S.P.P บทที่ 81: การพบเจอกัน!

 

โมยะนั้นเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่คิซารุนั้นได้ออกไปจากเรือรบแล้ว

 

เพียงครู่เดียวเขาก็ไปยืนอยู่บนเกาะบราเทอริลล่าแล้ว ทหารเรือคนอื่นๆในเรือรบนั้นได้มองไปที่ โมยะและทุกคนก็ได้ลงจากเรือ

 

“ โมยะควรทำตามที่คิซารุบอก,ไปพักผ่อนเถอะ”

 

คอเป็นส่วนที่บอบบางที่สุดของร่างกายมนุษย์ และพวกเขาก็กลัวว่าอาการบาดเจ็บของโมยะนั้นจะร้ายแรงมากไปกว่านี้ถ้าเขาไม่ยอมไปพักฟื้น

 

“ โธ่เว้ย!”

 

เมื่อมองไปที่ทหารเรือคนนั้นโมยะก็ได้กำกำปั้นของเขาพร้อมกับความรู้สึกไม่เต็มใจของเขา

 

คิซารุนั้นพึ่งเคยมาที่เกาะบราเทอริลล่าเป็นครั้งแรกเพียงไม่กี่ก้าวเขาก็ได้มายืนอยู่บนถนนของเกาะนี้แล้ว

 

“ เขายังอยู่บนเกาะนี้ไม่นะ?”

 

ภายใต้แว่นกันแดดนั้นได้มีรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้าของเขา,คิซารุนั้นดูตื่นเต้นมาก

 

คิซารุนั้นประทับใจมากกับเปลวไฟสีดำที่เขาใช้กับดราก้อน มันคงจะยากมากที่จะกำจัดมันถ้าไม่ใช่เพราะฮาคิที่แข็งแกร่งของการ์ป หากเขาไม่สามารถแก้ปัญหาของเปลวไฟสีดำแปลกๆนั้นได้ เขากลัวว่าเขาอาจจะถูกเปลวไฟบ้านั้นเล่นงานเอาได้

 

โมยะไม่มีทางเอาชนะโรแกนได้และคิซารุนั้นก็รู้ตั้งแต่เขารับสายแล้ว

 

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะกินผลไม้ปีศาจที่แข็งแรง แต่เขาก็ยังเป็นคนเฉื่อยช้าดังนั้นจึงใช้เวลาเกือบสองหรือสามชั่วโมงกว่าเขาจะมาถึงเกาะนี่

 

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้รีบร้อนอะไรและเขาก็ยังคงขี้เกียจเหมือนเคย

 

“ ตราบใดที่เขายังอยู่บนเกาะนี้,มันก็ง่ายนิดเดียว!”

 

คิซารุได้ก้าวไปทีละก้าว,แววตาของเขานั้นดูผ่อนคลายมาก

 

เขาเร็วเหมือนกับแสงเขาสามารถเคลื่อนย้ายมาที่ถนนได้ในทันที เมื่อไหร่ที่เขาเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงสุดของเขาจะไม่มีใครมองเห็นร่างของเขาเลย,มันเป็นความเร็วที่เกินจินตนาการ มันคือความเร็วของแสง เมื่อไหร่ที่เขาพบศัตรูของเขาเพียงพริบตาเดียวเขาก็จะไปโผล่อยู่ข้างๆศัตรูของเขาแล้ว

 

หลังจากค้นหามาครึ่งชั่วโมง,เขาก็ยังไม่พบร่องรอยใดๆของโรแกนเลย แต่คิซารุนั้นก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรเขายังมีเวลาว่างอีกเยอะในตอนนี้เขาได้เดินเข้าไปในร้านกาแฟ

 

ในตอนที่บริกรได้เอากาแฟมาให้คิซารุนั้น,เขาก็ได้ใส่น้ำตาลลงไปในกาแฟและยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

 

“ อากาศในบราเทอริลล่านี้รู้สึกชื้นนิดหน่อยแต่กาแฟนี้กลิ่นหอมมากจริงๆ”

 

“ มันคงเป็นของขึ้นชื่อของที่นี่!”

 

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ให้ความสนใจเกี่ยวกับเรื่องของโรแกนเลยแม้แต่น้อย

 

“พลเรือเอก,คุณมัวมาทำอะไรอยู่ที่นี่!”

