S.P.P บทที่ 150: เร็วเข้า!

 

ในตอนนี้ซากากนั้นรู้สึกโกรธมาก

 

ในครั้งที่แล้วนั้นเทรนได้ชี้ขึ้นมาที่เขาเคล็อกโคไดล์ก็จัดการกับเขามันทําให้เขากลัวมากแต่ถึงยังงั้นเขาก็ยังไม่กล้าที่จะแก้แค้นอยู่ดี,คล็อกโคไดล์นั้นเป็นโจรสลัดที่มีชื่อเสียงมากในครึ่งแรกของแกรนด์ไลน์ทุกคนนั้นต่างก็รู้จักเขาและความน่าหวาดกลัวของเขา มันทําให้ซากากิรู้สึกตื่นตระหนกยิ่งขึ้นไปอีกที่โจรสลัดที่มีชื่อเสียงขนาดนั้นได้มาที่บ้านของเขา

 

“นายเป็นคนในครอบครัวของโคนันงั้นสินะ?”

 

ซากาก็ไม่กล้าขยับเขายืนอยู่กับที่เพราะเขารู้ดีว่าพลังของเขานั้นมันไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเขาเห ล่านี้

 

หนึ่งนาทีต่อมา,ซากากิก็ได้เห็นชายวัยกลางคนในเสื้อคลุมขนสัตว์สีดําที่กําลังเดินออกมาจากห้องโถงใหญ่

 

“ พ่อมาแล้ว!”

 

ซากากิรู้สึกดีขึ้นมาในทันที,บนเกาะนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ไม่รู้จักชื่อของพ่อเขา

 

“ พวกนายเป็นใคร?”

 

ในขณะนี้โคนันนั้นได้มาถึงแล้วตามมาด้วยกลุ่มคนที่แต่งตัวดีและดูน่าทึ่ง,คนกลุ่มนี้นั้นเป็นเหมือนกับดาวล้อมเดือน,โคนันนั้นดูแข็งแกร่งกว่าซากากิและร่ํารวยกว่ามาก

 

เขาเป็นคนที่ไม่ธรรมดาในตอนที่เขาเริ่มธุรกิจมืดของเขาในปีแรกๆของเขานั้นเขาได้ฆ่าและสังหารผู้คนไปเป็นจํานวนมากในเวลานั้นเขาได้ยุติธุรกิจมืดของเขาลงไปเมื่อหกปีก่อนและเปลี่ยนมาทําธุรกิจการแลกเปลี่ยนสินค้าแทน

 

“ ฉันได้ยินมาว่าครอบครัวของเด็กนี้นะเป็นคนไม่ดีมาก่อน,มันเป็นความอัปยศที่ต้องเดินผ่านเส้นทางดํามืดเพื่อที่จะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่และมีฐานะร่ํารวยไม่ใช่งั้นหรอ?”

 

คล็อกคไดล์ยกยิ้มขึ้นมา

 

เจสันได้ก้าวไปข้างหน้าและตะโกนออกมาว่า“ ฉันว่ามันเป็นเรื่องดีนะที่จะใช้เงินในการหลีกเลี่ยงภัยพิบัติ?”

 

โคนันรู้สึกตกใจ,เขาคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องตลก “ พวกนายต้องการที่จะปล้นฉันจริงๆงั้นหรอ?”

 

เขาได้มองไปที่พวกเขาและจากนั้นเขาก็ได้หยิบบุหรี่ในกระเป๋าของเขาขึ้นมาและจุดมัน

 

ในขณะที่เขาจุดบุหรี่นั้นคนกลุ่มใหญ่ที่ดูดุดันในชุดสูทสีดําก็ได้เดินออกมาจากทุกด้านของลานกว้าง,พวกเขานั้นได้ถืออาวุธต่างๆอยู่เต็มมือพร้อมกับจ้องมองมาที่ทั้งสามด้วยความโกรธ

 

เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่เย็นชาของเขาโคนันเขาก็ได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “ ดูเหมือนว่าถ้าฉันไม่ฆ่าใครซักคนฉันคงจะต้องเสียเวลา!”

