S.P.P บทที่ 147: ได้ผล!

 

“ ในตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าฮาคิเกราะของฉันมันจะแข็งแกร่งพอที่จะคุกคามผู้ใช้พลังผลไม้ปีศาจไหม?”

 

 

 

โรแกนได้ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก

 

 

 

“ ฉันคงต้องไปลองมันกับคล็อกโคไดล์!”

 

 

 

หลังจากการฝึกฝนมาหนึ่งเดือน,ทั้งสามคนนั้นก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างชัดเจน

 

 

 

เมื่อโรแกนออกมาข้างนอก,เขาก็ได้เห็นพวกเขาแต่ละคนนั้นกำลังแบกต้นไม้ขนาดใหญ่เอาไว้บนไหล่ของเขาพร้อมกับกระโดดไปด้วย,ลานกว้างนั้นเต็มไปด้วยฝุ่น

 

 

 

“หนึ่ง,สอง,สาม!”

 

 

 

เจสันได้ตะโกนออกมาเสียงดัง,พร้อมกับเสียงของคล็อกโคไดล์และเทรนซุที่ตามมาที่หลัง

 

 

 

สมรรถภาพทางกายของพวกเขานั้นดีขึ้นกว่าเมื่อเดือนก่อนอย่างเห็นได้ชัด,ร่างกายที่เคยเพรียวบางของเทรนซุนั้นได้กลายเป็นร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม,นอกจากนี้ร่างกายของคล็อกโคไดล์นั้นก็ดูแข็งแกร่งขึ้นมาก

 

 

 

โรแกนนั้นไม่ได้ตระหนี่,เขาได้มอบวิชาปัญญามังกรคชสารและคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นให้กับพวกเขา,และนี่ก็คือเหตุผลที่พวกเขาสามารถก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็วในช่วงเวลาสั้นๆ

 

 

 

ตอนนี้คล็อกโคไดล์นั้นสามารถยกต้นไม้ขึ้นมาได้อย่างง่ายดายด้วยพละกำลังของเขาเองโดยไม่ต้องพึ่งพลังผลไม้ปีศาจของเขา,เช่นเดียวกันกับเทรนซุในเวลานี้ที่มีความเพียรพยายามเต็มเปี่ยมอยู่ในแววตาของเขาบวกกับร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม

 

 

 

“ คล็อกโคไดล์,มานี่หน่อยสิ!”

 

 

 

โรแกนได้พลักหน้าด้วยความพึงพอใจและเรียกคล็อกโคไดล์ให้มาหา

 

 

 

เมื่อเขาได้ยินเสียงกัปตันของเขา,เขาก็ได้โยนต้นไม้ลงบนพื้นในทันที

 

 

 

จากนั้นเขาก็ได้ไปหยิบเสื้อบนพื้นขึ้นมาแล้วพาดลงบนไหล่ของเขา

 

 

 

“ กัปตัน,มีอะไรงั้นหรอ!?”

 

 

 

ในขณะที่เขาเดินเข้ามาหาโรแกนนั้น,ทรายก็ได้มารวมตัวกันบนไหล่ของคล็อกโคไดล์และก่อตัวเป็นรูปปั้นจระเข้อันยิ่งใหญ่และเต็มเปี่ยมไปด้วยศักดิ์ศรี

 

 

 

เมื่อเห็นจระเข้ทรายบนไหล่ของคล็อกโคไดล์,โรแกนก็ได้ยกยิ้มขึ้นมา

 

 

 

คล็อกโคไดล์นั้นไม่ได้ทำตามคำแนะนำของเขาในการพกน้ำเต้าขนาดใหญ่,เพราะเขาคิดว่ามันจะลดศักดิ์ศรีของเขานั่นคือสาเหตุที่เขาแทนที่มันด้วยจระเข้

 

 

 

จระเข้นั้นมีขนาดประมาณสองฟุต(61เซน)เพียงเท่านั้น,มันก็กำลังนั่งยองๆบนไหล่ของคล็อกโคไดล์แผ่นหลังของมันนั้นดูแข็งแกร่งมาก,คล็อกโคไดล์นั้นได้บีบอัดเม็ดทรายจำนวนนับไม่ถ้วนในการสร้างรูปปั้นจระเข้นี้ขึ้นมา,นี่คือน้ำเต้าที่เขาชอบ

 

 

 

ใช้เวลาเพียงแค่เดือนเดียว,คล็อกโคไดล์ก็สามารถเข้าใจในพลังผลปีศาจของเขาได้ดีขึ้นมามาก

 

 

 

จระเข้บนไหล่ของเขานั้นเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด

 

 

 

เขาไม่รู้ว่าโรแกนรู้เรื่องพลังผลปีศาจของเขาได้ยังไง?

