S.P.P บทที่ 146: ฝึก!

 

โรแกนได้ยิ้มแล้วส่ายมือของเขาและพูดขึ้นมาว่า

 

 

 

“ นี่เป็นเพียงคำแนะนำเท่านั้น,นายจะต้องนำมันไปปฏิบัติด้วยมันถึงจะเห็นผล”

 

 

 

“ มันเป็นคำแนะนำที่มีค่ามาก,กัปตัน!”

 

 

 

คล็อกโคไดล์นั้นรู้ดีว่าคำแนะนำของโรแกนนั้นมันมีค่าขนาดไหน,มีผู้คนจำนวนมากที่ต้องการพัฒนาความสามารถของผลปีศาจของพวกเขา,แต่พวกเขาก็ไม่รู้วิธีการในการพัฒนามัน,แต่คล็อกโคไดล์นั้นกลับได้รับการชี้ทางจากโรแกน

 

 

 

“ รูปร่าง,ลักษณะ!”

 

 

 

“ ตราบใดที่ฉันสามารถควบคุมทั้งสองอย่างนี้ได้พลังของฉันจะเพิ่มขึ้นไปอีกระดับหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย!”

 

 

 

คล็อกโคไดล์นั้นมั่นใจมาก

 

 

 

คล็อกโคไดล์นั้นไม่ได้โง่,ตั้งแต่ในตอนที่โรแกนให้คำแนะนำกับเขานั้นเขาก็ได้ขยายขอบความเข้าใจของเขาไปไกลมากแล้วพร้อมกับวางแผนการฝึกต่างๆขึ้นมา

 

 

 

จากนั้นคล็อกโคไดล์ก็ได้เดินจากไป

 

 

 

ในตอนเช้า,ดวงที่อาทิตย์อันสวยงามนั้นทำให้อารมณ์ดี

 

 

 

โรแกนนั้นกำลังนั่งอยู่หน้าทุ่งดอกไม้ที่เบ่งบาน,ส่วนเจสันและคนอื่นๆนั้นกำลังฝึกฝนกันอย่างหนัก

 

 

 

เจสันนั้นกำลังฝึกฝนพละกำลังของตัวเขาเองอยู่

 

 

 

เขานั้นกำลังตัดต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางหนึ่งเมตรและมีความยาวมากกว่าสิบเมตร,หลังจากที่เขาตัดมันเสร็จแล้วเขาก็ผูกไม้ที่ตัดมาด้วยเชือกแล้วส่งไปให้เทรนซุกับคล็อกโคไดล์

 

 

 

“ หน้าที่ของพวกนายคือการลากต้นไม้ขนาดใหญ่พวกนี้มาให้ฉัน!”

 

 

 

“ เมื่อไหร่ที่พวกนายทำเสร็จ,นายจะได้ไปยังขั้นตอนถัดไป!”

 

 

 

เจสันได้ไขว้แขนของเขาแล้วยกยิ้มขึ้นมา

 

 

 

ใบหน้าของเทรนซุนั้นได้เปลี่ยนไปในทันที,เขากำลังมองไปที่ชายร่างใหญ่ที่ตัวหนากว่าเขามากเขานั้นกำลังสงสัยว่าเจสันนั้นกำลังล้อเล่นอยู่รึเปล่า

 

 

 

คล็อกโคไดล์นั้นทำเพียงแค่กระพริบตาในเวลาเดียวกันนั้นเองที่ข้างหลังของเขาทรายนั้นก็เริ่มลอยขึ้นมา

 

 

 

“ อ่า,แล้วก็นายไม่สามารถใช้พลังผลปีศาจของนายได้!”

 

 

 

เมื่อได้ยินอย่างนั้นคล็อกโคไดล์ก็ถึงกับสั่นสะท้านพร้อมกับใบหน้าที่ตกใจ

 

 

 

มันง่ายสำหรับเขาที่จะยกต้นไม้ขนาดใหญ่นี้โดยใช้พลังความสามารถของเขา,แต่ถ้าต้องใช้ความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขานั้นมันเป็นอะไรที่ยากมากสำหรับเขา

 

 

 

“ ต้นไม้นี้ชักยุ่งยากเกินไปแล้ว!”

