S.P.P บทที่ 100: การเก็บเกี่ยว!

 

โรแกนนั้นกำลังอยู่ในครัวพร้อมกับถือมีดทำครัว“ ชึค! ชึค! ชึค!” เขากำลังหั่นมันฝรั่งทีละชิ้นเป็นชิ้นๆจากนั้นเขาก็ได้เอาส่วนผสมทั้งหมดมารวมกันในหม้อแล้วก็ยิ้มออกมา

 

“ ชายคนนี้กับแมวตัวน้อยนี้เป็นคนที่ใจร้อนจริงๆ”

 

เขาได้ส่ายหัวแล้วหัวเราะออกมา,ความร้อนอันมีเสน่ห์ได้แผ่ออกมาจากหม้อพร้อมกับส่งกลิ่นหอมออกมา

 

มองไปที่ห้องครัวมีจานหลายใบที่เรียงรายกันเป็นแถว,เขานั้นกำลังทำอาหารอย่างรวดเร็ว

 

ด้วยทักษะของเทพเจ้าแห่งอาหาร,การทำอาหารจึงเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุดสำหรับเขา

 

เขาเช็ดได้มือของเขาแล้วเทอาหารใส่จานแล้วนำออกมาเสิร์ฟ

 

“ นี่อาหารของแกเจ้าแมวน้อยจอมโลภ”

 

โรแกนได้วางอาหารลงบนโต๊ะสี่เหลี่ยมบนดาดฟ้าในขณะที่เขากำลังหัวเราะ

 

เจสัน,เจ้านายตัวน้อยและรูจแต่ละคนนั่งกันคนละมุมเมื่อเห็นว่าอาหารกำลังมาเสิร์ฟน้ำลายของเจสันก็ได้ไหลออกมาและลูกแมวตัวน้อยก็ได้เหยียดกรงเล็บออกมาและคว้าอาหารเข้ามาหา

 

“เพี้ยะ!”

 

กรงเล็บของเธอได้ถูกหยุดโดยโรแกนซึ่งทำให้แมวน้อยกรีดร้องออกมาอย่างดุร้ายมาที่เขา

 

“ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้กินในตอนนี้,เราต้องรอกินพร้อมกัน!”

 

เขาได้เข้าไปในครัวอีกครั้งและเขาก็ได้นำอาหารอย่างอื่นมาเสิร์ฟ

 

ในไม่ช้าจานอาหารอันประณีตก็ได้ถูกเสิร์ฟและในพริบตาทั้งโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหาร

 

ประมาณห้านาทีต่อมา,โรแกนก็ได้หยิบสาเกออกมาจากในห้องโดยสารจากนั้นเขาก็นั่งลงแล้วรอยยิ้ม

 

“ หลังจากวิกฤติทั้งหมดได้ผ่านพ้นไป,ในตอนนี้เราสามารถกินอาหารที่ดีที่สุดกันได้ซะที!”

 

โรแกนได้พูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

 

เขาเห็นดวงตาที่ดูผ่อนคลายของทุกคน

 

“ เฮ้,กัปตันคุณทำอาหารได้อร่อยจริงๆ,แต่มันน้อยเกินไป!”

 

เจสันได้จ้องมองไปที่จานบนโต๊ะด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโลภ

 

อาหารเหล่านี้นั้นเต็มไปด้วยสีสัน,กลิ่นหอมและรสชาติที่น่าดึงดูด,พวกเขานั้นอดไม่ได้ที่จะต้องกลืนน้ำลาย

 

โรแกนนั้นขี้เกียจเกินกว่าที่จะพูดกับเจสัน,เขาไม่สามารถทำอาหารในปริมาณของเขาได้มันใช่ค่าใช้จ่ายมากเกินไป

 

“ พี่สะใภ้คุณคงลำบากมามากในตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว!”

 

ท่าทางของโรแกนนั้นดูสงบมาก

 

เขาเคารพผู้หญิงตรงหน้าเขามาก,ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่จะกล้าหาญแบบเธอ

 

“ ฉันควรจะขอบคุณเธอมากกว่า”

 

รูจได้กล่าวออกมาอย่างจริงจัง

 

เขานั้นยอมถูกทหารเรือล้อมรอบเอาไว้เพื่อช่วยชีวิตเธอ

 

แถมลูกเรือของเรือลำนี้นั้นก็มีเพียงสองคนเป็นชายคนหนึ่งและแมวตัวหนึ่ง!

