S.P.P บทที่ 78: โง่!

 

ดราก้อนนั้นเป็นคนแบบไหน?

 

เขาคือลูกชายของพลเรือโทการ์ป,เขาเป็นทหารเรือที่โดดเด่นและมีความแข็งแกร่งที่น่าทึ่ง เขาถูกมองว่าเป็นคนที่มีความสามารถที่จะกลายเป็นอนาคตของกองทัพเรือ แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน แต่โมยะต้องยอมรับว่าดราก้อนนั้นแข็งแกร่งกว่าตัวเขามาก

 

อย่างไรก็ตามคนแบบนั้นกลับมาพ่ายแพ้ให้กับไอเด็กนี้งั้นหรอ?,เขาไม่มีทางเชื่อ!

 

ในตอนนี้เทคนิคดาบของเด็กนี้นั้นไม่สามารถสะกดข่มเขาได้อีกต่อไป แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสมาระยะหนึ่งแล้วก็ตาม

 

ดราก้อนคงไม่ได้สู้กับเขาในตอนที่เขากำลังนอนฝันอยู่หรอกน่ะ?

 

มาถึงตรงนี้โรแกนนั้นไม่สามารถต่อสู้กับเขาได้อีกต่อไปแล้วเนื่องจากปัญหาเรื่องพลังกายของเขา,เขาได้หอบหายใจออกมาอย่างหนัก

 

“ เด็กนี้มีความแข็งแกร่งแค่ระดับของนาวาเอกเท่านั้น,เขาไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของดราก้อนได้อย่างแน่นอน!”

 

ดังนั้น,จุดนี้มันจึงกลายเป็นปริศนา

 

ความเป็นไปได้ที่จะเป็นไปได้มากที่สุดคือโรแกนนั้นยังมีพลังที่ซ่อนเอาไว้อยู่

 

“ นายซ่อนพลังที่แท้จริงของนายเอาไว้งั้นสินะ? เอามันออกมาให้ฉันได้สัมผัสมันหน่อยสิ!”

 

โมยะได้ตะโกนพร้อมกับตวัดดาบทั้งสองของเขาอีกครั้ง

 

“แหมะ! แหมะ!”

 

เลือดสีแดงสดหยดลงมา,โรแกนจึงได้ก้าวถอยหลังและหลีกเลี่ยงการโจมตีของโมยะ

 

การแสดงออกของเขานั้นจริงจังมาก

 

เหนือแก้มของเขานั้นมีรอยแผลที่มีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

 

โรแกนได้รับบาดเจ็บ ในการโจมตีครั้งก่อนนั้นมีดคู่ของโมยะนั้นได้มุ่งเป้ามาที่คอของเขา แต่เขานั้นสามารถหลีกเลี่ยงมันไดเลยทำให้แก้มของเขาได้รับบาดเจ็บ

 

ในขณะนี้โรแกนนั้นได้รู้ซึ้งถึงความแข็งแกร่งของพลเรือโทแล้ว

 

ในการต่อสู้กับดราก้อนนั้นเขาพึ่งพาพลังของระบบมันจึงทำให้พลังของเขานั้นสูงเกินจริงไปมากเพราะมันเป็นพลังของอุจิวะ อิทาจิ,แต่ในการต่อสู้ครั้งนี้เขากำลังต่อสู้กับคนที่อ่อนแอกว่าดราก้อนด้วยกำลังของตัวเขาเอง

 

เห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ยังห่างไกลจากการที่เขาจะมาเผชิญหน้ากับพลเรือโท

 

“ ร่างกายของฉันใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว!”

 

โมยะได้จับดาบทั้งสองของเขาแล้วพุ่งไปหาโรแกนครั้งแล้วครั้งเล่า

 

ฝีเท้าของเขานั้นไม่ได้รวดเร็วมากนักแต่มันเต็มไปด้วยแรงกดดัน ต่อให้เสือมันจะได้รับบาดเจ็บมันก็ยังเป็นเสืออยู่ดี

 

โมยะนั้นเคลื่อนไหวเหมือนกับเสือ เสือที่ได้รับบาดเจ็บตัวนี้นั้นกำลังเผชิญหน้าอยู่กับหมาป่าเดียวดาย,เขาสามารถจัดการกับมันได้ในการโจมตีเดียว

 

เขานั้นต่อสู้มาเป็นเวลานานมากแล้ว,และในตอนนี้โรแกนนั้นกำลังจะถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว

 

“อัญเชิญ?”

