S.P.P บทที่ 152: กลุ่มใหม่?!

 

แม้จะฆ่าซากากิไปแล้วแต่เทรนซุนั้นก็ยังดูสงบ

 

นับตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาก้าวเท้ามาที่นี่นั้นเขาก็รู้แล้วว่าเขาจะฆ่าซากากดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกตื่นตระหนกใดๆ

 

“เทรนซุ!”

 

เสียงอันแผ่วเบาได้ดังขึ้นมามันทําให้ร่างกายของ เทรนซุสั่นสะท้าน

 

เขาจําเสียงนี้ได้ในความเป็นจริงเขามีความสุขมากเมื่อ เขาได้ยินมันหลังจากที่เขาได้ฆ่าซากากิที่ขโมยสาวในฝันของเขาไป

 

เมื่อคิดถึงอดีตเทรนซุก็รู้สึกสับสน

 

เทรนซุได้หมุนตัวอย่างช้าๆพร้อมกับหัวใจที่สับสนของเขา

 

“เอลซ่า!”

 

เทรนซุได้พูดชื่อของเธอออกมาด้วยน้ําเสียงที่ทุ่มต่ําเป็นอ ย่างมาก

 

น้ําตาของเธอเริ่มไหลออกมาอีกครั้งเมื่อเธอได้เห็นหน้า ของเทรนซุอดีตคนรักของเธอ,หญิงสาวตัวน้อยคนนี้นั้น เต็มไปด้วยความขมขื่น,เศร้าสร้อย,และความอับอาย

 

เธอต้องการที่จะพูดบางอย่างออกไปแต่เธอก็ไม่ได้พูดมัน ออกมา เธอเอามือมาปิดตาของเธอแล้วส่งเสียงสะอื้น

 

ร่างกายของเทรนซุนั้นถึงกับสั่นเทาเขาต้องการเดิน เข้าไปปลอบเธอแต่ในตอนนั้นเองเขาก็ได้หยุดเดินและ พูดออกมาว่า

 

“ เธอทําทุกอย่างเพื่อตัวเอง”

 

เขาไม่ต้องการ,เขาไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ อีกแล้ว

ในเวลาเดียวกันที่ทางเข้าห้องโถงใหญ่,คล็อกโคไดล์และเจ สันนั้นได้ไปเอาทรัพย์สมบัติทั้งหมดมาเรียบร้อยแล้ว

 

ในตอนนั้นเองเขาก็ได้หันกลับไปหาพวกเขาและพูดออกมาเสียงดัง

 

“ พวกนายเสร็จแล้วหรือยัง?”

 

คล็อกโคไดล์ได้มองมาที่เทรนซุจากนั้นเขาก็โยนหีบสมบัติไปที่เทรนซุ

 

“ เสร็จแล้วไปกันเลยดีกว่า!”

 

เมื่อมองไปที่เอลซ่าที่ยังคงร้องไห้อยู่,คล็อกโคไดล์ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาได้หันหลังและเดินออกไปจากสถานที่แห่งนี้ในทันที

 

ส่วนเจสันและเทรนซุนั้นก็ได้เอาหีบสมบัติออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

 

เอลซ่านั้นเธอรู้สึกเสียใจมากเธอได้เอามือปิดหน้าและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

 

การ์ดที่เหลืออยู่ในลานกว้างนั้นยืนรอจนกระทั่งเทรนซุและพวกของเขาจากไป,พวกเขาได้ปาดเหงื่อและถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

 

“คนพวกนั้นน่าหวาดกลัวมาก!”

 

“ ใช่โจรสลัดพวกนี้น่าหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด!”

 

“ ไปแจ้งทหารยามบนเกาะกัน,โจรสลัดเหล่านี้นั้นอาจจะกลับมาและฆ่าพวกเราทุกคนก็ได้!”