 

ในขณะนั้นเองก็ได้มีร่างที่แข็งแกร่งสี่ร่างเข้ามาหาคิซารุ พวกเขาผลักประตูและได้ก้าวเข้ามาด้วยแววตาที่ดูกังวล

 

ความสำคัญในการจับกุมตัวโรแกนนั้นมันเป็นหน้าที่ของทหารเรือทุกคนโดยมีพลเรือเอกเป็นผู้ดูแลและโรแกนก็จะต้องถูกจับกุมตัวให้ได้โดยเร็วที่สุด

 

อย่างไรก็ตามพลเรือเอกกลับมัวแต่มาดื่มกาแฟอยู่อย่างนี้!

 

“ พลเรือโทโนอาห์,ทำไมนายต้องกังวลขนาดนั้นด้วยหละ?”

 

“ ห้าพลเรือโทและหนึ่งพลเรือเอกนายคิดว่าโรแกนจะหลบหนีไปได้งั้นหรอ?”

 

คิซารุนั่งจิบกาแฟพร้อมใบหน้าของเขาที่มีร่องรอยของความชื่นชมปรากฏขึ้นมา

 

“ แต่นี่มันผ่านมาตั้งสี่ชั่วโมงแปดนาทีแล้วนะ!”

 

พลเรือโทโนอาห์มองไปที่คิซารุด้วยท่าทีที่จริงจังมาก

 

“ เรายังไม่ได้รับข่าวของตัวโรแกนเลย!”

 

คิซารได้หัวเราะออกมา,แต่แทนที่เขาจะตอบกลับคำพูดของโนอาห์เขากลับหยิบกาแฟขึ้นมาดื่ม

 

ขณะที่เขากำลังดื่มกาแฟอยู่นั้นที่ข้างนอกร้านกาแฟตรงหัวมุมถนนนั้นได้มีกลุ่มของทหารเรือเดินออกมา ในหมู่พวกเขามีทหารเรืออ้วนๆอยู่คนหนึ่งเขาดูขี้ขลาดและซื่อสัตย์กำลังเดินตามกลุ่มของเขาอยู่นั้นเขาได้มองไปรอบๆ ราวกับว่าเขากำลังมองหาอะไรบ้างอยู่

 

ในขณะนั้นเองคิซารุได้ชะงักไปชั่วขณะหนึ่งในขณะที่เขากำลังถือถ้วยกาแฟอยู่,ดวงตาของเขาภายใต้แว่นกันแดดได้มองไปที่ทหารเรืออ้วนๆคนนั้นพร้อมกับแสดงรอยยิ้มออกมา

 

“ ทำไมนายต้องไปกังวลกับมันด้วย?”

 

“ บางทีถ้านายนั่งดื่มกาแฟซักแก้วอยู่ที่นี่,บางทีเป้าหมายของเราก็คงจะมาปรากฏอยู่ต่อหน้าของเราเองก็ได้!”

 

“ แต่ฉันเองก็ไม่มั่นใจหรอกนะ!”

 

พลเรือโทโนอาห์โกรธมาก

 

โนอาห์สาบานว่าเขาจะบอกเซนโงคุเกี่ยวกับเรื่องของคิซารุเมื่อเขากลับไปที่ศูนย์ใหญ่

 

“ นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร,คิซารุ!”

 

เสียงของโนอาห์หนักแน่นราวกับว่าเขากำลังจะสู้กับคิซารุ

 

“ ฮาฮาฮา .. ”

 

พลเรือเอกคิซารุได้หัวเราะออกมาอีกครั้ง,เขาดื่มกาแฟเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน ดวงตาใต้แว่นกันแดดของเขานั้นได้มองไปที่ถนนในทันที

 

“ ฉันบอกแล้ว,และมันก็เป็นจริงซะด้วย”

 

ดวงตาที่แหลมคมของเขาได้มองทะลุออกไปนอกหน้าต่างร้านกาแฟในทันทีและมองไปที่ทหารเรืออ้วนๆคนหนึ่ง

 

ในเวลาเดียวกันทหารเรืออ้วนคนนั้นก็ดูเหมือนจะรู้สึกถึงการจ้องมองของคิซารุและดวงตาของเขาก็ได้หันไปทางคิซารุ

 

“เชี่ย! ซวยแล้ว!”

