S.P.P บทที่ 103: ภูเขาของพระเจ้า!

 

จากนั้นพวกเขาก็ได้เห็นฉากที่น่าประทับใจ

 

กระดาษสีขาวที่เหมือนกับหนังสือพิมพ์ขนาดเล็ก,ไม่รู้ว่ามีนกนางนวลอยู่กี่ตัวที่กำลังกระพือปีกบินอยู่เหนือทะเลและได้เข้ามาในเมืองนี้

 

หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งได้หล่นลงมาหลังจากนั้นอีกแผ่นก็ได้ตกลงมาจากท้องฟ้าเหมือนหิมะกระดาษสีขาว

 

มีนกนางนวลจำนวนมากที่กำลังบินผ่านเกาะมันได้ทิ้งแผ่นกระดาษลงมาตลอดทาง,เป้าหมายของพวกมันนั้นชัดเจนมากตราบใดที่มีสัญญาณของมนุษย์พวกมันก็จะเปิดเท้าของพวกมัน

 

“ นี่มันอะไรกัน?”

 

ใบหน้าของเจสันนั้นได้ถูกวางด้วยหนังสือพิมพ์,เขาได้พึมพำออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจและพลิกกระดาษขึ้นมาดู

 

แต่สิ่งที่เขาเห็นนั้นมันทำให้เขาตกใจ

 

“ รูปนี้เหมือนฉันเลย?”

 

เมื่อโรแกนได้ยินประโยคนี้เขาก็ได้หันกลับไปมอง,ดวงตาของเขาได้หดแคบลงและเขาก็ได้พูดอย่างจริงจังออกมาว่า “ นายคือคนบนรูปเจสัน”

 

เจสันได้มองดูอย่างระมัดระวังอีกทีพร้อมกับใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “ นี่..นี่ฉันจริงเหรอ?”

 

“ ต้องการตัว,จอมทำลายล้างเจสัน,ค่าหัว 110 ล้าน,จับเป็นหรือจับตาย,อันตรายเป็นอย่างยิ่ง!”

 

เมื่อมองไปที่ค่าหัวของเขา,เจสันก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

 

“ นี่กองทัพเรือตั้งค่าหัวฉันจริงๆงั้นหรอ?”

 

“ ใช่,ฉันไม่รู้ว่าควรจะแสดงความยินดีกับนายหรือปลอบนายดี” โรแกนได้ส่ายหัวของเขา

 

ในเวลานี้เขาชำเลืองมองและจับไปที่ใบประกาศจับอีกใบที่ลอยอยู่บนฟ้า

 

“โอ้?,ของฉันก็มีงั้นหรอ”

 

รอยยิ้มได้ปรากฏขึ้นมาที่มุมปากของเขา,โรแกนไม่ได้เอะอะอะไรออกมา

 

มันจะเป็นเรื่องแปลกถ้าพวกเขาไม่ตั้งค่าหัวเจสัน,อย่างไรก็ตามเขาคิดว่ากองทัพเรือจะยังคงซ่อนตัวตนของเขาต่อไปแต่ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะเปิดเผยออกมาอย่างงี้

 

แต่ค่าหัวบนใบประกาศจับมันทำให้รูม่านตาของเขาต้องหดตัวลง

 

“โรแกนค่าหัว150 ล้าน!”

 

“ พวกเขาตั้งค่าหัวฉันด้วย”

 

รูจได้ถือใบประกาศจับด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

“ ไม่น้อยเลยนะเนี่ย,ตั้ง 50 ล้าน”

 

เธอไม่ได้รู้สึกกังวลอะไรเลย,เธอนั้นดูเยือกเย็นกว่าเจสันและเธอก็ได้ยิ้มออกมา

 

โรแกนขมวดคิ้วและเปรียบเทียบค่าหัวของคนอื่นๆ,เขารู้สึกว่ามีบางสิ่งแปลกๆ

 

ตามความเป็นจริงจำนวนของทหารเรือระดับสูงที่ถูกเขาจัดการนั้นมีเยอะมาก,และค่าหัวของเขาก็ควรจะมากกว่านี้

 

“ กองทัพเรือเจออะไรเข้างั้นหรอ?”

