S.P.P บทที่ 149: บุกเข้าไปเลย!

 

อลูบาน่า

 

บนท้องถนนที่คึกคัก,เจสันและคนอื่นๆนั้นกําลังเดินพร้อมกับมองไปรอบๆ ดูเหมือนว่าพวกเขานั้นกําลังมองหาอะไรบางอย่าง,คล็อกโคไดล์ที่เดินมากับเจสันนั้นดูสงบมาก

 

พวกเขานั้นไม่ได้พูดคุยกันเลยตั้งแต่เดินออกมา

ในตอนนั้นเองชายหนุ่มก็ได้พูดขึ้นมา

 

“นี่เรากําลังไปที่ไหนกัน? แล้วพวกเรากําลังมองหาอะไรกันอยู่?”

 

มันเป็นเทรนซุนั้นเองที่พูดขึ้นมา เขารู้สึกเบื่อมากเพราะตลอดทางมานั้นพวกเขาไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย

 

“ ใช่,คล็อกโคไดล์,นายไม่ได้บอกให้พวกเราไปหาคนที่มีเงินงั้นหรอ?”

 

เจสันได้พูดขึ้นมาในขณะที่เขากําลังกินน่องไก่ที่เขาเพิ่งซื้อมาจากร้านบาร์บีคิว

 

* ใช่แล้วในตอนนี้เราก็เจอเป้าหมายของเราแล้ว” 

 

คล็อกโคไดล์ได้โยนซิการ์ลงและกล่าวออกมาด้วยน้ําเสียงที่จริงจัง

 

“ใคร?”

 

เทรนซุถามออกมาอย่างสงสัย

 

ดวงตาของคล็อกโคไดล์นั้นดูน่ากลัวมากในตอนนั้นเองเขาก็ได้กล่าวออกมา “ คนที่ขโมยผู้หญิงของนายไง,เขามีเงินไม่ใช่รึไง!”

 

ดวงตาของเจสันนั้นได้ส่องสว่างขึ้นมาพร้อมกับร่างของเทรนซุที่สั่นเทาเขารู้สึกประหลาดใจมาก

 

แต่ในพริบตาเดียว,แววตาของเทรนซุก็ได้เป็นกลับมาเป็นเฉียบคม

 

“ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ!”

 

“ หนึ่งร้อยเมตรข้างหน้า นั่นคือประตูบ้านชายคนนั้น!”

 

คล็อกโคไดล์ยิ้มและชี้ไปที่ด้านหน้า

 

เจสันนั้นก็รู้ได้ในทันที่เขาได้มองไปที่คล็อกโคไดล์และพูดออกมาว่า” นายได้วางแผนเรื่องนี้มาแล้วใช่ไหม?”

 

“ นายคิดว่าฉันเป็นคนโง่ที่มีกล้ามเนื้อและจิตใจที่ซื่อสัตย์หรือไง?”

 

คล็อกโคไดล์ได้ยกยิ้มขึ้นมา

 

ทั้งสามนั้นได้ฝึกฝนร่วมกันมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

 

ความเกลียดชังของเทรนซุนนลดลงไปมากแล้วเขารู้ดีว่าเพื่อนของเขานั้นตายเพราะโจรส่วนพายุทรายของคล็อกโคไดล์เขาไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้เขาเป็นหนึ่งในพรรคพวกของเขาแล้วแม้ว่าเขาจะยังเป็นแค่วัยรุ่นอยู่แต่พวกเขาก็เป็นเพื่อนกันพวกเขานั้นเพียรพยายามมาด้วยกันในการฝึกฝนกับเจสันในทุกๆวัน

 

“ มีความแค้นก็ต้องแก้แค้น,ฮ่าฮ่า!”

 

เจสันได้ตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับเร่งฝีเท้าขึ้น

 

ในบ้านซากากนั้นกําลังนอนเอนตัวอยู่บนเก้าอี้และเขาถือแอปเปิ้ลสีแดงสดเอาไว้ในมือ

 

“กั่ก!”

