S.P.P บทที่ 109: ฟีนิกซ์ทมิฬ!!

 

“!”

 

ท้องฟ้าที่ว่างเปล่าในตอนนี้ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยระลอกบางอย่างเนื่องจากแสงในดวงตาของโรแกน

 

“ก๊าซซซ!”

 

นกยักษ์เมื่อเห็นดวงตาสีแดงเลือดของโรแกนมันก็สั่นสะท้านและส่งเสียงร้องออกมา,ดวงตาสีแดงเลือดคู่นี้นั้นได้ขยายตัวอย่างต่อเนื่องในดวงตาของมัน,ในทันใดนั้นเองดวงตาของนกยักษ์ก็ได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดง

 

โทโมเอะสีดำขนาดใหญ่ก็ได้ปรากฏขึ้นมาในดวงตาสีแดงเลือดและกำลังหมุนอยู่อย่างช้าๆเหมือนวังวนที่กำลังดึงดูดจิตใจของผู้ที่พบเห็น

 

“ ฉันคือนายของแก,แกเป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน,ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่เกิดและชื่อของแกก็คือฟีนิกซ์ทมิฬ,แกต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉัน”

 

น้ำเสียงที่ลึกลับได้ดังก้องอยู่ในใจของทีโตเรียอยู่ตลอดเวลามันได้ปลูกฝังความคิดบางอย่างซ้ำแล้วซ้ำอีก,โทโมเอะสีดำได้หมุนไปเรื่อยๆและความรู้สึกนึกคิดในการต่อต้านของทีโตเรียก็เริ่มจางหายไปพร้อมกับจิตใต้สำนึกที่เปลี่ยนไป

 

“ว๊ากกก!”

 

เสียงของมันไม่ได้ดุร้ายอีกต่อไป

“ฮู!”

 

เมื่อมองไปที่มันโรแกนก็ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก,เพราะในตอนนี้ทีโตเรียซึ่งเคยเกือบจะฉีกเขาทิ้งเป็นชิ้นๆนั้นมันได้สงบลงแล้ว

 

หน้าผากของเขานั้นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ,เทคนิคการควบคุมนกนั้นง่ายมากแต่มันก็ขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งด้านจิตใจของเขาซึ่งมันอ่อนแอกว่าความแข็งแกร่งของร่างกายของเขาซะอีก

 

ทีโตเรียมีความยาวประมาณ 100 เมตร,และมีพลังที่มากกว่านกทั่วไปมันจึงกินพลังจิตใจของเขามาก

 

“ ฟีนิกซ์ทมิฬ?”

 

โรแกนได้ตะโกนชื่อที่เขาตั้งให้มันขึ้นมาเพื่อเช็คว่าเขาทำสำเร็จหรือไม่

 

“!”

 

ทีโตเรียได้กระพรือปีกของมันอย่างรวดเร็วพร้อมกับกรงเล็บอันแหลมคมของมัน,แรงลมนั้นได้พัดผ่านเข้ามาในทันที

 

รูม่านตาของโรแกนได้หดตัวลง,และเขาก็กำลังจะหลบ,แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาตกใจเมื่อพบว่าเขาหลบไม่พ้น

 

แม้กล้ามเนื้อของเขาจะตอบสนองและเตรียมพร้อมมาแล้ว,แต่นกยักษ์นั้นก็ได้มาถึงตรงหน้าของเขาแล้ว

 

“ จบสิ้นแล้ว,มันเร็วเกินไป!”

 

พลังที่สร้างขึ้นมาจากปีกของทีโตเรียนั้นแข็งแกร่งเกินไปและเร็วเกินจินตนาการของเขาไปมาก

 

“กัปตัน!”

 

ในป่า,เมื่อเขาเห็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของทีโตเรียสีหน้าของเจสันก็เปลี่ยนไปทันที

 

อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปสองวินาที,กรงเล็บดำที่แหลมคมและเปล่งประกายก็ได้หยุดลงบนไหล่ของโรแกน,ทันใดนั้นมันก็สัมผัสมาอย่างแผ่วเบาแต่กลับรวดเร็วเป็นอย่างมาก

 

เมื่อร่างของเขาถูกนกยักษ์สัมผัสเข้าร่างของเขาก็ได้ลอยกระเด็นออกไปในทันทีและชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ข้างหลังเขาอย่างรุนแรง

 

“!”

 

ใบไม้ได้กระจัดกระจายลงมา,ร่างกายของโรแกนนั้นถูกฝังเข้าไปในต้นไม้

 

“ อ้า,เจ็บจริงๆ!”

 

แต่ในตอนนั้นเองโรแกนก็ได้สังเกตเห็นการแสดงออกของทีโตเรีย

 

มันเต็มไปด้วยความคาดหวัง,ขอโทษ,และคิดถึง

 

“สำเร็จงั้นหรอ?”

 

มันต้องการที่จะยื่นกรงเล็บของมันออกมาแต่มันกลัวก็ว่ามันจะไปทำร้ายเขาเข้า,มันได้ถอนปีกของมันกลับมาระมัดระวังพร้อมกับความหลงใหลที่อยู่ในแววตาของมันที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนบนใบหน้าของนกยักษ์นี้

 

เพียงแค่พริบตาเดียว,โรแกนก็เข้าใจในทันที

 

“ มันต้องการมายืนอยู่บนไหล่ของฉัน,แต่มันไม่ได้ตระหนักเลยว่าตัวมันใหญ่เกินไปที่จะมายืนอยู่บนไหล่ของฉัน”

 

เขาได้ลูบไหล่ที่ปวดของเขา,โรแกนรู้ว่าสิ่งนี้เป็นผลมาจากความทรงจำของทีโตเรียจากความสามารถของเนตรวงแหวนและราชาแห่งวิหค

 

ความทรงจำนั้นมันเต็มไปด้วยจินตนาการของเขาเอง,แม้ว่ามันจะง่ายมากแต่ก็เพียงพอที่จะล้างสมองนกนี้

 

“กัปตัน!”

 

ในตอนนี้เจสัน,รูจและเจ้านายตัวน้อยได้วิ่งเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าโรแกนแล้วตะโกนออกมาด้วยความกลัว

 

“ฉันสบายดี!”

 

ร่างของเจสันได้มายืนอยู่ตรงหน้าโรแกนในทันทีพร้อมกับมองไปที่นกยักษ์

 

“ว้ากกก!”

 

เมื่อเห็นจุดเล็กๆสามจุดที่โผล่ขึ้นมาอย่างฉับพลัน,ทีโตเรียที่มีที่ดวงตาที่อ่อนโยนของโรแกน,ก็ได้เปลี่ยนกลายเป็นดุร้ายพร้อมกับกรงเล็บที่ผุดออกมา

 

“อันตราย!”

 

เจสันได้ตะโกนออกมาพร้อมกับกำหมัดของเขาแน่น,และเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

 

ร่างของเขานั้นเมื่อเทียบกับทีโตเรียนั้นมันดูเล็กและตลกมาก

 

โรแกนได้ผลักเจสันออกแล้วส่ายหัวพร้อมกับพูดออกมาว่า “ ไม่ต้องกังวล,มันอยู่ภายใต้การควบคุมของฉันแล้ว”

 

“อะไรนะ?”

 

เจสันนั้นตกตะลึงมาก

 

“ ฟีนิกซ์ทมิฬ!”

 

โรแกนนั้นไม่ได้อธิบายอะไรออกมา,เพียงแค่เงยหน้าขึ้นไปและตะโกนไปยังทีโตเรียที่กำลังบินอยู่บนท้องฟ้า

 

“ว้ากกกก!”

 

ทีโตเรียได้ส่งเสียงออกมาราวกับว่ามันกำลังพูดคุยกับเขาอยู่

 

เมื่อเห็นฉากนี้ใบหน้าของเจสันและรูจก็ได้ซีดลงในทันที

 

“ว้ากกกก!”

 

ในเวลานี้,ทีโตเรียหลายตัวบนท้องฟ้านั้นดูเหมือนจะเห็นฉากนี้เช่นกัน,พวกมันได้กระพริบตามองมาแต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีพวกมันก็ได้มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของโรแกนและคนอื่นๆ,ร่างอันใหญ่โตของพวกมันนั้นได้ปกคลุมท้องฟ้าในพริบตา

 

“ว้ากกกก!”

 

ฟีนิกซ์ทมิฬนั้นได้มองย้อนกลับไปอย่างรวดเร็วและส่งเสียงร้องออกมาอย่างรุนแรงไปที่ทีโตเรียตัวอื่นๆ

 

ในไม่ช้ามันก็ได้เกิดฉากการสนทนาระหว่างเหล่านกยักษ์,ประมาณหนึ่งลมหายใจต่อมาทีโตเรียตัวเล็กๆพวกนั้นก็ได้บินออกห่างไปจากฟีนิกซ์ทมิฬอย่างอ่อนโยน

 

“ ฟินิกซ์ทมิฬฉันต้องการความช่วยเหลือจากนาย”

 

ฟีนิกซ์ทมิฬดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของโรแกนมันได้ผงกหัวอันใหญ่โตของมันในทันที

 

รอยยิ้มได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา,โรแกนได้หันกลับไปพูดกับเจสันและแมวของเขาอีกครั้งว่า

 

“ ขึ้นไปบนร่างของฟีนิกซ์ทมิฬ”

 

การแสดงออกของเจสันและรูจนั้นยังดูตกใจอยู่,พวกเขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าโรแกนที่เดินออกไปและเล่นเพลงแปลกๆด้วยใบไม้นั้นจะทำให้นกยักษ์นี้ฟังคำพูดของเขาได้จริงๆ

 

เมื่อฟีนิกซ์ทมิฬได้ถลาลงมาบนพื้นดิน,พวกเขาก็ได้ปีนขึ้นไปบนตัวของฟีนิกซ์ทมิฬในตอนนั้นเจสันก็ได้ถามคำถามที่ข้างคาใจของเขาขึ้นมา

 

“กัปตัน!,เสียงนั้นคือเสียงของทุกสรรพสิ่งใช่มั้ย?”

 

“ บอกฉันหน่อยสิ!?”

 

เสียงของเจสันนั้นฟังดูตื่นเต้นมาก

 

“เอ๋?”

 

โรแกนนั้นก็งุนงงไปในทันที

 

เสียงของทุกสรรพสิ่งคืออะไรกัน?,นี่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาเล็กน้อยๆของราชาแห่งวิหคและเนตรวงแหวนเท่านั้น

 

“ มันต้องใช่แน่ๆ,ตำนานอย่างโรเจอร์ก็มีมันเหมือนกัน,แถมคุณยังมีสายเลือดของเขาอีกด้วย! มันจะต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ,ด้วยสิ่งนี้คุณเลยสามารถควบคุมนกยักษ์นี้ได้! ”

 

“ ยอดเยี่ยมจริงๆ,นี่คือภูเขาของพระเจ้างั้นสินะ!”

 

ใบหน้าของเจสันนั้นดูตื่นเต้นมาก

 

โรแกนพูดไม่ออกและได้ยื่นมือของเขาออกไป

 

“ นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่เนี่ย!”