 

 

 

“ ฉันอยากลองอะไรซักหน่อยนะ!”

 

 

 

โรแกนได้พูดออกมาตรงๆ

 

 

 

“ลอง?,ลองอะไรกัน?” คล็อกโคไดล์ถามออกมาอย่างสงสัย

 

 

 

“ ฉันต้องการลองทักษะใหม่ของฉันนะ,นายรู้แค่ว่ามันเกี่ยวกับพลังผลปีศาจของนายก็พอ!”

 

 

 

โรแกนได้กล่าวตอบออกไป

 

 

 

“ โอ้,กัปตันนายเข้าใจพลังใหม่แล้วงั้นหรอ?” คล็อกโคไดล์ได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

 

 

 

ในเวลานี้การใบหน้าของคล็อกโคไดล์นั้นทั้งเปล่งประกายและมืดมนเล็กน้อย

 

 

 

“ เอาล่ะ,แปลงสภาพได้แล้ว!”

 

 

 

โรแกนได้เอื้อมมือของเขาออกไปในอากาศ,มือของเขาได้กลายเป็นสีดำราวกับว่าเขาสวมถุงมืออยู่

 

 

 

“ ฉันพร้อมแล้ว,มาได้เลย!”

 

 

 

คล็อกโคไดล์ได้พยักหน้าของเขา

 

 

 

โดยไม่ลังเลเขาได้ก้าวไปข้างหน้าแล้วชกไปที่ท้องของคล็อกโคไดล์โดยตรง

 

 

 

“บูม!”

 

 

 

คล็อกโคไดล์นั้นไม่ได้หลบแต่อย่างใด,เขานั้นยืนอยู่อย่างนั้นและรับแรงกระแทกจากหมัดของโรแกน

 

 

 

หมัดนั้นได้เจาะเข้าไปในกระเพาะอาหารของคล็อกโคไดล์โดยตรง

 

 

 

“ไม่ได้ผลงั้นหรอ?”

 

 

 

โรแกนได้ถอนหมัดของเขากลับมาและมองไปที่ท้องของคล็อกโคไดล์ที่กำลังฟื้นตัวอยู่อย่างช้าๆนั้นคือเหตุผลที่ทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว

 

 

 

“อึก!,ไม่กัปตัน,ฉันรู้สึกได้ถึงพลังที่เฉียบคมและรุนแรงมันทำให้ฉันไม่สามารถกลับสู่สภาพปกติได้และในตอนนี้มันก็ทำให้ฉันไม่สามารถฟื้นตัวได้!”

 

 

 

คล็อกโคไดล์ได้พบเข้ากับปัญหาในขณะที่เขากำลังพูดออกมา

 

 

 

มันไม่ได้เป็นความรู้สึกเดียวกับตอนที่เขาโดนน้ำหรือหินไคโร,พลังนี้นั้นมันทำให้องค์ประกอบของเขานั้นคืนสภาพได้ช้าลง,มันวิเศษมาก

 

 

 

“จริงงั้นหรอ!?”

 

 

 

โรแกนได้คิดบางอย่างขึ้นมาได้

 

 

 

ตามความเข้าใจของเขา,ผลไม้ปีศาจนั้นถูกควบคุมโดยองค์ประกอบของธรรมชาติ,ซึ่งคล้ายๆกันกับชี่

 

 

 

ดังนั้นชี่จึงน่าจะตอบสนองต่อองค์ประกอบของผลไม้ปีศาจ

 

 

 

“ ฉันจะลองอีกครั้ง,แปลงสภาพแขนของนายซะ!”