 

คําพูดของพวกเขานั้นดูดีมากถ้าไม่นับความตื่นตระหนกบนใบหน้าของพวกเขาที่ยังคงไม่จางหายไป

 

ในตอนที่กลุ่มของคล็อกโคไดลล์ได้เดินออกไปแล้วนั้นเห ล่าทหารยามที่อยู่ตรงชานเมืองก็ได้เข้ามาในที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็วแต่พวกเขาก็ไม่พบโจรสลัดซักคน

 

ระหว่างทางเจสันและพวกของเขานั้นก็ได้เดินต่อไปโดยไม่พูดอะไรออกมาเลย

 

ในตอนนั้นเองที่ด้านหลังของพวกเขาก็ได้มีคนปรากฏขึ้นมา

 

“ มีสามคนงั้นสินะ!”

 

หนึ่งในนั้นได้พูดออกมาด้วยน้ําเสียงที่ไม่แยแส

 

อีกคนหนึ่งได้เอาใบประกาศจับออกมาและตรวจสอบความถูกต้อง

 

“ พวกเขาเป็นคนที่ฆ่าโคนันงั้นสินะ?”

 

อีกคนหนึ่งได้ถามขึ้นมา

 

“ รอคําสั่งก่อนนัมเบอร์ 4.ในตอนนี้เราทําแค่ติดตามพวกเขาและค้นหาที่กบดานของพวกเขาก็พอ!”

 

ชายที่ดูไม่แยแสต่อสิ่งใดได้พูดขึ้นมา

 

“รับทราบ!”

 

นัมเบอร์ 4พยักหน้า

 

“ รักษาระยะห่างระหว่างนายกับพวกเขาและตรวจสอบให้แน่ใจถึงสถานที่กบดานของพวกเขา!”

 

“ เข้าใจแล้ว,นัมเบอร์ 2!”

 

เขาได้ตอบกลับไปอีกครั้งและในไม่ช้าเขาก็ได้หายตัวไป

 

ในเวลาเดียวกันที่พระราชวังอลูบานานั้นก็ได้มีชายห้าคนที่สวมชุดสูทดํากําลังเดินเข้ามาในวัง

 

“ พวกคุณอยู่ที่นี่เอง,ราชาของฉันเขากําลังรอพวกคุณอยู่ในวัง,ราชาของฉันเขาสั่งให้ฉันมารับพวกคุณ!”

 

ชายในชุดคลุมสีเขียวได้แสดงความเคารพต่อคนทั้งห้า

 

นําไปเลย!”

 

เสียงที่ไม่แยแสดังออกมาจากหนึ่งในห้าคนนั้น

 

“ ได้โปรดตามฉันมา!”

 

ชายในชุดคลุมสีเขียวได้โค้งตัวลงรอจนกว่าทั้งห้าจะเดินผ่านไป จากนั้นเขาก็ได้ตามพวกเขาไปอย่างใกล้ชิด

 

ตัวตนของพวกเขาเหล่านี้นั้นมีเกียรติที่สูงส่ง,ทุกคนนั้นจะต้องคุกเข่าลงตรงหน้าของพวกเขาเพื่อแสดงความเคารพ

หลังจากนั้นครู่หนึ่งพวกเขาก็ได้เข้ามาถึงในวัง

 

พวกเขานั้นได้เดินเข้ามาในโถงโล่งๆที่นี่นั้นมีบัลลังก์ที่มีชายหนุ่มอายุประมาณ 20 ปีกําลังนั่งอยู่และมองล งมาข้างล่างอย่างสง่าผ่าเผย

 

“ถวายบังคม,ราชาเนเฟลตาลีคอบร้า!”

 

ชายที่สวมเสื้อคลุมสีเขียวเดินมาที่ด้านหน้าของราชาและโค้งตัวเล็กน้อย

 

ในขณะที่เขาโค้งตัวเขาก็ได้แสดงความเคารพออกมาแต่การแสดงออกของราชาของเขานั้นกลับเต็มไปด้วยความเฉยเมยดูเหมือนว่าเขานั้นจะไม่ได้สนใจคนทั้งห้ามากนัก 

 

“ อะไรคือเหตุผลที่ทําให้พวกนายมาที่นี้?”

 

ราชาคอบร้าได้ตะโกนถามออกมา

 

“ นายของเราได้ส่งเรามาทําภารกิจและเราก็กําลังจะแจ้งให้คุณทราบ!”

