S.P.P บทที่ 151: ไปลงนรกซะไอ้ขยะ!

 

* ขะเขาเป็นผู้ใช้พลังผลไม้ปีศาจ!”

 

พวกเขานั้นต่างก็หวาดกลัวพวกเขาไม่เคยพบเคยเจอกับพลังที่เหนือธรรมชาติแบบนี้มาก่อน

 

ในพริบตาคล็อกโคไดล์ก็ได้ก้าวไปข้างหน้ามาถึงตรงซากศพที่ถูกการโจมตีที่น่าหวาดกลัวของเขา,การโจมตีของเขาในครั้งนี้นั้นได้คร่าชีวิตผู้คนไปเกือบห้าสิบชีวิต

 

หลังจากเปลี่ยนศัตรูให้กลายเป็นซากศพคล็อกโคไดล์ก็ได้กลบฝังพวกเขาในทันที

 

“ คล็อกโคไดล์เนี่นายทําอะไรของนายเนี่ย?”

 

เจสันได้เดินเข้ามาหาคล็อกโคไดล์ด้วยความไม่พอใจ

“ นายช้าเกินไป!”

 

คล็อกโคไดล์กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส

 

เจสันนั้นรู้สึกโมโหแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

 

“ นี่โคนัน,นายอยากจะตายจริงๆงั้นหรอ?”

 

คล็อกโคไดล์ได้พูดออกมาพร้อมกับควันที่ถูกปล่อยออกมาจากปากของเขา

 

เมื่อได้เห็นพลังทรายที่แปลกประลาดของคล็อกโคไดล์โคนันนั้นก็รู้สึกเหงื่อตก

 

“นายต้องการอะไร?”

 

โคนันนั้นยังคงสงบและถามกลับไปเสียงดัง

 

“ เงิน,สมบัติและความมั่งคั่งทั้งหมดที่นายมี!”

 

คล็อกโคไดล์ตอบด้วยน้ําเสียงที่ทุ่มต่ํา

 

“ โอเค,ฉันจะมอบทุกอย่างให้นายแต่นายก็อย่าทําอะไรพวกเราหละ!”

 

ร่างกายของโคนันนั้นกําลังสั่นเทา

 

พลังของกลุ่มคนเล็กๆกลุ่มนี้นั้นมันทําให้เขาตกใจมาก,โคนั้นไม่ได้เห็นพลังแบบนี้มาหลายปีแล้วในอลาบัสต้า

 

“โอเค”

 

คล็อกโคไดล์ได้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

 

แต่ในวินาทีต่อมาการแสดงออกของคล็อกโคไดล์นั้นก็ต้องเปลี่ยนไปพร้อมกับดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

 

เมื่อมองไปที่กริชที่ติดอยู่ที่หน้าอกของเขา,คล็อกโคไดล์ก็หยิบซิการ์ออกมาจากปากของเขาแล้วพูดออกมาว่า

 

“นี่คือสิ่งที่แกเลือกงั้นสินะ,โคนัน!”

 

“ แกคิดว่าฉันเป็นใคร?,คนอย่างฉันเนี่ยนะที่จะยอมแพ้และรอความตาย! ไอ้โง่เอ้ย!”

 

โคนันได้ตะโกนออกมาเสียงดัง,ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

 

โคนันนั้นดูผ่อนคลายขึ้นมามากในตอนที่คล็อกโคไดล์บอกให้เขามอบทรัพสมบัติทั้งหมดให้กับเขานั้นเขาก็ได้ เตรียมตัวที่จะลอบโจมตีคล็อกโคไดล์ในทันทีเขามั่นใจ 100% ว่าเขาสามารถฆ่าคล็อกโคไดล์ได้

 

”ฮึ

 

เมื่อได้ยินคําพูดของโคนัน,คล็อกโคไดล์ก็ได้พ่นควันสีขาว ออกมาแล้วจ้องไปที่ดวงตาของเขา

 

“ แกอยากตายจริงๆงั้นสินะ?”