 

เขากัดไปที่แอปเปิ้ลแล้วมองไปที่หญิงสาวที่มีน้ําตาไหลนองอาบสองแก้ม

 

“ เธอยังไม่ออกไปอีกขั้นหรอ? เธอต้องการให้ฉันให้อาหารเธอรึไง?”

 

“ซากากิ นายทํากับฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

 

หญิงสาวคนนั้นคือเอลซ่า, เมื่อเธอได้ยินคําพูดแบบนั้นของเขาดวงตาของเธอก็ถึงกับแดงก่ําและเธอก็ได้ร้องไห้ออกมา

 

“ ฉันไม่ได้เห็นเธอแสดงความบริสุทธิ์แบบนี้มานานมากแล้วนะเนี่ย เธออยู่กับฉันมานานมากแล้วและฉันก็เบื่อเธอแล้วด้วย!”

 

ซากากิได้ยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจ

 

* เธอลองมองดูตัวเองที่เต็มไปด้วยทองคําและเงินสิ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเธอจะต้องการอะไรจากฉันอีก?, เธอทําให้ฉันผิดหวัง”

 

เอลซ่าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยินคําพูดที่ดูสูงส่งกลับออกมาจากปากของคนเลวๆคนนี้

 

“นาย…”

 

“ ฉันจะหาผู้หญิงแบบเธออีกเท่าไหร่ก็ได้ตราบใดที่ฉันต้องการ!”

 

ซากากินั้นได้หัวเราะเยาะออกมา

 

ฮ่า ฮ่า!”

 

เอลซ่ารู้สึกผิดหวังมากหัวใจของเธอนั้นกําลังแตกสลาย, เธอได้ละทิ้งเด็กหนุ่มผู้ไร้เดียงสาและอุทิศตนให้กับเธอมาอยู่กับชายตรงหน้าเธอเพียงแค่ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ เขาก็ได้ทําร้ายจิตใจของเธอจนไม่เหลือชิ้นดี

 

เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่งมงายในคามรัก,แต่ถึงยังงั้นเธอก็ยังรู้สึกเศร้า,เธอพยายามสะกดข่มความเศร้าในใจเอาไว้

 

“ ฉันมีคําถามสุดท้ายที่อยากจะถามนาย!”

 

เธอได้จ้องไปที่ชายตรงหน้าเธอ,น้ําเสียงของเธอนั้นจริงจังมาก

 

“ฮ่าฮ่า!”

 

ซากากิได้หัวเราะและเอนกายไปข้างหลัง

 

“ นายเคยรักฉันบ้างไหม?”

 

“ออกไปจากที่นี่ซะ!”

 

เมื่อได้ยินคําตอบที่ไร้เยื่อใยขอเขาเธอก็ได้หันกายและกําลังจะเดินจากไป

 

เมื่อเห็นว่าเอลซ่ากําลังจะจากไป,ซากากิก็ได้ยิ้มออกมาอย่างน่ารังเกียจและหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากินอีกครั้ง

 

“กั่ก!”

 

แอปเปิ้ลนี้มันหวานและรสชาติที่ดีมาก

 

“เธอไม่เห็นรึไงว่าฉันนะร่ํารวยและมีอํานาจมากขนาดไหน,ถ้าฉันอยากมีภรรยาซักคนจริงๆเธอคิดหรอว่าฉันจะเลือกลูกสาวของช่างตีเหล็ก”

 

“น่าขําจริงๆ!”

 

คําพูดเหล่านั้นได้ดังเข้าไปในหูของเอลซ่ามันราวกับเสียงฟ้าร้อง,มันทําให้หัวใจของเธอยิ่งรู้สึกเจ็บปวดยิ่งขึ้นไปอีก

 

น้ําตาของเธอได้ไหลออกมาอาบสองแก้มของเธอ เธอถึงกับทรุดตัวลงไปบนพื้นเธอรู้สึกทําอะไรไม่ถูก

 

ในเวลานี้ความรู้สึกอัปยศอดสูต่างๆได้หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเธอมันได้กวาดไปทั่วร่างกายของเธอพร้อมกับความโกรธของเธอที่ได้ถูกจุดประกายขึ้นมา เธอต้องการที่จะหันหลังกลับและตบไปที่ผู้ชายเฮงซวยคนนี้

 

“ไอ้ผู้ชายสารเลว!”