 

ความจริงในเรื่องนี้ทำให้รูจไม่สามารถเชื่อได้ว่าจนถึงตอนนี้เธอได้มานั่งอยู่ที่นี่จริงๆหรือเป็นแค่ความฝัน

 

“ กินได้รึยัง?”

 

ในเวลานี้เจสันกัดฟันของเขาแน่น,มันทำให้ใบหน้าของโรแกนย่นลงเล็กน้อย

 

เจ้านักชิมคนนี้!

 

“ กินได้!”

 

เมื่อมองไปที่ดวงตาของเจสันและแมวตัวน้อย,โรแกนนั้นไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมให้พวกเขากิน

 

โรแกนได้ยิ้มกว้างและโต๊ะก็ได้สั่นไหวอย่างรวดเร็ว

 

โรแกนได้มองไปที่เจสันและเจ้านายตัวน้อยอย่างเงียบๆแล้วหัวเราะออกมา

 

“ ขอบคุณเจสัน,เจ้านายตัวน้อย!”

 

“ขอบคุณพวกนายมากจริงๆ!”

 

หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากทั้งสอง,โอกาสในการช่วยเหลือรูจนั้นคงจะน้อยลงไปมาก

 

ในภารกิจช่วยเหลือในครั้งนี้,บทบาทของทั้งสองนั้นสำคัญมาก

 

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้,ตั้งแต่ตึงเครียดจนถึงผ่อนคลายอาจกล่าวได้ว่าทุกคนนั้นเคร่งเครียดมาก แต่โชคดีที่ในที่สุดพวกเขาก็ประสบความสำเร็จ

 

โรแกนไม่ได้พูดออกมาทั้งหมดและเก็บมันเอาไว้ในใจของเขา

 

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้วรูจก็ได้มาพร้อมกับแมวตัวน้อย,และเธอก็ได้หันกลับมาบนเรือแล้วก็เดินมาดมต้นส้มที่เจสันปลูกไว้

 

เมื่อมองที่ใบหน้าของทุกคนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ผ่อนคลาย,โรแกนก็ได้ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

 

เขาชอบชีวิตแบบนี้จริงๆ

 

มันยอดเยี่ยมจริงๆ,นั่งรับลมทะเล,กินอาหารอร่อยๆ,ร้องเพลงและอยู่พร้อมหน้ากัน

 

ในเวลานี้,โรแกนไม่ได้คิดเกี่ยวกับกองทัพเรือหรือขุมอำนาจใดๆแต่ก็มีความสุขได้เพียงชั่วครู่เท่านั้น

 

รูทดราก้อนนั้นได้เคลื่อนไหวอย่างช้าๆในทะเลพร้อมกับโยกไปมาตามสายลมพร้อมกับคลื่นที่ซัดเข้ามาจนทำให้เกิดรอยขีดข่วนบนตัวเรือ

 

โรแกนได้ยืนอยู่บนหัวเรือแล้วไปมองที่ท้องทะเลตรงหน้าด้วยรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขา

 

เขาได้แล่นเรือออกมาจากน่านน้ำใกล้ๆเกาะบราเทอริลล่ามาแล้ว,เขานั้นไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการตามหาตัวเขาของพวกกองทัพเรืออีกต่อไป

 

กองกำลังทหารเรือในเซาธ์บลูในช่วงเวลานี้นั้นมีอยู่น้อยมาก

 

สังเกตได้จากในตอนที่พวกเขานั้นได้ออกห่างจากสถานที่ต่อสู้มาห้าถึงหกชั่วโมงแล้วแต่ระหว่างทางพวกเขายังไม่พบเรือรบของกองทัพเรือเลยแม้แต่น้อย

 

ทหารเรือนั้นมีอยู่มากมายมหาศาลแต่ยกเว้นในแกรนด์ไลน์ที่มีโจรสลัดอยู่อย่างหนาแน่น,ในบรรดาทะเลทั้งสี่นั้นจะมีเรือสินค้ามากกว่าหนึ่งลำ

