S.P.P บทที่ 79: ซ่อนเร้น!

 

“บัดซบ!”

 

โมยะได้คำรามออกมาเขาได้รับบาดเจ็บและในที่สุดเขาก็ไม่สามารถระงับมันได้อีกต่อไป เลือดสีแดงสดได้ไหลออกมาจากคอของเขาและเขาก็ดูตกใจมาก

 

“หมอ!”

 

เมื่อพวกทหารเรือเห็นอาการของโมยะ,พวกเขาก็ได้ตะโกนออกมาในทันทีและฉากที่วุ่นวายก็ได้เกิดขึ้น

 

“ ฉันไม่เป็นไร,ตอนนี้ไล่ตามไอเด็กนั้นไปก่อน!”

 

โมยะนั้นได้เหวี่ยงแขนของเขาออกไปผลักทหารเรือข้างๆตัวเขา,โมยะนั้นดูอับอายมากพร้อมกับตะโกนออกมา

 

“พลเรือโทโมยะ,พวกเราได้ไล่ตามโรแกนไปแล้ว,คุณควรจะเริ่มรักษาอาการบาดเจ็บของคุณได้แล้ว”

 

ในทางตรงกันข้ามนั้นแพทย์ของกองทัพนั้นก็ได้เข้ามาตรวจสอบอาการของโมยะอย่างรวดเร็ว นาวาเอกคนนั้นได้พูดกับโมยะด้วยใบหน้าที่จริงจัง

 

เขาได้กำกำปั้นของเขา,โมยะนั้นไม่เคยกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเขาเลย,มันมีแต่ความโกรธที่อยู่ภายในดวงตาของเขา

 

“บัดซบ! ไอเด็กนั้น!”

 

เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและมันทำให้ประสิทธิภาพในการการต่อสู้ของเขาลดลงไปครึ่งหนึ่ง ถึงแม้ในท้ายที่สุดแล้วเขาจะเอาชนะมาได้ก็ตาม แต่ศัตรูของเขานั้นกลับหลบหนีไปได้โดยใช้อุบายของเขา

 

“ จับเด็กนั้นให้ได้,เขาไม่ได้แข็งแกร่งมากไปกว่าพวกนายนักหรอก”

 

เขาได้สั่งการทหารเรือรอบๆตัวเขาอย่างรวดเร็ว,โมยะนั้นถูกบังคับให้ต้องเข้ารับการรักษา เขารู้ว่าถึงแม้เขาจะระงับบาดแผลของเขาเอาไว้ได้ในการต่อสู้ แต่ตอนนี้อาการของเขาแย่ลงมากและถ้าเขาไม่ได้ระงับมันเอาไว้หละก็ชีวิตของเขาก็คงจะตกอยู่ในอันตราย

 

ในตอนนี้ทั้งเกาะนั้นกำลังวุ่นวายมากและทหารเรือนับไม่ถ้วนก็ได้บุกเข้าไปในทุกเส้นทางเพื่อตามหาโรแกน

 

ในสภาพอากาศแบบนี้,ไม่มีชาวเมืองซักคนที่อยู่บนท้องถนนแม้ว่าจะมีผู้คนออกมาพวกเขาก็จะรีบกลับบ้านและปิดประตูในทันที,เมื่อพวกเขาเห็นทหารเรือจำนวนมากที่ถือปืนพร้อมกับใบหน้าที่ดุร้ายและเย็นชา

 

“ พวกทหารเรือกำลังบ้าคลั่ง!”

 

“เกิดอะไรขึ้นกัน?”

 

“ พวกเขากำลังตามหาอะไรกัน? พวกเขาเดินไปทั่วทั้งเกาะบราเทอริลล่าแล้ว”

 

คำพูดเหล่านี้ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเกาะ ชาวเมืองนั้นกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ในบ้านด้วยความกลัว

 

ที่ตรอกแห่งหนึ่งทางเหนือ,ร่างของโรแกนนั้นได้กระพริบหายไป,เป็นอีกครั้งที่เขาได้หายออกไปจากสายตาของทหารเรือ

 

ในถนนที่มืดมิด,เสียงเท้าของทหารเรือนั้นได้เดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

 

ทหารเรือห้ากลุ่มนั้นได้เดินผ่านไปอย่างต่อเนื่องและหลังจากนั้นสิบห้าวินาที,ภายใต้บรรยากาศที่เงียบงันก็ได้มีร่างๆหนึ่งปรากฏขึ้นมา

 

