S.P.P บทที่ 154: พบเป้าหมายแล้ว!

 

กลางดึก,โรแกนนั้นกําลังยืนอยู่ที่ลานกว้าง

 

เขาได้มองไปรอบๆแต่เขาก็ยังไม่พบอะไรเลย

“ มีคนกําลังสอดแนมเรา!”

 

เขามั่นใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่เขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนทํา

 

ในตอนนี้โรแกนรู้สึกหนักใจมากนั้นก็เป็นเพราะคนที่มาสอดแนมเขานั้นอาจจะแข็งแกร่งกว่าเขา

 

“กองทัพเรือสั้นหรอ?”

 

ในตอนนี้โรแกนนั้นมีข้อสงสัยอยู่ภายในใจแต่เขาไม่ได้คิดที่จะผลีผลามทําอะไรออกไป

 

เร็วๆนี้เอสก็จะเกิดแล้วโรแกนจึงค่อนข้างกังวลเพราะเขาไม่สามารถสู้กับงูที่กําลังซ่อนตัวอยู่ได้

 

หลังจากตรวจสอบไปสองสามครั้ง, โรแกนก็ไดเดินออกไปจากลานกว้าง

 

ดวงจันทร์ที่ราวกับน้ําค้างได้ส่องแสงสีเงินลงมาในเวลากลางคืน

 

ร่างที่คลุมเครือได้ปรากฏตัวขึ้นมาบนหลังคาบ้านของโรแกน,เขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบท่ามกลางแสงจันทร์เขานั้น ไม่ได้หายใจออกมาเลยแม้แต่น้อยเขาไม่ต้องการดึงดูดความสนใจของใคร

 

ในตอนนั้นเองเขาก็เริ่มขยับตัว

 

เพียงก้าวเดียวเขาก็มาถึงตรงลานกว้างแล้ว

 

จากนั้นเขาก็ได้พุ่งออกไปอีกครั้งและไปปรากฏตัวตรงหน้าต่างของห้องบนชั้น 1

 

หน้าต่างนั้นถูกปิดพร้อมกับผ้าม่านที่ขวางกั้นไม่ให้สามารถมองเข้าไปข้างในได้

 

มันไม่ใช่เรื่องยากสําหรับเขาเลย เขาได้ขยับมือของเขาเล็กน้อยแล้วหน้าต่างก็ถูกเปิด

 

“แคลก!” หน้าต่างได้เปิดออกในเวลาเดียวกันนั้นเองเขาก็ได้กระโดดเข้าไปและถอนหายใจออกมา

 

“ฮูว!”

 

แสงจันทร์นั้นทําให้เขามองทุกอย่างภายในห้องนี้ได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น

 

มีเตียงอยู่ข้างในห้องนั้นและรูจก็นอนอยู่บนนั้น

 

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ได้เหลือบตามองไปที่เจ้านายตัวน้อยที่นอนอยู่ข้างๆเธอ

 

ครู่หนึ่งดวงตาของเขาก็ได้เปล่งประกายขึ้นมาพร้อมกับการแสดงออกของเขาที่เปลี่ยนไป

 

“ ในที่สุดฉันก็พบเป้าหมายแล้ว!”

 

เขามีความสุขมากในตอนนี้เขาต้องการออกไปจากที่นี่และรายงานในทันที

 

เขาทําภารกิจของเขาสําเร็จแล้ว

 

ในตอนที่เขากําลังจะจากไปนั้นการแสดงออกของเขาก็ได้เปลี่ยนไปในทันที

 

“นายเป็นใคร?”

 

เสียงที่เย็นชาได้ดังขึ้นมาเขาได้หันหลังกลับไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น,ท่ามกลางแสงจันทร์เขาได้เห็นร่างๆ หนึ่งที่กําลังถือปืนและเล็งมาที่เขา

 

เขานั้นยังคงสงบอยู่เขาไม่ตอบคําถามของชายคนนั้น 

 

แต่ทันใดนั้นเองลมหายใจที่เฉียบแหลมและดุร้ายก็แผ่ออกมาจากตัวเขา เขาได้ขยับตัวไปข้างหน้าประมาณสามเมตร

 

แววตาของเทรนซุนนได้เปลี่ยนไป เขานั้นรู้สึกตกใจมาก

 

เป็นครั้งแรกที่มีคนไม่กลัวปืนของเขา

 

ชายคนนี้เขาเป็นใครกันแน่?

