S.P.P บทที่ 93: กองทัพเรือ!

 

เปลวเพลงได้ระเบิดออกมาจากดาบฟันวิญญาณพร้อมกับอุณหภูมิที่สูงจนทำให้อากาศบิดเบี้ยวเล็กน้อย

 

โรแกนได้หยิบขวดสาเกขึ้นมาแล้ววางบนปากของเขา,พร้อมกับมองขึ้นไปบนฟ้า

 

“ อึก อึก อึก”

 

ความรู้สึกที่ฉุนได้เต็มอยู่ในลำคอของเขา,พร้อมกับดวงตาที่เงียบขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ

 

รูทดราก้อนนั้นกำลังแล่นไปอย่างรวดเร็ว,ภายใต้การควบคุมของเจสันความเร็วของมันนั้นได้เพิ่มสูงขึ้นจนถึงขีดจำกัด

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมา,โรแกนได้ยืนขึ้นมาเมื่อเขาจับไปที่ดาบฟันวิญญาณในมือของเขานั้นมันได้ส่งเสียงแหลมออกมา

 

เขาดื่มเหล้าสาเกทั้งขวดเสร็จแล้วโดยไม่รู้ตัว

 

“ คุณโอเคนะกัปตัน?”

 

เจสันได้เกาหัวของเขาแล้วถามออกมา

 

“ ฉันไม่เป็นไร”

 

โรแกนได้พยักหน้าแล้วมองออกไปข้างหน้า

 

“ อย่าลดความเร็วลง,ตอนนี้ไม่มีพวกทหารเรือแล้วแต่ถ้าพวกเขาตามมาถึงที่นี่นายไม่จำเป็นต้องทำอะไร”

 

รูทดราก้อนได้แล่นเรือมาแล้วประมาณหกชั่วโมง,ทหารเรือส่วนใหญ่นั้นได้ถูกดึงดูดโดยโรแกนไปแล้วก่อนหน้านี้,ดังนั้นพื้นที่ที่เขาอยู่ในตอนนี้จึงแทบไม่มีทหารเรืออยู่เลย

 

“รับทราบ!”

 

เจสันได้ตอบกลับไปด้วยท่าทีจริงจัง

 

โรแกนกำลังเดินไปที่รูจพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขา

 

“ พี่สะใภ้,เข้าไปพักผ่อนเถอะที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง!”

 

เสียงของเขานั้นเรียบง่าย,แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจที่ไม่รู้จบ

 

ท้องทะเลนั้นไร้ขอบเขตตราบใดที่พวกเขาสามารถหนีไปจากวงล้อมของพวกทหารเรือไปได้,พวกเขาก็จะสามารถสบายใจได้ในท้องทะเลอันกว้างใหญ่นี้

 

หลังจากนั้นมันจะไม่มีปัญหาอื่นตามมาอีก!

 

“ ความเร็วนี้มันยังคงช้าไปอยู่นิดหน่อย!”

 

โรแกนได้ก้าวไปที่ท้ายเรือและได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา

 

ที่ด้านหลังของรูทดราก้อนนั้นไม่ได้มีพวกททหารเรือตามาแต่อย่างใด,เห็นเพียงแต่ระลอกคลื่นที่เหลืออยู่จากากรแล่นเรือของรูทดราก้อน

 

แต่โรแกนนั้นยังคงไม่วางใจแต่อย่างใด,เวลาในการครอบครองของเขานั้นมีจำกัดแม้ในตอนนี้เขาจะแข็งแกร่งแต่มันก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

 

หากทหารเรือไล่ตามมาละก็ผลลัพธ์มันจะเปลี่ยนไปในทันที

 

“ เราต้องเร่งความเร็วขึ้นไปอีก!”

 

“ ตราบใดที่เราออกไปจากทะเลแถบนี้ได้,เราก็จะปลอดภัย”

 

เมื่อมองไปที่ท้องทะเลอันเงียบสงบเบื้องหลัง,โรแกนก็ค่อยๆดึงดาบออกมาจากเอวของเขา

 

“ชี่! ชี่! ชี่!”

