S.P.P บทที่ 143: ใครกันที่อ่อนแอ?

 

“งั้นหรอ?”

 

ใบหน้าของคล็อกโคไดล์ได้ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา

 

“ ชายคนนั้นกับนายเนี่ย,เป็นพวกที่แปลกจริงๆ!”

 

“พรรคพวกสินะ!”

 

ในตอนนี้สามารถกล่าวได้ว่าคล็อกโคไดล์นั้นกำลังเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกในการได้รับความไว้วางใจจากคนอื่น

 

ในตอนแรกเขาคิดว่ากลุ่มโจรสลัดของเขาในก่อนหน้านั้น,มันไม่ได้ด้อยไปกว่ากลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้เลย

 

แต่ใช้เวลาเพียงแค่ 2 วัน,พวกเขาก็ได้แสดงความแตกต่างออกมาซึ่งมันอาจจะเปลี่ยนเขาไปเลย

 

คล็อกโคไดล์ได้ก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ

 

“ ฉันคิดว่าไอเด็กนั้นคงมีหวังไม่มาก!”

 

คล็อกโคไดล์ได้แสดงความคิดเห็นในขณะที่เขากำลังสูบซิการ์

 

“ นายนี่เป็นคนที่ช่างพูดจริงๆ!”

 

เจสันได้พูดออกมา

 

“ ยิ่งนายมีประสบการณ์มากเท่าไหร่นายก็จะยิ่งเข้าใจมันมากขึ้น!”

 

คล็อกโคไดล์ได้พูดออกมา

 

“ อืม,ฉันเข้าใจแล้ว!”

 

เจสันได้ตอบกลับและหยุดพูด
อ่านนิยาย
 

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง,พวกเขาก็ได้เห็นความผิดหวังบนใบหน้าของเทรนซุที่ดูอึมครึม

 

“ นั่นมันเทรนซุนิ!”

 

เมื่อเขาเห็นเทรนซุ,เจสันก็กำลังจะถามเขาออกไปแต่ก็ถูกคล็อกโคไดล์หยุดเอาไว้ก่อน

 

“ ดูเขาให้ดีๆสิ!”

 

ในตอนนั้นเองเจสันก็ได้มองไปที่เทรนซุอย่างระมัดระวัง,และเขาสังเกตเห็นถึงบางสิ่ง

 

ในเวลาเดียวกับที่เทรนซุเดินออกมาจากร้านตีเหล็ก,เสียงก่นด่าก็ได้ดังขึ้นมาจากข้างหลังของเขา

 

“ ไอ้กระจอก,นายต้องการเอลซ่างั้นสินะ?”

 

“ ฉันขอบอกอะไรแกหน่อยละกัน,เอลซ่านะมาอยู่กับฉันตั้งแต่เดือนแรกที่แกไปแล้ว”

 

“ แกมันไม่มีเงิน,ไม่มีพลังอำนาจ,แล้วเอลซ่าจะไปอยู่กับแกทำไมกัน?”

 

ชายร่างผอมสูงที่มีผมสีบลอนด์ที่ถูกหวีกลับหลังพร้อมกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเขาที่กำลังเดินมาที่ประตูและมองไปที่เทรนซุอย่างดูถูก

 

“ แกได้สร้อยคอนั้นหลังจากที่ทำงานมาอย่างหนักหนึ่งปีงั้นสินะ?,ฉันนะให้สร้อยแบบนั้นเธอได้เป็นร้อยครั้ง!”

 

“!”

 

หญิงสาวที่อยู่ข้างๆเขาได้ตีไปที่ชายคนนั้นเบาๆราวกับว่าเธอกำลังเขินอาย

 

“ ไอ้หนู,แกมันไม่มีทั้งเงิน,ไม่มีทั้งพลังอำนาจ,แกนะมันไม่ต่างอะไรจากแมลงสาบสำหรับฉัน,ฉันละเป็นห่วงแกจริงๆ!”

 

“ เทพธิดาในความคิดของแกนะเธอเป็นของฉัน,และเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่หอบและคร่ำครวญทุกครั้งที่อยู่บนเตียงเธอเล่นกับฉันจนเหนื่อยเลยล่ะ,น่าเสียดายจริงๆ!”

 

เขาได้ผละออกจากหญิงสาวและเดินไปกระซิบที่หูของเทรนซุ

 

“ ฉันแนะนำวิธีดีๆให้เอาไหม,สร้อยนั้นก็ดูมีราคาดีนะ,นายน่าจะเอามันไปแลกกับเสื้อผ้าดีๆซักตัว,มันน่าจะช่วยให้นายมีความหวังที่จะหาผู้หญิงแบบยัยนี้ได้!”

 

เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น,เทรนซุก็รู้สึกราวกับว่ามีเปลวไฟกำลังลุกขึ้นมาในจิตใจของเขา

 

ทันใดนั้นเขาก็ได้เงยหน้าขึ้นและตะโกนออกมาเสียงดัง

 

“แกพูดว่าไงนะ?”

 

“ ฉันบอกว่าแกเป็นคนที่น่าสมเพช,แกนะจะถูกบดขยี้อยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของผู้มีอำนาจอย่างฉัน!”

 

ชายผมบลอนด์ได้กล่าวเยาะเย้ยออกมา

 

” แกรู้อะไรไหม!,ฉันเหยียบย่ำคนแบบแกมาแล้วห้าคนในปีนี้!”

 

“ ซากากิ,เขาก็เป็นแค่เด็กที่ยากจน!”

 

ในตอนนั้นเองหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงประตูก็ได้พูดขึ้นมา

 

“เอลซ่า!”

 

เมื่อเขาได้ยินคำพูดของหญิงสาวเทรนซุก็ได้กำหมัดของเขาแน่น

 

เขานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังและเขามักจะจินตนาการถึงชีวิตที่ดีขึ้น,ในขณะนั้นเองเขาได้มองไปที่สร้อยในมือของเขา,เขารู้สึกถึงความแดกดันที่เกินคำบรรยายจากมัน

 

เทพธิดาที่เขาใฝ่ฝัน,กลับกลายมาเป็นผู้หญิงแบบนี้

 

ภาพที่สวยงามในใจเขาได้แตกสลายพร้อมกับความฝันของเขา

 

เอลซ่าในความทรงจำของเขานั้นมันคนที่บริสุทธิ์,เธอไม่เคยแต่งหน้าหรือสวมใส่เสื้อผ้าที่ทำด้วยทองคำหรือเงินอย่างที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้

 

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพราะผู้ชายคนนั้นที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้,แต่มันก็เป็นเรื่องที่ปกติ

 

เวลาเปลี่ยนคนเปลี่ยน

 

“ฉันเข้าใจแล้ว!”

 

ทันใดนั้นเทรนซุก็ได้ยกยิ้มขึ้น,เขาได้ก้าวไปข้างหน้าและส่งสร้อยคอไปให้เอลซ่า

 

“ นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการให้เธอตั้งแต่เมื่อปีที่แล้ว”

 

“ โชคไม่ดีที่ในเวลานั้นฉันไม่มีเงิน,หนึ่งปีกับอีกสามเดือนฉันทำงานอย่างหนักและในที่สุดฉันก็ได้รับมันมา!”

 

“แม้ว่า..”

 

เทรนซุได้หยุดไปชั่วขณะและจากนั้นเขาก็ได้มองไปที่เธอแล้วพูดออกมาว่า

 

“ มันจะสายไปหน่อย..แต่สร้อยคอนี้หน่ะฉันต้องการมอบมันให้กับเธอ!”

 

เขาดึงมือของเอลซ่าแล้วส่งสร้อยคอให้เธอ

 

จากนั้นเขาก็ก้าวถอยหลังกลับมาสองก้าว

 

“ ตอนนี้เป้าหมายของฉันก็สำเร็จแล้ว,และในที่สุดฉันก็ได้ตื่นจากความฝันซะที!”