 

ปากกระบอกปืนของเขานั้นได้หันไปตามการเคลื่อนไหวของชายคนนั้น

 

ชายที่ลึกลับคนนี้นั้นไม่ได้หลบแต่อย่างใดเขาได้กระโดดข้ามไปไกลกว่าห้าเมตรก่อนที่จะเดินเข้ามาหาเทรนต่อ ในทันที

 

ในตอนนั้นเองแววตาของเทรนซุก็ได้เฉียบคมขึ้นมาในทันที

 

แต่ในตอนนั้นเองร่างของชายคนนั้นก็ได้สั่นไหวพร้อมกับหายไปจากสายตาของเขา

 

”เขาไปแล้ว!”

 

เทรนซุนั้นรู้สึกตกใจมากเขาได้ลองตรวจสอบที่นี้ซ้ําแล้วซ้ําอีก และในที่สุดเขาพบว่าชายคนนั้นกําลังยืนอยู่บนห ลังคาบ้านดังนั้นเขาจึงเล็งปืนไปที่เขาอีกครั้ง

 

แต่ในทันใดนั้นเองชายคนนั้นก็ได้หายตัวไปอีกครั้ง 

 

“ เร็วมาก!”

 

เทรนซุนั้นรู้สึกประหลาดใจกับความเร็วของชายคนนี้มาก,เขาไม่เคยเห็นความเร็วแบบนี้มาก่อน

 

“ นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่?”

 

เทรนซุนั้นได้บ่นพึมพําออกมา

 

ในตอนนี้ชายคนนั้นกําลังยืนอยู่บนต้นไม้ใหญ่ห่างจากลานกว้างไปประมาณ 100 เมตรในตอนนี้เขากําลังรู้สึกประหลาดใจมาก

 

“ เด็กคนนั้นกดดันฉันจนถอยมาขนาดนี้เลยหรอเนี่ย!”

 

เขานั้นได้เคลื่นไหวไปทั้งหมดสามครั้ง แต่ในทุกครั้งเทรนซุก็จะเล็งปืนกลับมาที่เขาอย่างรวดเร็วบรรยากาศที่อันตรายของเขามันทําให้เขาไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวอีกต่อ ไป

 

ในช่วงกลางของการปะทะนั้นเขาต้องการฆ่าเทรนซุ, แต่เขากลับถูกเทรนซุที่เล็งที่จุดตายของเขาบังคับให้เขาต้อง ถอยออกไป

 

เขาไม่กล้าสู้กับเทรนซู,เขามั่นใจว่าเด็กนั้นมีพลังที่ลึกลับบางอย่างอยู่

 

“ ฉันต้องรายงานเรื่องนี้ให้หัวหน้ารับรู้”

 

ร่างนั้นได้จางหายไปพร้อมกับดวงที่ลึกลับของเขา

 

วันต่อมา เทรนซุก็ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาให้โรแกนฟัง เมื่อได้ฟังเรื่องของเทรนซุโรแกนก็ได้แส ดงอาการจริงจังออกมา

 

เมื่อวานนี้หลังจากที่เขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติเขาก็ได้เดินออกไปข้างนอกแต่เขาไม่ต้องการที่จะเจอกับเทรนซุที่ตื่นขึ้ นมาในกลางดึก

 

ที่จริงแล้วเทรนซุนั้นก็แค่ปวดฉีกลางดึกและถ้าเขาไม่ออกไปละก็เขาจะไม่พบเข้ากับคนๆนั้น

 

“ ชายคนนั้นเร็วมาก ความเร็วของเขานั้นสุดยอดมาก!”

 

“ นอกจากนี้ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะสามารถเคลื่อนไหวในอากาศได้ด้วย!”