 

“ บดขยี้พวกมันแล้วโยนพวกมันให้ไปเป็นอาหารปลาซะ!”

 

โคนันได้สั่งออกไปพร้อมกับสูบบุหรี่ของเขา

 

เมื่อโคนันพูดจบกลุ่มคนเหล่านั้นก็ได้เข้ามาในบ้านทันที

 

พวกเขาเหล่านี้นั้นเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของโคนันที่ช่วยเขาในปีแรกๆของเขา พวกเขาเป็นนักสู้ที่แท้จริงและโหดร้ายมากพวกเขาฆ่าและทรมานผู้คนมาเป็นจํานวนมากพวกเขานั้นเลวร้ายยิ่งกว่าโจรสลัด

 

อย่างไรก็ตามเขานั้นไม่รู้ว่าชายทั้งสามคนนี้นั้นแข็งแกร่งและโหดร้ายมากขนาดไหน

 

“ฮา!”

 

ไม่มีการแสดงออกใดๆในสายตาของคล็อกโคไดล์

 

“ มีใครอยากจะจัดการกับพวกเขาไหม?”

 

“ แน่นอน,ฉันเอง!”

 

เจสันได้หัวเราะและกระโดดออกไป,ร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาได้เข้าไปอยู่ในวงล้อมของนักสู้พวกนั้นเขาได้ตวัดแขนของเขาออกไปในทันที

 

ด้วยพลังมหาศาลของเขามันได้ส่งนักสู้นับสิบให้ลอยกระเด็นออกไป,เขาได้หัวเราะออกมาในขณะที่ตวัดมือ,ทุกที่เขาตวัดมือของเขาออกมามันจะต้องมีคนอย่างน้อยสิบคนที่ต้องถูกส่งกระเด็นลอยออกไปและกระแทกลงบนพื้นพร้อมกับหมดสติลง

 

ฉากนี้ทําให้ทุกคนต่างก็ตกตะลึง,แม้แต่โคนันเองก็รู้สึกประหลาดใจ

 

“ ชายร่างใหญ่คนนี้แข็งแกร่งมาก!”

 

” พวกเขาเป็นใครกันแน่?”

 

โคนันได้หรี่ตาและถามถึงตัวตนของกลุ่มคนตรงหน้าเขา

ในตอนนั้นเองก็ได้มีคนก้าวมาที่ข้างหลังของเขาและมากระซิบที่ข้างหูว่า “ คนที่มีซิการ์อยู่ในปากนั้นเขาคือคล็อกโคไดล์,เขามีค่าหัว 45 ล้านเบรี,เขาเป็นโจรสลัด!”

 

“คล็อกโคไดล์?”

 

ร่างของโคนันนั้นถึงกับสั่นเทา

 

คล็อกโคไดล์นั้นสังเกตเห็นร่างที่สั่นเทาของโคนัน,เขาได้ยิ้มเยาะขึ้นมา

 

เขารู้ดีว่าค่าหัวของโจรสลัดนั้นก็หมายถึงความแข็งแกร่งของเขาซึ่งพิสูจน์ให้เห็นถึงภัยคุกคามต่อรัฐบาลโลก

 

คล็อกโคไดล์นั้นเขาได้สู้มามากพอแล้วในตอนแรกดังนั้นเขาจึงไม่อยากสู้อีก

 

ในตอนนี้โคนันนั้นได้มองไปที่เจสันตาไม่กระพริบ

 

ไม่ถึงหนึ่งนาที เขากลับสามารถจัดการบอดี้การ์ดของเขาไปกว่า 60 คนแล้ว

 

“พลังของชายร่างใหญ่คนนี้น่าหวาดกลัวจริงๆ!”