 

ทหารเรืออ้วนคนนั้นยังคงรักษาท่าทางที่สงบเอาไว้ แต่ภายในใจของเขานั้นกำลังตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

 

โรแกนนั้นไม่เคยคิดเลยว่าเพียงแค่เดินตามพวกทหารเรือไปรอบๆ เขาจะมาเจอกับพลเรือเอกกองทัพเรือที่นี่ได้

 

แว่นตาที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา,ถึงแม้ว่าจะดูเด็กลงมาหน่อย แต่เขาก็ยังสามารถจำใบหน้านี้ได้อย่างชัดเจนคนๆนั้นจะต้องเป็นพลเรือเอกคิซารุอย่างแน่นอน

 

จากศูนย์ใหญ่กองทัพเรือชายผู้เป็นกำลังต่อสู้สูงสุด,บอนซาริโน่หรืออีกชื่อคือพลเรือเอกคิซารุ!

 

ในขณะนี้อีกด้านนั้นกำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างรุนแรงราวกับว่าเขาสามารถจำเขาได้อย่างรวดเร็ว

 

“ฉันควรทำยังไงดี?”

 

“วิ่ง?”

 

หัวใจของโรแกนนั้นกำลังสั่นสะท้าน,แต่เขาก็สามารถคุมให้มันกลับมาเป็นปกติได้ทันที

 

“ หรือฉันควรจะสู้กับเขาดี!”

 

ในขณะนั้นดวงตาของโรแกนก็ได้เปล่งประกายแสงที่ดุร้ายขึ้นมา

 

“ เฮ้,ไออ้วนนายมัวทำอะไรอยู่,เร็วเข้า!”

 

เสียงของทหารเรือคนนั้นดูรีบร้อนมาก,พวกเขานั้นไม่เห็นคิซารุและคนอื่นๆในร้านกาแฟ

 

ในร้านค้าโนอาห์นั้นต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่คิซารุนั้นได้ยืนขึ้นมาแล้ว

 

“ ฮาฮา,พลเรือโทโนอาห์มากับฉันไปหาเป้าหมายของเรา,ฉันจะแสดงความแตกต่างระหว่างเราให้เห็น!”

 

“ แต่ระมัดระวังหน่อยหละ!”

 

น้ำเสียงของเขานั้นยังคงสบายๆ,คิซารุได้เดินออกมาจากร้านกาแฟทีละก้าวๆ

 

เป้าหมายของเขาชัดเจนมาก,เพียงแค่ไม่กี่ก้าวเขาก็ได้เข้ามาใกล้ตัวของโรแกนมากขึ้น

 

เมื่อเห็นคิซารุกำลังเดินเข้ามาหาเขาทันใดนั้นโรแกนก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่น่ากลัวและใบหน้าของเขาก็ได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย

 

“ นี่คือแรงกดดันของพลเรือเอกงั้นสินะ”

 

มันเป็นแรงกดดันอันมหาศาลที่ไม่สามารถอธิบายได้และมันได้ครอบคลุมไปทั่วทั้งร่างของเขา

 

ในขณะนี้ในสายตาของโรแกนนั้นได้มองไปที่ร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาทีละก้าวๆ เขาสามารถเห็นเสื้อคลุมแห่งความยุติธรรมที่กำลังพลิ้วไหวในสายลม,และเขาก็สามารถเห็นขาทั้งสองที่เคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา แต่เขานั้นไม่สามารถมองเห็นบรรยากาศรอบๆตัวเขาได้

 

เสียงฝีเท้าที่ชัดเจนทีละก้าวๆได้ดังเข้ามาในหูของเขา,ในตอนนี้หน้าผากของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยเหงื่ออย่างไม่รู้ตัว

 

ด้วยพลังอำนาจอันมหาศาลของเขานั้นมันสามารถสร้างแรงกดดันต่อศัตรูของเขาได้เป็นอย่างมาก แรงกดดันแบบนี้นั้นมันไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าและมันจะหายไปเองถ้าหากว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นมันไม่ได้ต่างกันมากนัก

 

อย่างไรก็ตามไม่ต้องสงสัยเลยว่าความแข็งแกร่งของโรแกนในขณะนี้นั้นยังห่างไกลกับคิซารุมาก

 

ถ้าโมยะเป็นหินก้อนใหญ่,คิซารุนั้นก็เปรียบเหมือนกับ…

 

เอเวอร์เรส!

 

ราวกับว่าเขาจะไม่สามารถข้ามผ่านมันไปได้เลยทั้งชีวิตของเขาได้

 

“แข็งแกร่ง!”

 

หัวใจของเขานั้นกำลังตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก,โรแกนนั้นไม่สามารถขยับตัวได้อีกต่อไป

 

เพราะในเวลานี้ร่างของคิซารุนั้นได้มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว