S.P.P บทที่ 112: คามเบลท์!!

 

หลังจากได้ยินคำพูดของเจสัน,โรแกนก็ได้มองไปที่ทะเลเบื้องหน้าเขา

 

ดวงตาของเขาก็ได้จริงจังขึ้นมาในทันที,ภายใต้การควบคุมของเจสันรูทดราก้อนก็ได้หยุดแล่นลง

 

“ กัปตัน,คุณจะเอาจริงงั้นหรอ?”

 

เจสันได้ถามออกมา,ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความตึงเครียด

 

มองเผินๆทะเลนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นทะเลธรรมดาที่พวกเขาเคยแล่นมาตลอด,แต่ทุกคนรู้ว่าภายใต้ทะเลอันเงียบสงบนี้มันมีจ้าวทะเลนับไม่ถ้วนอาศัยอยู่

 

ในคามเบลท์นั้น,ไม่มีใครสามารถแล่นเรือได้เนื่องจากมันไม่มีลมที่พัดผ่านเข้ามาในทะเลนี้แถมมันยังมีจ้าวทะเลที่ถือว่าเป็นศัตรูที่อันตรายสำหรับทุกคนบนท้องทะเลอาศัยอยู่อีกด้วย

 

“ ในตอนนี้เรามาถึงขอบของคามเบลท์แล้ว,อีกประมาณ 1 กิโลเมตรเราถึงจะไปถึงคามเบลท์!”

 

เจสันได้กล่าวออกมา

 

โรแกนพยักหน้า,เขารู้สึกว่าผมของเขามันกำลังพลิ้วไหวอยู่เล็กน้อย,มันนับเป็นสายลมที่ดีก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในคามเบลท์

 

“ ยิ่งเราเข้าใกล้คามเบลท์มากเท่าไหร่,สายลมก็ยิ่งลดลง,เรากำลังจะพบกับปัญหาในการแล่นเรือ!”

 

“ แน่นอน,คามเบลท์นั้นเงียบสงบยิ่งกว่าท้องทะเลแถบอื่น,และก็มีเรือจำนวนมากที่หลงเข้ามาในเขตหวงห้ามนี้เพราะพวกเขาไม่สามารถแยกแยะมันได้”

 

เมื่ดได้ยินคำพูดของเจสัน,โรแกนก็ได้พูดออกมาด้วยความมั่นใจว่า

 

“ แล่นเรือต่อไป!”

 

“ กัปตัน,คุณจะเข้าไปในคามเบลท์จริงดิ?”

 

เจสันรู้สึกสงสัยมาก,เขาคิดว่าเขาอธิบายเกี่ยวกับความน่ากลัวของทะเลนี้ชัดเจนมากแล้วนะ

 

“ เจสันไม่ต้องกังวล,เราไม่ได้จะผ่านทะเลนี้”

 

โรแกนได้ยิ้มออกมา

 

“ ไม่ได้ผ่านทะเลนี้,คุณหมายความว่าไง?”

 

เจสันได้ถามออกมา

 

นี้เขาแล่นเรือมาถึงตรงนี้แล้วแต่จะไม่เข้าไปเนี่ยนะ?,กัปตันของเขาคนนี้เริ่มที่จะลึกลับขึ้นเรื่อยๆซะแล้วสิ

 

“หวีดดดดดด!”

 

ทันใดนั้นโรแกนก็ได้ยื่นมือของเขาออกมาแล้วก็เป่ามันอย่างรุนแรง

 

เสียงที่คมชัดนั้นได้ดังขึ้นมาในทันที

 

รูทดราก้อนที่กำลังแล่นอยู่อย่างช้าๆ,ในตอนนี้มันกำลังเข้าใกล้คามเบลท์มากขึ้นเรื่อยๆ

 

ห่างออกไปไม่กี่เมตร,โรแกนและลูกเรือของเขาก็สามารถเห็นเขตทะเลคามเบลท์ที่อยู่เบื้องหน้าของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

 

ถ้าดูจากผิวน้ำทะเลเฉยๆนั้นมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเห็นความแตกต่างของมันกับทะเลแถบอื่น สิ่งเดียวที่พอจะสามารถทำให้แยกแยะความแตกต่างของมันได้ก็คือทะเลนี้นั้นมันไม่มีคลื่น