 

ประกายไปเล็กๆได้ลุกไหม้ขึ้นมาและในแววตาของเขาดาบทั้งเล่มของดาบฟันวิญญาณก็ได้มีเปลวเผาลุกไหม้ขึ้นมา

 

“ ด้วยความช่วยเหลือจากแรงต้านของเปลวเพลิง,เราก็จะสามารถเร่งความเร็วของรูทดราก้อนได้!”

 

ดวงตาของเขาได้หดแคบลงและทันใดนั้นเองโรแกนก็ได้ดึงดาบฟันวิญญาณของเขาออกมาแล้วตวัดออกไปที่ด้านหลังของเรือ

 

“เวง! เวง! เวง!”

 

ทันทีใดนั้นเปลวเพลิงก็ได้แตกกิ่งก้านสาขาออกไปดูเหมือนกับกระสุนที่กำลังถูกยิงออกไป

 

“ เจสัน,เจ้านายน้อย,รูจจับเรือเอาไว้แน่นๆ!”

 

เขาได้ยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

“เอาละนะ”

 

“บูม!”

 

ในทันใดนั้นเปลวเพลิงก็ได้ล้นทะลักออกไปบนท้องทะเล,หางเรือของรูทดราก้อนถึงกับสั่นไหวล่ามไปถึงกลางเรือ,จนในที่สุดเรือทั้งลำก็ได้กระเพื่อมและสั่นสะเทือนออกมา

 

ในตอนนี้รูทดราก้อนนั้นกำลังคำรามออกมาและกลายเป็นลูกศรยาวที่ถูกยิงออกไปจากคันธนูด้วยความเร็วสูง

 

ธงของเรือนั้นถึงกับโป่งขึ้นเพราะสายลมแรงที่เกิดจากแรงกระแทก,แม้แต่เสาเรือก็บิดเบี้ยวเล็กน้อย

 

อย่างรวดเร็ว, รูทดราก้อนนั้นดูเหมือนกับลำแสงในขณะที่มันแล่นออกไปอย่างรวดเร็วบนท้องทะเล

 

เปลวเพลิงนี้นั้นดูราวกับไม่มีที่สิ้นสุด,ควันจำนวนมากได้โผล่ขึ้น ท้องทะเลนั้นกำลังเดือดระอุขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

 

ใช้เวลาเพียงห้านาที,เจสันและคนอื่นๆก็ได้เห็นเรือรบหลายลำที่กำลังแล่นอยู่บนทะเลอย่างหนาแน่น

 

ทันใดนั้นสายตาของทุกคนที่อยู่บนเรือก็ได้กลายเป็นจริงจัง

 

พวกเขานั้นคิดไว้แล้วว่ากองทัพเรือนั้นจะต้องวางกำลังทหารจำนวนมากไว้บนพื้นที่ทะเลแถบนี้ แต่กองกำลังดังกล่าวนั้นก็ยังทำให้พวกเขารู้สึกตกใจอยู่ดี

 

แม้ว่าเรือรบเหล่านี้จะเป็นเรือรบขนาดเล็ก แต่จำนวนของพวกมันนั้นก็ยังเยอะมากอยู่ดี,มันมากเกือบถึงหนึ่งในสามของเรือที่ใช้ในการโจมตีบัสเตอร์คอล

 

“กัปตัน!,ทหารเรือ!”

 

เจสันได้ตะโกนออกมาพร้อมกับสีหน้าของเขาที่ดูประหม่าเล็กน้อย

 

ความแข็งแกร่งของเขานั้นสุดยอด,พลังโจมตีของเขานั้นก็ยอดเยี่ยมเช่นกันแต่ถ้าต้องมาเผชิญหน้ากับกองกำลังขนาดใหญ่ขนาดนี้มันก็จะแตกต่างออกไป

 

โรแกนที่ยืนอยู่ที่ท้ายเรือ,พอเขาได้ยินเสียงของเจสันเขาก็ค่อยๆถอนดาบฟันวิญญาณของเขากลับมาพร้อมกับดวงตาที่ดุร้าย

 

“ เอาล่ะ,ปล่อยพวกเขาให้ฉันจัดการเอง!”

