S.P.P บทที่ 153: มีบางอย่างแปลกๆกําลังจะเกิดขึ้น!

 

หลังจากคุยกันเสร็จ,พวกเขาก็ได้เดินออกไปที่ท้องถนน

 

อลาบัสต้าที่ประตูเมือง

 

“โอ้พระเจ้า! นี่คือมนุษย์จริงๆงั้นหรอ?,เขาตัวสูงมาก!”

 

“ ไม่ใช่แค่สูงแต่เขายังตัวใหญ่มากอีกด้วย!”

 

“ ส่วนสูงของเขานั้นน่าจะประมาณ 30 เมตรแต่ในตอนนี้เขากําลังนั่งอยู่ถ้าเขาลุกขึ้นยืนละก็ เขาน่าจะสูงถึง 70 หรือ 80 เมตรเลย,พระเจ้า!”

 

บนพื้นใกล้ๆกับประตูมีชายร่างใหญ่คนหนึ่งกําลังนั่งอยู่ด้วยร่างกายที่ใหญ่โตของเขามันก็ทําให้คนที่อยู่ในบรเวณต่างก็ชื่อคไปตามๆกัน ทุกคนที่เข้ามาในเมืองนั้นต่างก็กลัวเขาเขาดูน่ากลัว มากและถ้าเขาลุกขึ้นมาละก็เขานั้นจะไม่ต่างไปจากภูเขาเลย

 

ร่างกายของเขานั้นใหญ่กว่ากําแพงเมืองซะอีก

 

เขาสวมชุดสีดําและนั่งอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อยราวกับว่าเขาเป็นรูปปั้น

 

ผู้คนนั้นต่างก็มองมาที่เขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไรเลยด้วยร่า งกายที่ใหญ่โตของเขา

 

“เปแดบ,เปแดบ,เปแดบ!”

 

ทันใดนั้นเสียงของหอยทากสื่อสารก็ดังขึ้นมา

 

ชายร่างยักษ์คนนั้นได้ยกหอยทากสื่อสารขึ้นและตอบกลับ

 

“สวัสดี!”

 

เสียงของเขานั้นดังมากมันเหมือนกับเสียงของฟ้าร้อง,นอกจากนี้ลมหายใจของเขานั้นก็เหมือ นกับสายลมแรงสองสายที่ไหลออกมาจากจมูกของเขามันทําให้ผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นถึงกับล่าถอย

 

ชายคนนี้มีร่างกายที่ใหญ่มากขนาดลมหายใจของเขายังแรงขนาดนี้นี้ถ้าเขาเดินมันไม่สั่นสะเทือนไปทั้งเมืองเลยรึไง

 

“ นัมเบอร์ 6,นัมเบอร์ 1 บอกให้นายมาได้แล้ว!”

 

เสียงที่เย็นชาได้ดังออกมาจากหอยทากสื่อสารก่อนที่เขาจะวางสายลง

 

นัมเอบร์ 6 ได้นําหอยทากสื่อสารของเขากลับแล้วยืนขึ้นเขาสูงถึง 80 เมตร ความสูงของเขา นั้นมันสูงยิ่งกว่ากําแพงเมืองซะอีก,ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นไม่ต่างจากมดเลย

 

“ขอบคุณสําหรับการต้อนรับของคุณ!

 

นัมเบอร์ 6 ได้โค้งศีรษะลงให้กับเจ้าของร้านแล้วเดินออกไป

 

ก้าวหนึ่งก้าวของเขานั้นมันกว้างไกลนับสิบเมตร

 

ผู้คนที่อยู่ข้างหลังของเขานั้นมองไปที่เขาด้วยความหวาดกลัว

 

เมื่อเขาออกไปจากสถานที่นี่ทุกคนนั้นต่างก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกแล้วทรุดตัวลงบนพื้น

 

ชายร่างใหญ่คนนั้นได้ฆ่าคนไป 3 คนเมื่อชั่วโมงก่อนและหลังจากฆ่าพวกเขาเสร็จเขาก็นั่งลง และรออยู่บนพื้นดิน

 

“ ในที่สุดเขาก็ไปซะที!”

