S.P.P บทที่ 139: การตื่นขึ้น?!

 

เมื่อได้ยินคำพูดของโรแกน,คล็อกโคไดล์ก็รู้สึกงงมากและแววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความจริงจัง

 

“ นายควรพูดให้มันเคลียร์ๆ,มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันถาม”

 

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่จริงจังของคล็อกโคไดล์,โรแกนก็ได้ยิ้มออกมา

 

“ นายจะได้รู้มันในภายหลัง!”

 

โรแกนได้เพิ่มฟืนเข้าไปในกองไฟ,ในตอนนั้นเองเขาก็ได้ถามกลับไป

 

“แล้วนายล่ะ?,ทำไมนายถึงออกทะเลมาแล้วกลายเป็นโจรสลัด”

 

คล็อกโคไดล์ได้จ้องไปที่โรแกน,และเมื่อเขามองไปที่อีกฝ่ายในตอนแรกเขาไม่ได้คิดที่จะตอบคำถามของอีกฝ่ายแต่ในตอนนั้นเองความทรงจำต่างๆก็ได้โผล่ขึ้นมาในจิตใจของเขา

 

“ ฉันได้ไปเห็นการประหารของราชาโจรสลัดโรเจอร์ในเมืองโลคทาวน์”

 

“ ไม่ว่าจะบุรุษคนใดก็ตาม,ถ้าพวกเขาได้ยินคำพูดของเขาก่อนที่เขาจะตายละก็เขาจะต้องทำแบบเดียวกับฉันอย่างแน่นอน!”

 

“ แม้แต่ฉันเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น,ฉันต้องการเข้าไปในโลกใหม่นั้นและต่อสู้กับชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก”

 

“ ฉันจะทำมันและกลายเป็นโจรสลัดที่แข็งแกร่งที่สุด!”

 

เสียงของเขาได้ดังขึ้นพร้อมกับเจตนารมณ์ที่ชัดเจนของเขา,ทุกคนนั่นต่างก็ได้ยินคำพูดที่จริงจังของเขา

 

“โอ้,งั้นหรอ?”

 

โรแกนได้ยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

นอกจากนี้เมื่อรูจได้ยินชื่อของโรเจอร์,หัวใจของเธอก็ได้สั่นขึ้นมา

 

“ แล้วนายล่ะโรแกน,นายมีเป้าหมายอะไร?,นายไม่ได้เป็นโจรสลัดเพราะฉะนั้นนายคงไม่ต้องการที่เข้าจะไปในโลกใหม่และสู้กับชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกที่นั่นและมองดูยุคสมัยที่กำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วและงดงามนี้งั้นสินะ?”

 

“ นายกับเจสันหน่ะแข็งแกร่ง,ตราบใดที่พวกเราร่วมมือกันและสร้างกลุ่มโจรสลัดขึ้นมาละก็พวกเราจะต้องสามารถเข้าไปที่นั่นได้แน่!”

 

ทันใดนั้นเองคล็อกโคไดล์ก็ได้พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

 

‘ทำไมเขาถึงออกทะเลงั้นหรอ?,เพราะนี่คือยุคสมัยใหม่,ยุคสมัยที่วุ่นวายที่สุดเขาต้องการเข้าไปในการปะชุมขั้นสุดยอดของโลกและเพลิดเพลินไปกับความหวาดกลัวและการสรรเสริญ ‘

 

“ เป็นโจรสลัดงั้นเหรอ?”

 

โรแกนนั้นได้หัวเราะออกมาอีกครั้ง

 

“เราจะพูดเรื่องนี้กันในภายหลัง!”

 

เสียงที่ไม่แยแสของโรแกนนั้นทำให้คล็อกโคไดล์รู้สึกตกตะลึง

 

“ นายไม่ต้องการเป็นโจรสลัดงั้นหรอ?,นายไม่ต้องการเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดงั้นหรอ?”

 

“ โรแกน,นายไม่มีความฝันงั้นหรอ?”

 

“ความฝัน?”