 

เอลซ่าได้ตะโกนออกมาก่อนที่จะเดินจากไป

 

ในตอนนั้นเองมันก็ได้เกิดเสียงอึกทึกดังขึ้นมาจากประตูทางเข้า

 

” พวกนายเป็นใคร?”

 

“หยุดพวกเขาไว้เดี๋ยวฉันไปแจ้งเจ้านายก่อน!”

 

“ ถ้าพวกนายก้าวมาข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว,เรายิ่งพวกนาย

แน่!”

 

ซากากิได้มองออกไปข้างนอกด้วยท่าทางสงสัย

 

เก้าอี้ของเขานั้นอยู่ไม่ไกลจากประตูด้านนอกดังนั้นเขาจึงสามารถเห็นมันได้อย่างชัดเจนเมื่อเขาหันหัวของเขาไปมองมัน

 

ทันทีที่เขาเห็นฉากนั้น,การแสดงออกของเขาก็ได้เปลี่ยนไปในทันที

 

“นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกัน?”

 

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องก็ได้ดังขึ้นมา,ยามทั้งหมดนั้นกําลังนอนสลบอยู่บนพื้นพวกเขาทั้งหมดถูกทุบตีอย่างหนัก

 

ตามมาด้วยร่างสามร่างที่ได้ก้าวเข้ามาในลานกว้าง,พวกเขานั้นไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย,พวกเขาดูแข็งแกร่งมาก,พวกเขานั้นดูราวกับสัตว์ร้าย

 

เมื่อเขามองออกไปเขาก็ได้เห็นชายสูงใหญ่สองคนและอีกหนึ่งที่ไม่สูงมากนักแต่เขานั้นพาดปืนไรเฟิลไว้บนไหล่ของเขา,ซากากินั้นรู้สึกคุ้นนายชายคนนี้มาก

 

“ เทรนซุ!”

 

เอลซ่าที่กําลังจะเดินออกไปนั้นได้ก้มหน้าแบะพูดชื่อของ

เขาออกมา

 

“ เธอเพิ่งพูดว่าเทรนซุใช่รึปล่าว?”

 

วากากินั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึงเขาได้ก้าวเข้าไปหาเอลซ่าในทันที

 

ที่ประตูนั้นเสียงกรีดร้องนั้นยังไม่จบลง

 

เจสันนั้นรู้สึกตื่นเต้นมาก ถัดจากเขาคล็อกโคไดล์นั้นกําลังสูบซิการ์ของเขาอยู่อย่างเงียบๆ

อ่านนิยาย ที่ novelza.com

ที่ด้านหลังพวกเขาเทรนซุนั้นได้เอาไรเฟิลมาพากไว้ที่ไหล่และมองไปรอบๆดูเหมือนว่าเขากําลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่

 

“ เทรนซุปิดประตู ฉันไม่ต้องการให้ใครรับรู้เรื่องนี้ ”

 

คล็อกโคไดล์ได้พ่นควันออกมา

 

เทรนซุพยักหน้า,เขาได้เดินไปปิดประตูและล็อกกลอนในทันที

 

“ เฮ้ เทรนซุฉันเจอเป้าหมายของนายแล้ว!”

 

ในตอนนั้นเองเทรนซูก็ได้หันไปตามเสียงของเจสัน

 

เทรนซุได้มองตามไปที่มือของเจสัน

 

ดวงตาของเขานั้นได้เปลี่ยนเป็นเฉียบคมในทันที

 

ซากากผู้ซึ่งถูกจ้องมองโดยเทรนซุนนเขารู้สึกกลัวมาก และไม่รู้จะทําอะไรต่อไปดี

 

“บัดซบ เป็นไอพวกนั้นนี่เอง!”

 

“กล้าดียังไง?”