 

ชายคนหนึ่งได้กล่าวออกมา

 

“ แล้วมันเป็นภารกิจเกี่ยวกับอะไรกัน?”

 

เขาได้มองไปที่ทั้งห้าอย่างระมัดระวังและถามออกมาอีกครั้งอย่างเคร่งขรึม

 

การแสดงออกของพวกเขาเต็มไปด้วยความเฉยชา,พวกเขานั้นได้แผ่แรงกดดันของพวกเขาออกไปแต่คอบร้านั้นกลับไม่กลัวมันเลย

 

“ คุณสามารถเรียกฉันว่าหัวล้านอิกอร์!”

 

เขาได้กล่าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ

 

เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้นั้นไม่ได้หัวเราะมานานมากแล้ว,รอยยิ้มของเขานั้นมันเหมือนกับรอยยิ้มที่ถูกบังคับ

 

” พวกนายต้องการให้ฉันทําอะไร?”

 

คอบร้าได้กล่าวถามอีกครั้ง

 

“ คุณไม่จําเป็นต้องทําอะไรเลยเพียงแค่ให้อํานาจกับพวกเราในการฆ่าอย่างถูกกฎหมาย”

 

อิกอร์ได้หัวเราะขึ้นมา

 

ดวงตาของคอบร้าได้หดตัวลง

 

“ อย่าขัดขวางความสงบเรียบร้อยของพลเมืองของฉันและห้ามทําลายความปลอดภัยของพลเมืองของฉัน”

 

“ นี่เป็นภารกิจที่นายของเราสั่งมาและคุณมีหน้าที่แค่เชื่อฟังเท่านั้น!”

 

อิกอร์ได้ตะโกนขึ้นมา

 

คอบร้าได้ถอนหายใจและพยักหน้า

 

จากนั้นพวกเขาก็ได้พูดคุยรายละเอียดต่างและทําสัญญากัน หลังจากคุยกันเสร็จทั้งห้าคนนั้นก็ได้เดินจากไป

 

เมื่อเห็นว่าพวกเขาได้เดินออกไปแล้วคอบร้าก็ได้หรี่ตาของเขาลง

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ได้เรียกทหารของเขามา

 

“ ไปแจ้งทหารทุกคนให้เฝ้าระวังอย่างเต็มที่ถ้าพบสิ่งผิดปกติก็ให้จัดการในทันที”

 

“รับทราบครับ!”

 

ทหารคนนั้นได้ตะโกนเสียงดังและเดินออกไป

 

ทั้งห้าคนนี้ไม่ได้มาพักผ่อนอย่างแน่นอนแม้ว่าพวกเขาจะสัญญาว่าจะไม่ทําอะไร แต่เขาจะเชื่อพวกเขาได้ยังไง

 

“ไปพาเจ้าหญิงกลับมา,ฉันไม่เชื่อคําพูดของพวกเขาหรอก!”

 

ในตอนนี้คอบร้าดูจะสับสนมาก

 

แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ปกครองของประเทศนี้,แต่อํานาจในการปกครองของเขานั้นยังเทียบไม่ได้กับพวกระดับสูง

 

ในขณะเดียวกันนอกพระราชวัง

 

เสียงของหอยทากสื่อสารได้ดังขึ้น

 

“นัมเบอร์ 1 เราพบเป้าหมายแล้วเอาไงต่อดี?”

 

เมื่อได้ยินประโยคนี้,ชายที่ชื่ออิกอร์ก็นิ่งเงียบไปก่อนที่เขาจะพูดออกมาว่า

 

“ รอคําสั่งและพยายามมองหาโอกาส!”

 

เขาได้วางสยลงพร้อมกับหันหน้าไปที่ชายผิวสีคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆเขาและถามออกมาว่า

 

“ นัมเบอร์ 6 อยู่ที่ไหน?”

 

“ นัมเบอร์ 1 เนื่องจากร่างที่ใหญ่โตของเขาเราจึงให้เขาอยู่ที่ประตูเมือง”

 

“ โอเค,ไปพาเขามาตอนนี้เราต้องการเขา!”

 

“รับทราบ!”