 

เมื่อเขาได้ยินคำๆนี้ทันใดนั้นโรแกนก็ได้หันกลับมาพร้อมกับแววตาที่สงบนิ่งของเขาที่ได้เปล่งประกายขึ้นมาและเต็มไปด้วยอำนาจ,มันทำให้คล็อกโคไดล์นั้นรู้สึกเกร็งไปหมด

 

เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกจ้องมองโดยเสือ

 

ท่าทางของโรแกนได้เปลี่ยนไปพร้อมกับเปลวไฟที่ลุกขึ้น,นอกจากนี้ยังมีสายลมที่หมุนอยู่รอบๆ

 

“ ด้วยความสามารถของผลไม้ปีศาจของนาย!”

 

“ นายคิดว่านายแข็งแกร่งหรือเปล่าคล็อกโคไดล์?”

 

“ นายนะอ่อนแอเกินไป!,สิ่งที่นายกำลังพูดถึงนะมันเป็นเพียงแค่ความฝัน!”

 

สามประโยคได้ถูกพูดขึ้นมาติดๆกัน,เสียงของโรแกนนั้นดังขึ้นในทุกๆประโยคนอกจากนี้มันยังเต็มไปด้วยความมีอำนาจที่มากขึ้นเรื่อยๆ

 

“ นายยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันได้เคยสัมผัสมาในชีวิตของฉัน!”

 

หลังจากที่เขาพูดเสร็จเขาก็ได้สงบลง

 

หลังจากที่โรแกนพูดจบนั้น,คล็อกโคไดล์นั้นต้องการที่จะตอบและพูดอะไรบางอย่างออกมา,แต่เขากลับสั่นเขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได่เลยต่อหน้าโรแกนที่เต็มไปด้วยอำนาจในตอนนี้

 

หลังจากนั้นไม่นาน,คล็อกโคไดล์จึงได้ตัดสินใจที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา

 

เขาได้จ้องมองที่โรแกนและพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา

 

“ มันเป็นความผิดฉันเอง,โรแกน,ฉันคิดว่านายเป็นคนที่แข็งแกร่ง,แต่…”

 

“ นายมันก็เป็นแค่คนขี้ขลาดที่ไม่ได้ตระหนักถึงความฝันของตัวเอง!”

 

คล็อกโคไดล์ได้ยืนขึ้นมาอย่างช้าๆพร้อมกับเสื้อคลุมสีดำของเขาที่พลิ้วไหวไปตามลม,เสียงของเขานั้นเหมือนกับเสียงของชายชราที่ผ่านชีวิตมามาก

 

“ เราทุกคนต่างมีความฝัน,นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเราถึงมายังท้องทะเลแห่งนี้โดยไม่หวาดกลัวต่อลมหรือคลื่นใด,ไม่หวาดกลัวต่อความตายหรือพลังอำนาจ!”

 

“ ในความคิดของฉันคนที่แล่นเรือออกมาในท้องทะเลแห่งนี้นั้น,ไม่ว่าจะเป็นโจรสลัดหรือทหารเรือ,พวกเขานั้นต่างก็มีจิตใจที่แข็งแกร่งและพวกเขาก็ไม่เคยหวาดกลัวต่อสิ่งใด!”

 

“ ในตอนที่นายยืนอยู่บนเรือเป็นครั้งแรกและนายได้เห็นคลื่นทะเลขนาดใหญ่ที่ซัดอยู่บนทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุดนั้น,นายจะกลัวว่าคลื่นนั้นจะจมนายให้ไปอยู่ที่ก้นทะเล?,หรือว่านายจะรู้สึกว่านายถ้าสามารถรับมือกับมันได้ละก็นายจะต้องแข็งแกร่งขึ้นเพราะความกว้างใหญ่ของมัน”

 

“ ฉันไม่รู้ว่านายกำลังกลัวอะไรอยู่?”

 

“ นายเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก,แต่นายก็มีจิตใจที่อ่อนแอมากเช่นกัน!”

 

“ ความอ่อนแอเป็นสิ่งที่ไม่ดี,มันจะผลักเราออกไปจากการทำตามความฝันของเรา!”

 

คำพูดเหล่านั้นราวกับเสียงฟ้าฝ่าเข้ามาในจิตใจของโรแกน,มันทำให้ใบหน้าของเขาซีด

 

ความฝันคืออะไร?,สำหรับโรแกนที่ถูกสังคมปิดกั้นมาตลอดและไม่สามารถพักหายใจจากแรงกดดันที่เขาต้องเผชิญอยู่ตลอดนั้น,มันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน

 

มีบ้าน,แต่งงาน,เลี้ยงลูก,ทำงานหาเงิน,สิ่งเหล่านี้มันทำให้เขาไม่กล้าที่จะใฝ่ฝันถึงอะไรเลยซักอย่าง?

