรยากาศที่สงบลงอย่างกะทันหัน

 

“พลเรือโท!”

 

ในเวลาเดียวกัน,โรแกนก็ได้เห็นเหล่าทหารเรือระดับสูงที่ประจำการอยู่บนเกาะบราเทอริลล่าเช้นกัน

 

เขาเห็นว่าหนึ่งในนั้นเป็นพลเรือโทคนหนึ่ง,แต่ละคนนั้นต่างก็พกดาบเอาไว้กับตัว,ร่างกายที่แข็งแกร่ง,ใบหน้าที่ดูสง่าผ่าเผย,ระหว่างที่พวกเขาเดินมานั้นเสื้อคลุมแห่งความยุติธรรมของพวกเขาก็ได้พลิ้วไหวไปมาพร้อมกับแรงกดดันที่พวกเขาได้แผ่ออกมา

 

ใบหน้าของโรแกนนั้นก็ได้กลายเป็นจริงจังในทันที

 

เขาได้ต่อสู้และเอาชนะดราก้อนมาได้ แต่นี้เป็นพลเรือโท,เขาแข็งแกร่งขนาดไหน?

 

เขาจะมาเป็นคู่ต่อสู้ในตรั้งนี้งั้นหรอ?

 

พลเรือโทโมยะได้เดินไปข้างหน้าผ่านเหล่าทหารเรือไปอย่างสงบแล้วมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าเรือรบที่โรแกนอยู่

 

เมื่อมองที่ซากปรักหักพัง,ดวงตาของพลเรือโทโมยะก็ได้แสดงให้เห็นถึงร่องรอยของความประหลาดใจ

 

“ นายจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง? โรแกน! ”

 

ดวงตาของโรแกนได้เปล่งประกายขึ้นมา,เขายังคงนิ่งเงียบเขามองไปที่พลเรือโทโมยะอย่างเงียบๆ

 

โมยะก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน เขาได้ก้าวขึ้นไปบนเรือรบแล้วเดินไปที่ด้านหน้าของโรแกน,พวกเขานั้นห่างกันแค่สี่ถึงห้าก้าว

 

เสื้อคลุมแห่งความยุติธรรมได้พลิ้วไหวอยู่บนหลังของเขา,ด้วยการก่อตัวของลมทะเล,ฝนนั้นได้ตกลงมาอย่างหนักและฟ้าผ่าก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

 

“ บอกฉันมาว่านายกำลังพยายามทำอะไรอยู่,โรแกน”

 

“ อยู่ๆนายก็มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่,และโจมตีเราที่ฐานทัพของเราแถมนายยังเปิดเผยตัวตนของนายและพาตัวเองมาอยู่ตรงหน้าของพวกเรากองทัพเรือ!”

 

คำถามของเขานั้น,มันทำให้โรแกนอดชื่นชมเขาไม่ได้

 

ช่างเป็นคนที่ฉลาดจริงๆ !

 

“ นายต้องการทำอะไรกับโลกนี้กันแน่?”

 

ในประโยคหลังเสียงของโมยะก็ได้รุนแรงขึ้นมาในทันที

 

มันทำให้หัวใจของโรแกนรู้สึกตกตะลึง ในตอนนี้เขารู้สึกว่าดวงตาของโมยะเหมือนน้ำวนที่กำลังดึงดูดเขาและบังคับให้เขาพูดความจริงออกมา

 

“บูม!”

 

สภาพจิตใจของเขาที่มีทั้ง, พ่อมดศิลปะการต่อสู้, หุบเขาวิญญาณ, เพลงดาบล่องนภา,และวิธีการฝึกฝนทางจิตวิญญาณต่างๆ ในเวลานี้พวกมันทั้งหมดได้พุ่งออกมาพวกมันได้ดึงสติของเขากลับมาในทันที

 

“ ความสามารถของผลไม้ปีศาจ!”

 

เมื่อมองไปที่พลเรือโทโมยะดวงตาของโรแกนก็ได้หนักแน่นขึ้นมาในทันที

 

“ น่าสนใจมากที่นายสามารถตื่นขึ้นมาจากความสามารถของฉันได้”

 

โมยะได้ยิ้มออกมา เขาได้กินผลไม้ปีศาจที่เรียกว่าดวงตาแห่งวิญญาณเข้าไป!

 

ความสามารถของผลไม้ปีศาจนี้อาจจะไม่แข็งแกร่งมากนัก แต่สำหรับใครก็ตามที่อ่อนแอกว่าเขาเขาสามารถปลดปล่อยแรงกดดันไปที่วิญญาณของพวกเขาได้ผ่านสายตาของเขา เขาสามารถบังคับให้พวกเขาบอกความจริงและทำให้พวกเขาเชื่อฟังคำสั่งของเขาได้

 

สำหรับแข็งแกร่งของความสามารถนี้อาจจะไม่ได้ยอดเยี่ยมมากนัก แต่สำหรับผู้ที่อ่อนแอนั้นมันเพียงพอที่จะฆ่าพวกเขาในเวลาแค่ไม่กี่วินาที

 

“ นายซ่อนเธอเอาไว้ที่ไหน”

 

ทันใดนั้นเสียงของแรกนก็ได้ดังขึ้นมา,โมยะก็ได้มองเขาอีกครั้ง

 

“ ดังนั้นเป้าหมายของนายคือเธอ?”

 

ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความคิด,โมยะได้ฉีกยิ้มกว้างออกมา

 

“ เอาชนะฉันให้ได้,แล้วฉันจะบอกนาย!”