 

คำๆนี้ได้ดังขึ้นมาในใจของเขา,โรแกนก็ได้ส่ายหัวของเขาอย่างรุนแรง

 

“ ไม่,ฉันต้องเก็บพลังนี้ไว้ใช้กับพลเรือเอกเท่านั้น!”

 

500 ล้านเบรีนั้นถ้ามันถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนหรือถูกใช้ออกไปในตอนนี้นั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะไม่มีประสิทธิภาพ

 

คิซารุแข็งแกร่งขนาดไหน? มันเป็นไปไม่ได้ที่จะตัดสินจากสิ่งที่ปรากฏในมังงะหรืออนิเมะ ความเป็นจริงกับองค์ประกอบทั้งสองนั้นมันไม่ได้เหมือนกันไปทั้งหมด,ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของคิซารุในขณะนี้นั้นโรแกนนั้นไม่สามารถคาดเดามันได้อย่างถูกต้อง

 

“……”

 

เงียบ,โรแกนได้มองเข้าไปที่ส่วนลึกของเกาะบราเทอริลล่า

 

“ เจสันและคนอื่นๆนั้นควรจะออกไปจากเกาะได้แล้ว,ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้ออกไปจากเกาะนี้”

 

“พวกเขาก็จะไม่เป็นไร!”

 

การต่อสู่ในครั้งนี้นั้นวัตถุประสงค์สำคัญของโรแกนนั้นคือการดึงความสนใจของพวกทหารเรือทั้งหมด,เขาจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาไปจัดการกับรูจได้และเพื่อให้พวกเขาออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย

 

“บูม !!”

 

สายฟ้าได้กระพริบไปมาอยู่บนท้องฟ้าพร้อมกับส่งเสียงคำรามออกมา

 

ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ,โรแกนได้กระพริบตาของเขาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นแล้วมองเข้าไปในดวงตาของโมยะ

 

ก่อนหน้านั้นเขาได้ก้มศีรษะแทนที่จะมองเขา ดวงตาซึ่งทำให้เคลิบเคลิ้มของโมยะนั้นเหมือนกับภาพลวงตามันมีความสามารถในการยับยั้ง,ทำให้หวาดกลัว,ทำให้ตกอยู่ในอาการงุนงง,และอื่นๆ มันเป็นความสามารถที่อันตรายมาก

 

แต่ในขณะนี้โรแกนกำลังจะเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ

 

“ นายต้องการรู้ถึงพลังที่แท้จริงของฉันงั้นหรอ?”

 

น้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความไม่แยแส,ความเร็วของโรแกนนั้นกำลังเพิ่มขึ้น

 

“ฮือ!”

 

โมยะตกตะลึงและหยุดก้าวไปในทันที,เขานั้นรู้สึกได้ถึงอันตราย

 

“ นายต้องการให้ฉันใช้ไพ่ทั้งหมดของฉันงั้นหรอ?”

 

โมยะนั้นได้ใช้กายาเหล็กออกมาอย่างรวดเร็ว

 

หลังจากนั้นการแสดงออกของโรแกนก็ได้รุนแรงขึ้นพร้อมกับฝ่ามือของเขาที่ได้ขยับเข้ามาอย่างช้าๆมันได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าอกของเขา

 

“ ถ้าความสามารถนี้ไม่สามารถฆ่านายได้,ฉันจะให้นายได้เห็นมัน!”

 

ในขณะนี้โรแกนได้มองไปที่โมยะด้วยความดูถูก,เขาได้แสดงท่าทางที่ดูเหนือกว่าออกมา

 

“ นายกำลังจะใช้ความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุดของนายงั้นหรอ? ดราก้อนแพ้นายด้วยวิธีนี้งั้นหรอ?”

 

โมยะนั้นจริงจังและระวังตัวมากขึ้น

 

ผ่านไปซักพักฝ่ามือของโรแกนที่อยู่บนหน้าอกของเขานั้นก็ได้สั่นไหวพร้อมกับที่เขาได้ผลักมันออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

 

“วูม! วูม! วูม!”

 

ภายใต้ความว่างเปล่า,โมยะนั้นรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของอากาศรอบๆตัวเขา

 

จากนั้นโรแกนก็ได้กดฝ่ามือของเขาในทันที

 

“ฝ่ามือยูไล!!!”

 

คำสองคำนี้เบาจนราวกับว่าเป็นเสียงกระซิบของพระเจ้า,ในเวลานี้โมยะดูเหมือนจะเห็นว่าสายฝนนั้นกำลังส่องแสงออกมานับไม่ถ้วน

 

เหนือเรือรบขึ้นไปนั้นมันได้มีแสงสว่างขึ้นมาอย่างฉับพลัน

 

“บูม!”