 

เสียงอันแผ่วเบาได้ดังเข้ามาในหูของเจสัน,พร้อมกับร่างของโรแกนที่ได้พุ่งผ่านเขาไปแล้วไปยืนอยู่ที่หัวเรือ

 

“ นี่เป็นส่วนสุดท้ายแล้วใช่มั้ย?”

 

ตราบใดที่พวกเขาสามารถแล่นเรือผ่านกองกำลังเหล่านี้ไปได้,พวกเขาก็จะประสบความสำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ!

 

“ ขอเวลาฉันแค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น!”

 

โรแกนได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา,เขาได้ยืนอยู่บนหัวเรือพร้อมกับจับไปที่ดาบฟันวิญญาณในมือของเขา

 

ห่างออกไปสี่พันห้าร้อยเมตร,บนหนึ่งในเรือรบหลายสิบลำนั้นที่ใจกลางของกองเรือรบ

 

ใบหน้าของนาวาเอกคนหนึ่งได้มีเหงื่อไหลออกมาและเขาได้มองไปที่หอยทากสื่อสารของเขาอย่างกังวล

 

“ นี่ฉันพลเรือโทโนอาห์พูด!”

 

เมื่อเขาพบเรือไม้ที่กำลังแล่นมาอย่างรวดเร็วจนเกือบจะแยกทะเลออกเป็นสองส่วน,นาวาเอกนั้นก็ได้โทรไปที่กองกำลังหลักและคนที่รับสายนั้นก็คือพลเรือโทโนอาห์

 

ข่าวสารนั้นได้แพร่กระจายมาถึงพวกเขาแล้ว,โดยกล่าวว่าชายบนเรือไม้ลำนั้นสามารถสู้กับพลเรือเอกและหนีออกมาจากการปิดล้อมที่ไม่สามารถผ่านได้รอบเกาะบราเทอริลล่าได้

 

เขาไม่ใช่คนโง่,เขารู้ว่ามันหมายความว่าอะไร

 

“ พวกนั้นแข็งแกร่งเกินไป!”

 

ในตอนที่เขาได้ยินข่าวนี่,นาวาเอกนั้นถึงกับสั่นเทาจากนั้นเขาก็ได้โทรไปที่กองกำลังหลัก

 

ในตอนนี้,เขาได้ยินเสียงดังออกมาจากหอยทากสื่อสารแล้ว,และมันก็ทำให้เขารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด

 

นาวาเอกไม่มั่นใจว่าจะเขาสามารถหยุดเขาเอาไว้ได้ด้วยกองกำลังของเขา

 

นาวาเอกไม่คิดที่จะทำสิ่งที่โง่เง่าและถูกตำหนิ

 

แม้ว่ามันจะมีโอกาสเพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์เขาก็ลังเลที่จะลอง

 

“ ฟังคำสั่งของฉัน,แล้วเตรียมพร้อมยิง!”

 

เสียงอันสง่าผ่าเผยได้ดังออกมาจากหอยทากสื่อสารของโนอาห์อีกครั้ง

 

“รับทราบครับ!”

 

นาวาเอกนั้นได้สั่งให้กองเรือของเขาเตรียมพร้อมในทันที

 

ในช่วงเวลานี้เรือรบเกือบยี่สิบลำได้แล่นไปมาพร้อมกับปืนใหญ่สีดำที่ได้มุ่งเป้าไปที่รูทดราก้อน

 

“ เรือรบหมายเลข 1 ประจำตำแหน่ง!”

 

“ เรือรบหมายเลข 4 ประจำตำแหน่ง!”

 

“ เรือรบหมายเลข 5 พร้อมแล้ว!”

 

เสียงตะโกนดังขึ้นมา,นาวาเอกคนนั้นดูโล่งใจ