S.P.P บทที่ 127: อัปยศ!

 

“ นี้คือยุคสมัยที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง,คล็อกโคไดล์!”

 

“ ถ้าคนของนายยังเป็นแค่พวกไก่อ่อนนี่เราก็คงจะไม่ได้พบกันอีก!”

 

โดฟลามิงโกได้หัวเราะออกมาจนเสื้อขนนกสีชมพูของเขาสั่น

 

เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ,ทั้งสองฝ่ายต่างก็ตระหนักถึงความแข็งแกร่งของกันและกัน,พวกเขานั้นไม่ได้รีบร้อนอีกต่อไป

 

ในทะเลนี้,ถ้าไม่ใช่เรื่องของความแข็งแกร่งหรือผลประโยชย์,การเผชิญหน้าส่วนใหญ่นั้นก็จะเป็นเพียงแค่การยั่วยุกันเท่านั้น

 

หลังจากสู้กับโรแกนเมื่อคืนเสร็จ,ลูกเรือของเขากว่าสิบคนก็ได้ดึงดาบและอาวุธต่างๆออกมาและโจมตีกันเองภายในความมืด,เหตุการณ์ที่แปลกประหลาดนี้มันทำให้เขาได้รับความเสียหาย,ในตอนนั้นภายใต้แสงจันทร์เขาได้เห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง,หนึ่งในนั้นก็คือไอเสื้อขนนกบ้านี้

 

“ ฮึ ฮึ ฮึ ฮึ”

 

โดฟลามิงโก้ได้หัวเราะออกมาพร้อมกับจากไปอย่างรวดเร็ว,สำหรับหัวหน้าทหารยามที่กำลังโกรธนั้นเขาได้เตรียมพร้อมที่จะโจมตีอยู่ตลอดเวลา,เขายืนอยู่ตรงนั้นเพื่อหยุดพวกเขาหากว่าพวกเขากลับมาต่อสู้กันอีกครั้ง

 

คล็อกโคไดล์ที่ถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยทรายนั้นเขาดูเย็นชามาก,ใบหน้าของเขาดูซีดขาว,เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาได้เดินเข้าไปในเกาะพร้อมกับลูกเรือของเขา

 

ลูกเรือของคล็อกโคไดล์นั้นรู้สึกตกตะลึง,พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรกับกัปตันของพวกเขาเลย

 

หัวหน้าทหารยามได้มองไปที่โจรสลัดชื่อดังทั้งสองในครึ่งแรกของแกรนด์ไลน์อย่างไม่วางตา,เขารู้สึกโล่งใจมากเมื่อเห็นว่าพวกเขาได้จากไปแล้ว

 

การดำรงอยู่ของพวกเขาในอลาบัสต้านั้นนับว่าเป็นเรื่องใหญ่มาก,และมันก็ยากมากที่จะหยุดพวกเขาหากพวกเขาเริ่มต่อสู้กันอีกครั้ง,การเฝ้าระวังนั้นจึงต้องมีอยู่ตลอดเวลา

 

มิฉะนั้นถ้าพวกเขาทั้งสองคนเริ่มอาละวาดอีกละก็มีคงจะมีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถหยุดพวกเขาได้

 

เวลาได้ไหลผ่านไปอย่างช้าๆ,และในตอนเที่ยงนั้นเองก็ได้มีเรือลำเล็กแล่นเข้ามาใกล้กับชายฝั่งของเมืองนาโนะฮานะ

 

“ ในที่สุดเราก็มาถึงฉันไม่ได้เห็นเกาะมานานแล้วนะเนี่ย!”

 

เจสันได้ตะโกนขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่ชายฝั่ง

 

อลาบัสต้านั้นใหญ่มากเมื่อเทียบกับเกาะที่เขาเคยไปมาทั้งหมด

 

หลังจากเทียบท่าเสร็จ,ทุกคนก็ได้ลงจากเรือ

 

ชาวเมืองบนชายฝั่งนั้นได้หันมามองพวกเขา,แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่าเป็นแค่คนธรรมดาพวกเขาจึงไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากนัก,เมื่อเทียบกับคล็อกโคไดล์และโดฟลามิงโก้ในตอนเช้านั้นกลุ่มของโรแกนก็ไม่ได้น่าดึงดูดมากนัก

 

“ ที่นี่คือนาโนะฮานะงั้นสินะ!”

 

โรแกนได้ยิ้มออกมา

 

“ พี่สะใภ้เราจะอยู่ที่นี่จนกว่าคุณจะให้กำเนิดเอส,หลังจากนั้นเราก็จะออกจากที่นี่ในทันที”

 

“เข้าใจแล้ว!”

 

รูจได้พยักหน้า,เธอมองไปที่เกาะตรงหน้าเธอ,เธอรู้สึกปลื้มใจมาก

 

ในเวลานี้อลาบัสต้านั้นยังคงมีทิวทัศน์ที่สวยงาม,มีต้นไม้สีเขียวและดอกไม้หลากสีสันมันเต็มไปด้วยนกหลากหลายชนิด

 

“ ไปซื้อของที่จำเป็น,จากนั้นเราก็จะไปหาที่พัก!”

 

โรแกนได้เดินไปเรื่อยๆพร้อมกับพูดกับเจสันที่อยู่ข้างๆเขา

 

“ เดียวฉันจัดการเองกัปตัน,ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง!”

 

เจสันได้พูดพร้อมกับยิ้มออกมา

 

หลังจากผ่านไปไม่กี่ก้าวดวงตาของโรแกนก็ได้หดลง,ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ยิ้มออกมา

 

“ เจสัน,ดูเหมือนว่านายจะเดาถูก,เราอาจจะได้เจอกับคล็อกโคไดล์!”