 

ดวงตาของโรแกนได้หดแคบลงพร้อมกับความรู้สึกหนักใจ

 

‘กองทัพเรือนี้ยากที่จะจัดการจริงๆ’

 

ไม่ใช่ 200 ล้าน,และไม่ใช่ 300 ล้านเขาดีใจที่ค่าหัวของเขาไม่ใช่จำนวนดังกล่าวและมันก็ยอดเยี่ยมมาก!

 

“ กัปตันเราต้องรีบหาที่พักซะแล้ว,ไม่งั้นละก็พอเราเข้าไปในเมืองมันก็คงจะเหมือนกับการมองหาความตายด้วยตัวของเราเอง!”

 

เจสันได้เกาหัวแล้วพูดออกมาอย่างโล่งอก

 

“ นายกลัวกองทัพเรือจับรึไง?”

 

โรแกนได้ถามและหัวเราะออกมา

 

“ไม่ได้กลัว,พลเรือตรีฉันก็ยังจัดการมาแล้ว,ฉันไม่เคยกลัวหรอกแค่รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย”

 

เจสันได้กล่าวออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดง,มันทำให้โรแกนหัวเราะออกมาจนน้ำตาไหล

 

ดูเหมือนว่าเจสันกำลังจะพูดอธิบายออกมาอีกครั้ง

 

“ กัปตันจริงๆถ้าคุณไม่มาละก็ปานนี้ไอพลเรือตรีคุซันนั้นถูกการโจมตีของฉันจัดการไปแล้ว,และเขาก็ไม่ได้มีโอกาสที่อยู่ตรงหน้าฉันด้วยซ้ำ”

 

โรแกนได้ส่ายหัวแล้วพูดออกมาว่า“ ฉันเห็นนายยังถูกแช่แข็งเป็นประติมากรรมน้ำแข็งอยู่เลย”

 

เจสันได้ส่ายหน้าไปมาและพยายามพูดอะไรบางอย่าง,แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

 

“ แต่นายไม่จำเป็นต้องรู้สึกหดหู่ไป,ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ใช้พลังผลปีศาจสายโรเกียมันเป็นเรื่องยากที่นายจะจัดการกับเขาโดยที่ไม่ทีฮาคิ”

 

“ เขามีภูมิคุ้มกันต่อการโจมตีทางกายภาพแบบนาย”

 

โรแกนได้ปลอบใจเขาอีกครั้ง

 

“ ภูมิคุ้มกันต่อการโจมตีทางกายภาพงั้นหรอ?,ฉันเพิ่งพูดว่าฉันโจมตีเขาไปหลายครั้งเขาเป็นเหมือนกับเนินเขาแล้วก็เขาถูกฉันทำลาย,แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เป็นไรเลย”

 

เจสันได้พยักหน้าพร้อมกับคิดออกมาอย่างรอบคอบ

 

“ แล้วฮาคิมันคืออะไร?,ดูเหมือนฉันจะเคยได้ยินมาก่อน”

 

เขาพับใบประกาศจับในมือของเขาเข้าหากันแล้วพวกเขาก็ได้เดินเข้าไปในเมือง

 

โครงสร้างของเกาะนี้นั้นเรียบง่ายมากมันอยู่ใกล้ชายฝั่งและถนนนั้นก็อยู่ในป่า,เดินผ่านถนนไปเรื่อยๆก็จะเจอเมืองที่ด้านหลังของเมืองก็เป็นทิวเขา,เทือกเขาเล็กๆแห่งนี้ดูเหมือนจะถูกแบ่งออกเป็นชั้นๆและมีแรงกดดันจากสวรรค์

 

พวกเขาได้เข้าไปในเมืองอย่างรวดเร็วและเดินเข้าไปในฝูงชน,เนื่องจากทักษะการปลอมตัวของเขาจึงไม่มีใครจำเขาได้

 

เจสันนั้นได้กลายเป็นชายร่างสูงที่มีหนวดเคราด้วยฝีมือของโรแกน,พวกเขาได้เดินไปที่นั่นด้วยความเร่งรีบทุกคนต่างก็เดินไปตามถนน,รูจได้กลายเป็นผู้หญิงอ้วนที่มีรูปร่างหนาขึ้นมาเกือบสามเท่าและใบหน้าของเธอก็ดูน่าเกลียดมาก,ส่วนโรแกนนั้นก็เรียบง่ายมากเขาได้เพิ่มหนวดเคราขึ้นมาในตอนนี้เขาได้กลายเป็นชายร่างสูงที่หล่อเหลาและมีอายุประมาณ 26 ปี