 

เจ้าของร้านนั้นกลัวมากในตอนที่เขาอยู่นั้นเขาไม่สามารถใจเย็นได้เลย

 

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง,นัมเบอร์ 6 ก็ได้มาถึงยังตําแหน่งที่กลุ่มของเขาอยู่

 

“ในตอนนี้เราจําเป็นต้องซ่อนตัวและรอข้อมูลจากนัมเบอร์ 2!”

 

นัมเบอร์ 1 ได้เดินไปที่ไหล่ของนัมเบอร์ 6

 

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ได้กระโดดขึ้นมาบนไหล่ของนัมเบอร์ 6

 

จากนั้นนัมเบอร์ 6 ก็ได้เริ่มเคลื่อนไหวและเมื่อเขาเดินนั้นพื้นดินก็ถึงกับสั่นสะเทือนมันก่อ ให้เกิดแผ่นดินไหวขึ้นมาเล็กน้อย,ในเวลาอันสั้นพวกเขาก็ได้ออกไปจากที่แห่งนี้

 

โรแกนและคนอื่นๆนั้นไม่รู้ว่ามีเกิดอะไรขึ้นที่นี่เพราะพวกเขานั้นอยู่ห่างจากที่นั้นไปมาก

 

โคนันนั้นได้ใช้เวลาทั้งชีวิตในการรวบรวมเงินนี้ไม่ว่าจะมาจากโลกใต้ดินหรือจากธุรกิจเขารู้สึกว่าเขานั้นเป็นคนที่รวยที่สุดในโลกและไม่มีอะไรจะสามารถมาทําลายเขาได้อย่าง ไรก็ตามการ์ดของเขานั้นไม่ได้ให้เงินทั้งหมดกับคลอกโคไดล์และพรรคพวก พวกเขานั้นได้เก็บมันเอาไว้เอง

 

“ ระบบตอนนี้มีเงินอยู่เท่าไหร่?”

 

โรแกนได้พูดคุยกับระบบอย่างลับๆและรอคําตอบ

 

“ ทั้งหมด 230 ล้าน!”

 

หลังจากผ่านไปสามวินาทีระบบก็ได้ตอบกลับมา

 

“ มากกว่า 200 ล้านเลยงั้นหรอน่ากลัวจริงๆ!”

 

โรแกนได้แสดงรอยยิ้มของเขาออกมาเขารู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกันกับคล็อกโคไดล์เขาก็มีความสุขมากเช่นกัน

 

“กัปตันเราปล้นเขามาจนหมดแล้ว เราควรทําอะไรต่อดี?”

 

เจสันได้กล่าวถามออกมา

 

“ ทําอะไรต่อกันหรอ?”

 

โรแกนได้ขมวดคิ้วของเขาแล้วสะบัดมือออกไปพร้อมกับกองสมบัติที่ได้หายเข้าไปในระบบในทันที

 

“ มันยังไม่ พวกนายต้องไปหามาให้มากกว่านี้อีก!”

 

เมื่อเห็นว่าสมบัติทั้งหมดที่เขาเพิ่งเอามาได้หายไปต่อหน้าต่อตาเจสันก็รู้สึกประหลาดใจแต่เขาก็คิดว่ามันคงจะเป็นความวิเศษบางอย่างของกัปตัน

 

ไม่ว่าพวกเขาจะร่ำรวยหรือไม่ก็ตามกลุ่มของโรแกนนั้นก็ไม่ได้สนใจเลย

 

เทรนซุนั้นเป็นชายหนุ่มที่รักในสมบัติมาก แต่หลังจากที่เขาก้าวเท้าเข้ามาบนเส้นทางแห่งความแข็งแกร่งความปรารถนาที่จะแข็งแกร่งของเขานั้นก็เพิ่มขึ้นเช่นเดียวกับความชื่นชอบในเงิน ของเขาที่ลดลงเรื่อยๆ สําหรับคลอกโคไดล์นั้นเขาไม่เคยขาดแคลนเงินอยู่แล้วสําหรับเขามันไม่มีอะ ไรเทียบได้กับการพัฒนาพลังผลไม้ปีศาจของเขา เจสันนั้นเขาแข็งแกร่งตามธรรมชาติอยู่แล้วเขา เลยไม่ต้องการเงินเขาแค่อยากเดินทางกับโรแกนเฉยๆ

 

หลังจากพูดจบโรแกนก็ได้แนะนําให้พวกเขาไปฝึกแล้วเขาก็เดินจากไป

 

“เหมียว!”