 

เวลาเปลี่ยนคนเปลี่ยน,แต่มันไม่สามารถเปลี่ยนความตั้งใจของเขาได้,สิ่งใดที่เขาตั้งเป้าไว้สิ่งนั้นจะต้องสำเร็จไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น,เขาก็จะทน

 

“ ไอ้หนู,ฉันยังอยู่ที่นี่!”

 

ชายผมบลอนด์ได้หันหัวมาที่เทรนซุ

 

“ นายบอกว่าฉันอ่อนแองั้นสินะ!”

 

เทรนซุได้หันหัวของเขาและจ้องไปที่เขา

 

ซากากิรู้สึกตกใจกับแววตาที่สงบของเทรนซุ,ความกลัวได้เพิ่มขึ้นมาในใจของเขาอย่างลึกลับ

 

แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็รู้สึกโกรธ

 

“ ไอ้บ้านี่,แกกล้ามองมาที่ฉันงั้นหรอ?”

 

การจ้องมองแบบนั้นมันเหมือนกับที่เขามักจะใช้กับคนอ่อนแอ,เขารู้สึกราวกับว่าเขากลายเป็นเหมือนกับไอคนพวกนั้น

 

” แกจะต้องตาย!,ฉันสาบานเลยว่าแกจะอยู่ได้อีกไม่เกินสองวัน!”

 

ซากากิโกรธมากในตอนนี้

 

เขาสาบานว่าจะฆ่าไอเด็กนี้ให้ได้

 

อย่างไรก็ตามใบหน้าของเทรนซุนั้นกลับไม่ได้เปลี่ยนไปเลยในตอนที่เขาได้ยินคำขู่นั้น,มันทำให้ซากากิรู้สึกประหลาดใจ

 

มันไม่มีความกลัวอยู่ในดวงตาของเขาเลย

 

ความสูงของเขานั้นมันเพียงแค่ 1.7 เมตรเท่านั้น,เทรนซุนั้นสูงแค่คางของเขาเท่านั้น,เทรนซุนั้นได้หมุนตัวและหยิบอาวุธของเขาขึ้นมา

 

จากนั้นปากกระบอกปืนก็ได้หันมาพร้อมกับเสียงค้อนที่ได้ดังขึ้นมา,ในวินาทีต่อมาใบหน้าของซากากิก็ได้ซีดลง

 

เมื่อเขารู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นซากากิก็รู้สึกหวาดกลัว

 

“ ฉันไม่เห็นด้วยกับที่นายบอกว่าฉันอ่อนแอ!”

 

“ เพราะว่านายนะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันได้รับประสบการณ์อะไรมาบ้างในหนึ่งปีที่ผ่านมานี่!”

 

เทรนซุนั้นดูสงบมาก

 

แผ่นหลังของซากากินั้นเปียกโชก,ขาของเขานั้นสั่นอย่างหนัก

 

เทรนซุนั้นไม่สนใจเกี่ยวกับภัยคุกคามที่อาจจะมาถึงถ้าเขาจัดการกับผู้ชายคนนี้ในอลูบาน่า

 

“ ตอนนี้ปืนของฉันนะกำลังจ่ออยู่ที่หน้าผากของนาย,ถ้าฉันปลดเซฟออกแล้วลั่นไกออกไปเมื่อไหร่ละก็..”

 

เทรนซุได้หยุดพูดไปชั่วขณะ

 

“บูม!”

 

“ หัวของนายก็จะระเบิดเหมือนกับแตงโม!”

 

“ บัดซบ!”

 

ซากากิได้ล้มลงไปนั่งชันเข่าบนพื้นอย่างหวาดกลัว

 

เทรนซุได้มองไปที่เขาแล้วถามออกมาอย่างเย็นชาว่า

 

“ บอกฉันหน่อยสิว่าใครที่อ่อนแอ?”