 

คนกลุ่มนี้กำลังเดินอยู่บนถนนด้วยที่ไม่มีใครสามารถจำพวกเขาได้เลย

 

หลังจากที่ได้ไล่ถามมาดวงตาของโรแกนก็ได้กระพริบอยู่สองสามครั้ง,เกี่ยวกับตำนานของนกยักษ์บนเกาะนี้นั้นอยู่ที่ด้านหลังเมืองท่ามกลางเนินเขามันมีคนน้อยมากที่คิดจะเข้าไป

 

ท่ามกลางภูเขาเหล่านี้นั้นมันเป็นสวรรค์ของนกยักษ์เหล่านั้น,จากที่ได้ฟังชายแก่คนหนึ่งที่กำลังเล่นหมากรุกอยู่บนถนนนั้น เขาบอกว่าหลังจากที่นกยักษ์กางปีกออกมานั้นมันจะมีความกว้างเกือบ 30 เมตรหรือมากกว่านั้น,มันบินขึ้นไปบนท้องฟ้าได้อย่างมีประสิทธิภาพด้วยขนาดของมันมันสามารถบดบังดวงอาทิตย์ได้เลยทีเดียว,ทุกคนต่างก็ซ่อนตัวเมื่อเห็นมันมันนั้นดุร้ายมาก

 

เนื่องจากนกนั้นอยู่ในภูเขาเหล่านั้นจนเป็นบ้านของพวกมันไปแล้ว,มันทำให้สัตว์ป่าทุกชนิดที่อยู่ที่นั่นอันตรายมาก

 

“ นกนั้นถูกเรียกว่าทีโตเรีย,ทีโตเรียนั้นอาศัยอยู่บนเกาะของเราชื่อของมันหมายถึงภูเขาของพระเจ้า,และมันก็หมายถึงสิ่งที่ไม่รู้จักด้วย”

 

“ ทุกอย่างเกี่ยวกับพระเจ้านั้นคนธรรมดาทั่วไปไม่ต้องการที่จะยุ่ง,ดังนั้นหลายปีที่ผ่านมาจึงไม่มีใครใส่ใจพวกมันมาก,และเราก็ได้ห้ามชาวบ้านไม่ให้ขึ้นไปบนภูเขานั้น”

 

“ เพราะมันอันตรายเกินไป!”

 

ชายแก่คนนั้นได้ถอนหายใจออกมา

 

โรแกนได้มองไปที่ชายแก่แล้วยิ้มออกมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณแล้วมองไปที่ภูเขานั้น

 

“ กัปตัน,พวกเราจะขึ้นไปบนภูเขานั้นเพื่อจับนกจริงๆงั้นหรอ?”

 

เจสันรู้สึกหดหู่เล็กน้อยเพราะเขาก็ได้ฟังเรื่องที่ช่ยแก่เล่าให้ฟังเหมือนกัน

 

ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่เคยเห็นนกที่มีปีกที่ยาวเกือบสามสิบเมตร,มนุษย์นั้นมีความกลัวต่อสิ่งมีที่ไม่รู้จักเสมอ

 

“ ใช่,ถ้าเราต้องการไปที่แกรนด์ไลน์เราก็ต้องจับนกยักษ์นั้นมา”

 

โรแกนได้พยักหน้า

 

ใบหน้าของเขานั้นดูไม่แยแสต่อสิ่งใดและเขาก็มั่นใจในทักษะของนกฟินิกซ์เพลิงขาวมาก

 

ได้มีกลุ่มเล็กๆเดินขึ้นเขาไปก่อนหน้านี้แล้ว,ดังนั้นพวกเขาจึงพักผ่อนด้วยการอยู่ในเมืองและเดินไปตามถนน

 

ในขณะเดียวกันก็ได้มีสายตาที่เย็นชาคู่หนึ่งกำลังจับตาดูพวกเขาอยู่

 

“ กำลังเฝ้าดูเป้าหมายอย่างใกล้ชิดอยู่ใช่ไหม?”

 

หอยทากสื่อสารได้ส่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบาผ่านเสื้อของร่างนั้น

 

“ ฉันจะไม่แพ้พวกเขา”

 

ร่างนั้นได้กล่าวออกมา

 

“ ติดตามพวกเขาไปและรายงานทุกอย่างในทันที”

 

“ แมวนั่น”

 

“ ไม่ผิดอย่างแน่นอน!”