 

โรแกนได้สังเกตทะเลที่อยู่เบื้องหน้าเขาอย่างระมัดระวัง,ดวงตาของเขานั้นก็ค่อยๆจริงจังขึ้นมา

 

ไกลออกไป,โรแกนนั้นได้เห็นอะไรบางอย่าง,เขารู้ดีว่าสิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความผิดปกติของท้องทะเลและไม่ได้เกิดจากเหตุผลทางภูมิประเทศของมัน,มันเกิดขึ้นมาจากสิ่งมีชีวิตและสิ่งมีชีวิตนั้นก็คือ…

 

“ จ้าวทะเล !!”

 

มันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของร่างกายของมัน,แต่โรแกนนั้นมั่นใจมากว่าต้องเป็นมันแน่ๆ

 

“ มันใหญ่มาก!”

 

มองไกลออกไป,มันมีสีที่แตกต่างจากท้องทะเลอย่างชัดเจน,ขนาดตัวของมันนั้นน่าจะยาวถึง 200 เมตร,ขนาดของมันนั้นสามารถเทียบได้กับภูเขาลูกเล็กๆได้เลยทีเดียว

 

สิ่งมีชีวิตที่ใหญ่ที่สุดที่โรแกนเคยเห็นนั้นก็คือฟีนิกซ์ทมิฬ,ขนาดในตอนที่มันกางปีกออกมานั้นมีขนาดราวๆหนึ่งร้อยเมตร,แต่สัตว์ร้ายที่น่ากลัวตัวนี้ที่กำลังซ่อนตัวอยู่ในเขตทะเลนี้นั้นมันมีขนาดใหญ่เป็นสองเท่าของฟีนิกซ์ทมิฬและนี่คือสิ่งที่โรแกนเห็น

 

“ กัปตัน,ถ้าเรายังอยู่บนเรือต่อไปเราตายแน่,นี้คือจุดประสงค์ที่คุณไปควบคุมนกนั้นมางั้นหรอ?”

 

เจสันได้ถามออกมาอย่างกระวนกระวาย

 

“ ฟีนิกซ์ทมิฬนั้นมีขนาดประมาณ 100 เมตร,คุณจะให้พวกเราขึ้นไปอยู่บนตัวมันแล้วบินผ่านคามเบลท์ไปใช่ไหม?”

 

โรแกนได้ยิ้มออกมา

 

“ แต่กัปตันเราไม่รู้ว่าเราจะต้องเดินทางไกลขนาดไหน,แล้วอีกอย่างนะคุณแน่ใจหรือว่าเราจะสามารถไว้วางใจมันได้?”

 

เจสันถามออกมาอย่างสงสัย

 

“ แน่นอนว่าไม่มีปัญหา”

 

ในตอนที่เขาเผชิญหน้ากับฟีนิกซ์ทมิฬนั้นเขาไม่เพียงแต่ปลูกฝังเจตจำนงของเขาเข้าไป,แต่ยังส่งชิ้นส่วนความทรงจำที่เขาสร้างขึ้นมาเข้าไปในความคิดของฟีนิกซ์ทมิฬอีกด้วย

 

ฟีนิกซ์ทมิฬนั้นมีปีกที่กว้างมากกว่าห้าสิบเมตร,ดวงตาของมันนั้นแหลมคมและเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง,สัตว์นับไม่ถ้วนที่ร้องคำรามอยู่ข้างใต้มันแต่มันก็ไม่เคยสนใจและไม่เคยตื่นตระหนกใดๆ

 

เมื่อไหร่ที่มันกระพือปีกนั้นจะไม่มีอะไรสามารถโจมตีมันได้,และมันก็จะคอยลอบโจมตีศัตรูของมันอย่างดุร้ายและปล่อยให้ศัตรูของมันนั้นกรีดร้องและตายไปอย่างสิ้นหวัง

 

“ คามเบลท์นั้นไม่พอที่จะกดดันฟีนิกซ์ทมิฬได้หรอก!”

 

โรแกนได้ยกมือขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

ทันใดนั้นมีจุดสีดำก็ได้ปรากฏขึ้นมาอย่างเงียบๆ,และมันก็เริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

 

“ว้ากกกก!”