 

 

 

เขาได้สูบซิการ์และพยายามสงบสติอารมณ์

 

 

 

“ ใช่,นายไม่สามารถพึ่งพาพลังอะไรได้นอกจากพลังกายของนาย”

 

 

 

เจสันยิ้มแล้วเดินไปที่ต้นไม้ขนาดใหญ่นั้นจากนั้นเขาก็จับมันด้วยมือขวาของเขา

 

 

 

“ฮ่าฮ่า!”

 

 

 

เขาได้จับไปที่ต้นไม้และจากนั้นแขนขวาของเขาก็เริ่มสั่นไหลและเขาก็ยกมัยขึ้นมา,เทรนซุและคล็อกโคไดล์นั้นต่างมองไปที่เขาอย่างตกตะลึง

 

 

 

“ผูกเชือกซะ!”

 

 

 

ต้นไม้ขนาดใหญ่ได้ถูกยกขึ้นมาบนไหล่ของเขา,ฉากนี้นั้นแสดงให้เห็นถึงพละกำลังที่บ้าคลั่งของเขามันทำให้ผู้คนที่พบเห็นต้องตกละตึง

 

 

 

“ เห็นไหมมันยกง่ายจะตายไป!”

 

 

 

“ทำไมพวกนายถึงทำมันไม่ได้กัน?”

 

 

 

เมื่อมองไปที่พวกเขาโรแกนนั้นเกือบจะหลุดขำออกมา

 

 

 

เจสันนั้นเป็นคนที่มีร่างกายที่แข็งแกร่งบวกกับพลังของผลพละกำลังของเขาซึ่งมันเป็นสิ่งที่คล็อกโคไดล์และเทรนซุไม่สามารถจินตนาการได้

 

 

 

ดวงตาของคล็อกโคไดล์นั้นกำลังสั่นไหว,เขานั้นมีความเข้าใจอย่างถ่องแท้เกี่ยวกับความแข็งแกร่งของมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าเขา

 

 

 

“ ช่างเหมือนกับสัตว์ร้ายจริงๆ!”

 

 

 

เขาได้พ่นคำเหล่านี้ออกมาและไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

 

 

 

เทรนซุนั้นไม่รู้จะทำยังไงดีด้วยร่างกายที่ผอมบางของเขามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำอะไรแบบนั้นได้

 

 

 

หลังจากลังเลอยู่ไม่กี่วินาที,คล็อกโคไดล์ก็ได้เอาซิการ์ออกจากปากของเขาจากนั้นเขาก็ผูกเชือกเข้ากับร่างกายของเขา,เขาโน้มตัวไปข้างหน้าและพยายามเคลื่อนย้ายต้นไม้นี้ไปให้ได้

 

 

 

เขาเป็นคนที่หยิ่งยโส,ถ้าคนอื่นทำมันได้แล้วทำไมเขาจะทำไม่ได้ล่ะ?

 

 

 

นอกจากนี้ถ้าหากมันสามารถทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้มันก็ควรค่าแก่การลอง!

 

 

 

“ เทรนซุ,คล็อกโคไดล์นะเริ่มเคลื่อนย้ายมันแล้วนะ!”

 

 

 

เมื่อเห็นว่าเท่นซุนั้นยังอยู่ในอาการงุนงง,เจสันก็ได้ตะโกนออกมาในทันที

 

 

 

ใบหน้าของเทรนซุนั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น

 

 

 

เขาได้ก้าวไปข้างหน้าและผูกเชือกกับร่างกายของเขา

 

 

 

ในตอนนั้นเองเสียงของเจสัยก็ได้ดังขึ้นมา

 

 

 

“ 1, 2 ,เอ้า!”

 

 

 

“ 1, 2,เอ้า!”

 

 

 

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมาเมื่อเขาเห็นว่าพรรคพวกของเขานั้นกำลังจะแข็งแกร่งขึ้น,เขาได้หลับตาลงด้วยความพึงพอใจ

 

 

 

ถ้าพวกเขายังคงรักษาระดับการฝึกเอาไว้อย่างนี้เสมอมันไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะแข็งแกร่งขึ้น

 

 

 

โรแกนได้หันความสนใจของเขากลับมาที่ร่างกายของเขา,เขาได้มองลึกเข้าไปในร่างกายของเขาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังนอกจากนี้ความเร็วในการไหลเวียนชี่ของเขานั้นก็ยังน่าเหลือเชื่อมาก

 

 

 