ร่างนี้นั้นกำลังซ่อนตัวอยู่ความมืด มันเป็นเพียงแค่ร่างเงาที่สามารถมองเห็นได้อย่างเลือนรางเท่านั้น ทหารเรือทั้งห้ากลุ่มนั้นได้ผ่านไปและมีอยู่หลายสิบคนที่ได้มองมาที่ทิศทางของเขา แต่พวกเขาก็มองไม่เห็นเขา

 

“ เทคนิคการซ่อนเร้นง่ายๆของแบล็คยูนิคอร์น,ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ”

 

เสียงถอนหายใจดังออกมาจากร่างเงานั้น เมื่อนานมาแล้วโรแกนได้อัญเชิญวิญญาณของแบล็คยูนิคอร์นมาถ้าให้เทียบกับเก๋อ เนี่ย, ฮิมุระ เคนชินและคนอื่นๆ ทักษะการต่อสู้ของแบล็คยูนิคอร์นนั้นไม่ค่อยดีนัก อย่างไรก็ตามความเก่งกาจของเขานั้นคือความสามารถนั้นก็คือการแปรผันนับหมื่นและแม้กระทั่งความสามารถของเขาในการมองเห็นในความมืดมันมีประโยชน์มากสำหรับโรแกนในตอนนี้

 

ในเวลานี้โรแกนรู้สึกหมดแรงและอาจกล่าวได้ว่าเขาได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว หากเขาถูกพวกทหารเรือเจอตัวเข้าหละก็มันจะต้องเป็นจุดจบของเขาอย่างแน่นอน

 

เว้นแต่เขาจะใช้ระบบครอบครองวิญญาณของเขา!

 

อย่างไรก็ตามในการเผชิญหน้ากับทหารเรือธรรมดาทั่วไปพวกนี้นั้นการจะมาใช้เงินของเขานั้นมันไม่คุ้มค่า

 

โรแกนนั้นยืนอยู่เงียบๆบนถนนพร้อมกับปรับลมหายใจและฟื้นฟูความแข็งแกร่งของเขาอย่างรวดเร็ว

 

ทหารเรือนั้นแบกปืนไปมาพร้อมกับค้นหาตัวเขา ในเวลานี้แม้ว่าเสียงลมพวกทหารเรือก็ยังให้ความสนใจ

 

ในขณะนี้เองที่โรแกนได้ตระหนักว่าเขานั้นกำลังได้รับแรงกดดันและตกอยู่ในวงล้อมของพวกทหารเรือจำนวนมากนี้เพราะความแข็งแกร่งที่ไม่มากพอของเขา

 

“ มดจำนวนมากก็สามารถฆ่าช้างได้!”

 

โรแกนได้ถอนหายใจออกมา

 

ทันใดนั้นลมหายใจของโรแกนก็ได้เปลี่ยนไปและร่างของเขาก็ได้หายไปในเงามืด

 

ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหนึ่งเดียวกับความมืดและไม่มีใครสามารถเห็นร่องรอยของเขาได้

 

ในวินาทีต่อมาฏ้ได้มีทหารเรือสองคนกำลังคุยกันอยู่เดินมาใกล้ๆกับตรอกที่โรแกนอยู่

 

“ เร็วเข้า”

 

“ รู้แล้วน่า,ชายนั้นน่ากลัวมากเขาสามารถทำให้พลเรือโทบาดเจ็บสาหัสได้,เราต้องจับเขาให้ได้โดยเร็ว”

 

“ นายไม่ยอมออกกำลังกายให้เป็นประจำ,ตอนนี้มันเป็นเรื่องที่เร่งด่วนมากฉันคงต้องลากนายเอาสินะ”

 

เสียงของบทสนทนานั้นใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆและเงาที่หายไปในความมืดก็ได้ปรากฏขึ้นมาอย่างเงียบเชียบ

 

ในไม่ช้าทหารเรือทั้งสองก็ได้เดินเข้ามาในตรอก

 

“ใคร?”

 

ทหารเรือที่อยู่ด้านหน้านั้นตระหนักได้ถึงบรรยากาศที่แตกต่างออกไปภายในตรอกนี้

 

“ อย่าทำให้ฉันกลัวสิ,มันไม่เห็นมีใครเลย?”

 

ทหารเรืออ้วนที่อยู่ด้านหลังนั้นได้ถือปืนของเขาด้วนท่าทางกลัวๆได้กล่าวออกมา

 

“ มีกลิ่นเลือดจางๆลอยมาจากทางข้างหน้า!”

