S.P.P บทที่ 142: พรรคพวก!

 

เพื่อเอาใจคนที่เขารัก,เขาถึงกลับยอมเสียเวลานานกว่าหนึ่งปีในการทำสิ่งนั้น,มันคงจะเป็นเรื่องแปลกถ้าเขาไม่ตื่นเต้น

 

หลังจากได้กลับมาที่อลูบาน่านั้น,ขาของเทรนซุนั้นสั่นทุกครั้งที่เขาก้าวเดินไปข้างหน้า

 

“เกิดอะไรขึ้นกับไอเด็กนั้น?”

 

คล็อกโคไดล์ได้มองไปที่เทรนซุและถามเจสัน

 

“ เด็กนั้นกำลังจะได้กลับมาเจอเทพธิดาของเขาในไม่ช้า,เขาเลยตื่นเต้น!”

 

เจสันได้ตอบกลับไปด้วยความสุขที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าของเขา

 

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ !”

 

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเจสัน,คล็อกโคดล์นั้นก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร,เขาได้หยิบซิการ์ขึ้นมาและยิ้ม

 

“ เจสัน,ฉันจะไปกับรูจและคนอื่นๆเพื่อหาสถานที่ที่จะปักหลัก,ส่วนนายก็เดินเล่นแถวนี้ไปก่อนแล้วกัน”

 

เจสันพยักหน้ารับฟังคำสั่งของโรแกน

 

เจสันได้คว้าคอของเทรนซุและพูดออกมาว่า “ พาฉันไปที่ร้านอาหารที่ดีๆหน่อยสิ!”

 

เขาได้พูดออกมาเสียงดังพร้อมกับน้ำลายที่ไหลออกมาจากปากของเขา

 

“ ฉันหิวและฉันก็ต้องการอาหารมากด้วย!”

 

“หิวโว้ยยย!”

 

เทรนซุได้พิจารณาจากร่างกายที่ใหญ่โตของเจสันแล้ว,เขาก็สามารถรู้ได้ในทันทีว่าสิ่งที่เจสันต้องการนั้นคืออาหารเป็นจำนวนมากเพื่อตอบสนองต่อความต้องการของเขา,หลังจากที่คิดอยู่สักพักเขาก็ได้พูดขึ้นมา

 

“ ร้านบาร์บีคิวเป็นไง,มันต้องทำให้คุณพึงพอใจมากอย่างแน่นอน!”

 

เมื่อเขาได้ยินคำว่า“ บาร์บีคิว” เจสันก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและบอกให้เทรนซุพาเขาไปในทันที

 

“ แต่เจสัน,ฉันอยากไปเจอเอลซ่าก่อนน่ะ!”

 

“ กินกันก่อนเถอะน่า,เดี๋ยวฉันไปกับนายเอง!”

 

เจสันได้เร่งและผลักเทรนซุให้เดินไปข้างหน้า

 

เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังจะเดินออกไป,คล็อกโคไดล์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นและสูบซิการ์อยู่นั้นก็ได้ยกยิ้มขึ้นมาแล้วเดินตามพวกเขาทั้งสองไปอย่างใกล้ชิด

 

ร้านบาร์บีคิวนั้นไม่ไกลมากจากประตูเมือง,ในไม่นานพวกเขาก็ไปถึงร้านบาร์บีคิว

 

เจสันนั้นมีความสุขมากหลังจากที่ได้กินอาหารจนหนำใจ,แต่เทรนซุนั้นดูเหมือนว่าจะกังวลอยู่เล็กน้อย

 

เขาไม่ได้เจอเอลซ่ามานานมากแล้ว,ความคิดในใจของเขานั้นมันเกือบจะฆ่าเขาตายอยู่แล้ว

 

“ เจสันพวกเรา…!”

 

เมื่อมองไปที่เจสันที่กำลังเอนตัวอยู่บนเก้าอี้,เทรนซุก็ได้สะกิดไปที่มือขวาของเจสัน

 

“ โอ้จริงด้วย,นี่ฉันเกือบจะลืมไปแล้วไปแล้วนะเนี่ยว่าฉันต้องไปหาคนรักของนาย!”

 

เจสันได้หัวเราะออกมา,และเมื่อพวกเขากำลังจะจากไปบริกรก็ได้เดินมาหาพวกเขา

 

“ คุณสุภาพบุรุษครับ,ทั้งหมด 30,000เบรี!”