 

หลังจากมองดูอย่างระมัดระวังโรแกนก็ได้เห็นเรือโจรสลัดพังๆของคล็อกโคไดล์

 

“ ในพื้นที่นี้มันมีแค่อลาบัสต้าที่เดียวเท่านั้นที่อยู่ใกล้ที่สุด,เขาคงจะไม่มีทางเลือกนะ,ฮ่าฮ่า!” เจสันได้ยิ้มและหัวเราะออกมา

 

พวกเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับมันมากนัก,จากนั้นพวกเขาก็ได้หัวเราะและเดินเข้าไปในเมือง

 

มันเป็นเมืองท่าที่ค่อนข้างหนาแน่น,ท้องถนนนั้นเต็มไปด้วยเสียงที่มีชีวิตชีวา,พวกเขาได้เดินไปตามท้องถนนพร้อมกับรอยยิ้ม

 

พวกเขาไม่ได้เห็นเมืองที่มีชีวิตชีวาแบบนี้มานานแล้ว

 

ที่แรกที่พวกเขาจะไปนั้นก็คือร้านอาหาร

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเองไม่ไกลจากพวกเขา,มีชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า,เขาได้กระซิบไปที่ต้นคอของเขา

 

“ เป้าหมายปรากฏแล้ว,อลาบัสต้า,นาโนะฮานะ!”

 

“ ดี,จับตาดูอย่าให้คลาดสายตา!”

 

“รับทราบ!”

 

จากนั้นเขาก็ได้เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งแล้วทักทายผู้คนอย่างปกติ,มันดูเชี่ยวชาญมาก

 

ค่ำคืนได้มาเยือน

 

เนื่องจากข้อจำกัดทางด้านเวลา,ทั้งสามคนจึงพึ่งจะเจอโรงแรมเพื่อใช้ในการพักผ่อนชั่วคราว

 

โรแกนและเจสันนั้นอยู่ในห้องเดียวกัน,ห้องถัดไปนั้นมีรูจและเจ้านายตัวน้อยหากมีสิ่งใดเกิดขึ้นพวกเขาก็สามารถร้องขอความช่วยเหลือได้ในทันที

 

โรแกนได้เปิดหน้าต่างแล้วมองลงมาข้างล่าง

 

เขานั้นพักอยู่บนชั้น 2 เมื่อเขามองผ่านหน้าต่างออกไปเขาจะสามารถมองเห็นท้องถนนที่เต็มไปด้วยชาวได้อย่างชัดเจน

 

เมืองนาโนะฮานะนั้นมีประชากรอยู่เยอะมาก,แม้แต่ในเวลากลางคืนผู้คนก็ยังเดินกันอยู่เต็มท้องถนน

 

“ ช่างเป็นเมืองที่มีชีวิตชีวาจริงๆ!”

 

โรแกนได้ถอนหายใจ

 

“ กัปตันคุณคิดว่าเราควรจะไปอยู่ที่ไหนกันดีในอนาคต?,อ่าสดชื่นจริงๆ!”

 

เจสันได้วางเท้าลงไปในบ่อน้ำร้อนและถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจ

 

“ เป้าหมายต่อไปของเราคือหมู่บ้านใกล้ๆกับอลูบาน่า!”

 

“ อลูบาน่า,นั่นมันเมืองหลวงของที่นี่ไม่ใช่งั้นหรอ?” เจสันได้ถามออกมา

 

“ ใช่แล้ว,เมื่อเทียบกับเมืองท่าแล้วเมืองหลวงนั้นปลอดภัยกว่าเราจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างไม่ต้องหวาดระแวงได้ในที่นั้น!”

 

“ สิ่งที่เราต้องการนั้นคือความสงบ!”

 

ดวงตาของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยความลึกลับ

 

เจสันได้พยักหน้า “ เข้าใจแล้ว,เราต้องหาที่ที่ปลอดภัยสำหรับรูจ!”

 

“ ใช่,ตาแก่นั้นได้ทิ้งลูกของเขาไว้และเราก็ควรที่จะดูแลเขาให้ดี!”

 

โรแกนได้ยิ้มออกมา

 

“ โอ้,สบายจริงๆ!”

 

เจสันนั้นกำลังมีความสุขกับแช่บ่อน้ำร้อน

 

ลึกเข้าไปในหมู่เกาะชาบอนดี้,ในสถานที่ที่ดูวุ่นวาย

 

“ พบเป้าหมายรึยัง?”

 

ในตอนนั้นเองเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจก็ได้ดังขึ้นมา

 

“ พบแล้วครับ!”

 

ชายที่สวมชุดสูทสีดำได้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ,เขาได้ก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อม

 

“ พาเธอกลับมา,ครอบครัวของเราไม่สามารถอับอายไปกว่านี้ได้!”

 

“ ครับ,เราจะให้พวกวายร้ายจัดการให้”

 

ชายชุดดำได้ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

 

“ ฉันได้ยินมาว่าเธอถูกรายล้อมไปด้วยอาชญากรระดับโลก!”

 

ทันใดนั้นชายที่เต็มไปด้วยอำนาจก็ได้พูดขึ้นมาอีกครั้ง

 

“ครับ” ชายชุดดำได้ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนขะตอบคำถามกลับไป

 

“ ในฐานะชนชั้นสูงของโลกใบนี้,แถมยังเป็นลูกหลานของ 1 ใน 20 ตระกูลราชวงศ์ผู้สร้างรัฐบาลโลกแต่กลับไปอยู่กับพวกอาชญากร!”

 

“ ความอัปยศ,มันคือความอัปยศอย่างถึงที่สุด!”

 

ชายคนนี้นั้นเต็มไปด้วยความโกรธอย่างถึงที่สุด