 

ทหารเรือที่อยู่ด้านหน้าได้พึมพำออกมาพร้อมกับใบหน้าที่จริงจังขึ้นมาของเขา

 

เขานั้นไม่เห็นอะไรเลย แต่สัมผัสของเขามันบอกว่าต้องมีใครบางคนอยู่ที่ทางข้างหน้านั้น แถมเขายังได้ยินเสียงลมหายใจอีกด้วย

 

ต้องมีใครอยู่ตรงนั้นแน่ๆ!

 

แต่ทำไมเขาถึงมองไม่เห็นเขากัน

 

ใบหน้าของเขามีความสงสัยอยู่เล็กน้อย เขาได้กำปืนในมือของเขาแน่นเมื่อเขามองไปที่เพื่อนของเขาที่อยู่ข้างที่กำลังแสดงท่าที่กลัวออกมาเขาก็รู้สึกกังวล

 

ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็ได้กลายเป็นตกตะลึงพร้อมกับร่างกายของเขาที่แข็งทื่อ

 

“ เฮ้,เป็นอะไรไป”

 

ทหารเรืออ้วนที่อยู่ด้านหลังที่เห็นเพื่อนของเขาหยุดเดินเขาจึงได้ถามออกมา

 

“นาย! นาย! “

 

ทหารเรือข้างหน้านั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวพร้อมกับแผ่นหลังที่เย็นเฉียบ

 

ด้านหน้าของเขาในตรอกที่ว่างเปล่านี้นั้นได้มีร่างโปร่งใสปรากฏขึ้นมา จากนั้นเสียงลมหายใจของร่างนั้นก็ชัดเจนขึ้นและในที่สุดก็ได้กลายเป็นร่างของชายคนหนึ่งขึ้นมาอย่างสมบรูณ์!

 

มีรอยแผลอยู่บนใบหน้าของเขาและดวงตาของเขาก็เย็นชามาก แต่รูปร่างหน้าตาของเขานั้นยังดูหนุ่มมากและชายคนนั้นก็คือ…

 

โร! โรแกน!

 

เขาได้ตะโกนออกมาอย่างหวาดกลัวในตอนนี้ร่างนั้นกำลังนั่งมองมาทางเขาอยู่

 

“ปัง”

 

ทันใดนั้นทหารเรือคนนั้นก็ได้ล้มลง

 

ทันทีที่ทหารเรือคนนั้นล้มลง,ทหารเรืออ้วนอีกคนที่อยู่ด้านหลังนั้นตกใจและได้เอานิ้วเข้าไปในไกปืนและเตรียมจะยิงออกไป

 

แต่โรแกนนั้นได้ก้าวออกไปข้างหน้าพุ่งเข้าหาทหารเรืออ้วนคนนั้น

 

ทหารเรืออ้วนคนนั้นได้หมดสติลงในทันที

 

ใช้เวลาเพียงสองวินาที,ทหารเรือทั้งสองก็ได้ถูกจัดการลงอย่างง่ายดาย จากนั้นเขาก็ได้ลากพวกเขาเข้าไปในตรอกและหายเข้าไปในความมืดอีกครั้ง

 

หลังจากเวลาผ่านไปประมาณสิบวินาที,ทหารเรืออ้วนก็ได้โผล่ออกมาพร้อมกับเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขาและก้าวออกไปจากตรอก

 

หลังจากที่ได้มองไปรอบๆ ทหารเรืออ้วนก็ได้มองไปที่ถนนและเดินไปที่ทางข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

 

ทหารเรืออ้วนคนนี้นั้นก็คือโรแกน,หลังจากที่ได้ใช้เทคนิคการปลอมตัว

 

เทคนิคการปลอมตัวของแบล็คยูนิคอร์นนั้นน่าทึ่งมาก หลังจากที่ได้ใช้มันออกมาเขาก็ดูเหมือนกับเป้าหมายที่เข้าได้เลือกเอาไว้ไม่มีผิด

 

ต่อมาทหารเรืออ้วนก็ได้ติดตามกองทัพใหญ่และค้นหาโรแกนไปกับพวกเขา

 

ในตอนนี้โรแกนนั้นได้ปรับลมหายใจของเขาอย่างรวดเร็วและฟื้นฟูความแข็งแกร่งของเขาควบคู่ไปด้วย

 

“ฉันมีเวลาอยู่6ชั่วโมง”

 

ในตอนนี้โรแกนรู้สึกโล่งใจมากแม้จะเป็นแค่ความโล่งใจเพียงชั่วคราวเท่านั้น