 

หลังจากทุกอย่างสงบลง,โรแกนก็ได้เริ่มตรวจสอบการเก็บเกี่ยวของเขาในครั้งนี้

 

หลังจากได้เข้ามาดูระบบ,ใบหน้าของเขาก็ได้ปรากฏร้อยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

 

เมื่อเปรียบเทียบกับความล้มเหลวในตอนของดราก้อนนั้น,การเก็บเกี่ยวในครั้งนี้อาจกล่าวได้ว่าเป็นอะไรที่มหาศาลมาก

 

“ เอาชนะคิซารุ,ได้รับ 120 ล้านเหรียญครอบครอง!”

 

“ เอาชนะพลเรือโท 5 คน,ได้รับ 85 ล้านเหรียญครอบครอง!”

 

“ เอาชนะทหารเรือ 3628 คน,ได้รับ 35 ล้านเหรียญครอบครอง!”

 

“ รวมทั้งหมดแล้วได้รับมาทั้งสิ้น 240 ล้านเหรียญครอบครอง!”

 

เมื่อเห็นเหรียญครอบครองที่มีอยู่อย่างมหาศาล,ใบหน้าของโรแกนก็ได้ปรากฏร้อยยิ้มกว้างออกมาแต่เขาก็ไม่ได้ตื่นเต้นอย่างที่คิด

 

อาจกล่าวได้ว่าเหรียญเหล่านี้นั้นเพียงพอที่จะให้เขาแลกเปลี่ยนกับทักษะและความสามารถที่ดีๆได้

 

ตัวอย่างเช่นเขาอาจจะแลกเปลี่ยนมันกับเนตรวงแหวนของอุจิวะ อิทาจิได้,หรือจักระของเขา,วิชานินจาและอื่น ๆ

 

แต่หลังจากที่เขาเห็นคุณลักษณะของปู่ยามะนั้นเขาก็รู้สึกจนปัญญา

 

“ มันก็แข็งแกร่งนะแต่….”

 

เขาพูดไม่ออก

 

“ ดาบฟันวิญญาณริวจินจักกะ,ราคา 130 ล้าน!,หมายเหตุ: จำเป็นต้องเป็นยมทูตเพื่อใช้งาน!”

 

“วิถีทำลายที่ 96-อิทโทคะโซ,ราคา 60 ล้านเหรียญ! หมายเหตุ: จำเป็นต้องเป็นยมทูตเพื่อใช้งาน!”

 

“วิถีพันธนการที่ 81-ดันคู,หมายเหตุ: จำเป็นต้องเป็นยมทูตเพื่อใช้งาน”

 

“ …”

 

ปู่ยามะนั้นมีทักษะที่ดีมากมายและพวกมันก็ทรงพลังมาก,พวกมันนั้นอยู่เหนือความจริงไปแล้ว,แต่มันทำให้โรแกนรู้สึกหมดหวังเพราะทุกอย่างนั้นต้องเป็นยมทูตก่อนถึงจะใช้ได้,มันทำให้เขาอยู่ในตำแหน่งที่อึดอัดและเขาก็ต้องการฆ่าตัวตายด้วยการเอาหัวของเขาโขกใส่เต้าหู้

 

“ มีเพียงแค่ก้าวพริบตาเท่านั้นที่คุณสามารถแลกได้”

 

ร่างวิญญาณของยมทูตนั้นมันดีมาก,มันสามารถระงับจิตวิญญาณของมนุษย์ได้ไม่ว่าจะแข็งแกร่งหรือไม่ทุกอย่างนั้นขึ้นอยู่กับระดับของแรงดันวิญญาณ

 

แถมพวกเขายังมีความสามารถพิเศษที่หลากหลายอย่างความสามารถในการยืนอยู่บนท้องฟ้า

 

ยิ่งไปกว่านั้นหากไม่มีน้ำหนักตัวเขาจะเคลื่อนไหวได้เร็วขึ้น

 

แต่น่าเสียดายที่โรแกนไม่มีสิ่งนั้น! สิ่งเหล่านี้นั้นคือสิ่งที่ยมทูตเท่านั้นถึงจะสามารถใช้ได้!