จุดลมปราณทั้ง 365 จุดในร่างกายทั้งหมดของเขานั้นได้ถูกเปิดและไหลเวียนอยู่ทั่วทั้ง        ตันเถียนของเขา

 

 

 

ในระหว่างที่เขากำลังไหลเวียนลมปราณอยู่นั้น,สายฟ้าสีม่วงและเสียงฟ้าร้องก็ได้ปรากฏขึ้นมาและหายไปเป็นครั้งคราว

 

 

 

ในช่วงเวลานี้เขาได้เรียนรู้ทั้งกำลังภายในและทักษะบ่มเพาะร่างกาย,ด้วยการฝึกวิชาปัญญามังกรคชสารและคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็น,แถมเขายังได้เรียนรู้ทักษะดาบที่โดดเด่นไปกว่า 108 วิชาจากเหล่านักดาบมากฝีมือคนอื่นๆ,สำหรับศิลปะการต่อสู้นั้นเขาได้เรียนรู้ วิชาหลอฮั่นเฉวียน (หรือที่รู้จักกันในชื่อมวยอรหันต์), มวยสิงอี้,ไท่เก๊ก,ปาจี๋เฉวียน (หรือที่รู้จักกันในชื่อมวยแปดสุดยอดหรือมวยแปดปรมัตถ์) และเขาก็ยังได้เรียนรู้วิชาสิบแปดฝ่ามือพิชิตมังกรและฝ่ามือยูไลอีกด้วย

 

 

 

ส่วนการเคลื่อนไหวของเขานั้นมันเรียบง่ายแต่รวดเร็วราวกับการเทเลพอร์ต

 

 

 

ในตอนนี้เนตรวงแหวนของเขาได้พัฒนาไปถึงระดับสองโทโมเอะแล้ว,ในตอนนี้ความสามารถในการแยกแยะสิ่งต่างๆของเขานั้นพัฒนาขึ้นมาแม้มันจะไม่ได้ช่วยในเรื่องของพลังการโจมตีมากนักแต่ในเรื่องของการต่อสู่นั้นนับว่ามันสุดยอดมาก (เพราะคัดลอกทักษะได้แถมอ่านทิศทางการโจมตีของคู่ต่อสู้ก็ได้ในระหว่างการต่อสู้มันเลยดีมากนะครับ)

 

 

 

ส่วนที่เหลือเช่นทักษะการทำอาหาร,ความสามารถในการควบคุมนกและสัตว์ต่างๆนั้นเขาขอไม่พูดถึงแล้วกัน

 

 

 

ในตอนนี้สามารถกล่าวได้ว่ารากฐานของโรแกนนั้นแข็งแกร่งมาก

 

 

 

เขานั้นแทบไม่ต้องพึ่งระบบมากนักในการเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเหมือนในอดีตที่เจอใครก็ต้องพึ่งระบบ

 

 

 

ด้วยความก้าวหน้าของโรแกนความแข็งแกร่งของเขานั้นก็ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ,การพึ่งพาระบบของเขานั้นก็เลยลดลงมันเป็นสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด

 

 

 

ท้ายที่สุดแล้วระบบนั้นก็ทำเพียงแค่มอบพลังจากภายนอกมาให้เขา,แต่สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คือพลังของตัวเขาเอง

 

 

 

แน่นอนโรแกนไม่ได้คิดที่จะเลิกใช้ระบบ,ถ้าเขาไปเจอเข้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่ามากเกินไปจนเขาไม่สามารถสู้ด้วยได้แน่นอนเขาต้องพึ่งระบบ

 

 

 

หน้าที่หลักของระบบนั้นคือการส่งเสริมโรแกน,ไม่ใช่การมอบพลังทั้งหมดให้กับเขาในทันทีและถาวร

 

 

 

เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว,ในตอนนี้กลุ่มของโรแกนนั้นกำลังยืนอยู่ในทุ่งดอกไม้ที่เบ่งบาน

 

 

 

พวกเขากำลังรอเวลาที่รูจจะให้กำเนิดลูกของเธออยู่

 

 

 

ในพริบตาเวลาก็ผ่านไปหนึ่งเดือนอย่างรวดเร็ว

 

 

 

ช่วงเวลาที่เงียบสงบนี้ได้เปลี่ยนแปลงกลุ่มของโรแกนไปอย่างเห็นได้ชัด