 

ฝ่ามือยูไลขนาดใหญ่ได้ปรากฏออกมาจากความว่างเปล่า,มันมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณยี่สิบหรือสามสิบเมตร ทันทีที่มันปรากฏขึ้นมานั้นมันก็ได้ประทับลงไปที่โมยะ

 

“ เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่มาก!”

 

ใบหน้าของโมยะนั้นเต็มไปด้วยความตกใจ เขาเห็นว่าสายฝนนั้นถูกทำลายโดยฝ่ามือนั้น เขาเห็นหยดน้ำในอากาศนับไม่ถ้วนที่กำลังกระจัดกระจาย เขาเห็นแรงอัดจำนวนมหาศาลที่ปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่าและมันก็ได้ระเบิดลงมา

 

“กายาเหล็ก!”

 

“ฮาคิเกราะ!”

 

“ มีดคลั่ง!”

 

ฝ่ามือที่แปลกประหลาดนี้นั้นมันดูงดงามและทรงพลังราวกับเป็นการโจมตีของพระเจ้าซึ่งทำให้ใบหน้าของโมยะนั้นเปลี่ยนสีไปในทันที

 

เขาได้ตะโกนออกมาสามครั้งและพุ่งไปที่ฝ่ามือยักษ์ข้างหน้าเข้าด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมดของเขา

 

เพียงพริบตาเดียว,ฝ่ามือยักษ์นั้นก็ได้พุ่งเข้ามาหาเขา

 

“วูม! วูม! วูม!”

 

อากาศนั้นกำลังสั่นสะเทือน,พลังอันมหาศาลนี้ทำให้โมยะนั้นถูกส่งลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าและล้มลงบนดาดฟ้าเรือ พลังของฝ่ามือนั้นไม่มีที่ท่าว่าจะลดลงเลย,ที่หัวเรือที่อยู่ข้างหลังของเขานั้นได้พังทลายลงในทันที

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่งโมยะผู้ซึ่งล้มลงบนดาดฟ้านั้นก็ได้ลุกขึ้นมา

 

“ ฉะ…ฉันยังไม่ตายงั้นสินะ?”

 

เขาสัมผัสไปทั่วทั้งร่างของเขาและเขาก็พบว่าเขานั้นไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

 

ฝ่ามือนั้นดูใหญ่มากจนดูเหมือนว่ามันจะบดขยี้เขาให้เป็นชิ้นๆ อย่างไรก็ตามมันกลับกลายเป็นว่ามันทำเพียงแค่ผลักเขาเท่านั้น

 

ภายใต้กายาเหล็กและฮาคิเกราะของเขานั้นมันจึงทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆเลย

 

“ พลเรือโทโมยะ!”

 

“ เร็วเข้า,เร็วเข้า!”

 

กลุ่มทหารเรือด้านล่างนั้นเห็นว่าโมยะนั้นถูกโจมตีพวกเขาก็ได้รีบไปที่เรือรบในทันที

 

“ฉันสบายดี!”

 

โมยะได้โบกมือของเขาแล้วหันกลับไปมองยังทิศทางของโรแกน

 

เมื่อเขามองไปที่ตำแหน่งที่โรแกนควรจะอยู่นั้นเขาก็สับสนในทันที

 

“ เด็กนั้นหละ?”

 

ทหารเรือทั้งหมดนั้นต่างก็เห็นเหมือนกับโมยะและพวกเขาก็ค้นพบว่า

 

โรแกนนั้นหายไป!

 

ชายคนนั้นได้สร้างการโจมตีที่น่าตกตะลึงขึ้นมาแล้วก็วิ่งหายไป!

 

ปากของโมยะนั้นสั่นสองสามครั้ง,ในตอนนี้หน้าของเขานั้นแดงขึ้นมาอย่างผิดปกติ วินาทีต่อมาเขาก็ได้คำรามออกมา

 

“ หาเขาเดี๋ยวนี้ !!”

 

คนที่น่ารังเกียจนั้นเขาหลอกพวกเขาทั้งหมด

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง,ทหารเรือที่อยู่ใกล้ๆกับถนนก็ได้เห็นร่างของโรแกน

 

“เขาอยู่นี่!”

 

“โรแกน! มันอยู่นั้น!”

 

ใบหน้าของโมยะนั้นดูวิตกกังวลมาก,วินาทีต่อมาเขาก็ได้เอามือไปกดบนคอของเขา

 

บนคอของเขานั้นมีรอยแดงปรากฏขึ้นมา