 

โคนันนั้นรู้สึกหวาดกลัวมาก เขาได้ดึงกริชออกมาแล้วแท งเขาซ้ําแล้วซ้ําเล่าแต่ในตอนนั้นเองใบหน้าของเขาก็ต้องเปลี่ยนไป

 

“เป็นไปได้ยังไงกัน?”

 

เขาแทงไปที่หน้าอกของคล็อกโคไดล์อย่างชัดเจนแต่เขา กับดูไม่เจ็บปวดอะไรเลย

 

“ แกมันไม่ใช่มนุษย์!”

 

โคนันนั้นไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น,ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

“ ดูเหมือนว่าแกจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผลไม้ปีศาจงั้นสินะ!”

 

คล็อกโคไดล์ได้กระซิบที่ข้างหูของโคนัน

 

“ อย่างไรก็ตามฉันไม่จําเป็นต้องอธิบายอะไรให้กับคน ที่กําลังจะตาย!”

 

น้ําเสียงของคล็อกโคดล์นั้นมันเหมือนกับเสียงของความตาย,ในตอนที่เขาพูดอยู่นั้นทรายก็ได้ลอยขึ้นมาแล้วแผ่กระจายเข้าปกคลุมโคนัน

 

ตามมาด้วยดวงตาของคล็อกโคไดล์ที่ถูกปิดลง

 

“พิธีศพพายุทราย!”

 

“วูมม!”

 

ทรายได้ถูกพ่นออกมาจากปากของคล็อกโคไดล์และพุ่งออกไปข้างหน้าประมาณหนึ่งเมตร

 

เลือดสีแดงสดได้สาดกระเซ็นขึ้นไปในอากาศพร้อมส่งกลิ่นฉุนออกมา

 

หลังจากนั้นทรายก็ได้กลับมารวมที่ไหล่ของคล็อกโคไดล์

เพียงช่วงเวลาสั้นๆนั้นคล็อกโคไดล์ก็ได้ทําความเข้าใจต่อผลปีศาจของเขาไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว

 

เลือดของโคนันนั้นได้เปื้อนเต็มพื้นไปหมด,ฉากนี้นั้นทําให้ทุกคนที่พบเห็นนั้นถึงกลับเปลี่ยนสีหน้าในทันที,บางคนนั้นถึงกับอาเจียนออกมา

 

“ ฉันคิดว่าพวกแกจะไม่โง่เหมือนเขานะ!”

 

คล็อกโคไดล์ได้เบนสายตาไปมองเหล่าคนที่อยู่ข้างหลัง

 

“ เราจะมอบสมบัติทั้งหมดให้กับคุณได้โปรดอย่าฆ่าเรา

เลย!”

 

“ เรารู้ว่าสมบัติอยู่ที่ไหน เราสามารถพาคุณไปที่นั่นได้!”

 

“ อย่าฆ่าเราเลย เราจะให้ทุกสิ่งที่คุณต้องการ!”

 

เมื่อเห็นว่าโคนันถูกฆ่าโดยสัตว์ร้ายคนนี้,พวกเขาทุกคนต่างก็รู้สึกหวาดกลัว

 

“พ่อ!”

 

ในตอนนั้นเอง ซากากิก็ได้กรีดร้องและวิ่งออกมาด้วยความเศร้าโศกเมื่อมองไปที่เลือดบนพื้นเขาก็รู้สึกโกรธมาก 

 

“ เทรนซู,ได้เวลาของนายแล้ว!”

 

เมื่อเห็นซากากเจสันก็ได้ตบไปที่ไหล่ของเทรนซุและเดินเข้าไปหาคล็อกโคไดล์ที่อยู่ในลานกว้าง

 

เมื่อเห็นคล็อกโคไดล์และเจสันที่ยืนอยู่บนลานกว้าง,เทรนซุก็ได้หันกลับมามองซากาก

 

เขาได้มองไปที่เขาอย่างสงบ

 

“ เพราะแก,ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก!”

 

ซากากิได้เงยหน้าขึ้นมาก,ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

 

“ ใช่,ฉันเป็นคนทํามันเอง!”

 

เทรนซุพยักหน้า

 

” แกมันเลว! ฉันจะฆ่าแก!”

 

ซากากิได้คํารามแล้วดึงดาบตะวันตกออกมาจากเอวของเขาและฟันไปที่เทรนซุ

 

เทรนซุนนฝึกฝนอย่างหนักมาตลอดจนถึงวันนี้,เขาสามารถหลบการโจมตีของซากากิได้ในพริบตาเดียวแล้วไปโผล่ที่ด้านหลังของเขาพร้อมกับทําให้เขาล้มลงบนพื้น

 

* บัดซบ ถ้านแกมีความสามารถก็ฆ่าฉันเลยสิ!”

 

ซากากนั้นรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเทรนซุดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับมาแล้วตะโกนออกไป

 

เทรนนั้นยังคงนิ่งเงียบ,เขาได้ยกปืนขึ้นมาแล้วเล็งไปที่หว่างคิ้วของซากากิ

 

“มันไม่ใช่เรื่องของความสามารถ”

 

“ แต่ที่ฉันมาที่นี่ในครั้งนี้ก็เพื่อฆ่าแก!”

 

เสียงที่ไม่แยแสของเขามันทําให้ซากากิหวาดกลัว

 

“ไม่! ไม่!”

 

ในตอนที่กําลังจะเผชิญหน้ากับความตายนั้นซากากิก็ได้ลืมเลือนเรื่องที่พ่อเขาถูกฆ่าตายไปในทันที

 

“ เช่นเดียวกับพ่อของแกที่ทําสิ่งชั่วร้ายมากมายของเขา,แกเองก็ได้ทําสิ่งเลวร้ายมาหลายปีแล้วดังนั้นแกต้องถูกฆ่าลงตรงนี้!”

 

เทรนซุนนโกรธมาก

 

“ ไม่ไม่! ฉันไม่ได้ทําอะไรเลย!”

 

ซากากิได้ตะโกนออกมา

 

“ มีผู้หญิงทั้งหมด 18 คนที่ฆ่าตัวตายเพราะแก,นอกจากนี้จํานวนผู้คนที่แกฆ่าไปนั้นมันก็เยอะจนนับมาถ้วน!”

 

เทรนซุได้ถอนหายใจออกมา

 

“ แกไม่เคยเป็นคนดีเลยเพราะฉะนั้นแกก็ควรจะลงนรกไปซะ!”

 

“ เพราะครอบครัวของแก,ถึงไม่มีใครกล้าทําร้ายแกนั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมแกถึงสามารถทําอะไรก็ได้!”

 

“ มีคนตั้งมากมายที่ต้องการจะฆ่าแกแต่พวกเขาไม่ได้มีอํานาจพอที่จะทําแบบนั้นได้”

 

คําพูดของเทรนซุนั้นทําให้ซากากหวาดกลัวและหวาดกลัวยิ่งขึ้นกว่าเดิมเขากําลังเห็นความตายในแววตาของเทรนซุ

 

“ ถ้าหากพวกเขาไม่สามารถทํามันได้งั้นฉันนี่หละที่จะทํามันเอง!”

“ และนั่นก็คือเหตุผลที่ฉันมาอยู่ที่นี่!”

 

นิ้วของเขานั้นกําลังจะกดไปไกปืน,ดวงตาของเขานั้นเย็นชาอย่างสุดขั้ว

 

“ ไม่ได้โปรดฉันจะให้เงินกับนายและคืนเอลซ่าให้กลับไปหานาย,ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย!”

 

ซากากิได้ตะโกนออกมา

 

“บูม!”

 

เสียงกระสุนปืนได้ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ได้หยุดลง

 

“ไปสารภาพในนรกซะไอ้ขยะ!”

 

เทรนซุได้พูดออกมาด้วยน้ําเสียงทุ่มต่ําแล้วนําปืนไรเฟิลของเขากลับมาที่เอว