 

เมื่อเขามาถึงห้องนอนของรูจ โรแกนก็ได้เห็นเจ้านายตัวน้อยที่กําลังเลียตัวและเท้าของมันเองอยู่

 

“ ฮ่าฮ่า เธอกําลังสนุกอยู่งั้นหรอ? ช่วงนี้ฉันทํางานหนักมาเลยนะรู้ไหมฉันจะทําให้แน่ใจว่า อาหารของเอสนั้นต้องอร่อยในตอนที่เขาเกิดขึ้นมา”

 

โรแกนได้ยกยิ้มขึ้น

 

“เหมียว!”

 

เมื่อได้ยินคําสัญญาของเขา เจ้านายตัวน้อยนั้นได้ยกเท้าของมันขึ้นแล้วมองมาที่โรแกนก่อนที่ จะเดินไปหารูจ

 

ในเวลานี้รูจนั้นกําลังนอนอยู่บนเตียง เธอดูเหนื่อยเล็กน้อย

 

“ อ้า,ที่จริงแล้วเธอไม่ต้องทําอะไรแบบนั้นหรอกนะ”

 

รูจได้มองมาที่โรแกนและพูดออกมาอย่างแผ่วเบา

 

“ เอสกําลังจะเกิดเร็วๆนี้และแน่นอนว่าอาของเขานั้นจะต้องอยู่กับเขาด้วย”

 

โรแกนได้ยิ้มออกมาอีกครั้ง

 

โรแกนและรูจได้พูดคุยกันต่อพร้อมกับมีเจ้านายตัวน้อยที่คอยกวนเป็นครั้งคราวมันทําให้ โรแกนรู้สึกผ่อนคลายมาก

 

ทันใดนั้นการแสดงออกของโรแกนก็ได้เปลี่ยนไป

 

เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาทําแค่ยืนขึ้น

 

“ ฉันควรไปได้แล้ว พักผ่อนให้เพียงพอหละ”

 

จากนั้นเขาก็ได้ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

 

หลังจากที่ฝึกฝนมาอย่างหนักในช่วงเวลานี้สัญชาตญาณของโรแกนนั้นก็ได้พัฒนาขึ้นมามาก เขานั้นสามารถรู้สึกได้ถึงอันตรายที่มองไม่เห็น

 

ในตอนนั้นเขารู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ

 

เขาเดินออกมาจากบ้านเขามั่นใจว่ามีบางอย่างแปลกๆกําลังจะเกิดขึ้น

 

เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนกําลังมา

 

เขายืนอยู่ข้างนอกประมาณสิบนาทีแต่เขาก็ยังไม่พบอะไรเลย เขาได้หันหลังกลับและเตรียมตัวจะไปที่ห้องนอน

 

เขาได้มองไปที่คล็อกโคไดลล์และคนอื่นๆจากนั้นเขาก็ได้พูดขึ้นมาว่า

 

“คล็อกโคไดล์, เจสันพวกนายสองคนออกไปหาเงินข้างนอก!”

 

“เทรนซุ นายอยู่ที่นี่และฝึกฝนอยู่ในลานกว้างนี่หละ”

 

“ จําเอาไว้พวกนายต้องให้ความสนใจกับทุกสิ่งเสมอดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างแปลกๆกําลังจะเกิดขึ้น!”

 

เจสันและคนอื่นๆต่างก็ตระหนักถึงน้ําเสียงที่จริงจังของโรแกนพวกเขานั้นได้พยักหน้าในทันที