 

บริกรนั้นได้แจ้งค่าอาหารแก่พวกเขาด้วยรอยยิ้ม,และในตอนนั้นเองการแสดงออกของทั้งสองก็ได้เปลี่ยนไป

 

ทันใดนั้นพวกเขาก็จำได้ว่าพวกเขาไม่ได้เอาเงินติดตัวมาด้วย

 

“ เงินทั้งหมดมันอยู่กับกัปตัน!”

 

เจสันได้เกาหัวของเขา!

 

“ ฉันคิดว่าคุณเอาเงินมาด้วยซะอีก!”

 

เทรนซุนั้นรู้สึกช็อคมาก

 

“ พวกคุณไม่มีเงินงั้นหรอครับ?”

 

บริกรนั้นยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิม,แต่แววตาของเขานั้นมันได้แผ่รังสีที่อันตรายออกมา

 

เมื่อมองไปที่ใบเสร็จบนโต๊ะ,เจสันก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกแต่ในตอนนั้นเองก็ได้มีควันปรากฏขึ้นมาพร้อมกับชายที่ดูน่ากลัวคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหาทั้งสามคน

 

“ ฉันเป็นคนเชิญพวกเขามาทานมื้อนี้เอง!”

 

มันเป็นเสียงของคล็อกโคไดล์

 

เขาได้พูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขาคู่กับซิการ์ที่ไม่เคยออกห่างจากปากของเขา

 

ในตอนนี้บริกรรู้สึกกลัวมกา,ใบหน้าที่น่ากลัวและแรงกดดันที่ดุร้ายของคล็อกโคไดล์นั้นมันทำให้เขาถึงกับก้าวถอยหลังไปหลายก้าว

 

คล็อกโคไดล์นั้นไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย,เขาได้โยนเงินลงไปบนโต๊ะจากนั้นเขาก็ได้หันกลับและกำลังจะเดินจากไป

 

เจสันได้มองไปที่เทรนซุและเดินไปหาคล็อกโคไดล์

 

ระหว่างทางเจสันนั้นดูจะลังเลอยู่พักหนึ่ง,แต่ในที่สุดเขาก็ได้พูดออกไป

 

“ ขอบคุณคล็อกโคไดล์!”

 

“ขอบคุณ?”

 

คล็อกโคไดล์ได้เลิกคิ้วของเขาขึ้น

 

“ฮึ! ไม่จำเป็น!”

 

“ไอ้..!”

 

เมื่อเห็นการแสดงออกของอีกฝ่าย,คำขอบคุณของเจสันก็ได้จางหายไปในทันที

 

“ เจสันเรารีบไปหาเอลซ่ากันเถอะ!” เทรนซุนั้นได้กล่าวเร่งเจสัน

 

“ โอเค,ไปกันเถอะ!”

 

ในเวลานั้นเอง,คล็อกโคไดล์ก็ได้หันตัวกลับมาในทันที

 

เทรนซุและเจสันได้เดินออกไปจากร้านอาหารไปแล้ว,หลังจากนั้นไม่นานคล็อกโคไดล์ก็ได้เดินตามพวกเขาไป

 

หลังจากที่คิดว่าจะได้เจอเทพธิดาในความฝันของเขาแล้วนั้น,ความเกลียดชังในตัวของคล็อกโคไดล์ของเทรนซุก็ได้ลดลง

 

หลังจากที่ได้เดินมาสี่หรือห้าถนน,เทรนซุก็ได้มาหยุดลงที่หน้าร้านตีเหล็ก

 

“ ที่นี่ล่ะ,มันคือบ้านของเอลซ่า!”

 

เทรนซุได้เดินไปที่ประตูด้วยขาที่สั่นๆของเขา

 

“ อย่ากังวล,มั่นใจเข้าไว้!”