 

“ เขาบินได้งั้นหรอ?”

 

“ สิ่งที่ทําให้ฉันตกใจมากขึ้นไปอีกก็คือชายคนนั้นสามารถหลีกเลี่ยงปืนของฉันซึ่งมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้”

 

เทรนซุนั้นจริงจังมาก

 

เมื่อคืนที่ผ่านมาเขานึกว่าเขาจะตายซะแล้ว

 

โรแกนได้พยักหน้าพร้อมกับร่องรอยของความสงสัยในแววตาของเขา

 

“ โซล,เดินชมจันทร์,กายากระดาษ!”

 

ในช่วงเวลาสั้นๆเขาก็ได้ระบุทักษะที่คนๆนั้นใช้

 

เนื่องจากทักษะเหล่านี้มันทําให้การแสดงออกของโรแกนยิ่งจริงจังยิ่งขึ้น

 

“ กองทัพเรือนั้นจะไม่ทําอะไรแบบนี้และพวกเขาก็จะไม่ส่งคนที่มีความสามารถแบบนี้มาง่ายๆ!”

 

แล้วมันเป็นใครกันล่ะ

 

การมาถึงอย่างกะทันหันของศัตรูมันทําให้โรแกนรู้สึกโกรธมากและสับสน

 

มันอาจจะเป็นกองทัพเรือ แต่เขาก็ไม่มั่นใจ

 

“ วันนี้เราต้องทําตัวตามปกติ!”

 

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นโรแกนก็ได้สั่งให้เจสันสงบสติอารมณ์และไม่ต้องแสดงอาการใดๆออกมา

 

ลูกเรือทุกคนต่างก็พยักหน้าแม้ว่าพวกเขาไม่รู้ว่ากัปตันของพวกเขานั้นจะทําอะไรกับสมบัติมากมายที่เขาให้ไปหามา แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

 

ในอีกไม่กี่วันต่อมา โรแกนก็ได้ไปหารูจพร้อมกับเฝ้าสังเกตสภาพแวดล้อมต่างๆอย่างระมัดระ วัง,แต่ถึงยังงั้นเขาก็ยังไม่พบอะไรอยู่ดี

 

ส่วนเทรนซุนั้นตั้งแต่คืนนั้นเขาก็ฝึกฝน 24 ชั่วโมงต่อวัน,เขาใช้เวลา 12 ชั่วโมงสําหรับการฝึกชี

 

ผ่านมาสิบวันแต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันทําให้โรแกนรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่น่ากลัว

 

เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้คิดที่จะยอมแพ้ แต่พวกเขาแค่รอโอกาสที่จะลงมือเท่านั้น

 

“ นี้คือความสงบก่อนพายุจะมางั้นสินะ?”

 

เขานั้นมีประสบการณ์มากมาย,ความสงบแบบนี้นั้นมันเป็นอะไรที่เขาคุ้นเคยมาก

 

อย่างไรก็ตามโรแกนนั้นไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลย เนื่องจากความพยายามของเจสันมันทําให้ยอดเงินของระบบนั้นสูงถึง 1.35 พันล้านเบรี

 

จํานวนเงินอันมหาศาลนี้เพียงพอสําหรับเขาแล้วที่จะอัญเชิญวิญญาณที่ทรงพลังและเต็มเปี่ยมไปด้วยทักษะมากมาย

 

หากเขาอัญเชิญวิญญาณที่ทรงพลังออกมาจากระบบของเขานั้นมันจะไม่มีอะไรที่สามารถหยุดเขาได้

 

ห่างออกไปไม่ไกลจากบ้านของโรแกนนั้นได้กลุ่มคนกําลังรวมตัวกันอยู่ที่นั่น

 

* หัวหน้า,พวกเราทั้ง 9 คนอยู่ที่นี่แล้ว พวกเราลงมือกันเลยไหม?”

 

ชายคนนั้นได้ถามออกมาพร้อมรอยยิ้ม

 

“ นัมเบอร์ 4 นายนี่ขยันพูดจริงๆ”