 

ฟีนิกซ์ทมิฬได้ส่งเสียงร้องออกมาอย่างคมชัด,ในพริบตามันก็ได้มาถึงตรงตำแหน่งของพวกเขา

 

ร่างใหญ่ของมันนั้นได้ปกคลุมท้องฟ้า,มันทำให้เจสันรู้สึกตกตะลึง

 

“โอ้พระเจ้า!,ฉันไม่เคยคิดเลยว่ากัปตันของเราจะทำแบบนี้ได้ด้วย!”

 

โรแกนนั้นกำลังมองไปที่นกสีดำตัวใหญ่ที่เข้าใกล้เข้ามาแล้วเขาก็ได้ตะโกนออกมาว่า

 

“ ฟีนิกซ์ทมิฬเอาเรือของพวกเราข้ามคามเบลท์!”

 

การเผชิญหน้ากันระหว่างโรแกนกับฟีนิกซ์ทมิฬนั้นดูเหมือนว่าฟีนิกซ์ทมิฬนั้นจะเข้าใจในสิ่งที่ โรแกนพูดออกมาได้

 

นกยักษ์นั้นพงกหัวของมันและได้ส่งเสียงร้องออกมา

 

“ว้ากกกก!”

 

“ ในตอนที่ยกเรือขึ้นมานั้นฉันคิดว่ามันคงจะไม่มั่นคงเท่าไหร่,ดังนั้นให้เราขึ้นไปอยู่บนหลังของนาย!”

 

“ เจสัน,รูจ,เจ้านายตัวน้อยขึ้นไปบนหลังของฟีนิกซ์ทมิฬ!”

 

ในขณะที่เขาพูดอยู่นั้น,ฟีนิกซ์ทมิฬก็ได้กระพือปีกและลดระดับลงมาอยู่ในระดับเดียวกับเรือ

 

“โอเค!”

 

เจสันได้นำเจ้านายตัวน้อยและรูจขึ้นไปบนหลังของฟีนิกซ์ทมิฬหลังจากนั้นโรแกนก็ได้ตามพวกเขาขึ้นมา,เขาได้เหยียบลงบนดาดฟ้าและทันใดนั้นโรแกนก็ได้ขึ้นมาอยู่บนหลังของฟีนิกซ์ทมิฬ

 

หลังจากนั้นฟีนิกซ์ทมิฬก็ได้บินขึ้นไปสูงกว่า 500 เมตรเหนือพื้นดิน,และมันก็ได้บินลงมาอีกครั้งราวกับว่ามันกำลังน่าตื่นเต้น

 

กรงเล็บของมันนั้นดูเหมือนกับตะขอเหล็กมันมีทั้งความแข็งแรงและทนทาน

 

ผ่านไปครู่หนึ่ง,ฟีนิกซ์ทมิฬก็ได้เอากรงเล็บของมันไปเกี่ยวเรือเอาไว้

 

“ครึกก”

 

กรงเล็บแหลมของมันได้พุ่งเข้ามาที่ลำเรือ,และมันก็ได้ถูกยึดแน่นเอาวไอย่างใกล้ชิด,หลังจากนั้นมันก็ได้กระพือปีกของมัน

 

รูทดราก้อนนั้นดูเหมือนกับเป็นเหยื่อของฟีนิกซ์ทมิฬ,หลังจากนั้นมันก็ได้พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

“สุดยอดไปเลย”

 

เจสันนั้นตื่นเต้นมากกับสิ่งที่เขาได้เห็น

 

ความสามารถของนกยักษ์ตัวนี้นั้นมันเกินความคาดหมายของเขาไปมาก

 

หลังจากนั้นฟีนิกซ์ทมิฬก็ได้บินเข้าไปที่คามเบลท์,ซึ่งเต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่

 

โรแกนและลูกเรือของเขานั้นได้มองลงมาจากที่สูง,พวกเขานั้นสามารถเห็นสัตว์ร้ายขนาดมหึมาที่กำลังการเคลื่อนไหวอยู่ในทะเลแห่งนี้ได้

 

พวกเขาได้มองลงมาจากบนหลังของฟีนิกซ์ทมิฬ

 

“หืดด!”

 

เมื่อพวกเขาเห็นร่างของพวกมันพวกเขาก็ทำได้เพียงสูดลมหายใจ