 

ความฝันมันเป็นเรื่องที่ใครๆก็เคยได้ยิน,แต่มีใครบ้างที่ได้เคยเห็นมัน?

 

แน่นอนว่าคล็อกโคไดล์นั้นเคยเป็นศัตรูกับเขามาก่อน,และในตอนนี้เขาก็เป็นแค่คนที่เพิ่งเข้าร่วมกับเขา,แต่ถึงยังงั้นเขากลับเข้าใจในตัวของโรแกนอย่างชัดเจน,เขาตระหนักว่าชายหนุ่มคนนี้นั้นมีความฝันอยู่ภายในใจของเขาแต่เขากลับไม่กล้าที่จะทำมัน

 

อย่างที่เขาพูดโรแกนนั้นเป็นคนที่จิตใจอ่อนแอ

 

บางครั้งความแข็งแกร่งของมนุษย์นั้นมันก็มาจากจิตวิญญาณของเขาไม่ใช่จากร่างกายของเขา

 

“ความฝัน!”

 

“ ฉันมีความฝันด้วยงั้นหรอ?”

 

โรแกนนั้นรู้สึกสับสน,เขารู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังกอดคอของเขาด้วยมืออันใหญ่โตจนเขาหายใจไม่ออกจนใบหน้าเป็นไปเป็นดำมืด

 

ในตอนนั้นเอง,ความทรงจำต่างๆก็ได้ไหลเข้ามาในจิตใจของเขาอย่างรวดเร็ว,เขาได้มองหาความฝันในใจของเขาในทันที

 

‘ในชีวิตก่อน,ความฝันของฉันคือการเขียนนิยายที่สุดยอดขึ้นมา,เป็นเรื่องที่ฉันชอบและคนอื่นๆก็ชอบมันเช่นกัน’

 

‘แต่เพราะครอบครัวที่คอยปิดกั้นและไม่มีเงินมากพอ,มันเลยทำให้ฉันไม่สามารถทำตามความฝันของตัวเองได้!’

 

‘แต่ในโลกนี้ความฝันของฉันมันคืออะไรกัน?’

 

ความทรงจำต่างๆในชีวิตนี้ได้โผล่ขึ้นมาในจิตใจของเขา

 

ทันใดนั้นเอง,เขาก็ได้ยินสียงอะไรบางอย่าง

 

“ความฝันของนายคืออะไร!?”

 

เสียงทุ้มต่ำและจริงจังได้ดังขึ้นมาในใจของเขา

 

“ นายต้องการช่วยโลกใบนี้งั้นหรอ!”

 

ประโยคสั้นๆได้ปรากฏขึ้นมาในจิตสำนึกของโรแกน,แววตาของเขานั้นได้เต็มไปด้วยความสุข

 

ในที่สุดเขาก็ได้เข้าใจว่าการคุกเข่าบนแท่นประหารของโรเจอร์ก่อนที่เขาจะถูกประหารนั้นคืออะไร

 

“ ร่างกายของฉันจะเป็นอะไรก็ช่างหัวมันสิ,จิตวิญญาณจะแตกสลายก็ช่างมันปะไร,แต่ความฝันของฉันนะมันไม่เคยตาย!”

 

โรแกนได้พึมพำออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับแววตาของเขาที่ส่องสว่างขึ้นมา

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง,บรรยากาศที่เต็มไปด้วยอำนาจที่เหนือกว่าก็ได้แผ่ออกมาจากตัวเขา

 

ความรู้สึกนี้นั้นราวกับว่ามันถูกซ่อนอยู่ในตัวของเขามาจนกระทั่งในเวลานี้ที่มันได้ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล

 

มันเหมือนกับเสือที่ได้ลืมตาของมันขึ้นมาจากการหลับใหลและมองไปที่สิ่งมีชีวิตที่อยู่ต่ำกว่า

 

อำนาจที่เหนือกว่าของเขานั้นสามรถทำลายเจตจำนงของผู้อื่นทิ้งได้ในทันที