 

เจสันได้ยิ้มออกมา

 

คล็อกโคไดล์ที่ยืนอยู่ที่ด้านหลังของทั้งสองนั้น,เขาก็ยังคงสูบซิการ์ของเขาอยู่อย่างเงียบๆพร้อมกับมองไปที่พวกเขา

 

ในการเข้าร่วมกลุ่มกับคนพวกนี้นั้น,เขาต้องเข้าใจองค์ประกอบของกลุ่มนี้ให้ได้โดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้,เขาต้องรู้จักทั้งตัวตน,จิตใจ,และความแข็งแกร่งของพวกเขา

 

สำหรับโรแกนนั้นเขาลึกลับและยากที่จะเข้าใจมากสำหรับคล็อกโคไดล์,ดังนั้นเขาจึงต้องการเริ่มด้วยพวกเขาทั้งสองคนก่อน

 

“ฮืดด!”

 

เทรนซุนั้นได้สูดหายใจเข้าไปลึกๆ

 

หลังจากใช้เวลาอยู่นาน,ในที่สุดเทรนซุก็ได้รวบรวมความกล้าหาญของเขาแล้วหยิบสร้อยคอขึ้นมาพร้อมกับเดินไปที่ร้านตีเหล็ก

 

“ นายคิดว่าเขาจะทำมันได้ไหม?”

 

คล็อกโคไดล์ที่ยืนอยู่ข้างหลังของเจสันได้ถามขึ้นมา

 

พวกเขานั้นอยู่ใกล้กันมาก,ด้วยระยะนี้ถ้าคล็อกโคไดล์ต้องการจัดการกับเจสันละก็มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะตอบสนองได้ทัน

 

มันเป็นระยะที่อันตรายมาก,ดูเหมือนว่าคล็อกโคไดล์นั้นจะไม่รู้ตัว,เขาเอาแต่มองไปที่เทรนซุ

 

“ใครจะไปรู้กัน?,แต่บอกฉันหน่อยสิว่านายเข้ามาใกล้ขนาดนี้,นายคิดจะทำอะไรกันแน่?”

 

เจสันดูโกรธมาก,น้ำเสียงของเขานั้นจริงจังมาก

 

“ ฉันอยู่ใกล้กับนายขนาดนี้ถ้าฉันต้องการจะทำอะไรนายละก็ตอนนี้นายคงจะตายไปแล้ว,นายไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับชีวิตของนายหรอก”

 

“ แม้กัปตันจะบอกว่านายได้เข้าร่วมกลุ่มกับเราแล้ว..!”

 

เมื่อเขาได้ยินคำพูดของคล็อกโคไดล์,เจสันก็หันกลับไปและดูเหมือนเขาจะจริงจังมาก

 

“ แต่ฉันไม่เคยชอบนายเลย,แต่ในเมื่อกัปตันบอกมางั้นนั่นหมายความว่านายได้เป็นส่วนหนึ่งของเราแล้ว!”

 

“ ฉันไม่ชอบขี้หน้านาย,แต่ฉันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้!”

 

“ คล็อกโคไดล์,ต่อจากนี้ไปนายจะเป็นพรรคพวกของฉัน,และพรรคพวกของเรา!”

 

“ ในเมื่อนายเป็นพรรคพวกของฉัน,ฉันก็ต้องไว้ใจนายเหมือนที่กัปตันไว้ใจนาย!”

 

เพียงไม่กี่คำ,ร่างของคล็อกโคไดล์ก็ถึงกับสั่นสะท้าน,รอยยิ้มได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขาก่อนที่จะหายไปอย่างรวดเร็ว,นอกจากนี้ซิการ์ในปากของเขานั้นก็ดูเหมือนจะสั่นอยู่

 

“ และแน่นอน,ถ้านายทรยศพวกเราละก็..!”

 

“กัปตันของเราจะไม่ยอมยกโทษให้นายและนายจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน!”

 

คำพูดของเจสันนั้นทำให้หัวใจของคล็อกโคไดล์นั้นสั่นสะเทือน

 

“ นายเชื่อในตัวเขาไหม?”

 

“ ชีวิตของฉันคือของเขา!”

 

เจสันได้มองไปที่คล็อกโคไดล์,น้ำเสียงของเขานั้นหนักแน่นมาก

 

“ ดังนั้นนายต้องละทิ้งความคิดที่นายเคยมีออกไปให้หมด”

 

“เข้าไปข้างในกันก่อนดีกว่า,คล็อกโคไดล์!”

 

“ แน่นอนว่าต่อให้นายจะพยายามหนักมากแค่ไหน,นายก็จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่า,ฉันไม่ชอบขี้หน้านายไปได้หรอก!”