 

เขาได้พ่นควันออกมาอีกครั้งและสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

 

“ ฆ่าเขาด้วยปืน!”

 

ในขณะที่พวกเขากําลังหวาดกลัวกับพลังของเจสันก็ได้มีคนตะโกนขึ้นมา

 

ทันใดนั้นเองก็ได้มีบางคนที่ดึงปืนไรเฟิลออกมาแล้วเล็งไปที่ข้างหลังของเจสัน

 

ในขณะที่พวกบอดี้การ์ดกําลังพยายามจะดึงปืนออกมานั้นเอง

 

“ บูมบูมบูม…”

 

พวกเขาก็ต้องกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็นออกมา

 

“เด็กนั้น”

 

โคนันนั้นเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจนเขาได้จ้องไปที่เจสันอย่างโกรธแค้น

 

เทรนซุนั้นเร็วมากเขาได้หยิบปืนออกมาและในเสี้ยววินาทีนั้นเขาก็ได้ฆ่าคนเหล่านี้ในทันที มันเป็นอะไรที่บ้ามาก

 

“ เขาใช้กระสุนเพียงสองนัดเท่านั้นในการจัดการกับคนนับสิบคน,เขาแม่นมาก!”

 

ได้มีคนตะโกนออกมาจากด้านหลังของโคนัน

 

มันเป็นเรื่องที่บ้ามาก

 

เทรนซุที่อยู่ด้านหลังของคล็อกโคไดล์นั้นได้เก็บปืนของเขาลงอย่างสงบ

 

“เฮ้อ”

 

เมื่อมองไปที่เจสัน,คล็อกโคไดล์ก็ได้ถอนหายใจออกมา

 

“ เขาช้ามาก เราต้องรับจัดการให้เร็วที่สุดไม่อย่างนั้นมันจะลําบากถ้าถูกพวกทหารยามปิดล้อมเข้า”

 

แน่นอนมันเป็นเรื่องของพลังและเวลา

 

“ ฉันจะช่วยเขาเอง!”

 

เทรนซุได้พยักหน้าและยกปืนขึ้นพร้อมกับเหนียวไกปืนออกไป

 

“บูม!”

 

เสียงปืนได้ดังขึ้นพร้อมกับเหล่านักสู้ที่ร่วงลงมาราวกับนก

 

เสื้อคลุมสีดําของคล็อกโคไดล์นั้นได้พลิ้วไหว,เขาได้เดินไปข้างหน้าพร้อมกับยกมือขึ้น

 

ในพริบตาเม็ดทรายก็ได้ก่อตัวเป็นเชือกที่ยาวและแข็งแรงมันได้พุ่งเข้าไปหาเหล่านักสู้ในทันที

 

” เชือก!”

 

“โอ้พระเจ้า…”

 

ในเวลาเดียวกันนั้นเองเสียงกระดูกที่แตกหักและเสียงร้องอันเจ็บปวดก็ได้ดังขึ้น,เชือกเหล่านั้นได้ถูกแบ่งออกเป็นหลายสิบเส้นและมัดนักสู้จํานวนมากเอาไว้พร้อมกับลากพวกเขาออกไปประมาณสามเมตร

 

“เฮ้อ!”

 

คล็อกโคไดล์พ่นควันออกมาจากปากพร้อมกับพูดออกมาอย่างแผ่วเบา

 

“ แยกพสุธา!” (กราวด์เซคโค่)

 

พลังอันแปลกประหลาดได้พุ่งตามเหล่านักสู้ที่ถูกเชือกลากไปในทันที

 

“นั่นคืออะไร?

 

ในพริบตาเดียว,นักสู้เหล่านั้นก็ได้ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นมัมมี่

 

โคนันนั้นรู้สึกตกตะลึงเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็นแม้แต่ทุกคนที่อยู่ข้างหลังของเขานั้นต่างก็รู้สึกตื่นตระหนก