 

 

 

โรแกนได้กล่าวขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

 

คล็อกโคไดล์นั้นได้แปลงสภาพแขนขวาของเขาในทันที

 

 

 

จากนั้นมือของเขาก็ได้พุ่งไปที่โรแกนอย่างรวดเร็ว

 

 

 

ในอีกด้านหนึ่ง,เจสันและเทรนซุได้วางต้นไม้ของพวกเขาลงและมองมาที่พวกเขา

 

 

 

ดวงตาของโรแกนนั้นได้หดแคบลง,ในตอนนี้จุดลมปราณทั้ง 365 จุดในร่างกายของเขานั้นได้เปล่งแสงสว่างอันงดงามขึ้นมา,แขนขวาของเขานั้นได้ถูกปกคลุมไปด้วยชั้นของหมอกที่โปร่งใส

 

 

 

มือขวาของได้จับไปที่มือของคล็อกโคไดล์เอาไว่อย่างแน่นหนา

 

 

 

“แครก!”

 

 

 

สิ่งนี้ทำให้ดวงตาของคล็อกโคไดล์หดลงและทำให้เทรนซุและเจสันประหลาดใจ

 

 

 

“ อย่างที่คิด!”

 

 

 

โรแกนสามารถจับมือของคล็อกโคไดล์ได้ในขณะที่มันยังคงเป็นทรายอยู่

 

 

 

ในตอนนี้พลังทั้งสองสายกำลังปะทะกันอยู่

 

 

 

คล็อกโคไดล์นั้นรู้สึกตกตะลึงมาก,เขาได้เปลี่ยนมืออีกข้างให้เป็นทรายอีกครั้งแล้วพุ่งเข้าไปหาโรแกนอีกครั้ง

 

 

 

แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งมืออีกข้างของโรแกนก็ได้จับมาที่แขนทรายของเขาราวกับว่าเขานั้นไม่ได้รับผลกระทบจากมัน

 

 

 

สิ่งที่ทำให้คล็อกโคไดล์รู้สึกประหลาดใจก็คือเขาไม่สามารถขยับแขนของเขาได้ราวกับว่าพลังทรายของเขานั้นไม่มีอยู่แล้ว

 

 

 

“มหัศจรรย์”

 

 

 

เจสันได้อุทานขึ้นมา

 

 

 

“มันได้ผล!”

 

 

 

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมา,เขามีความสุขมาก

 

 

 

ชี่นั้นสามารถต่อต้านการแปลงสภาพของผลปีศาจได้,แต่มันต้องอาศัยการคาดเดาซะเป็นส่วนใหญ่ในเวลาที่ผู้ใช้พลังผลปีศาจแปลงสภาพ

 

 

 

ในเรื่องนี้มันนับว่ามีความแตกต่างที่ชัดเจนกับฮาคิเกราะมาก,ใครก็ตามที่มีฮาคิเกราะนั้นเขาสามารถยับยั้งพลังผลปีศาจได้ในทันที

 

 

 

แต่สำหรับโรแกนนี่ก็เพียงพอแล้ว

 

 

 

เมื่อคล็อกโคไดล์นั้นรู้ว่าพลังของเขาไม่สามารถคุกคามโรแกนได้เขาก็รู้สึกตกใจมาก,ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นทรายและพุ่งเข้าไปหาโรแกนอีกครั้ง

 

 

 

ในขณะนี้โรแกนได้เปิดใช้เนตรวงแหวนของเขาแล้ว,ดวงตาของเขาได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดพร้อมโทโมเอะทั้งสองอันที่โผล่ขึ้นมา

 

 

 

ออร่าของพลังได้เข้าปกคลุมเขา,เขาได้ปล่อยหมัดออกมาไปในทันที

 

 

 

“บูม!”

 

 

 

คล็อกโคไดล์นั้นได้ถูกต่อยกระเด็นไปด้วยหมัดของโรแกนในทันที

 

 

 

“ ในตอนนี้,ฉันสามารถโจมตีเขาได้แล้ว!”

 

 

 

ดวงตาของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยความสดใส,รอยยิ้มกว้างได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา

 

 

 

ด้วยวิธีนี้,ในที่สุดเขาก็สามารถโจมตีผู้ใช้พลังผลไม้ปีศาจได้แล้ว